آیه 36 سوره مائده: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (←تفسیر آیه) |
|||
| سطر ۱۶۰: | سطر ۱۶۰: | ||
===برگزیده تفسیر نمونه=== | ===برگزیده تفسیر نمونه=== | ||
{{نمایش فشرده تفسیر| | {{نمایش فشرده تفسیر| | ||
| + | (آيه 36)- در تعقيب آيه قبل كه به مؤمنان دستور تقوا و جهاد و تهيه وسيله مىداد، در اين آيه به عنوان بيان علت دستور سابق به سرنوشت افراد بىايمان و آلوده اشاره كرده، مىفرمايد: «افرادى كه كافر شدند اگر تمام آنچه روى زمين است و همانند آن را داشته باشند تا براى نجات از مجازات روز قيامت بدهند از آنها پذيرفته نخواهد شد و عذاب دردناكى خواهند داشت» (إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْ أَنَّ لَهُمْ ما فِي الْأَرْضِ جَمِيعاً وَ مِثْلَهُ مَعَهُ لِيَفْتَدُوا بِهِ مِنْ عَذابِ يَوْمِ الْقِيامَةِ ما تُقُبِّلَ | ||
| + | |||
| + | ج1، ص514 | ||
| + | |||
| + | مِنْهُمْ وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ). | ||
| + | |||
| + | تنها در پرتو ايمان و تقوا و جهاد و عمل مىتوان رهايى يافت. | ||
}} | }} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ نوامبر ۲۰۱۹، ساعت ۰۷:۳۵
| <<35 | آیه 36 سوره مائده | 37>> | |||||||||||||
| |||||||||||||||
محتویات
ترجمه های فارسی
آنان که کافر شدند اگر دو برابر آنچه در زمین است فدا آرند تا به آن خود را از عذاب قیامت رهانند هرگز از آنها قبول نشود و آنان را عذاب دردناک خواهد بود.
قطعاً کسانی که کافر شدند اگر همه آنچه در زمین است و همانند آن را نیز با آن همراه خود داشته باشند، تا آن را برای نجاتشان از عذاب روز قیامت فدیه و عوض دهند، از آنان پذیرفته نخواهد شد؛ و برای آنان عذابی دردناک است.
در حقيقت، كسانى كه كفر ورزيدند، اگر تمام آنچه در زمين است براى آنان باشد، و مثل آن را [نيز] با آن [داشته باشند] تا به وسيله آن، خود را از عذاب روز قيامت بازخرند، از ايشان پذيرفته نمى‌شود و عذابى پر درد خواهند داشت.
آنان كه كافر شده‌اند اگر همه آنچه در روى زمين است و همانند آن متعلق به آنها باشد و بخواهند خود را با آن از عذاب روز قيامت باز خرند، از ايشان پذيرفته نيايد و به عذاب دردآور گرفتار آيند.
بیقین کسانی که کافر شدند، اگر تمام آنچه روی زمین است و همانند آن، مال آنها باشد و همه آن را برای نجات از کیفر روز قیامت بدهند، از آنان پذیرفته نخواهد شد؛ و مجازات دردناکی خواهند داشت.
ترجمه های انگلیسی(English translations)
معانی کلمات آیه
ليفتدوا: فديه: عوض. افتداء: عوض دادن. «ليفتدوا» تا فديه و عوض دهند.[۱]
تفسیر آیه
تفسیر نور (محسن قرائتی)
إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْ أَنَّ لَهُمْ ما فِي الْأَرْضِ جَمِيعاً وَ مِثْلَهُ مَعَهُ لِيَفْتَدُوا بِهِ مِنْ عَذابِ يَوْمِ الْقِيامَةِ ما تُقُبِّلَ مِنْهُمْ وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ «36»
همانا كسانى كه كافر شدند، اگر تمام آنچه را در زمين است و همانند آن را دارا باشند تا براى نجات از عذاب روز قيامت فديه دهند، از آنان پذيرفته نمى‌شود و براى آنان عذابى دردناك است.
يُرِيدُونَ أَنْ يَخْرُجُوا مِنَ النَّارِ وَ ما هُمْ بِخارِجِينَ مِنْها وَ لَهُمْ عَذابٌ مُقِيمٌ «37»
آنان مى‌خواهند از آتش دوزخ بيرون آيند در حالى كه از آن بيرون آمدنى نيستند و برايشان عذابى دائم و پايدار است.
نکته ها
همه‌ى راه‌هاى نجات در قيامت بسته است، كافران نه از رحمت الهى بهره‌مند مى‌شوند، چون مخصوص اهل تقواست. «رَحْمَتِي وَسِعَتْ كُلَّ شَيْ‌ءٍ فَسَأَكْتُبُها لِلَّذِينَ يَتَّقُونَ» «1»، و نه از شفاعت كامى مى‌گيرند، چون شفاعت مخصوص كسانى است كه خداوند از آنان راضى
«1». اعراف، 156.
جلد 2 - صفحه 289
باشد. «لا تَنْفَعُ الشَّفاعَةُ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ وَ رَضِيَ لَهُ قَوْلًا» «1»، به علاوه از مرگ خبرى نيست، زيرا پيوسته در آتشند و درخواست مرگشان پذيرفته نيست. «نادَوْا يا مالِكُ لِيَقْضِ عَلَيْنا رَبُّكَ قالَ إِنَّكُمْ ماكِثُونَ» «2»
پیام ها
1- كارآيى اموال، تنها در دنياست و در آخرت، ثروت بى ثمر است. ما تُقُبِّلَ ...
2- روز قيامت در دستگاه عدل الهى، فديه پذيرفته نمى‌شود. لِيَفْتَدُوا ... ما تُقُبِّلَ
3- عامل اصلى سعادت، در درون انسان است (ايمان، تقوا وجهاد)، نه در بيرون (مال و ثروت). لَهُمْ ما فِي الْأَرْضِ جَمِيعاً ... ما تُقُبِّلَ مِنْهُمْ
4- عذاب كافران، نه با فديه دفع مى‌شود، نه با گذشت زمان قطع مى‌گردد. «وَ ما هُمْ بِخارِجِينَ»
5- كسى كه در دنيا با آن همه برهان و ارشاد، ازظلمت‌هاى شرك و جهل بيرون نيايد، در آخرت هم از دوزخ بيرون نخواهد آمد. «لَهُمْ عَذابٌ مُقِيمٌ»
تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)
إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْ أَنَّ لَهُمْ ما فِي الْأَرْضِ جَمِيعاً وَ مِثْلَهُ مَعَهُ لِيَفْتَدُوا بِهِ مِنْ عَذابِ يَوْمِ الْقِيامَةِ ما تُقُبِّلَ مِنْهُمْ وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ (36)
بعد از ذكر اهل تقوى، بيان حال كفار را فرمايد:
إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا: به درستى كه آنانكه كافر شدند به پرستش اصنام و ملائكه و عجل و غير آن، لَوْ أَنَّ لَهُمْ ما فِي الْأَرْضِ جَمِيعاً: اگر باشد آنچه در زمين است از صنوف اموال و املاك و امتعه، وَ مِثْلَهُ مَعَهُ: و مانند آن با او باشد يعنى دو مقابل آنچه در زمين است از نقد و جنس كافران را باشد، لِيَفْتَدُوا بِهِ مِنْ عَذابِ يَوْمِ الْقِيامَةِ: تا فدائى دهند و نفس خود را باز خرند به آن از عذاب روز رستخيز و قيامت ما تُقُبِّلَ مِنْهُمْ: قبول كرده نشود از ايشان، و همان عقوبت لازم آنها باشد وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ: و مر ايشان راست در آن روز عذابى دردناك كه آسمان و زمين تحمل آن را نتواند نمايد. تفسير شيخ ابو الفتوح قدّس اللّه سره: انس بن مالك روايت نموده كه حضرت پيغمبر صلى اللّه عليه و آله فرمود: روز قيامت كافر را گويند اگر ملك دنيا ترا بودى آيا فدا نمودى تا از اين عذاب نجات يابى؟ گويد: آرى، گويند: از تو كمتر از اين را خواستند و تو اجابت ننمودى. «1» تنبيه- بدانكه كفر عموميت دارد نسبت به انكار در توحيد الهى، و نبوت ختميه حضرت رسالت پناهى، و امامت خاصه امير المؤمنين عليه السّلام بعد از
«1» تفسير ابو الفتوح، جلد 4، صفحه 195.
تفسير اثنا عشرى، ج3، ص: 81
پيغمبر بلافاصله، و امامت ائمه از نسل آن حضرت كه به نص سبحانى معرفى شده‌اند.
ابن بابويه رحمه اللّه در رساله عقايد فرموده: هر كه دعوى امامت كند و امام نباشد ظالم و ملعون است، و هر كه امامت را به غير اهلش قائل شود ظالم و ملعون است.
و حضرت رسول اكرم صلى اللّه عليه و آله فرمود: هر كه انكار كند على عليه السّلام را بعد از من، انكار پيغمبرى من نموده؛ و هر كه انكار پيغمبرى من كند، انكار ربوبيت الهى نموده. و نيز اعتقاد ما در حق كسى كه انكار امامت امير المؤمنين عليه السّلام و امامان بعد از او كند، به منزله كسى باشد كه انكار پيغمبرى پيغمبران نموده، و كسى كه انكار يكى از امامان بعد از او را كند، مانند كسى است كه ايمان آورد به جميع انبيا ولى نبوت حضرت محمّد صلى اللّه عليه و آله را انكار كند.
و حضرت صادق عليه السّلام فرمود: منكر آخر ما مثل منكر اول ما است. و حضرت رسول صلى اللّه عليه و آله فرمود: امامان بعد از من دوازده نفرند اول ايشان حضرت امير عليه السّلام و آخر آنها حضرت قائم عليه السّلام اطاعت ايشان اطاعت من، و معصيت ايشان معصيت من، هر كه انكار يكى از ايشان كند انكار من نموده. «1» حضرت صادق عليه السّلام فرمود: هر كه شك كند در كفر دشمنان ما و ستم كنندگان بر ما كافر است.
كلينى به سند معتبر روايت نموده: سه كس‌اند كه حق تعالى نظر رحمت در قيامت به ايشان ننمايد و عمل آنها را قبول نفرمايد و عذاب اليم برايشان خواهد بود: 1- كسى كه دعوى امامت كند و از جانب خدا منصوب نباشد. 2- كسى كه انكار كند امامى را كه از جانب خدا منصوب شده. 3- كسى كه گمان كند اين دو نفر ... در اسلام بهره دارند. «2»
«1» اكمال الدين، باب 24، صفحه 258، حديث 3.
«2» غيبت نعمانى، باب 5، صفحه 112، حديث 3.
تفسير اثنا عشرى، ج3، ص: 82
تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)
إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْ أَنَّ لَهُمْ ما فِي الْأَرْضِ جَمِيعاً وَ مِثْلَهُ مَعَهُ لِيَفْتَدُوا بِهِ مِنْ عَذابِ يَوْمِ الْقِيامَةِ ما تُقُبِّلَ مِنْهُمْ وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ (36)
ترجمه
همانا آنانكه كافر شدند اگر باشد مر ايشانرا آنچه در زمين است بتمامى و مانند آن باشد با آن تا فدا دهند بآن از عذاب روز رستخيز پذيرفته نشود از آنها و از براى آنها است عذابى دردناك.
بيان
تمام اموال دنيا بعلاوه يك برابر آن بر فرض از آن كسى باشد و خواسته باشد آن را بدهد براى نجات از آتش جهنم از او پذيرفته نميشود اگر كافر يعنى دشمن على (ع) باشد بروايت عياشى از صادقين عليهما السلام چنانچه در نفحات نقل نموده است كه آنها دشمنان على (ع) ميباشند و اين تمثيل براى آنستكه معلوم شود خلاصى از آتش براى كفار ممكن نيست و اگر دو برابر تمام اموال و امتعه و رياسات دنيوى را بكسى بدهند نبايد كافر بخدا و امير المؤمنين (ع) شود و اگر بشود مغبون است زيرا اگر داشته باشد ميدهد براى نجات ولى پذيرفته نميشود ..
اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)
إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا لَو أَنَّ لَهُم ما فِي الأَرض‌ِ جَمِيعاً وَ مِثلَه‌ُ مَعَهُ لِيَفتَدُوا بِهِ مِن عَذابِ يَوم‌ِ القِيامَةِ ما تُقُبِّلَ مِنهُم وَ لَهُم عَذابٌ أَلِيمٌ (36)
محققا كساني که كافر شدند اگر براي آنها باشد جميع آنچه که در زمين
جلد 6 - صفحه 358
است از مال و منال و جاه و منصب و مطابق آنچه در زمين است هم در خارج زمين مثل كرات جويه هم دارا باشند و تمام آنها را فدا دهند که از عذاب نجات يابند از آنها پذيرفته نخواهد شد در روز قيامت و از براي آنها است عذاب دردناك.
مسئله فدي در باب جهاد مذكور است که اگر مسلمين از كفار اسير گرفتند حق دارند آنها را استرقاق نمايند لكن اگر آنها چيزي بر طبق قرارداد امام (ع) دادند يا ديگري داد که آنها آزاد شوند پذيرفته ميشود لكن در قيامت قبول نخواهد شد و اينکه قضيه فرضيه آنهم فرض محال زيرا كفار در قيامت مالك فلسي نيستند وَ لَقَد جِئتُمُونا فُرادي كَما خَلَقناكُم أَوَّل‌َ مَرَّةٍ انعام آيه 94 لِمَن‌ِ المُلك‌ُ اليَوم‌َ لِلّه‌ِ الواحِدِ القَهّارِ مؤمن آيه 16.
إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا اختصاص اينکه حكم بكفار براي اينکه است که مؤمنين داراي چيزي هستند که آنها را از عذاب قيامت نجات دهد و آن ايمان است بخصوص اگر مقرون باعمال صالحه هم باشد.
لَو أَنَّ لَهُم لو امتناعيه است زيرا محال است كافر مالك باشد ما فِي الأَرض‌ِ جَمِيعاً ماء موصوله عموم دارد بخصوص بقرينه جميعا آنچه را که در باطن زمين است از جواهرات و معادن و فلزات و آنچه که در سطح زمين است از نباتات و جمادات و حيوانات و جبال و مزارع و انهار و بيوتات و قصور و اعتباريات از سلطنت و رياست و جاه و منصب و رتبه و مقام (و مثله معه) و مثل آنچه در زمين است که مقرون شود با آنچه در زمين است که فرض شود كره ديگري مثل كره ماه و باشد در او آنچه که در زمين است.
لِيَفتَدُوا بِهِ مِن عَذابِ يَوم‌ِ القِيامَةِ اشاره به اينكه هيچ امري در قيامت براي انسان فائده و ثمره و نتيجه ندارد جز ايمان و عمل صالح بلي اگر اموال را در دنيا در راه الهي صرف نمود آنهم جزو عمل صالح ميشود و موجب نجات ميگردد
جلد 6 - صفحه 359
و الا ما تُقُبِّلَ مِنهُم (که مال تا لب گور است و بعد از آن اعمال) وَ لَهُم عَذابٌ أَلِيمٌ اينکه جمله رد بعض عرفاء صوفيه و شيخيه است که گفتند عذاب از ماده عذب است بمعني گوارا و اصحاب آتش پس از زمان كمي جسم آنها آتشي ميشود و از آتش لذت ميبرند که اگر آنها را از آتش خارج كنند اذيت ميشوند نظير ملائكه عذاب و عملجات جهنم و حيوانات جهنمي خداوند ميفرمايد عذاب اليم که آنها را متألم ميكند كُلَّما نَضِجَت جُلُودُهُم بَدَّلناهُم جُلُوداً غَيرَها لِيَذُوقُوا العَذاب‌َ نساء آيه 56، با اينكه ابتلاء ببلاء موجب التذاذ نميشود كسي که دائما گرفتار مرض باشد يا در چنگال ظالم باشد مرض و ظلم موافق طبع او نخواهد شد نعوذ باللّه من مضلات الفتن.
برگزیده تفسیر نمونه
(آيه 36)- در تعقيب آيه قبل كه به مؤمنان دستور تقوا و جهاد و تهيه وسيله مىداد، در اين آيه به عنوان بيان علت دستور سابق به سرنوشت افراد بىايمان و آلوده اشاره كرده، مىفرمايد: «افرادى كه كافر شدند اگر تمام آنچه روى زمين است و همانند آن را داشته باشند تا براى نجات از مجازات روز قيامت بدهند از آنها پذيرفته نخواهد شد و عذاب دردناكى خواهند داشت» (إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْ أَنَّ لَهُمْ ما فِي الْأَرْضِ جَمِيعاً وَ مِثْلَهُ مَعَهُ لِيَفْتَدُوا بِهِ مِنْ عَذابِ يَوْمِ الْقِيامَةِ ما تُقُبِّلَ
ج1، ص514
مِنْهُمْ وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ).
تنها در پرتو ايمان و تقوا و جهاد و عمل مىتوان رهايى يافت.
سایرتفاسیر این آیه را می توانید در سایت قرآن مشاهده کنید:
تفسیر های فارسی
ترجمه تفسیر المیزان
تفسیر خسروی
تفسیر عاملی
تفسیر جامع
تفسیر های عربی
تفسیر المیزان
تفسیر مجمع البیان
تفسیر نور الثقلین
تفسیر الصافی
تفسیر الکاشف
پانویس
- ↑ تفسیر احسن الحدیث، سید علی اکبر قرشی
منابع
- تفسیر نور، محسن قرائتی، تهران:مركز فرهنگى درسهايى از قرآن، 1383 ش، چاپ يازدهم
- اطیب البیان فی تفسیر القرآن، سید عبدالحسین طیب، تهران:انتشارات اسلام، 1378 ش، چاپ دوم
- تفسیر اثنی عشری، حسین حسینی شاه عبدالعظیمی، تهران:انتشارات ميقات، 1363 ش، چاپ اول
- تفسیر روان جاوید، محمد ثقفی تهرانی، تهران:انتشارات برهان، 1398 ق، چاپ سوم
- برگزیده تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی و جمعي از فضلا، تنظیم احمد علی بابایی، تهران: دارالکتب اسلامیه، ۱۳۸۶ش
- تفسیر راهنما، علی اکبر هاشمی رفسنجانی، قم:بوستان كتاب(انتشارات دفتر تبليغات اسلامي حوزه علميه قم)، 1386 ش، چاپ پنجم
