سعد بن حارث انصاری
سعد و ابو الحتوف از شهداى عاقبت به خیر كربلايند. اين دو برادر كه ازخوارج بودند، با لشكريان عمر سعد ، از كوفه به كربلا آمدند. بعد از ظهر عاشورا، با شنيدن نداى استغاثه امام حسين عليه السلام و صداى گريه كودكان و زنان اهل بيت عليهم‌السلام، هدايت الهى نصيب آنان گرديد، از گمراهى نجات يافته، به يارى حق شتافتند و با دشمنان امام عليه السلام به جنگ برخاستند. اين دو، پس از كشتن و مجروح كردن جمعى از افراد دشمن ، خود نيز به شهادت رسيدند.[۱]
محقق شوشترى ، پس از نقل پاره اى از مطالب پيش گفته، که مرجوم مامقانی درتنقيح المقال بیان شده ، به نقد آن پرداخته مى نويسد:
مؤلف کتاب (مامقانى) سند گفته هايش را نياورده است . و از اين گذشته، همراهى كسى كه مذهب خوارج دارد با ابن سعد، نامعقول است. زيرا خوارج، حتى در جنگ با كافران، به ستمگران كمك نمى كردند. تا چه رسد در جنگ با امام حسين عليه السلام. همچنين، كسانى كه شعارشان «لاحُكْمَ الَّالِلَّهِ» بوده چگونه ممكن است حسين بن على عليه السلام را يارى داده باشند، با اين كه مى دانستند او همانند پدرش، تحكيم به كتاب خدا را جايز مى شمارد. محقق شوشتری ، در پايان نتيجه مى گيرد كه وجود چنين اصحابى براى امام حسين عليه السلام نامعلوم است.
در پاسخ اين محقق بزرگوار ممكن است گفته شود: گرچه مؤلف تنقيح المقال مستنداتش را ذكر نكرده است؛ ولى اين به معناى موجودنبودن آن‌ها نيست. اما بيرون آمدن خارجى مذهب با ابن سعد، ممكن است نه از روى اختيار و آزادى، بلكه براى رهايى از مجازات حكومت وقت بوده باشد زيرا به گواهى تاريخ، هر كس كه به جنگ امام حسين عليه السلام نمى رفت، مجازات هايى بس سنگين، نظير اعدام در انتظارش بود.
درباره پيوستن اين دو برادر به اردوگاه حسينى و جنگيدن با دشمنان آن حضرت، نيز مى توان گفت كه با توجه به حضور نامبردگان در صحنه كربلا و مشاهده مظلوميت اهل بيت عليهم‌السلام و قساوت هاى سپاه دشمن، چنين امرى بعيد نيست. همان گونه كه براى «حُر» پيش آمد.
منابع
- پژوهشکده تحقیقات اسلامی، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا
- مقتل الحسین مقرم، ص 295؛ با اندکی تفاوت در تسمیه من قتل مع الحسین(ع)، ش54.
 |
|||
| قبل از واقعه | |||
| شرح واقعه |
| ||
| پس از واقعه | |||
| بازتاب واقعه | |||
| وابسته ها | |||
- ↑ مقتل الحسین مقرم، ص 295؛ با اندکی تفاوت در تسمیه من قتل مع الحسین(ع)، ش54.
