|
|
| سطر ۴۵: |
سطر ۴۵: |
| | ==نزول== | | ==نزول== |
| | | | |
| − | «[[شیخ طوسی]]» گویند: واقدى گوید: این آیه درباره طوایف بنى‌قریظه و بنى‌النضیر نازل گردیده هنگامى که به پیامبر گفته بودند ما تسلیم مى شویم و از تو پیروى می‌نمائیم.<ref> صاحب مجمع البیان از قول کلبى گوید این آیه در بیداء در [[جنگ بدر]] قبل از شروع کارزار نازل شده است و صاحب تفسیرالبرهان از قول شرف‌الدین النجفى گوید که ابونعیم در کتاب حلیة الاولیاء به نقل از ابوهریرة ذکر نموده که این آیه درباره على بن ابى‌طالب نازل شده و منظور از مؤمنین وجود آن بزرگوار است.</ref><ref> طبرانى و ابن ابى‌حاتم و دیگران از علماء عامه از سعید بن جبیر او از ابن عباس و نیز ابوالشیخ از سعید بن مسیب نقل نماید که وقتى که 39 نفر مرد و زن به [[رسول خدا]] صلی الله علیه و آله [[ایمان]] آوردند. پس از آنها عمر بن الخطاب مسلمان گردید و با او چهل نفر شدند و این آیه نازل گردید.</ref> | + | «[[شیخ طوسی]]» گوید: واقدى گوید: این آیه درباره طوایف بنى‌قریظه و بنى‌النضیر نازل گردیده هنگامى که به [[پیامبر اسلام|پیامبر]] گفته بودند ما تسلیم مى شویم و از تو پیروى می‌نمائیم<ref> صاحب مجمع البیان از قول کلبى گوید این آیه در بیداء در [[جنگ بدر]] قبل از شروع کارزار نازل شده است و صاحب تفسیرالبرهان از قول شرف‌الدین النجفى گوید که ابونعیم در کتاب حلیة الاولیاء به نقل از ابوهریرة ذکر نموده که این آیه درباره على بن ابى‌طالب نازل شده و منظور از مؤمنین وجود آن بزرگوار است.</ref><ref> طبرانى و ابن ابى‌حاتم و دیگران از علماء عامه از سعید بن جبیر او از ابن عباس و نیز ابوالشیخ از سعید بن مسیب نقل نماید که وقتى که 39 نفر مرد و زن به [[رسول خدا]] صلی الله علیه و آله [[ایمان]] آوردند. پس از آنها عمر بن الخطاب مسلمان گردید و با او چهل نفر شدند و این آیه نازل گردید.</ref>.<ref>محمدباقر محقق، [[نمونه بينات در شأن نزول آيات]] از نظر [[شیخ طوسی]] و ساير مفسرين خاصه و عامه، ص392.</ref> |
| − | == تفسیر آیه == | + | ==تفسیر آیه== |
| | <tabber> | | <tabber> |
| | تفسیر نور= | | تفسیر نور= |
| سطر ۷۲: |
سطر ۷۲: |
| | | | |
| | 1- پيروى همراه با ايمان ارزش است، نه پيروى بدون ايمان و نه ايمان منهاى تبعيّت. «اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ» | | 1- پيروى همراه با ايمان ارزش است، نه پيروى بدون ايمان و نه ايمان منهاى تبعيّت. «اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ» |
| − | | + | ---- |
| | «1». الغدير، ج 2، ص 51. | | «1». الغدير، ج 2، ص 51. |
| | | | |
| سطر ۱۶۵: |
سطر ۱۶۵: |
| | | | |
| | ==پانویس== | | ==پانویس== |
| − | <div style="font-size:smaller"><references/></div> | + | <div style="font-size:smaller"><references /></div> |
| | | | |
| | ==منابع== | | ==منابع== |
| − | * [[تفسیر نور]]، [[محسن قرائتی]]، [[تهران]]:مركز فرهنگى درسهايى از قرآن، 1383 ش، چاپ يازدهم
| |
| − | * [[اطیب البیان فی تفسیر القرآن]]، [[سید عبدالحسین طیب]]، تهران:انتشارات اسلام، 1378 ش، چاپ دوم
| |
| − | * [[تفسیر اثنی عشری]]، [[حسین حسینی شاه عبدالعظیمی]]، تهران:انتشارات ميقات، 1363 ش، چاپ اول
| |
| − | * [[تفسیر روان جاوید]]، [[محمد ثقفی تهرانی]]، تهران:انتشارات برهان، 1398 ق، چاپ سوم
| |
| − | * [[برگزیده تفسیر نمونه]]، [[ناصر مکارم شیرازی]] و جمعي از فضلا، تنظیم احمد علی بابایی، تهران: دارالکتب اسلامیه، ۱۳۸۶ش
| |
| − | * [[تفسیر راهنما]]، [[علی اکبر هاشمی رفسنجانی]]، [[قم]]:بوستان كتاب(انتشارات دفتر تبليغات اسلامي حوزه علميه قم)، 1386 ش، چاپ پنجم
| |
| − | * محمدباقر محقق، [[نمونه بینات در شأن نزول آیات]] از نظر [[شیخ طوسی]] و سایر مفسرین خاصه و عامه.
| |
| − |
| |
| | | | |
| | + | *[[تفسیر نور]]، [[محسن قرائتی]]، [[تهران]]:مركز فرهنگى درسهايى از قرآن، 1383 ش، چاپ يازدهم |
| | + | *[[اطیب البیان فی تفسیر القرآن]]، [[سید عبدالحسین طیب]]، تهران:انتشارات اسلام، 1378 ش، چاپ دوم |
| | + | *[[تفسیر اثنی عشری]]، [[حسین حسینی شاه عبدالعظیمی]]، تهران:انتشارات ميقات، 1363 ش، چاپ اول |
| | + | *[[تفسیر روان جاوید]]، [[محمد ثقفی تهرانی]]، تهران:انتشارات برهان، 1398 ق، چاپ سوم |
| | + | *[[برگزیده تفسیر نمونه]]، [[ناصر مکارم شیرازی]] و جمعي از فضلا، تنظیم احمد علی بابایی، تهران: دارالکتب اسلامیه، ۱۳۸۶ش |
| | + | *[[تفسیر راهنما]]، [[علی اکبر هاشمی رفسنجانی]]، [[قم]]:بوستان كتاب(انتشارات دفتر تبليغات اسلامي حوزه علميه قم)، 1386 ش، چاپ پنجم |
| | + | *محمدباقر محقق، [[نمونه بینات در شأن نزول آیات]] از نظر [[شیخ طوسی]] و سایر مفسرین خاصه و عامه. |
| | | | |
| | [[رده:آیات سوره انفال]] | | [[رده:آیات سوره انفال]] |
| | [[رده:ترجمه و تفسیر آیات قرآن]] | | [[رده:ترجمه و تفسیر آیات قرآن]] |
| | [[رده:آیات دارای شان نزول]] | | [[رده:آیات دارای شان نزول]] |
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ فوریهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۱:۴۶
يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ حَسْبُكَ اللَّهُ وَمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ
ترجمه های فارسی
ای رسول، خدا تو را کفایت است و مؤمنانی که پیروان تواند.
ای پیامبر! خدا و مؤمنانی که از تو پیروی می کنند [از نظر حمایت و پشتیبانی] برای تو بس است.
اى پيامبر، خدا و كسانى از مؤمنان كه پيرو تواند تو را بس است.
اى پيامبر، خدا و مؤمنانى كه از تو پيروى مى‌كنند تو را بسند.
ای پیامبر! خداوند و مؤمنانی که از تو پیروی می‌کنند، برای حمایت تو کافی است (؛ فقط بر آنها تکیه کن)!
ترجمه های انگلیسی(English translations)
O Prophet! Sufficient for you is Allah and those of the faithful who follow you.
O Prophet! Allah is sufficient for you and (for) such of the believers as follow you.
O Prophet! Allah is Sufficient for thee and those who follow thee of the believers.
O Prophet! sufficient unto thee is Allah,- (unto thee) and unto those who follow thee among the Believers.
معانی کلمات آیه
حسبك: بس است براى تو. (انفال/ 62)[۱]
نزول
«شیخ طوسی» گوید: واقدى گوید: این آیه درباره طوایف بنى‌قریظه و بنى‌النضیر نازل گردیده هنگامى که به پیامبر گفته بودند ما تسلیم مى شویم و از تو پیروى می‌نمائیم[۲][۳].[۴]
تفسیر آیه
تفسیر نور (محسن قرائتی)
يا أَيُّهَا النَّبِيُّ حَسْبُكَ اللَّهُ وَ مَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ «64»
اى پيامبر! براى تو (حمايت) خداوند و پيروان با ايمانت كافى است (و نيازى به حمايت گرفتن از ديگران ندارى).
نکته ها
ممكن است آيه را اين گونه نيز بتوان معنا كرد: اى پيامبر! براى تو و پيروان با ايمانت، تنها حمايت خدا كافى است. يعنى خداوند، هم تو و هم پيروانت را يارى مى‌كند.
برطبق معناى اوّل، مؤمنان در سايه‌ى خداوند، حامى پيامبرند و بر طبق معناى دوم، مؤمنان در كنار پيامبر، تحت حمايت الهى هستند.
گروهى از يهوديانِ بنى‌قريظه و بنى‌نضير، به دروغ به پيامبر صلى الله عليه و آله پيشنهاد يارى دادند، آيه نازل شد كه مؤمنان براى تو كافى هستند. در ضمن اين آيه مقدّمه‌ى فرمان جهاد در آيه‌ى بعد است.
در كتاب «فضائل الصحابه» از حافظ ابونعيم، از علماى اهل‌سنّت آمده است: مراد از «مؤمنان» در اين آيه، على‌ابن‌ابى‌طالب عليهما السلام است. «1»
اگر استمداد از مردم و دلگرمى به حمايتشان با توجّه به خواست خدا باشد، منافاتى با توحيد ندارد. شرك آنجاست كه در برابر قدرت و خواست خدا، تكيه به ديگران شود. امّا تا وقتى كه دلها و انديشه‌ها و حمايت‌ها را شعاعى از اراده‌ى الهى بدانيم، در مدار توحيد قرار داريم. «حَسْبُكَ اللَّهُ وَ مَنِ اتَّبَعَكَ»
پیام ها
1- پيروى همراه با ايمان ارزش است، نه پيروى بدون ايمان و نه ايمان منهاى تبعيّت. «اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ»
«1». الغدير، ج 2، ص 51.
تفسير نور(10جلدى)، ج3، ص: 352
تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)
يا أَيُّهَا النَّبِيُّ حَسْبُكَ اللَّهُ وَ مَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (64)
بعد از آن امر مى‌فرمايد به قتال و ترغيب و تحريص مؤمنان بر آن بقوله:
يا أَيُّهَا النَّبِيُ: اى پيغمبر برگزيده، حَسْبُكَ اللَّهُ: كافى است تو را خداى تعالى در نصرت، وَ مَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ: با كسانى كه متابعت و پيروى تو مى‌كنند از مؤمنين. نزول اين آيه در غزوه بدر است قبل از قتال. در تفسير اهل بيت عليهم السلام مذكور است كه مراد به اين آيه حضرت امير المؤمنين عليه السّلام و تابعين آن سرورند. و ظواهر اخبار شاهد اين قول است. و ايضا مستفاد از آيه نصرت است و آن نصرتى كه به تأييد الهى از امير المؤمنين عليه السّلام نسبت به رسول اكرم صلّى اللّه عليه و آله و سلّم ظهور يافت از هيچ كس ظاهر نشد، پس بديع نبود كه آيه خصوص آن حضرت و تابعين او باشد، و اين اولى است از قول مخالفان كه گويند: سى و سه مرد و شش زن در مكه ايمان آورده بودند، چون «عمر» ايمان آورد آيه بعد نازل شد، و اين خيلى بعيد است، زيرا هيچ حديثى مؤيد اين قول نيست. «1» نكات ادبيه: من موصوله در محل نصب است، بنا بر «مفعول معه». يا مجرور است و معطوف بر كاف خطاب «حسبك». يا مرفوع است و معطوف بر اسم
«1» در باره شأن نزول اين آيه از نظر عامّه به كتاب پر ارج احقاق الحق، جلد 3 صفحه 196 و 197 و كتاب گرانقدر الغدير، جلد 2، صفحه 47 مراجعه شود.
جلد 4 صفحه 372
«اللّه» اى كفاك اللّه و المؤمنون.
تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)
يا أَيُّهَا النَّبِيُّ حَسْبُكَ اللَّهُ وَ مَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (64) يا أَيُّهَا النَّبِيُّ حَرِّضِ الْمُؤْمِنِينَ عَلَى الْقِتالِ إِنْ يَكُنْ مِنْكُمْ عِشْرُونَ صابِرُونَ يَغْلِبُوا مِائَتَيْنِ وَ إِنْ يَكُنْ مِنْكُمْ مِائَةٌ يَغْلِبُوا أَلْفاً مِنَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لا يَفْقَهُونَ (65) الْآنَ خَفَّفَ اللَّهُ عَنْكُمْ وَ عَلِمَ أَنَّ فِيكُمْ ضَعْفاً فَإِنْ يَكُنْ مِنْكُمْ مِائَةٌ صابِرَةٌ يَغْلِبُوا مِائَتَيْنِ وَ إِنْ يَكُنْ مِنْكُمْ أَلْفٌ يَغْلِبُوا أَلْفَيْنِ بِإِذْنِ اللَّهِ وَ اللَّهُ مَعَ الصَّابِرِينَ (66)
ترجمه
اى پيغمبر كافى است تو را خدا و كسيكه متابعت نمود تو را از اهل ايمان
اى پيغمبر تحريص كن اهل ايمان را بر كارزار اگر بوده باشد از شما بيست تن صبر كنندگان غلبه ميكنند بر دويست نفر و اگر باشد از شما يكصد تن غلبه مينمايند بر يكهزار نفر از آنانكه كافر شدند براى آنكه آنها گروهى هستند كه نمى‌فهمند
اكنون تخفيف داد خدا به شما و دانست كه در شما ضعفى است پس اگر باشد از شما صد تن صبر كننده غلبه مينمايند بر دويست نفر و اگر باشند از شما هزار تن غالب ميشوند بر دو هزار نفر باذن خدا و خدا با صبر كنندگان است.
تفسير
گفته شده است آيه اول نازل شده است در بيابان قبل از شروع بجنگ بدر و در منهج از تفسير اهل بيت عليهم السلام نقل شده كه مراد باين آيه امير المؤمنين (ع) و اتباع او هستند و شواهدى براى اين معنى ذكر فرموده است و آيه دوم منسوخ است و گفته شده است اختصاص باصحاب بدر داشته كه عدّه مسلمانان كم بودند و چون زياد شدند حكم بر آنها تخفيف داده شده و آيه سوم ناسخ آن است و بعد از مدتى نازل شده و در قرآن مقارن درج شده چون ترتيب نزول غير از ترتيب ثبت و درج است و از اينجا معلوم ميشود كه از هر دو آيه حكم تكليفى بوجوب مقاومت يك تن در مقابل ده تن اوّلا و مقابل دو تن ثانيا استفاده نموده‌اند و الا اگر صرف وعده ظفر برده مقابل يا دو مقابل
جلد 2 صفحه 548
از كفار در صورت ثبات قدم باشد ناسخيت و منسوخيت معنى ندارد و مؤيد اين استفاده است لفظ تخفيف در آيه سوم كه مناسب با حكم تكليفى است و اخباريكه دلالت بر ناسخيت آن آيه دارد و اينكه حكم بوجوب مقاومت يكنفر در مقابل دو نفر فرموده‌اند و فرار در اينحال را معصيت شمرده‌اند نيز شاهد بر مدعى است و علت غلبه جهل كفار به مبدء و معاد و علم مسلمانان است كه اميدوار باجر آخرتند و مؤيد بتأييد الهى و از شهادت نميترسند بعكس كفار كه فقط بهواى نفس جنگ ميكنند و از فهم اين معانى و كمك غيبى محرومند و تكن در دو جا به مراعات لفظ مائه و ضعف بضم ضاد نيز قرائت شده است و ذكر عدد در دو آيه از باب تمثيل و اشاره بتسويه حكم در صورت قلّت عدد و كثرت آنست و ضعف را در مجمع بضعف بصيرت و عزيمت تفسير فرموده و استدلال نموده بعدم مزيّت مسلمانان صدر اسلام در قوّت بدنى و مزيّت آنها در قوت دينى و در منهج بضعف بدنى تفسير فرموده و استدلال نموده به تبادر لفظى و مناسبت تخفيف با ضعف بدنى و بنظر حقير مسلمانان قبل از آيه ناسخه با بعد از آن بهيچ وجه امتيازى نداشتند و علم خداوند بحال آنها يكسان بوده و هست و خواهد بود نهايت آنكه چون عدّه آنها كم بود بيشتر حاجت به مقاومت داشتند و چون زياد شدند حاجت آنها كم شد و خداوند امر را بر آنها تسهيل فرمود پس مراد بضعف كمى استطاعت و وسع و تمكن عادى است كه بوده و هست و علت تخفيف حكم است كه در آيه اشاره بآن شده است و در اينكه حكم مخصوص بجماعت است يا شامل افراد هم ميشود يا مخصوص بظن غلبه است يا با احتمال ظفر هم ثابت است يا اختصاص بتساوى قواء طرفين دارد يا ندارد و امثال اين جهات بايد بكتب فقهيّه مراجعه شود.
اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)
يا أَيُّهَا النَّبِيُّ حَسبُك‌َ اللّه‌ُ وَ مَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ المُؤمِنِين‌َ (64)
اي پيغمبر محترم كافي است براي تو خداوند متعال و كساني که متابعت كردند تو را از مؤمنين، در بعض اخبار تفسير شده بامير المؤمنين عليه السّلام و معلوم است او مصداق اتم‌ّ اينکه آيه است و آيه بعمومه شامل جميع متابعين ميشود و از اينکه آيه استفاده ميشود که مؤمنين بحضرت رسالت دو دسته هستند يك دسته كساني که حقيقة ايمان آورده‌اند و از زمره منافقين ظاهر مسلمان نيستند و لكن ثبات قدم
جلد 8 - صفحه 155
ندارند و در امر جهاد سستي ميكنند يا متعذر باعذاري مشوند که حضر نشوند براي جهاد يا اگر حاضر شدند در موقع شدّت فرار ميكنند.
و يك دسته باايمان قوي و با شوق هر چه تمام‌تر از آن حضرت جدا نميشوند چه بدرجه رفيعه شهادت نائل شوند و چه بدست آنها فتح و فيروزي نصيب اسلام شود كرّار غير فرّار هستند خداوند مدح اينها را ميفرمايد و تسليت خاطر مبارك حضرت رسالت صلّي اللّه عليه و آله و سلّم را ميدهد که يا أَيُّهَا النَّبِيُّ اي رسول مكرم حَسبُك‌َ اللّه‌ُ نصرت الهي نصيب شما است و در مقابل قدرت او قدرتي نيست وَ مَنِ اتَّبَعَكَ و كساني که در جميع حالات قدمي بر خلاف نظر و دستور و فرمان شما برنميدارند مِنَ المُؤمِنِين‌َ از كساني که بشراشر وجودشان در جميع مراحل ايمان آورده‌اند و گرويده‌اند.
برگزیده تفسیر نمونه
]
(آیه 64)- در این آیه برای تقویت روحیه پاک پیامبر صلّی اللّه علیه و آله روی سخن را به او کرده، می‌گوید: «ای پیامبر! خداوند و این مؤمنانی که از تو پیروی می‌کنند برای حمایت تو کافی هستند» و با کمک آنها می‌توانی به هدف خود نائل شوی (یا أَیُّهَا النَّبِیُّ حَسْبُکَ اللَّهُ وَ مَنِ اتَّبَعَکَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ).
سایرتفاسیر این آیه را می توانید در سایت قرآن مشاهده کنید:
تفسیر های فارسی
تفسیر های عربی
پانویس
- پرش به بالا ↑ تفسیر احسن الحدیث، سید علی اکبر قرشی
- پرش به بالا ↑ صاحب مجمع البیان از قول کلبى گوید این آیه در بیداء در جنگ بدر قبل از شروع کارزار نازل شده است و صاحب تفسیرالبرهان از قول شرف‌الدین النجفى گوید که ابونعیم در کتاب حلیة الاولیاء به نقل از ابوهریرة ذکر نموده که این آیه درباره على بن ابى‌طالب نازل شده و منظور از مؤمنین وجود آن بزرگوار است.
- پرش به بالا ↑ طبرانى و ابن ابى‌حاتم و دیگران از علماء عامه از سعید بن جبیر او از ابن عباس و نیز ابوالشیخ از سعید بن مسیب نقل نماید که وقتى که 39 نفر مرد و زن به رسول خدا صلی الله علیه و آله ایمان آوردند. پس از آنها عمر بن الخطاب مسلمان گردید و با او چهل نفر شدند و این آیه نازل گردید.
- پرش به بالا ↑ محمدباقر محقق، نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و ساير مفسرين خاصه و عامه، ص392.
منابع
