قیس بن مسهر صیداوی: تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۵۱: | سطر ۵۱: | ||
[[رده:شهدای کربلا]] | [[رده:شهدای کربلا]] | ||
| + | {{الگو:واقعه عاشورا}} | ||
نسخهٔ ۱۶ نوامبر ۲۰۱۳، ساعت ۰۷:۴۱
کلیدواژه: یاران امام حسین علیه السلام، قیس بن مسهر صیداوی، نامه رسان امام حسین علیه السلام
محتویات
ضبط نام: قيس بن مُسهِر صَيداوى
قيس بن مُسهِر، يكى از ياران امام حسين عليه السلام بود كه در نهضت كوفه، نقش بسيار فعالى داشت. وى بارها از كوفه براى امام عليه السلام پيام بُرد و پيام امام عليه السلام را براى كوفيان، باز آورد. تا این که در آخرین ماموریت خود، توسّط حُصَين بن تميم (/نُمَير)، دستگير و به دستور ابن زیاد به شهيد رسید.
نسب قیس
صیدا، طایفه ای از اسد هستند. قیس، فرزند مسهر بن خالد اسدی صیداوی، مردی شریف و در قبیله ی خود به بزرگواری و شخصیت نام برده می شد. شجاع، ثابت قدم، وفادار، با اخلاص رسول خدا و اهل بیتش بود.[۱]
فعالیت های قیس بن مصهر در نهضت حسینی
قیس در نهضت امام حسین علیه السلام، نقش بسيار فعالى داشت. وى بارها از كوفه براى امام عليه السلام پيام بُرد و پيام امام عليه السلام را براى كوفيان باز آورد. از جمله فعاليت هاى اوست:
۱. رساندن دعوت نامه كوفيان به امام عليه السلام در مكه، همراه با چند تن ديگر:
بعد از مرگ معاویه، شیعیان در منزل سلیمان بن صرد خزاعی جمع شدند و نامه هایی پی در پی به امام حسین علیه السلام نوشتند و در آن خواستار بیعت با ایشان شدند. قیس همراه عبدالرحمان بن عبدالله ارحبی حامل دومین نامه کوفیان به سوی امام حسین علیه السلام در مکه بود.[۲]
۲. همراهى با مسلم عليه السلام در سفر به كوفه و رساندن نامه مسلم عليه السلام در مسير كوفه به امام عليه السلام جهت كسبِ تكليف
قیس پس از رساندن نامه کوفیان به امام حسین علیه السلام در مکه، همراه مسلم بن عقیل راهی کوفه شد. مسلم ابتدا به مدینه رفت و دو نفر راهنما برای خود انتخاب کرد و راه کوفه را در پیش گرفت. آن دو مسلم را از بیراهه بردند و راه را گم کردند. تشنگی شدیدی بر آنان غلبه کرد و از ادامه راه بازماندند. پس از آن که راه را پیدا کردند با اشاره علایم راه را به مسلم نشان دادند و خود در اثر تشنگی جان سپردند. مسلم پس از پیمودن راه به محلی که معروف به مضیق بوده و آب فراوانی داشت که قبیله بنی کلب از آن سیراب می‌شدند، رسید و نامه‌ای به امام نوشت و به وسیله قیس بن مسهر ارسال داشت.
متن نامه چنین بود: اما بعد، من از مدینه با دو تن راهنما به کوفه رهسپار شدم. آن دو از راه کناره گرفته و راه را گم کردند. تشنگی بر ایشان سخت شد. دیری نپایید که از دنیا برفتند. ما به راه خود ادامه دادیم تا آنگاه که به آب رسیدیم جز رمقی مختصر برای ما نمانده بود و این آب در دره خبث است و به نام مضیق خوانده می‌شود و من این راه را به واسطه این جریان به فال بد گرفتم از این رو چنانچه اجازه دهید مرا از رفتن بدین سفر معذور دارید و دیگری را به جای من بفرستید والسلام.
امام حسین علیه السلام در پاسخ او نوشت: اما بعد، من از آن بیم دارم که چیزی جز ترس نباشد که تو را وادار به استعفا کرده است. پس اندیشه مکن و همان راهی که تو را فرستاده‌ام در پیش گیر. همین که مسلم نامه حضرت را خواند گفت: من هرگز از جان خود بیمناک نیستم. پس بیدرنگ راه کوفه را در پیش گرفتند.[۳]
۳. رساندن نامه مسلم عليه السلام از كوفه به امام عليه السلام در مكه
۴. همراهى با امام عليه السلام در سفر به كربلا و بردن نامه امام عليه السلام به كوفيان از محلى به نام حاجِز
امام حسين علیه السلام در منزلگاه «بطن الرمه» (مكانى در منطقه حاجز) نامه اى خطاب به كوفيان نوشت كه در آن، خبر از حركت خويش به سوى كوفه بود. نامه را به قيس بن مسهر سپرد تا به كوفه برساند.
قيس در منطقه قادسيه، توسط حصين بن نمير كه از سران سپاه كوفه بود دستگير شد. براى اين كه مضمون نامه و اسامى اشخاص به دست دشمن نيفتد، قيس بن مسهر نامه را از بين برد. او را نزد عبيدالله بن زياد بردند. تلاش والى كوفه براى دستيابى به نام كسانى كه مخاطب نامه بودند بى نتيجه ماند.[۴] ابن زياد از او خواست كه يا نام اشخاص را بگويد يا بر منبر رود و در حضور مردم حسين بن على و امام حسن و على بن ابى طالب را لعن كند وگرنه كشته خواهد شد.
وى رفتن بر منبر را پذيرفت اما وقتى شروع به سخن كرد پس از حمد و ثناى الهى بر حسين بن على و امام حسن مجتبى و اميرالمؤمنين رحمت فرستاد و عبيدالله زياد و پدرش را لعنت كرد و مردم را به يارى سيدالشهدا فراخواند. وقتى خبر به ابن زياد دادند، دستور داد او را بالاى قصر برده از آنجا به زير افكندند و شهيد شد.[۵]
رسیدن خبر شهادت قیس به امام حسین علیه السلام
در تاریخ طبری آمده است: [امام حسين عليه السلام به چهار مردى كه از كوفه آمده بودند،] فرمود: «به من خبر دهيد كه آيا فرستاده ام نزد شما آمد؟» گفتند: چه كسى؟ فرمود: «قيس بن مُسهِر صيداوى». گفتند: آرى. حُصَين بن تميم، او را دستگير كرد و نزد ابن زياد فرستاد. ابن زياد به وى دستور داد تا تو و پدرت را لعنت كند. قيس بر تو و پدرت، درود فرستاد و ابن زياد و پدرش را لعنت كرد و مردم را به يارى تو دعوت نمود و از آمدنت خبر داد.
آنگاه ابن زياد، دستور داد و از بالاى قصر، [به پايين] پرتاب شد. چشمان حسين عليه السلام اشك آلود شد و نتوانست جلوى اشك هايش را بگيرد و فرمود: اين آيه را خواند: «رجال صدقوا ما عاهدوا الله عليه فمنهم من قضى نحبه و منهم من ينتظر و ما بدلوا تبديلا»؛[۶] برخى از آنان به شهادت رسيدند و برخى از آنها در انتظار [شهادت] هستند و هرگز [عقيده خود را] تغيير نداده اند. بار خدايا! بهشت را منزلگاه ما و آنان، گردان و ميان ما و آنان در محل استقرار رحمتت و پاداش هاى ذخيره شده و مرغوب، جمع گردان».[۷]
همچنین آمده است که امام حسین علیه السلام پس از آن فرمود: «قيس، دليرانه به استقبال شهادت رفت و تا پاى جان ايستاد و تزلزلى نيافت».[۸]
قیس در زیارت نامه های امام حسین علیه السلام و شهدای کربلا
نام وى در «زيارت رجبيه» و «زيارت ناحيه»، چنين آمده است: سلام بر قيس بن مسُهِر صَيداوى!
پانویس
- ↑ زندگاني امام حسين علیه السلام، جلد 2، ص 138.
- ↑ قیس بن مسهر صیداوی، دائره المعارف طهور، بازیابی: 26 دی ماه 1391.
- ↑ سید محسن امین، سیره معصومان، ج4 نقل از سایت شهید آوینی، بازیابی: 26 دی ماه 1391.
- ↑ حياة الامام الحسين علیه السلام، ج3، ص62، انصارالحسين، ص107.
- ↑ ارشاد مفيد، ص 220.
- ↑ سوره احزاب، آيه 23.
- ↑ دانشنامه امام حسين عليه السلام بر پايه قرآن، حديث و تاریخ؛ ج4، ص387 به نقل از تاریخ طبری، ج۵، ص۱۶۵ در دسترس در حدیث نت.
- ↑ فرهنگ عاشورا، جواد محدثی.
 |
|||
| قبل از واقعه | |||
| شرح واقعه |
| ||
| پس از واقعه | |||
| بازتاب واقعه | |||
| وابسته ها | |||
