مسجد سهله
| |
|
کشور |
عراق |
|
شهر |
در اطراف شهر کوفه |
| |
| |
| مشاهده در نقشه | |
محتویات
وضعیت فعلی مسجد سهله
مسجد سهله در اطراف کوفه، در دو کیلومتری شمال غربی مسجد کوفه، قدیمی‌ترین مکان منتسب به حضرت بقیةالله عجل الله تعالی فرجه شریف است و از سوی دیگر بنابر محتوای روایات، پس از ظهور آن حضرت اقامتگاه شخصی ایشان معرفی شده است.[۱]
جایگاه مسجد سهله
امام صادق علیه‌السلام خطاب به ابوبصیر فرمود: «... مسجد سهله، اقامتگاه حضرت ادریس علیه‌السلام و حضرت ابراهیم خلیل الرحمان علیه‌السلام بود. خداوند، پیامبری را مبعوث نکرده، جز این که در مسجد سهله نماز گزارده است. مسجد سهله، پایگاه حضرت خضر علیه‌السلام است. کسی که در مسجد سهله اقامت کند، همانند کسی است که در خیمه رسول اکرم صلی الله علیه و آله اقامت کند. مرد و زن باایمانی یافت نمی‌شود، جز این که دلش به سوی مسجد سهله پر می‌زند. در مسجد سهله، تخته سنگی است که تمثال همه پیامبران بر آن نقش بسته است. احدی در مسجد سهله نماز نمی‌گزارد که با نیت راستین خدا را بخواند، جز این که خداوند او را با حاجت برآورده شده از آنجا برمی‌گرداند. احدی نیست که در مسجد سهله به خدا پناهنده شود، جز این که خداوند او را از آنچه بیم دارد پناه دهد».[۲]
ابوبصیر عرض کرد: فضیلت بسیار بزرگی است! امام صادق علیه‌السلام فرمود: «آیا برایت بیفزایم؟» عرض کرد: بلى. فرمود: «مسجد سهله، از آن بُقعه‌هایی است که خداوند دوست دارد او را در آنجا بخوانند. شب و روزی نیست که فرشتگان به زیارت مسجد سهله نشتابند و در آنجا به عبادت حق تعالی نپردازند. اگر من در آن سامان سکونت داشتم، هیچ نمازی را جز در مسجد سهله نمی‌خواندم. ای ابامحمد! اگر مسجد سهله هیچ فضیلتی جز فرودآمدن فرشته‌ها و اقامت پیامبران را نداشت، همین فضیلت بس بود، در حالی که این همه فضیلت دارد. آنچه از فضایل مسجد سهله برای تو بازگو نکردم، بیش از فضایلی است که برایت گفتم». ابوبصیر عرض کرد: آیا مسجد سهله، اقامتگاه دائمی حضرت قائم علیه‌السلام خواهد بود؟ فرمود: «آری».[۳]
امام صادق علیه‌السلام در روایتی دیگر فرمود: «هنگامی که وارد کوفه شدى، به مسجد سهله برو و در آنجا نماز بگزار، آن گاه حاجت‌های مادی و معنوی خود را از خداوند بطلب که مسجد سهله خانه ادریس نبی بود. حضرت ادریس در آنجا لباس می‌دوخت و نماز می‌خواند. هر کس در مسجد سهله خدا را بخواند، برای هر حاجتی که مورد علاقه‌اش باشد، خداوند حاجت‌اش را برمی‌آورد، و در روز قیامت، او را تا رتبه حضرت ادریس بالا می‌برد، و او را از ناملایمات دنیا و نیرنگ‌های دشمنان پناه می‌دهد».[۴]
ابو حمزه ثمالی گوید: امام صادق علیه السلام به من فرمود: ای ابو حمزه آیا مسجد سهل را می شناسی؟ گفتم در نزد ما مسجدی هست که سهله نام دارد. فرمود: من نیز جز آن را منظورم نبود. اگر کسی به آن مسجد رود و نماز در آن گذارد و به پروردگارش از کشته شدن پناه برد خداوند به او پناه دهد. در آن جایگاه خانه ای است که ادریس علیه السلام در آنجا خطاطی می کرد. و از آنجا به آسمان رفت. و ابراهيم(عليه السلام) از آن جا به سوي عمالقه خارج شده است. و در آنجا موضع صخره ای است که صورت انبیاء در آن است و خاکی که خدا انبیاء را از آن خلق نمود از آن است. و آن مسجد جایگاه اقامت خضر است. و هیچ گرفتاری به آن وارد نمی شود مگر اینکه در کارش گشایش حاصل می شود.[۵]
مسجد سهله در دوران ظهور امام زمان (عج)
محل تقسیم غنایم مسلمانان پس از ظهور، مسجد سهله است.[۶] و امام پس از ظهور به اصلاح حدود این مسجد خواهند پرداخت.[۷]
ملاقات با امام زمان در مسجد سهله
فضلیلت مسجد سهله باعث شده است در طول تاریخ همواره مورد توجه شیعیان باشد. در این مکان مقدس تشرفات فراوانی خدمات امام زمان(ع) صورت گرفته است. مثل تشرف محمد بن ابی رواد رواسى، با محمد بن جعفر دهان، در یکی از ایام رجب، به قصد دیدار حضرت صاحب الأمر علیه‌السلام به مسجد سهله مشرف شدند. به هنگام بازگشت، در مسجد صعصعه، به محضر آن قطب دایرة امکان شرف یاب شدند، دعای معروف: «اللهم یا ذا المنن السّابغة» را از آن حضرت استماع کردند.[۸]
سید مهدی عبا باف نجفی[۹]، حاج سید احمد اصفهانی (مشهور به خوشنویس).[۱۰]، حاج علی نجفی[۱۱]، آیت الله حاج میرزا مهدی اصفهانی (متوفی 1365 ق)[۱۲]، حاج شیخ محمود کُمْلَه‌ای[۱۳] از دیگر کسانی هستند که ماجرای ملاقاتشان با امام زمان(عج) در کتب مختلف نقل شده است.
پانویس
- ↑ ر.ک: کافى، ج 3، ص 495؛ تهذیب الأحکام، ج 3، ص 252؛ إثبات الهداة، ج 3، ص 453؛ وسائل الشیعة، ج 5، ص 267؛ بحارالأنوار، ج 100، ص 439؛ مرآت العقول، ج 15، ص 491؛ حلیةالأبرار، ج 5، ص 339؛ گزیدة کفایةالمهتدى، ص 279؛ ارشاد مفید، ج 2، ص 380؛ غیبت شیخ طوسى، ص 471؛ کشف الغمّة، ج 3، ص 253؛ المستجاد، ص 264؛ بحارالأنوار، ج 52، ص 331؛ مزار شیخ مفید، ص 25؛ المزارالکبیر، ص 134؛ نیز ر.ک: الصراط المستقیم، ج 2، ص 251.
- ↑ المزارالکبیر، ص 134؛ بحارالأنوار، ج 100، ص 436؛ مستدرک الوسائل، ج 3، ص 417؛ نیز ر.ک: قصص الأنبیاء، راوندى، ص 80.
- ↑ بحارالأنوار، ج 53، ص 11.
- ↑ قصص الأنبیاء، قطب راوندى، ص 80؛ قصص الأنبیاء، جزائرى، ص 65؛ بحارالأنوار، ج 100، ص 434؛ مستدرک الوسائل، ج 3، ص 413.
- ↑ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج3، ص291
- ↑ قصص الأنبیاء، قطب راوندى، ص 80؛ قصص الأنبیاء، جزائرى، ص 65؛ بحارالأنوار، ج100، ص 434؛ مستدرک الوسائل، ج 3، ص 413.
- ↑ غیبت شیخ طوسى، ص 475؛ بحارالأنوار، ج 52، ص 333.
- ↑ اقبال الأعمال، ص 645؛ بحارالأنوار، ج 100، ص 447؛ کلمةالإمام المهدى، ص 301؛ صحیفةالمهدى، ص 50.
- ↑ العبقری الحسان، ج 1، ص 103.
- ↑ همان، ج 1، ص 113.
- ↑ العقبری الحسان، ص 107.
- ↑ أبواب الهدى، مقدمه، ص 46.
- ↑ سیمای آفتاب، ص 327؛ ره توشه مهدی یاوران، ص 160.
منبع
ابوذر صحرانورد، موعود، آبان 1387، شماره 93.
