حجاج بن یوسف ثقفی: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «حَجّاج بن یوسف ثقفى ، مشهورترین كارگزار عراق در عصر اموى. ابومحمد حَجّاج بن...» ایجاد کرد) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | حَجّاج بن یوسف | + | حَجّاج بن یوسف ثقفى، مشهورترین كارگزار عراق در عصر اموى بود. |
| + | ==زندگی‌نامه== | ||
ابومحمد حَجّاج بن یوسف ثقفى در روستاى بنی‌صخر در [[طائف]] به‌دنیا آمد. (مقریزى، المقفّی‌الكبیر، ج 3، ص 156). درباره تاریخ تولد حجاج اختلاف وجود دارد؛ سال 39 تا 45 هجری را تاریخ تولد وى دانسته‌اند. (تاریخ طبرى، ج 5، ص 172؛ ابن‌حجر عسقلانى، تهذیب‌التهذیب، ج 2، ص 186) | ابومحمد حَجّاج بن یوسف ثقفى در روستاى بنی‌صخر در [[طائف]] به‌دنیا آمد. (مقریزى، المقفّی‌الكبیر، ج 3، ص 156). درباره تاریخ تولد حجاج اختلاف وجود دارد؛ سال 39 تا 45 هجری را تاریخ تولد وى دانسته‌اند. (تاریخ طبرى، ج 5، ص 172؛ ابن‌حجر عسقلانى، تهذیب‌التهذیب، ج 2، ص 186) | ||
حَجّاج در لغت به معناى كسى است كه بسیار حج به جا می‌آورد و به مفهوم بریدن استخوان نیز هست (ابن‌درید، الاشتقاق، ج 1، ص 123؛ ابن‌منظور، ذیل «حج»). برخى گفته‌اند نام وى در كودكى كُلَیب بود و سپس حجاج نامیده شد. | حَجّاج در لغت به معناى كسى است كه بسیار حج به جا می‌آورد و به مفهوم بریدن استخوان نیز هست (ابن‌درید، الاشتقاق، ج 1، ص 123؛ ابن‌منظور، ذیل «حج»). برخى گفته‌اند نام وى در كودكى كُلَیب بود و سپس حجاج نامیده شد. | ||
| + | |||
پدرش، یوسف بن حكم ثقفى، از سران و اشراف قبیله [[ثقیف]] بود (ابن‌خلدون، ج 1 مقدمه، ص40). دوستى محكمى با خاندان [[مروان بن حکم]] اموى داشت و در دوران [[عبدالملک بن مروان]]، حكومت برخى نواحى را عهده‌دار شد تا اینكه در دوران ولایت پسرش حجاج بر حجاز (مدینه)، وفات. | پدرش، یوسف بن حكم ثقفى، از سران و اشراف قبیله [[ثقیف]] بود (ابن‌خلدون، ج 1 مقدمه، ص40). دوستى محكمى با خاندان [[مروان بن حکم]] اموى داشت و در دوران [[عبدالملک بن مروان]]، حكومت برخى نواحى را عهده‌دار شد تا اینكه در دوران ولایت پسرش حجاج بر حجاز (مدینه)، وفات. | ||
| − | از برخى اشعار و گزارشهاى پراكنده تاریخى چنین برمی‌آید كه او، همانند نیاكانش، در طائف سنگ‌كشى و چاه‌كنى، چوپانى و دباغى (ابوالفرج‌اصفهانى، الاغانی، ج12، ص287؛ ابن‌نباته، سرح‌العیون، | + | از برخى اشعار و گزارشهاى پراكنده تاریخى چنین برمی‌آید كه او، همانند نیاكانش، در طائف سنگ‌كشى و چاه‌كنى، چوپانى و دباغى (ابوالفرج‌اصفهانى، الاغانی، ج12، ص287؛ ابن‌نباته، سرح‌العیون، ص170ـ171) می‌كرده است. ظاهراً حجاج در كودكى [[قرآن]] و علوم دینى مقدماتى را در مكتب‌خانه پدرش در طائف فراگرفته و سپس از استادانى مانند [[عبداللّه بن عباس]] و [[انس بن مالک]] و سَمُرَة بن بهره گرفته است (ابن‌عساكر، تاریخ دمشق، ج 12، ص 113). |
حجاج در طائف به معلمى كودكان پرداخت (ابن‌قتیبه، المعارف، ص 548). تا بیست‌وچند سالگى در طائف بود، سپس همراه پدرش راهى [[شام]] شد (ابن‌تغرى بردى، النجوم‌الزاهرة، ج 1، ص230ـ231). | حجاج در طائف به معلمى كودكان پرداخت (ابن‌قتیبه، المعارف، ص 548). تا بیست‌وچند سالگى در طائف بود، سپس همراه پدرش راهى [[شام]] شد (ابن‌تغرى بردى، النجوم‌الزاهرة، ج 1، ص230ـ231). | ||
| − | حجاج و پدرش از سپاهیان مروا بن حكم بودند كه در سال 64 ق. عازم [[مصر]] شدند و آنجا را از دست عبدالرحمان‌بن جَحْدم فِهرى، كارگزار [[عبداللّه بن زبیر]]، خارج ساختند و بدین‌ترتیب مصر جزو قلمرو [[امویان]] شد (تاریخ طبرى، ج 5، ص530، 540). پس از حدود دو ماه اقامت در شهر فسطاط، حجاج و پدرش به همراه مروان به شام بازگشتند (ابن‌تغرى بردى، | + | حجاج و پدرش از سپاهیان مروا بن حكم بودند كه در سال 64 ق. عازم [[مصر]] شدند و آنجا را از دست عبدالرحمان‌بن جَحْدم فِهرى، كارگزار [[عبداللّه بن زبیر]]، خارج ساختند و بدین‌ترتیب مصر جزو قلمرو [[امویان]] شد (تاریخ طبرى، ج 5، ص530، 540). پس از حدود دو ماه اقامت در شهر فسطاط، حجاج و پدرش به همراه مروان به شام بازگشتند (ابن‌تغرى بردى، همان). |
مروان‌بن حكم در شعبان یا رمضان 65 ق، سپاهى به فرماندهى حُبَیش‌بن دَلَجه (دُلجه) قَینى براى سركوبى عبداللّه‌بن زبیر راهى حجاز كرد. در این لشكركشى حجاج و پدرش، كه پرچم‌دار دسته‌اى از سپاه بود، شركت داشتند. لشكریان در نزدیكى روستاى [[ربذه]] در اطراف مدینه از عبداللّه‌بن زبیر شكست خوردند و گریختند. بعدها حجاج از این فرار ننگین به زشتى یاد می‌كرد (ابن‌قتیبه، المعارف، ص 395ـ396. | مروان‌بن حكم در شعبان یا رمضان 65 ق، سپاهى به فرماندهى حُبَیش‌بن دَلَجه (دُلجه) قَینى براى سركوبى عبداللّه‌بن زبیر راهى حجاز كرد. در این لشكركشى حجاج و پدرش، كه پرچم‌دار دسته‌اى از سپاه بود، شركت داشتند. لشكریان در نزدیكى روستاى [[ربذه]] در اطراف مدینه از عبداللّه‌بن زبیر شكست خوردند و گریختند. بعدها حجاج از این فرار ننگین به زشتى یاد می‌كرد (ابن‌قتیبه، المعارف، ص 395ـ396. | ||
| سطر ۲۱: | سطر ۲۳: | ||
عبدالملك‌بن مروان، به پاس خدمات و زحمات حجاج در راه تثبیت خلافت اموى، او را كارگزار مكه و اندكى بعد كارگزار [[مدینه]] و طائف و سپس [[یمن]] و [[یمامه]] كرد (خلیفةبن خیاط، ص 185ـ186؛ مسعودى، مروج الذهب، ج 3، ص 318). | عبدالملك‌بن مروان، به پاس خدمات و زحمات حجاج در راه تثبیت خلافت اموى، او را كارگزار مكه و اندكى بعد كارگزار [[مدینه]] و طائف و سپس [[یمن]] و [[یمامه]] كرد (خلیفةبن خیاط، ص 185ـ186؛ مسعودى، مروج الذهب، ج 3، ص 318). | ||
| − | حجاج در نخستین اقدام، مسجدالحرام را از آثار جنگ پاك كرد. او در اوایل 74 ق. به مدینه رفت و پس از یكى دو ماه اقامت در آنجا، به مكه بازگشت و به دستور خلیفه، كعبه را بازسازى كرد (خلیفةبن خیاط، ص 169؛ ازرقى، اخبار مكة، ج 1، ص 210، 214؛ بلاذرى، انساب الاشراف، ج 6، ص 240). وى در مدت اقامتش در مدینه با مردم مدینه و به‌ویژه با [[صحابه]] [[پیامبر]] صلی‌اللّه‌علیه‌وآله رفتار زشت و خشنى داشت (بلاذرى، انساب الاشراف، ج 6، ص240؛ یعقوبى، ج 2، ص 272). | + | حجاج در نخستین اقدام، مسجدالحرام را از آثار جنگ پاك كرد. او در اوایل 74 ق. به مدینه رفت و پس از یكى دو ماه اقامت در آنجا، به مكه بازگشت و به دستور خلیفه، كعبه را بازسازى كرد (خلیفةبن خیاط، ص 169؛ ازرقى، اخبار مكة، ج 1، ص 210، 214؛ بلاذرى، انساب الاشراف، ج 6، ص 240). وى در مدت اقامتش در مدینه با مردم مدینه و به‌ویژه با [[صحابه]] [[پیامبر]] صلی‌اللّه‌علیه‌وآله رفتار زشت و خشنى داشت (بلاذرى، انساب الاشراف، ج 6، ص240؛ تاریخ یعقوبى، ج 2، ص 272). |
حجاج سپس همراه گروهى از بزرگان حجاز راهى شام شد و با خلیفه اموى دیدار كرد (بلاذرى، انساب الاشراف، ج 6، ص 241). | حجاج سپس همراه گروهى از بزرگان حجاز راهى شام شد و با خلیفه اموى دیدار كرد (بلاذرى، انساب الاشراف، ج 6، ص 241). | ||
| − | پس از آنكه حجاج دو سال (یا سه سال) عملا حاكم حجاز بود، عبدالملك‌بن مروان وى را از این سمت بركنار و در رجب یا رمضان 75 ق. با اختیارات كامل و وسیعى وى را حاكم [[عراق]] كرد. از دلایل این امر، مرگ برادر خلیفه (بِشربن مروان‌بن حكم)، آشفتگى اوضاع عراق و افزایش خطر [[خوارج]] و نیز درخواست عده‌اى از بزرگان حجاز از عبدالملك مبنى بر عزل حجاج از حجاز بود (ابن‌قتیبه، الامامة و السیاسة، ج 2، ص 25؛ طبرى، ج 6، ص 202، 209؛ مسعودى، مروج، ج 3، ص 318، 330). | + | پس از آنكه حجاج دو سال (یا سه سال) عملا حاكم حجاز بود، عبدالملك‌بن مروان وى را از این سمت بركنار و در رجب یا رمضان 75 ق. با اختیارات كامل و وسیعى وى را حاكم [[عراق]] كرد. از دلایل این امر، مرگ برادر خلیفه (بِشربن مروان‌بن حكم)، آشفتگى اوضاع عراق و افزایش خطر [[خوارج]] و نیز درخواست عده‌اى از بزرگان حجاز از عبدالملك مبنى بر عزل حجاج از حجاز بود (ابن‌قتیبه، الامامة و السیاسة، ج 2، ص 25؛ تاریخ طبرى، ج 6، ص 202، 209؛ مسعودى، مروج، ج 3، ص 318، 330). |
بدین‌ترتیب، خطبه مشهور [[امام علی]] علیه‌السلام خطاب به مردم كوفه و پیشگویى تسلط یافتن غلامى ستمگر از قبیله ثقیف بر آنان، محقق گردید (نهج‌البلاغة، خطبه 116؛ ابن‌عبدربّه، ج 6، ص 266؛ مسعودى، ج 3، ص 349ـ350؛ ابن‌ابی‌الحدید، ج 7، ص 277ـ279). | بدین‌ترتیب، خطبه مشهور [[امام علی]] علیه‌السلام خطاب به مردم كوفه و پیشگویى تسلط یافتن غلامى ستمگر از قبیله ثقیف بر آنان، محقق گردید (نهج‌البلاغة، خطبه 116؛ ابن‌عبدربّه، ج 6، ص 266؛ مسعودى، ج 3، ص 349ـ350؛ ابن‌ابی‌الحدید، ج 7، ص 277ـ279). | ||
| − | حجاج شتابان راهى عراق شد و فقط با دوازده سوار وارد كوفه گردید و روز جمعه با چهره‌اى پوشیده به [[مسجد کوفه]] رفت و در خطبه‌اى مشهور تمام كسانى را كه از سپاه مُهلَّب‌بن ابی‌صفره، فرمانده سپاهیان بشربن مروان براى جنگ با خوارج حروریه، گریخته بودند تهدید كرد كه چنانچه تا سه روز به وى ملحق نشوند آنان را خواهد كشت (جاحظ، | + | حجاج شتابان راهى عراق شد و فقط با دوازده سوار وارد كوفه گردید و روز جمعه با چهره‌اى پوشیده به [[مسجد کوفه]] رفت و در خطبه‌اى مشهور تمام كسانى را كه از سپاه مُهلَّب‌بن ابی‌صفره، فرمانده سپاهیان بشربن مروان براى جنگ با خوارج حروریه، گریخته بودند تهدید كرد كه چنانچه تا سه روز به وى ملحق نشوند آنان را خواهد كشت (جاحظ، البیان و التبیین، ج 2، ص307ـ 310). |
حجاج پس از تسلط بر كوفه به [[بصره]] رفت و خطبه تهدیدآمیزى، مانند خطبه كوفه، ایراد كرد.(بلاذرى، انساب الاشراف، ج6، ص395ـ397، 530؛ تاریخ طبرى، ج6، ص210). | حجاج پس از تسلط بر كوفه به [[بصره]] رفت و خطبه تهدیدآمیزى، مانند خطبه كوفه، ایراد كرد.(بلاذرى، انساب الاشراف، ج6، ص395ـ397، 530؛ تاریخ طبرى، ج6، ص210). | ||
| سطر ۵۰: | سطر ۵۲: | ||
حجاج در [[رمضان]] یا [[شوال]] سال 95 ق. مرد (ابن‌قتیبه، ص 395؛ تاریخ طبرى، ج 6، ص 493). وى به جانشین خود، یزیدبن ابی‌مسلم، وصیت كرده بود او را مخفیانه دفن كند و روى قبرش آب بریزد و آن را محو نماید تا كسى جاى آن را نداند و [[نبش قبر]] نكند (بلاذرى، انساب الاشراف، ج 12، ص 353). | حجاج در [[رمضان]] یا [[شوال]] سال 95 ق. مرد (ابن‌قتیبه، ص 395؛ تاریخ طبرى، ج 6، ص 493). وى به جانشین خود، یزیدبن ابی‌مسلم، وصیت كرده بود او را مخفیانه دفن كند و روى قبرش آب بریزد و آن را محو نماید تا كسى جاى آن را نداند و [[نبش قبر]] نكند (بلاذرى، انساب الاشراف، ج 12، ص 353). | ||
| − | در دوران خلافت [[سلیمان بن عبدالملک]]، خاندان حجاج در معرض شكنجه و تعقیب و مصادره اموال قرار گرفتند و به فرمان خلیفه اموى، حجاج را بر منابر [[لعن]] و نفرین كردند (جاحظ، | + | در دوران خلافت [[سلیمان بن عبدالملک]]، خاندان حجاج در معرض شكنجه و تعقیب و مصادره اموال قرار گرفتند و به فرمان خلیفه اموى، حجاج را بر منابر [[لعن]] و نفرین كردند (جاحظ، البیان و التبیین، ج 1، ص 397؛ ابن‌عبدربّه، ج 5، ص 25، 47ـ48). در دوران خلافت [[عمر بن عبدالعزیز]]، خاندان و بستگان حجاج به یمن تبعید شدند (ابن‌عساكر، تاریخ دمشق، ج12، ص187؛ تاریخ ابن‌كثیر، ج 5، جزء9، ص 143). |
==ویژگی‌های اخلاقی و اعتقادی== | ==ویژگی‌های اخلاقی و اعتقادی== | ||
| سطر ۵۸: | سطر ۶۰: | ||
خاندان عرب اشعرى، به سبب سخت‌گیریهاى حجاج بر آنان، به [[قم]] مهاجرت كردند كه آغاز تحول این شهر بود (بلاذرى، فتوح البلدان، ص 383؛ یاقوت حموى، ذیل «عسكر مكرم»، «قم»). | خاندان عرب اشعرى، به سبب سخت‌گیریهاى حجاج بر آنان، به [[قم]] مهاجرت كردند كه آغاز تحول این شهر بود (بلاذرى، فتوح البلدان، ص 383؛ یاقوت حموى، ذیل «عسكر مكرم»، «قم»). | ||
| − | برخى از گفتارها و كردارهاى حجاج نمود عینى كفرگویى و كافر بودن اوست، از جمله قصد وى براى قدم گذاشتن روى [[مقام ابراهیم]] (ابن‌سعد، ج 5، ص 113)، توهین به مرقد و منبر [[پیامبر اكرم]] و شهر [[مدینه]]، به تأخیرانداختن [[نماز]]، توصیه كردن برخلاف سفارشهاى حضرت رسول (رجوع کنید به جاحظ، | + | برخى از گفتارها و كردارهاى حجاج نمود عینى كفرگویى و كافر بودن اوست، از جمله قصد وى براى قدم گذاشتن روى [[مقام ابراهیم]] (ابن‌سعد، ج 5، ص 113)، توهین به مرقد و منبر [[پیامبر اكرم]] و شهر [[مدینه]]، به تأخیرانداختن [[نماز]]، توصیه كردن برخلاف سفارشهاى حضرت رسول (رجوع کنید به جاحظ، البیان و التبیین، ج 1، ص 387)، برتر شمردن خلیفه اموى از [[فرشتگان]] و پیامبران و رسول خدا (بلاذرى، ج 6، ص 481)، و اطاعت از خود را از اطاعت خدا واجب‌تر دانستن (جاحظ، ج 3، ص 15ـ 16) و فضیلت شمردن دشنام دادن به آل‌على (رجوع کنید به مسعودى، مروج، ج 3، ص 352). |
==فعالیت‌های عمرانی== | ==فعالیت‌های عمرانی== | ||
| سطر ۶۷: | سطر ۶۹: | ||
براساس روایاتى، حجاج از [[نصر بن عاصم]] (متوفى 89) و یحیی بن یعْمُر (متوفى 129) خواست براى جلوگیرى از هرگونه تحریفى در خواندن حروف متشابه [[قرآن]]، آنها را نقطه‌گذارى كنند (ابن‌خلّكان، ج 2، ص 32؛ صفدى، ج 11، ص 311؛ ابن‌كثیر، ج 5، جزء9، ص 124) و همچنین از حافظان قرآن خواست آیات قرآن را به دسته‌هاى پنج‌تایى و ده‌تایى و كل قرآن را به نصف و ثلث و ربع و سُبع تقسیم كنند (ابن‌ابی‌داوود، ص 132ـ133؛ طرطوشى، ص 216؛ ابن‌عساكر، ج 12، ص 116؛ قرطبى، ج 1، ص 63). | براساس روایاتى، حجاج از [[نصر بن عاصم]] (متوفى 89) و یحیی بن یعْمُر (متوفى 129) خواست براى جلوگیرى از هرگونه تحریفى در خواندن حروف متشابه [[قرآن]]، آنها را نقطه‌گذارى كنند (ابن‌خلّكان، ج 2، ص 32؛ صفدى، ج 11، ص 311؛ ابن‌كثیر، ج 5، جزء9، ص 124) و همچنین از حافظان قرآن خواست آیات قرآن را به دسته‌هاى پنج‌تایى و ده‌تایى و كل قرآن را به نصف و ثلث و ربع و سُبع تقسیم كنند (ابن‌ابی‌داوود، ص 132ـ133؛ طرطوشى، ص 216؛ ابن‌عساكر، ج 12، ص 116؛ قرطبى، ج 1، ص 63). | ||
| − | حجاج به [[شعر]] و شاعران توجه خاصى داشت، لذا شاعران بزرگى چون [[فرزدق]] و جَریر و لَیلى اَخْیلِیه وى را ستوده‌اند (جاحظ، | + | حجاج به [[شعر]] و شاعران توجه خاصى داشت، لذا شاعران بزرگى چون [[فرزدق]] و جَریر و لَیلى اَخْیلِیه وى را ستوده‌اند (جاحظ، التاج فى اخلاق‌الملوك، ص 132؛ ابن‌قتیبه، الشعر و الشعراء، ج 1، ص 467ـ468)، اما برخى نیز او را نكوهش كرده‌اند (بلاذرى، ج 12، ص 356ـ357؛ ابوالفرج اصفهانى، الاغانی، ج 18، ص 116). |
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | *[https://lib.eshia.ir/23019/1/5821 "حجاج بن یوسف ثقفی"، دانشنامه جهان اسلام، | + | *[https://lib.eshia.ir/23019/1/5821 "حجاج بن یوسف ثقفی"، دانشنامه جهان اسلام، شماره ۵۸۲۱]. |
نسخهٔ ۹ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۲۲
حَجّاج بن یوسف ثقفى، مشهورترین كارگزار عراق در عصر اموى بود.
زندگی‌نامه
ابومحمد حَجّاج بن یوسف ثقفى در روستاى بنی‌صخر در طائف به‌دنیا آمد. (مقریزى، المقفّی‌الكبیر، ج 3، ص 156). درباره تاریخ تولد حجاج اختلاف وجود دارد؛ سال 39 تا 45 هجری را تاریخ تولد وى دانسته‌اند. (تاریخ طبرى، ج 5، ص 172؛ ابن‌حجر عسقلانى، تهذیب‌التهذیب، ج 2، ص 186) حَجّاج در لغت به معناى كسى است كه بسیار حج به جا می‌آورد و به مفهوم بریدن استخوان نیز هست (ابن‌درید، الاشتقاق، ج 1، ص 123؛ ابن‌منظور، ذیل «حج»). برخى گفته‌اند نام وى در كودكى كُلَیب بود و سپس حجاج نامیده شد.
پدرش، یوسف بن حكم ثقفى، از سران و اشراف قبیله ثقیف بود (ابن‌خلدون، ج 1 مقدمه، ص40). دوستى محكمى با خاندان مروان بن حکم اموى داشت و در دوران عبدالملک بن مروان، حكومت برخى نواحى را عهده‌دار شد تا اینكه در دوران ولایت پسرش حجاج بر حجاز (مدینه)، وفات. از برخى اشعار و گزارشهاى پراكنده تاریخى چنین برمی‌آید كه او، همانند نیاكانش، در طائف سنگ‌كشى و چاه‌كنى، چوپانى و دباغى (ابوالفرج‌اصفهانى، الاغانی، ج12، ص287؛ ابن‌نباته، سرح‌العیون، ص170ـ171) می‌كرده است. ظاهراً حجاج در كودكى قرآن و علوم دینى مقدماتى را در مكتب‌خانه پدرش در طائف فراگرفته و سپس از استادانى مانند عبداللّه بن عباس و انس بن مالک و سَمُرَة بن بهره گرفته است (ابن‌عساكر، تاریخ دمشق، ج 12، ص 113).
حجاج در طائف به معلمى كودكان پرداخت (ابن‌قتیبه، المعارف، ص 548). تا بیست‌وچند سالگى در طائف بود، سپس همراه پدرش راهى شام شد (ابن‌تغرى بردى، النجوم‌الزاهرة، ج 1، ص230ـ231).
حجاج و پدرش از سپاهیان مروا بن حكم بودند كه در سال 64 ق. عازم مصر شدند و آنجا را از دست عبدالرحمان‌بن جَحْدم فِهرى، كارگزار عبداللّه بن زبیر، خارج ساختند و بدین‌ترتیب مصر جزو قلمرو امویان شد (تاریخ طبرى، ج 5، ص530، 540). پس از حدود دو ماه اقامت در شهر فسطاط، حجاج و پدرش به همراه مروان به شام بازگشتند (ابن‌تغرى بردى، همان).
مروان‌بن حكم در شعبان یا رمضان 65 ق، سپاهى به فرماندهى حُبَیش‌بن دَلَجه (دُلجه) قَینى براى سركوبى عبداللّه‌بن زبیر راهى حجاز كرد. در این لشكركشى حجاج و پدرش، كه پرچم‌دار دسته‌اى از سپاه بود، شركت داشتند. لشكریان در نزدیكى روستاى ربذه در اطراف مدینه از عبداللّه‌بن زبیر شكست خوردند و گریختند. بعدها حجاج از این فرار ننگین به زشتى یاد می‌كرد (ابن‌قتیبه، المعارف، ص 395ـ396.
در زمان خلافت عبدالملك‌بن مروان، حجاج رئیس شُرطه اَبان‌بن مروان، برادر و كارگزار خلیفه در فلسطین، شد (ابن‌قتیبه، المعارف، ص 354، 396) و سپس جزو افراد شُرطه رَوح‌بن زنباع جُذامى، وزیر خلیفه و نزدیك‌ترین فرد به او، گردید. چون خلیفه، عبدالملك‌بن مروان، از بی‌انضباطى اردوگاهش با روح‌بن زنباع سخن گفت، روح پیشنهاد كرد حجاج را مسئول انضباط و حركت دادنِ به موقعِ سپاه كند. عبدالملك بلافاصله این پیشنهاد را پذیرفت. حجاج در این كار جدیت بسیار به خرج داد، به‌طورى كه مورد توجه خاص عبدالملك قرار گرفت (رجوع کنید به ابن‌عبدربّه، العقدالفرید، ج 5، ص 14؛ ابن‌خلّكان، ج 2، ص 30ـ31).
حجاج در سال 72 ق. در بسیج مردم شام براى رفتن به عراق و جنگ با مصعب‌بن زبیر سهم بسزایى داشت و در لشكركشى عبدالملك‌بن مروان به عراق، در سپاه شام قرار داشت. در این جنگ، مصعب كشته شد و عراق جزو قلمرو خلافت اموى گردید (مسعودى، مروج الذهب، ج 3، ص 307ـ308).
عبدالملك پس از تصرف عراق، حجاج را از كوفه، در رأس سپاهى كه بیشتر آن از مردم شام بودند، براى سركوبى عبداللّه‌بن زبیر روانه حجاز كرد(رجوع کنید به بلاذرى، انساب الاشراف، ج 6، ص 204، 212، 242). شمار لشكریان حجاج را، با نیروهاى كمكى كه به وى پیوست، تا هفت هزار نفر برشمرده‌اند (رجوع کنید به طبقات ابن‌سعد، ج 5، ص 228؛ ابن‌اعثم كوفى، كتاب‌الفتوح، ج 6، ص 337ـ338).
در جمادى الاول 72 ق، حجاج كوفه را ترك كرد و در شعبان همان سال وارد طائف شد و در آنجا اردو زد (تاریخ طبرى، ج 6، ص 174ـ175). ظاهرآ دلیل این كار آن بود كه وى در آغاز مأمور بود به مكه و مسجدالحرام تعرض نكند. پس از یك یا دو ماه اقامت در طائف و درگیریهاى جزئى با لشكریان عبداللّه‌بن زبیر در عرفات و در پى رسیدن نیروهاى كمكى درخواستى و كسب اجازه از خلیفه اموى، وى راهى مكه شد و از اول ذیقعده 72 ق. شهر را به مدت هفت یا نُه ماه محاصره، و كعبه را با منجنیق سنگ باران كرد و پس از نبردهاى شدید، عبدالله بن زبیر را در 17 جمادی‌الاولى یا جمادی‌الآخره 73 ق. كشت و مكه را گرفت و حجاز را به قلمرو امویان ملحق نمود (طبقات ابن‌سعد، ج 5، ص 109، 228ـ229؛ بلاذرى، انساب الاشراف، ج 6، ص220ـ224؛ دینورى، الاخبار الطِّوال، ص 314ـ 315؛ تاریخ طبرى، ج 6، ص 174ـ175، 187ـ193.
عبدالملك‌بن مروان، به پاس خدمات و زحمات حجاج در راه تثبیت خلافت اموى، او را كارگزار مكه و اندكى بعد كارگزار مدینه و طائف و سپس یمن و یمامه كرد (خلیفةبن خیاط، ص 185ـ186؛ مسعودى، مروج الذهب، ج 3، ص 318).
حجاج در نخستین اقدام، مسجدالحرام را از آثار جنگ پاك كرد. او در اوایل 74 ق. به مدینه رفت و پس از یكى دو ماه اقامت در آنجا، به مكه بازگشت و به دستور خلیفه، كعبه را بازسازى كرد (خلیفةبن خیاط، ص 169؛ ازرقى، اخبار مكة، ج 1، ص 210، 214؛ بلاذرى، انساب الاشراف، ج 6، ص 240). وى در مدت اقامتش در مدینه با مردم مدینه و به‌ویژه با صحابه پیامبر صلی‌اللّه‌علیه‌وآله رفتار زشت و خشنى داشت (بلاذرى، انساب الاشراف، ج 6، ص240؛ تاریخ یعقوبى، ج 2، ص 272).
حجاج سپس همراه گروهى از بزرگان حجاز راهى شام شد و با خلیفه اموى دیدار كرد (بلاذرى، انساب الاشراف، ج 6، ص 241).
پس از آنكه حجاج دو سال (یا سه سال) عملا حاكم حجاز بود، عبدالملك‌بن مروان وى را از این سمت بركنار و در رجب یا رمضان 75 ق. با اختیارات كامل و وسیعى وى را حاكم عراق كرد. از دلایل این امر، مرگ برادر خلیفه (بِشربن مروان‌بن حكم)، آشفتگى اوضاع عراق و افزایش خطر خوارج و نیز درخواست عده‌اى از بزرگان حجاز از عبدالملك مبنى بر عزل حجاج از حجاز بود (ابن‌قتیبه، الامامة و السیاسة، ج 2، ص 25؛ تاریخ طبرى، ج 6، ص 202، 209؛ مسعودى، مروج، ج 3، ص 318، 330). بدین‌ترتیب، خطبه مشهور امام علی علیه‌السلام خطاب به مردم كوفه و پیشگویى تسلط یافتن غلامى ستمگر از قبیله ثقیف بر آنان، محقق گردید (نهج‌البلاغة، خطبه 116؛ ابن‌عبدربّه، ج 6، ص 266؛ مسعودى، ج 3، ص 349ـ350؛ ابن‌ابی‌الحدید، ج 7، ص 277ـ279).
حجاج شتابان راهى عراق شد و فقط با دوازده سوار وارد كوفه گردید و روز جمعه با چهره‌اى پوشیده به مسجد کوفه رفت و در خطبه‌اى مشهور تمام كسانى را كه از سپاه مُهلَّب‌بن ابی‌صفره، فرمانده سپاهیان بشربن مروان براى جنگ با خوارج حروریه، گریخته بودند تهدید كرد كه چنانچه تا سه روز به وى ملحق نشوند آنان را خواهد كشت (جاحظ، البیان و التبیین، ج 2، ص307ـ 310).
حجاج پس از تسلط بر كوفه به بصره رفت و خطبه تهدیدآمیزى، مانند خطبه كوفه، ایراد كرد.(بلاذرى، انساب الاشراف، ج6، ص395ـ397، 530؛ تاریخ طبرى، ج6، ص210).
كارگزار جدید عراق در رستقباذ اردو زده بود كه با اولین شورش مردم عراق به رهبرى عبداللّه‌بن جارود روبه‌رو شد. این شورش بر اثر تهدیدهاى حجاج ــ مبنى بر لزوم پایدارى در میدانهاى جنگ تا پیروزى كامل ــ و نیز تصمیم وى مبنى بر كاهش حقوق جنگجویان به میزان صد درهم، درگرفت. در این شورش كه در ربیع‌الآخر سال 76 روى داد، مردم عراق اموال و انبارهاى اسلحه حجاج را به غارت بردند. حجاج، پس از مشورت با یارانش و رسیدن نیروهاى كمكى، به جنگ آنان رفت و ابن‌جارود را كشت و یارانش را پراكنده ساخت (خلیفةبن خیاط، ص 170؛ بلاذرى، انساب الاشراف، ج 6، ص 397ـ405؛ ابن‌اثیر، ج 4، ص 381ـ388).
هم‌زمان با شورش ابن‌جارود، زنگیان عراق نیز به سركردگى رباح شیرزنجى (شارزنجى) شورش كردند و اطراف بصره را به تصرف خود درآوردند، اما حجاج با فرستادن لشكرى از مردم بصره، آنان را در دشت خوزستان (نزدیك دَورَق) سركوب كرد (بلاذرى، انساب الاشراف، ج 6، ص 414ـ415).
در اواخر رمضان 75 ق، حجاج از مهلّب و عبدالرحمان‌بن مخنف خواست هرچه زودتر با خوارج ازارقه به رهبرى قَطَری بن فُجاترة بجنگند. این نبردها تا اوایل سال 78 ادامه یافت، تا اینكه میان خوارج اختلاف افتاد و به‌شدت سركوب شدند (ابن‌قتیبه، المعارف، ص 411؛ بلاذرى، انساب الاشراف، ج 6، ص 533ـ548؛ تاریخ طبرى، ج 6، ص 211ـ212).
در سالهاى 76 و 77 ق، خوارج به رهبرى شبیب‌بن یزید شیبانى، بر ضد حجاج قیام كردند و دهها نبرد میان لشكریان حجاج و شبیب در عراق درگرفت كه در تمامى آنها سپاهیان حجاج شكست خوردند. حجاج سرانجام شبیب را از میان برداشت و یارانش را شكست داد (بلاذرى، انساب الاشراف، ج 6، ص 579ـ596؛ ابن‌اثیر، ج 4، ص 396ـ416.
در سال 77 ق. مُطَرّف بن مُغیرةبن شعبه، كارگزار حجاج در مداین، بر ضد امویان قیام كرد و حجاج و عبدالملك‌بن مروان را از حكومت خلع كرد و قتل حجاج را حلال شمرد. حجاج نیز حمزة، برادر و حامى مطرّف، را در همدان زندانى كرد و سپاهى به مصاف مطرّف فرستاد و او و یارانش را در نبردى نزدیك اصفهان كشت و قیامش را سركوب كرد (بلاذرى، انساب الاشراف، ج 6، ص 507ـ515؛ طبرى، ج 6، ص 284ـ298).
بدون شك بزرگ‌ترین و خطرناك‌ترین شورشى كه حجاج با آن روبه‌رو شد شورش عبدالرحمان‌بن اشعث كِندى بود كه از سال 81 تا 84ق. به درازا كشید (صدقى عمد، ص 259). که پس از جنگهای فراوان و شکست و پیروزی های متعدد، سرانجام سپاهیان ابن‌اشعث را شكست داد. (ابن‌قتیبه، الامامة و السیاسة، ج 2، ص 26ـ38؛ بلاذرى، ج 6، ص 425ـ472؛ تاریخ طبرى، ج 6، ص 326ـ329، 334ـ350؛ ابن‌اعثم كوفى، ج 7، ص 77ـ104).
حجاج پس از سركوبى مخالفان داخلى، به قُتَیبةبن مسلم باهلى (حاكم خراسان) دستور داد به فتوحاتش ادامه دهد و او نیز شهرهاى بسیارى را در ماوراءالنهر و آسیاى مركزى فتح كرد.
وفادارى و سرسپردگى مطلق حجاج به خاندان امویان و نیز خدمات و كوششهاى وى براى حفظ خلافت اموی، باعث شد جایگاه والایى نزد آنان بیابد، به حدى كه عبدالملك‌بن مروان هنگام مرگ، سفارش او را به فرزندش ولید بن عبدالملک كرد. (ابن‌قتیبه، الامامة و السیاسة، ج 2، ص 47؛ بلاذرى، ج 6، ص 322) ولیدبن عبدالملك نیز در گرامى داشتن حجاج چیزی فرو گذاشت و هنگامى كه خبر مرگش را شنید بسیار غمگین شد (مبرّد، ج 2، ص 111). فرزدق براى خشنودى ولید مرثیه‌اى در سوگ وى سرود.
حجاج در رمضان یا شوال سال 95 ق. مرد (ابن‌قتیبه، ص 395؛ تاریخ طبرى، ج 6، ص 493). وى به جانشین خود، یزیدبن ابی‌مسلم، وصیت كرده بود او را مخفیانه دفن كند و روى قبرش آب بریزد و آن را محو نماید تا كسى جاى آن را نداند و نبش قبر نكند (بلاذرى، انساب الاشراف، ج 12، ص 353).
در دوران خلافت سلیمان بن عبدالملک، خاندان حجاج در معرض شكنجه و تعقیب و مصادره اموال قرار گرفتند و به فرمان خلیفه اموى، حجاج را بر منابر لعن و نفرین كردند (جاحظ، البیان و التبیین، ج 1، ص 397؛ ابن‌عبدربّه، ج 5، ص 25، 47ـ48). در دوران خلافت عمر بن عبدالعزیز، خاندان و بستگان حجاج به یمن تبعید شدند (ابن‌عساكر، تاریخ دمشق، ج12، ص187؛ تاریخ ابن‌كثیر، ج 5، جزء9، ص 143).
ویژگی‌های اخلاقی و اعتقادی
گفته‌اند كه حجاج زشت‌رو و كوچك اندام بود (ابن‌قتیبه، المعارف، ص 396؛ بلاذرى، ج 12، ص 364). بنابر گفته مورخان، حجاج فردی جبار و ستمگر (همان)، كافر (ابن‌عبدربّه، ج 5، ص 42ـ43)، فاسق (طبقات ابن‌سعد، ج 4، ص 184)، دروغ‌گو و خبیث (جهشیارى، كتاب‌الوزراء و الكتّاب، ص 26) بود.
حجاج در كشتن مخالفان چنان زیاده‌روى كرد كه حتى عبدالملک بن مروان نیز این میزان خون‌ریزى را نپسندید (ابن‌اعثم كوفى، ج 7، ص 108ـ 109؛ مسعودى، ج 3، ص 341). او هزاران تن از اسیران مَسكِن، خراسان، دیرالجماجم و زاویه را كشت (ابن‌اعثم كوفى، ج 7، ص 97، 102؛ ابن‌اثیر، ج 4، ص 469، 481ـ483؛ ابن‌كثیر، ج 5، جزء9، ص 52ـ 54). مورخان شمار كسانى را كه به‌دست حجاج به قتل رسیده‌اند، 120000 و به قولى 130000 نفر تخمین زده‌اند (براى نمونه رجوع کنید به تاریخ طبرى، ج 6، ص 381ـ382؛ ابن‌عبدربّه، ج 5، ص 38). خاندان عرب اشعرى، به سبب سخت‌گیریهاى حجاج بر آنان، به قم مهاجرت كردند كه آغاز تحول این شهر بود (بلاذرى، فتوح البلدان، ص 383؛ یاقوت حموى، ذیل «عسكر مكرم»، «قم»).
برخى از گفتارها و كردارهاى حجاج نمود عینى كفرگویى و كافر بودن اوست، از جمله قصد وى براى قدم گذاشتن روى مقام ابراهیم (ابن‌سعد، ج 5، ص 113)، توهین به مرقد و منبر پیامبر اكرم و شهر مدینه، به تأخیرانداختن نماز، توصیه كردن برخلاف سفارشهاى حضرت رسول (رجوع کنید به جاحظ، البیان و التبیین، ج 1، ص 387)، برتر شمردن خلیفه اموى از فرشتگان و پیامبران و رسول خدا (بلاذرى، ج 6، ص 481)، و اطاعت از خود را از اطاعت خدا واجب‌تر دانستن (جاحظ، ج 3، ص 15ـ 16) و فضیلت شمردن دشنام دادن به آل‌على (رجوع کنید به مسعودى، مروج، ج 3، ص 352).
فعالیت‌های عمرانی
از جمله اصلاحات عمرانى حجاج، كندن چاهى در مكه به نام یاقوته و بناى سدهایى در اطراف مكه براى حفظ و ذخیره آب (ازرقى، اخبار مكة، ج 2، ص 224) و مسجدى در محله بنی‌سَلَمه در مدینه بود كه بعدها به نام مسجد حجاج معروف شد (تاریخ طبرى، ج 6، ص 195). نهرهاى نیل و زابى را نیز از رود فرات، حفر و منشعب كرد و زمینهاى اطراف آنها را آباد نمود (بلاذرى، فتوح البلدان، ص290). وى همچنین شهرى به نام نیل را در كرانه رود فرات در شمال حله بنا كرد (یاقوت حموى، ذیل «نیل») كه امروزه فقط ویرانه‌اى از آن باقى است. شهر شیراز و شهر عَسْكَر مُكْرَم در خوزستان نیز در روزگار حجاج تأسیس شد.
حجاج در میان سالهاى 83 تا 86 شهر واسط را ساخت و مقررات خاصى براى حفظ نظافت آن تعیین كرد و تا زمان مرگش در آن اقامت گزید (رجوع کنید به بلاذرى، ج 12، ص 332، 352ـ353؛ یعقوبى، ج 2، ص 279؛ طبرى، ج 6، ص 383ـ 384؛ ابن‌خلّكان، وفیات الاعیان، ج 2، ص50). حجاج در سالهاى 75ـ76 سكه درهم و دینار با نوشته عربى ضرب كرد (ابن‌قتیبه، المعارف، ص 357؛ بلاذرى، فتوح البلدان، ص 468؛ صدقى عمد، ص 459ـ460).
براساس روایاتى، حجاج از نصر بن عاصم (متوفى 89) و یحیی بن یعْمُر (متوفى 129) خواست براى جلوگیرى از هرگونه تحریفى در خواندن حروف متشابه قرآن، آنها را نقطه‌گذارى كنند (ابن‌خلّكان، ج 2، ص 32؛ صفدى، ج 11، ص 311؛ ابن‌كثیر، ج 5، جزء9، ص 124) و همچنین از حافظان قرآن خواست آیات قرآن را به دسته‌هاى پنج‌تایى و ده‌تایى و كل قرآن را به نصف و ثلث و ربع و سُبع تقسیم كنند (ابن‌ابی‌داوود، ص 132ـ133؛ طرطوشى، ص 216؛ ابن‌عساكر، ج 12، ص 116؛ قرطبى، ج 1، ص 63).
حجاج به شعر و شاعران توجه خاصى داشت، لذا شاعران بزرگى چون فرزدق و جَریر و لَیلى اَخْیلِیه وى را ستوده‌اند (جاحظ، التاج فى اخلاق‌الملوك، ص 132؛ ابن‌قتیبه، الشعر و الشعراء، ج 1، ص 467ـ468)، اما برخى نیز او را نكوهش كرده‌اند (بلاذرى، ج 12، ص 356ـ357؛ ابوالفرج اصفهانى، الاغانی، ج 18، ص 116).
منابع
