جالوت

«جالوت» نام مردی از پهلوانان فلسطین است که با بنی اسرائیل نبرد کرد. پس از اینکه فلسطینیان در یورشی که بر بنی اسرائیل داشتند، آنان را مغلوب ساختند. بنی اسرائیل نزد پیغمبر خود رفتند و از او پادشاهی خواستند مانند دیگر امم تا به فرمان او دشمنان را از خود دفع کنند. او به امر خداوند طالوت را برگزید و حضرت داود علیه السلام در لشکر او بود در کار زار دلاوری نمود و جالوت را کشت.

واژه جالوت

«جالوت»، نام قرآنیِ جُلیات پهلوان تنومند فلسطینی است. نام جالوت در قرآن کریم سه بار در ضمن نقل داستان جنگ فلسطینیان با بنی اسرائیل ذکر شده و اصل این داستان با تفصیل بیشتری در عهد عتیق آمده، که در آن از وی با نام جُلیات یاد شده است.

منابع لغوی و تفسیری اسلامی واژه «جالوت» را غیر عربی دانسته اند تا جایی که گفته شده است دانشمندان مسلمان بر این امر اتفاق نظر دارند.

برخی از خاورشناسان در پژوهشهای زبان شناختی خود درباره قرآن به ریشه شناسی واژه جالوت پرداخته اند. به نوشته هوروویتس این نام مسلماً با واژه عبریِ ga¦lu¦t (به معنای تبعید و آوارگی) که در میان یهودیان مدینه متداول بوده، مرتبط است.

جفری نیز معتقد است که جالوت از راه قرآن به زبان عربی وارد شده است، زیرا اثری از بکار بردنِ آن در پیش از اسلام در دست نیست.

نبرد حضرت داود با جالوت در تورات

بر اساس نقل عهد قدیم (تورات) هنگامی که فلسطینیان و اسرائیلیان در اطراف دره ایلاه، رو در روی یکدیگر صف آرایی کردند، جُلیات (جالوت) از میان جماعت فلسطینیان پیش آمد و شروع به رجزخوانی و مبارزطلبی کرد. وی این کار را که موجب هراس اسرائیلیان شده بود، صبح و شام تا چهل روز انجام داد.

شاؤل (طالوت)، فرمانده سپاه اسرائیلیان وعده کرده بود که به قاتل او مال فراوان دهد و دخترش را به همسری وی درآوَرد. داوودِ جوان وقتی ندای مبارزطلبی جلیات را شنید، پس از متقاعدکردن شاؤل، آماده جنگ تن به تن با او شد. جلیات چون داوود را دید که بدون شمشیر و تنها با چوب و سنگ به جنگ او آمده است، وی را تحقیر و تهدید کرد و در مقابل داوود نیز او را تهدید کرد و گفت که او را خواهد کشت تا همگان بدانند خدایی هست.

سپس داوود با فلاخن سنگی به پیشانی جلیات زد و او را از پای درآورد. آنگاه بر سر جنازه او آمد و با شمشیرِ خودِ او سر از تنش جدا کرد و این پیروزی موجب شکست کامل فلسطینیان و فرار آنان شد. سر جالوت به اورشلیم برده شد و شمشیر او در معبدی در شهر نوب ماند تا این که به داوود برگردانده شد.

جالوت متولد و اهل شهر جَتّ (واقع در جنوب شرقی غزّه) بوده و در تورات با عنوان جلیات جَتّی از او یاد شده است، اگرچه احتمال داده شده که وی فلسطینی الاصل نبوده و به عنوان سرباز در خدمت سپاه فلسطینیان می جنگیده است.

همچنین ویژگیهای جسمانی خارق العاده ای برای او ذکر شده از جمله این که قدی به بلندی سه متر داشته و در نبرد با بنی اسرائیل مجهز به ادوات جنگی بسیار سنگینی بوده است. آنچه در عهد قدیم آمده مبنی بر این که اَلحانان، نه داوود، جالوت را کشت ظاهراً اشتباه نسخه نویسان تورات است زیرا در جای دیگر اَلحانان قاتل برادر جالوت نه جالوت معرفی شده است. رویارویی جالوت و داوود در شعر و هنر مغرب زمین به ویژه آثار مجسمه سازی و نقاشی مورد توجه بوده است.

نبرد طالوت و جالوت در قرآن

قصه نبرد سپاهیان طالوت و جالوت در قرآن کریم به اختصار و بدون ذکر جزئیات، این گونه آمده است: پیامبر وقتِ بنی اسرائیل ـ که در تورات نام او سموئیل ذکر شده ـ به فرمان خدا طالوت را برای جنگ با فلسطینیان به پادشاهی برگزید. اسرائیلیان پس از اعتراضاتی به پیامبرشان درباره این انتخاب، سرانجام وی را به پادشاهی پذیرفتند و تحت فرماندهی وی راهی جنگ با جالوت و یارانش شدند.

در مسیر جنگ پس از گذشتن از نهری که وسیله امتحان الهی بود، بیشتر سپاهیان طالوت از مقاومت در برابر جالوت و سپاهیانش اظهار ناتوانی کردند و هنگامی که سپاهیان وفادار طالوت با جالوت و سپاهش رویارو شدند از خداوند درخواست شکیبایی و پیروزی کردند و به اذن خداوند بر او پیروز گشتند و داوود، جالوت را کشت.

نبرد طالوت و جالوت در منابع تاریخی و تفسیری

در منابع تاریخی و تفسیری اسلامی نیز مطالبی درباره جالوت ذکر شده است. قمی وی را قبطی و دینوری او را از اولاد ولید بن ریان دانسته و مسعودی نسب وی را چنین آورده است: جالوت بن مالود بن دبال بن حطان بن فارس. طبری قوم جالوت را از عمالقه دانسته و از جالوت با عنوان پادشاه عمالقه یاد کرده است.

مسعودی آنان را از اقوام بربر شمرده و ابن خلدون جالوت را از کنعانیان دانسته است.

یعقوبی طول قامت جالوت را پنج ذراع نوشته است. طبری نیز وی را جنگاور و تنومند وصف کرده است.

ماجرای رویارویی اسرائیلیان و فلسطینیان و به ویژه نبرد تن به تن جالوت با داوود به تفصیل در منابع اسلامی گزارش شده است. به نظر می رسد این گزارشها نوعاً تحت تأثیر روایت یهود از این ماجرا بوده و با افزوده ها و کاستی ها و گاه تفاوت هایی به منابع تاریخی و تفسیری مسلمانان راه یافته است هر چند که برخی از این گزارش ها اختلاف های بسیاری با نقل یهود دارند.

درباره محل کشته شدن جالوت در منابع اسلامی اقوال مختلفی ذکر شده است. مسعودی بَیسان در اردن را محل نبرد دانسته و ابن عساکر قصر ام حکیم در نزدیکی مَرْج الصُفْر را محل قتل جالوت ذکر کرده است.

دباغ (ج1، قسم1، ص539، پانویس3) محل این واقعه را روستایی در جنوب غربی بیت لحم می داند که امروزه خربة الشویکة خوانده می شود. نامگذاری منطقة عین جالوت نیز ــ که روستایی بین بیسان و نابلس در فلسطین است (یاقوت حموی، ذیل «عین الجالوت») ــ با نبرد داوود و جالوت مرتبط دانسته شده است. (رجوع کنید به د.اسلام، چاپ دوم، ذیل t" ¦lu ¦Ayn Dja ـ"؛ نیز رجوع کنید به هاکس، ذیل «جت»)

در متون اسلامی، به استناد تعبیر قرآن (سوره بقره: 249) غلبه اعجازآمیز داوود بر جالوت و به تبع آن پیروزی نهایی بنی اسرائیل بر فلسطینیان یادآور آن است که در جنگ و درگیری پیروزی از آنِ اهل ایمان است که خداوند آنان را یاری می کند، اگرچه در ظاهر عدّه و عُدّة کمتری داشته باشند، (رجوع کنید به قشیری، ج1، ص194؛ قرطبی، ج2، جزء3، ص255) چنانکه اصحاب پیامبر اکرم صلی اللّه علیه و آله و سلم جنگ بدر را به جنگ میان سپاه طالوت و جالوت همانند دانسته و تعداد مسلمانان را در این جنگ به اندازه عدد سپاه طالوت به شمار آورده اند.(رجوع کنید به ابن حنبل، ج4، ص290؛ طبرسی، ج1، ص618)

همچنین جابر بن عبداللّه انصاری، صحابی رسول خدا صلی الله علیه و آله کشته شدن عَمْروبن عَبدوَدّ بدست علی علیه السلام را در جنگ احزاب به ماجرای جالوت و داوود تشبیه کرده است. (رجوع کنید به حاکم نیشابوری، ج3، ص34؛ مفید، ج1، ص102)

در مثنوی مولوی (ج2، دفتر3، بیت 2495ـ2497) نیز به نبرد داوود و جالوت اشارات مختصری شده است.

منابع

• دانشنامه جهان اسلام، جلد9، مدخل "جالوت" از اکرم ارجح و مهرداد عباسی.
• نثر طوبی، علامه شعرانی، ج1، واژه "جالوت"