اِسناد
نسخهٔ تاریخ ۲۴ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۱۱ توسط مهدی موسوی (بحث | مشارکت‌ها)
«اِسناد» مصدر باب اِفعال از ریشه «سند»، و به معنای نسبت‌دادن خبری به دیگری به صورت مستند است.
اِسناد در اصطلاح علوم حدیث، به دو معنای مصدری و اسمی به کار رفته است:
- به معنای مصدری، عبارت است از رساندن خبر به گوینده آن با ذکر سند (سلسله راویان).
- به معنای اسمی، مترادف است با سند و جمع آن اَسانید است.
تفاوت اِسناد به مفهوم نخست با سند، در این است که سند به مجموع راویان حدیث اطلاق مى‌شود، اما اسناد، نقل حدیث همراه ذکر سند آن است.
سنت از جمله منابع دستیابى به احکام شرعى است. در استدلال کامل به سنت چند عنصر دخیل است و صحت سند و قابلیت آن براى اعتماد و استناد، از جمله این عناصر است؛ به این معنا که استدلال به یک حدیث، بر اطمینان به صدور آن از معصوم علیه‌السلام متوقف است و تحقق آن بنا بر نظریه اصولیان، به مذکور بودن سند روایت تا معصوم و اعتبار آن بر طبق موازین علم درایه و رجال است؛[۱] و بنا بر نظریه اخباریان، به ذکر سند حدیث تا رسیدن به یکى از کتاب‌هاى معتبر مى‌باشد.[۲]
پانویس
منابع
- فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، جمعى از پژوهشگران، ج۱، ص۴۸۸.
- اصطلاحات حدیثی، شادی نفیسی.
