آیه 121 سوره آل عمران
<<120 | آیه 121 سوره آل عمران | 122>> | ||||||||||||||
|
محتویات
ترجمه های فارسی
(و به یاد آرای پیغمبر) صبحگاهی که از خانه خود به جهت صف آرایی مؤمنان برای جنگ بیرون شدی، و خدا (به همه گفتار و کردار تو) شنوا و دانا بود.
ترجمه های انگلیسی(English translations)
معانی کلمات آیه
غدوت: غدو به معنى خارج شدن در بامداد است، «غدوت» يعنى در بامداد خارج شدى.
تبوى: تبوئه، اتخاذ مكان و آماده كردن جا براى ديگرى است، به مفعول دوم با لام و بى لام متعدى مى شود.
مقاعد: جمع مقعد به معنى محل قعود و محل نشستن است. در المنار گويد: آن در اصل به معنى مكان قعود است سپس به معنى مكان (از باب توسع) بكار رفته، مراد از آن در آيه مواضع است.[۱]
نزول
محل نزول:
اين آيه در همچون ديگر آيات سوره آل عمران در مدينه بر پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله نازل گرديده است. [۲]
شأن نزول:
ابوبصير از امام جعفرصادق عليهالسلام نقل كند كه هنگامى كه قريش اراده جنگ با رسول خدا صلى الله عليه و آله را نمودند. پيامبر به خاطر آماده كردن مؤمنين براى جنگ از منزل خود بيرون آمد و اين آيه بدان سبب نازل شد.[۳]
امامين باقر و صادق عليهماالسلام و نيز ابن عباس و مجاهد و قتادة و ربيع و سدى و ابن اسحق و عبدالله بن مسعود گويند: هنگامى كه ابوسفيان سه هزار نفر از قريش را براى جنگ با پيامبر آماده كرده بود. اين آيه براى رسول خدا صلى الله عليه و آله نازل گرديد.[۴]
و از مسور بن مخرمة نقل شده كه گويد: از عبدالرحمن بن عوف سؤال كردم كه مرا از چگونگى و اوضاع خود در غزوه احد خبر بدهد؟ در جواب گفت: آيه اى كه بعد از آيه 120 سوره آل عمران است و در اين باره نازل گرديده است، قرائت كن[۵].[۶]
تفسیر آیه
تفسیر نور (محسن قرائتی)
«121» وَ إِذْ غَدَوْتَ مِنْ أَهْلِكَ تُبَوِّئُ الْمُؤْمِنِينَ مَقاعِدَ لِلْقِتالِ وَ اللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ
و (بيادآر) هنگامى كه بامدادان (براى جنگ احد) از نزد خانوادهات بيرون شدى (تا) مؤمنان را در مراكزى براى جنگيدن جاى دهى، و خداوند (به گفتار و كردار شما) شنوا و داناست.
نکته ها
سيمايى از جنگ احُد
سال دوم هجرى، كفّار قريش با دادن هفتاد كشته و هفتاد اسير در جنگ بدر شكست خورده، به مكّه بازگشتند. ابوسفيان گفت: بر كشتهها گريه نكنيد، تا عقدهها خالى نشود و كينهها باقى بماند. همگى شعارِ انتقام سر دهيد و من نيز تا انتقام نگيرم با همسرم همبستر نخواهم شد.
سال بعد، كفّار مكّه با سه هزار سوار و دو هزار پياده وتجهيزات كامل به قصد جنگ با مسلمانان به سوى مدينه حركت كردند. عبّاس عموى پيامبر كه تا آن روز اسلام نياورده بود و در مكّه زندگى مىكرد، به خاطر علاقه ومحبّت زيادى كه به پيامبر داشت، ماجراى حركت وحملهى كفّار را در نامهاى محرمانه توسّط مردى از قبيله بنىغفّار نزد پيامبر فرستاد. همين كه رسول گرامى اسلام صلى الله عليه و آله از ماجرا با خبر شد، گروهى را از مدينه براى كسب اطلاعات بيشتر به سوى مكّه فرستاد. مأموران در بازگشت، حركت قواى كفّار به سركردگى ابوسفيان را تأييد كردند.
پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله در روز جمعه جلسهاى تشكيل داده و با مسلمانان در اين مورد مشورت فرمودند. در اين جلسه دو نظريّه مطرح شد:
جلد 1 - صفحه 595
1. در مدينه بمانيم ودر كوچهها سنگر بگيريم تا همه بتوانند به ما كمك كنند.
2. از مدينه خارج شده و در بيرون شهر بجنگيم.
نظريّهى دوّم كه همراه با حماسه و اظهار شجاعت بود، جوانان را جذب و طرفداران بيشترى پيدا كرد. با اينكه نظر مبارك شخص پيامبر صلى الله عليه و آله ماندن در شهر بود، ولى به احترام احساسات جوانان، از رأى خود صرف نظر كرد. سپس پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله همراه يك نفر براى آماده كردن اردوگاه از شهر مدينه خارج شده و محلى را در دامنه كوه احد كه شرايط نظامى خوبى داشت، برگزيد. آنگاه پيامبر در خطبهى نماز جمعه مردم را از ماجرا مطلع فرمود و پس از نماز با لشگرى هزار نفرى از مهاجران و انصار رهسپار ميدان جنگ شدند. فرمانده اين جنگ شخص رسول خدا صلى الله عليه و آله بودند. حضرت چند پرچم را برافراشتند كه بعضى به دست مهاجران و بعضى بدست انصار سپرده شد.
حركت از مدينه تا اردوگاه احد پياده بود و رسول خدا صلى الله عليه و آله از اصحاب در طىّ حركت سان مىديدند وصفوف را منظّم مىفرمودند. پيامبر در بازديد از صفوف، افراد ناآشنا و تازه واردى را ديد و از آنهاپرسيدند: شما چه كسانى هستيد؟ گفتند: ما از يهوديانِ مدينه هستيم كه براى كمك به شما آمدهايم. حضرت با كمى تأمّل فرمودند: براى جنگ با مشرك، از مشرك كمك نمىگيريم. وبه همين دليل سيصد نفر از لشگر اسلام كم شد. البتّه بعضى گفتهاند: همهى اين سيصد نفر، يهودى نبودند بلكه مسلمانانى مانند عبداللّهبن ابىّ هم بودند كه چون با رأى آنان مبنى بر سنگر گرفتن در شهر مخالفت شده بود، در ميان راه جدا شدند. «1»
پيامبر صلى الله عليه و آله نماز صبح را با هفتصد نفر در احد اقامه كردند، و عبداللّهبن جبير را با پنجاه نفر از تيراندازان ماهر، مأمور حفظ دهانهى حسّاس كوه قرار داده و سفارش فرمودند كه هرگز اين منطقه را خالى نكنيد.
ابوسفيان نيز خالدبن وليد را همراه با دويست نفر مأمور كرد تا هرگاه نگهبانان از دهانه كوه غفلت كردند، از پشت سر به سپاه اسلام حمله ور شوند.
«1». براى توضيح بيشتر به كتاب فروغ ابديّت، آيت اللّه سبحانى، جلد دوم، ص 38 و تاريخ پيامبر اسلام، دكتر آيتى، ص 285، مراجعه فرماييد.
جلد 1 - صفحه 596
سرانجام دو لشگر در برابر يكديگر صف آرايى كردند. ابوسفيان به نام بتها و زنان زيبا و رسول خدا صلى الله عليه و آله به نام خداوند متعال، سپاه خود را تشويق مىكردند. از لشگر مسلمانان فرياد اللّه اكبر و از سپاه كفر صداى دفّ و نى بلند بود.
جنگ كه شروع شد، مسلمانان با يك حملهى سريع لشگر قريش را درهم شكستند و سپاه كفر پا به فرار گذاشته و مسلمانان آنها را تعقيب كردند. بعضى از مسلمانان به خيال شكست قطعى كفّار سرگرم جمعآورى غنائم شدند و نگهبانانِ دهانهى كوه نيز برخلاف سفارشهاى پىدرپى رسول الله صلى الله عليه و آله به طمع جمع آورى غنائم، منطقهى تحت حفاظت خود را رها كردند. در اين هنگام خالدبن وليد با دويست نفر سپاه خود كه در كمين بودند، از فرصت استفاده كرد و از پشت به سپاه اسلام حمله كردند.
ناگهان مسلمانان خود را در محاصره كفّار ديدند. حمزه عموى گرامى پيامبر شهيد شد و جز افراد معدودى كه پروانهوار گرد وجود مبارك رسولالله بودند، بقيه مسلمانان پا به فرار گذاشتند.
در اين جنگ نقش علىّبن ابىطالب عليهما السلام از همهى افراد بيشتر بود، به گونهاى كه شمشير آن حضرت شكست وپيامبر صلى الله عليه و آله شمشير خود را كه ذوالفقار نام داشت به آن حضرت داد و على عليه السلام از ايشان حفاظت مىكرد. در اين جنگ شصت ضربه و زخم بر پيكر مبارك على عليه السلام وارد شد. امام صادق عليه السلام فرمود: پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله جبرئيل را در ميان زمين و آسمان ديد كه مىگويد: «لا فتى الا على لا سيف الا ذوالفقار»
يكى از كفّار مكّه به نام ابن قمعه، سرباز فداكار اسلام مَصعب را به خيال اينكه او پيامبر است، شهيد كرد و فرياد زد: به لات و عزّى سوگند كه محمّد كشته شد. كفّار به كشتهشدن رسول خدا مطمئن شده و راه مكّه را در پيش گرفته و جنگ را رها كردند. در اين ميان مسلمانان نيز با شنيدن شايعه شهادت رسول خدا با ترس و وحشت پا به فرار گذاشتند و بعد از با خبر شدن از زنده بودن پيامبر بازگشته و از آن حضرت عذرخواهى كردند. در اين جنگ
جلد 1 - صفحه 597
هفتاد تن از مسلمانان شهيد و عدّهى زيادى نيز مجروح شدند. «1»
پیام ها
1- روزهاى حسّاس گذشته شكستها وپيروزىها را فراموش نكنيم و به عنوان سند تجربه، به ياد داشته باشيم. «وَ إِذْ غَدَوْتَ ...»
2- لازمهى شركت در جنگ و جهاد دلكندن از تعلّقات است. «وَ إِذْ غَدَوْتَ مِنْ أَهْلِكَ ...»
3- برنامهريزىهاى فنّى، جغرافيايى و طبيعى عمليات نظامى، بايد قبل از حملهى دشمن صورت گيرد. «وَ إِذْ غَدَوْتَ ... تُبَوِّئُ»
4- فرماندهى جنگ و انتخاب پايگاهها و مناطق استراتژيك دفاعى، به عهدهى شخص پيامبر و رهبر مسلمانان است. «تُبَوِّئُ الْمُؤْمِنِينَ مَقاعِدَ لِلْقِتالِ»
پانویس
- پرش به بالا ↑ تفسیر احسن الحدیث، سید علی اکبر قرشی
- پرش به بالا ↑ طبرسي، مجمع البيان في تفسير القرآن، ج 2، ص 693.
- پرش به بالا ↑ تفاسير على بن ابراهيم و برهان.
- پرش به بالا ↑ ابن شهر آشوب و تفسير برهان.
- پرش به بالا ↑ ابويعلى و تفسير ابن ابىحاتم.
- پرش به بالا ↑ محمدباقر محقق، نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شيخ طوسي و ساير مفسرين خاصه و عامه، ص 143.
منابع
- تفسیر نور، محسن قرائتی، تهران:مركز فرهنگى درسهايى از قرآن، 1383 ش، چاپ يازدهم
- اطیب البیان فی تفسیر القرآن، سید عبدالحسین طیب، تهران:انتشارات اسلام، 1378 ش، چاپ دوم
- تفسیر اثنی عشری، حسین حسینی شاه عبدالعظیمی، تهران:انتشارات ميقات، 1363 ش، چاپ اول
- تفسیر روان جاوید، محمد ثقفی تهرانی، تهران:انتشارات برهان، 1398 ق، چاپ سوم
- برگزیده تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی و جمعي از فضلا، تنظیم احمد علی بابایی، تهران: دارالکتب اسلامیه، ۱۳۸۶ش
- تفسیر راهنما، علی اکبر هاشمی رفسنجانی، قم:بوستان كتاب(انتشارات دفتر تبليغات اسلامي حوزه علميه قم)، 1386 ش، چاپ پنجم
- محمدباقر محقق، نمونه بینات در شأن نزول آیات از نظر شیخ طوسی و سایر مفسرین خاصه و عامه.