توگو: تفاوت بین نسخه‌ها
Heidariyan47 (بحث | مشارکتها) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | توگو | + | [[پرونده:Togo.jpg|left|thumb|توگو در جهان]] |
| + | «توگو» از کشورهای اسلامی در غرب آفریقا است. نام رسمی آن جمهوری توگویی است و از سوی غرب با [[جمهوری غنا|غنا]]، از سوی شرق با بنین و از سوی شمال با [[بورکینافاسو]] هم‌مرز است. | ||
| − | ==تاریخ== | + | ==تاریخ توگو== |
| − | قوم ولتائیک و کوآ اولین ساکنان منطقهٔ توگوی فعلی | + | قوم ولتائیک و کوآ اولین ساکنان منطقهٔ توگوی فعلی بودند، سپس قبایل اوه در قرن ۱۴ و آنه در قرن ۱۸ میلادی در این منطقه سکنی گزیدند. |
| − | + | در قرن ۱۸ میلادی، دانمارک ادعای مالکیت این سرزمین را مطرح نمود، ولی در سال ۱۸۸۴ این منطقه تحت عنوان توگولند به عنوان مستعمرهٔ آلمان درآمد. | |
| − | + | پس از جنگ جهانی اول و شکست آلمان ها، توگو دو تکه شد و با نظارت اتحادیهٔ ملل، تحت قیومیت فرانسه و بریتانیا درآمد. قسمت بریتانیایی توگو به [[جمهوری غنا|غنا]] الصاق گردید و قسمت فرانسوی آن در ۲۷ آوریل ۱۹۶۰ با عنوان کشور مستقل توگو (Togo) از فرانسه اعلام استقلال کرد. | |
| − | == | + | ==سیاست در توگو== |
| − | + | اولین رئیس جمهوری توگو پس از استقلال که به شیوهٔ دموکراتیک انتخاب شد، سیلوانو اولیمپیوسنام داشت، حکومت اولیمپیوس در سال ۱۹۶۳ م. سرنگون شد، پس از آن اولیمپیوس که تحت تعقیب قانونی قرار داشت در حالی که سعی داشت از راه دیوار به سفارت آمریکا در لومه پناه ببرد به ضرب گلولهٔ یکی از افسران ارتش به نام اتینه ایامدا کشته شد. پس از او نیکولاس گرونیتزکی به عنوان رئیس جمهور توگو انتخاب شد. حکومت گرونیتزکی نیز سرنوشتی مشابه اولیمپیوس داشت، در ۱۳ ژانویه ۱۹۶۷ م. طی یک کودتای بدون خونریزی توسط قاتل رئیس جمهور پیشین، سرهنگ اتینه ایامدا که اکنون ژنرال گناسینگبه ایامدا نام گرفته بود، به وقوع پیوست و حکومت گرونیتزکی ساقط شد. | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | + | پس از آن یک کمیسیون آشتی ملی در کشور برقرار شد، ولی در ماه آوریل ایامدا با انحلال این کمیسیون، به صورت دیکتاتور گونه‌ای خود را رئیس جمهور نامید. او با به حالت تعلیق در آوردن قانون اساسی فعالیت همهٔ احزاب را نیز ممنوع اعلام کرد و تنها عقاید شخصی و مکتب فکری خود را پیرامون حیطهٔ کاری و مسئولیت ریاست جمهوری اش قرار می‌داد. تحت فشار غرب ایامدا در سال ۱۹۹۳ م. مجبور شد فعالیت احزاب سیاسی را قانونی اعلام کند. در آگوست ۱۹۹۳ م. اولین انتخابات ریاست جمهوری به صورت چند جزبی در توو برگزار شد که باز هم ایامدا با کسب بیش از ۹۶ % آرا رئیس جمهور توگو باقی ماند، تقلبات گسترده در این انتخابات نیز کانون توجه محافل داخلی و خارجی قرار گرفت، ایامدا ۵ سال بعد در سال ۱۹۹۸ نیز مجددا رئیس جمهور توگو شد. | |
| − | + | سرانجام ایامدا پس از ۳۸ سال دیکتاتوری در توگو، در اوایل فوریهٔ سال ۲۰۰۵ میلادی درگذشت تا در میان کشورهای آفریقایی دارای بیشترین عمر سیاسی یک سیاست‌مدار را به خود اختصاص داده باشد. پس از او پسرش، فائوره گناسینگبه با برقراری یک دولت نظامی دیکتاتوری پدر را ادامه داد. گناسینگبه رسما کار خود را در ۷ فوریه ۳۸ در حالی کار خود را به عنوان رئیس جمهور توگو آغاز کرد که شروع کارش به علت عدم برگزاری انتخابات و عدم منتخب بودن وی با محکومیت های بین المللی همراه بود. سرانجام گناسینگبه پذیرفت در ۲۴ آوریل انتخابات ریاست جمهوری برگزار کند، در انتخابات ریاست جمهوری ۲۴ آوریل، گناسینگبه با کسب ۶۰ % آرا، رقیبش امانوئل آکیتانی باباز حزب اپوزیسیون که تنها ۳۸ % آرا را کسب کرد پشت سر گذاشت و در ۴ مه ۳۸ رسما به عنوان رئیس جمهور توگو انتخاب شد. | |
| − | از | ||
| − | |||
| − | |||
| − | + | در ماه ژوئن رئیس جمهور، یکی از رهبران مخالفان، ادم کوج به به سمت نخست وزیر توگو منصوب کرد. در آگوست ۲۰۰۶ م. دولت و شش حزب سیاسی با انعقاد پیمانی با ایجاد یک دولت انتقالی موافقت کردند که شامل احزاب مخالف نیز می‌شود. یاووی آگبوییبو در سپتامبر ۲۰۰۶ به عنوان نخست وزیر جدید توگو معرفی شد. در انتخابات پارلمانی که در اکتبر ۲۰۰۷ م. در توگو برگزار شد، حزب وابسته به رئیس جمهور (RPT) موفق شد ۴۹ کرسی از ۸۱ کرسی پارلمان توگو را بدست آورده و پیروز انتخابات شود. ظرف ۲۰ سال گذشته این اولین باری بود که احزاب اپوزیسیون نیز حق شرکت در انتخابات پارلمانی را داشتند. آگبوییبو در نوامبر ۲۰۰۷ م. از سمت خود استعفا داد، رئیس جمهور نیز " کوملان مالی "را در ۳ دسامبر ۲۰۰۷ م. به سمت نخست وزیر توگو برگزید. | |
| − | + | ==جغرافیا و اقتصاد== | |
| − | |||
| − | + | پایتخت توگو، شهر لومه با ۷۵۰ هزار نفر جمعیت می‌باشد. مساحت توگو ۵۶,۷۸۵ کیلومتر مربع و جمعیت آن ۶,۳۰۰٬۰۰۰ نفر است . | |
| + | از مهمترین شهرهای توگو می‌توان به، سوکوده ۸۵٬۰۰۰ نفر، کپالیمه ۷۵٬۰۰۰ نفر، آتاکپامه ۶۵٬۰۰۰ نفر و کارا ۵۰٬۰۰۰ نفر اشاره کرد. | ||
| − | + | توگو دارای آب و هوایی گرمسیری و استوایی می‌باشد، گرم و مرطوب در جنوب و نیمه خشک و ساوان در شمال. با وجود وسعت کم، توگو دارای پوشش گیاهی و ۶ ناحیهٔ جغرافیایی متفاوت می‌باشد، از جنگل های گرمسیری گرفته تا ساوان . | |
| + | رود مونو از سمت شرق (بنین) وارد توگو شده و پس از طی مسافتی در توگو به خلیج بنین می ریزد. | ||
| − | + | بلندترین نقطهٔ توگو، قلهٔ مونت آگو با ۹۸۶ متر ارتفاع می‌باشد که در جنوب این کشور قرار دارد. در جنوب، توگو ساحل کم‌مسافتی در کنار خلیج گینه دارد. | |
| − | + | واحد پول توگو، فرانک سی اف آ با واحد جزء (سانتیم) نام دارد. از مهمترین صادرات توگو می‌توان به صادرات مجدد، پنبه، فسفات، قهوه و کاکائو اشاره کرد. توگو از اعضای کشورهای اتحادیهٔ آفریقا می‌باشد. | |
| + | ==دین و فرهنگ== | ||
| + | |||
| + | نژاد ۹۹ % توگویی ها، آفریقایی ( مهمترین آنها قبایل اوه، مینا و کابره می‌باشند )، کمتر از ۱ % نیز اروپاییان و [[سوریه|سوری]] و [[لبنان|لبنانی]] می‌باشند. | ||
| + | |||
| + | [[دین]] ۲۹ % مردم توگو، [[مسیحیت|مسیحی]]، ۲۰ % [[اسلام|مسلمان]] و بیش از ۵۱ % نیز پیرو آیین های بومی و سنتی هستند. زبان رسمی در توگو، فرانسوی می‌باشد. همچنین زبانهای بومی مانند اوه، مینا در جنوب، کابیه و داگومبا نیز در شمال کشور رایج است. | ||
| + | |||
| + | ==منابع== | ||
| + | |||
| + | * "توگو"، سایت رحماء. | ||
{{کشورهای اسلامی}} | {{کشورهای اسلامی}} | ||
[[رده:کشورهای اسلامی]] | [[رده:کشورهای اسلامی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۲۰
«توگو» از کشورهای اسلامی در غرب آفریقا است. نام رسمی آن جمهوری توگویی است و از سوی غرب با غنا، از سوی شرق با بنین و از سوی شمال با بورکینافاسو هم‌مرز است.
تاریخ توگو
قوم ولتائیک و کوآ اولین ساکنان منطقهٔ توگوی فعلی بودند، سپس قبایل اوه در قرن ۱۴ و آنه در قرن ۱۸ میلادی در این منطقه سکنی گزیدند.
در قرن ۱۸ میلادی، دانمارک ادعای مالکیت این سرزمین را مطرح نمود، ولی در سال ۱۸۸۴ این منطقه تحت عنوان توگولند به عنوان مستعمرهٔ آلمان درآمد.
پس از جنگ جهانی اول و شکست آلمان ها، توگو دو تکه شد و با نظارت اتحادیهٔ ملل، تحت قیومیت فرانسه و بریتانیا درآمد. قسمت بریتانیایی توگو به غنا الصاق گردید و قسمت فرانسوی آن در ۲۷ آوریل ۱۹۶۰ با عنوان کشور مستقل توگو (Togo) از فرانسه اعلام استقلال کرد.
سیاست در توگو
اولین رئیس جمهوری توگو پس از استقلال که به شیوهٔ دموکراتیک انتخاب شد، سیلوانو اولیمپیوسنام داشت، حکومت اولیمپیوس در سال ۱۹۶۳ م. سرنگون شد، پس از آن اولیمپیوس که تحت تعقیب قانونی قرار داشت در حالی که سعی داشت از راه دیوار به سفارت آمریکا در لومه پناه ببرد به ضرب گلولهٔ یکی از افسران ارتش به نام اتینه ایامدا کشته شد. پس از او نیکولاس گرونیتزکی به عنوان رئیس جمهور توگو انتخاب شد. حکومت گرونیتزکی نیز سرنوشتی مشابه اولیمپیوس داشت، در ۱۳ ژانویه ۱۹۶۷ م. طی یک کودتای بدون خونریزی توسط قاتل رئیس جمهور پیشین، سرهنگ اتینه ایامدا که اکنون ژنرال گناسینگبه ایامدا نام گرفته بود، به وقوع پیوست و حکومت گرونیتزکی ساقط شد.
پس از آن یک کمیسیون آشتی ملی در کشور برقرار شد، ولی در ماه آوریل ایامدا با انحلال این کمیسیون، به صورت دیکتاتور گونه‌ای خود را رئیس جمهور نامید. او با به حالت تعلیق در آوردن قانون اساسی فعالیت همهٔ احزاب را نیز ممنوع اعلام کرد و تنها عقاید شخصی و مکتب فکری خود را پیرامون حیطهٔ کاری و مسئولیت ریاست جمهوری اش قرار می‌داد. تحت فشار غرب ایامدا در سال ۱۹۹۳ م. مجبور شد فعالیت احزاب سیاسی را قانونی اعلام کند. در آگوست ۱۹۹۳ م. اولین انتخابات ریاست جمهوری به صورت چند جزبی در توو برگزار شد که باز هم ایامدا با کسب بیش از ۹۶ % آرا رئیس جمهور توگو باقی ماند، تقلبات گسترده در این انتخابات نیز کانون توجه محافل داخلی و خارجی قرار گرفت، ایامدا ۵ سال بعد در سال ۱۹۹۸ نیز مجددا رئیس جمهور توگو شد.
سرانجام ایامدا پس از ۳۸ سال دیکتاتوری در توگو، در اوایل فوریهٔ سال ۲۰۰۵ میلادی درگذشت تا در میان کشورهای آفریقایی دارای بیشترین عمر سیاسی یک سیاست‌مدار را به خود اختصاص داده باشد. پس از او پسرش، فائوره گناسینگبه با برقراری یک دولت نظامی دیکتاتوری پدر را ادامه داد. گناسینگبه رسما کار خود را در ۷ فوریه ۳۸ در حالی کار خود را به عنوان رئیس جمهور توگو آغاز کرد که شروع کارش به علت عدم برگزاری انتخابات و عدم منتخب بودن وی با محکومیت های بین المللی همراه بود. سرانجام گناسینگبه پذیرفت در ۲۴ آوریل انتخابات ریاست جمهوری برگزار کند، در انتخابات ریاست جمهوری ۲۴ آوریل، گناسینگبه با کسب ۶۰ % آرا، رقیبش امانوئل آکیتانی باباز حزب اپوزیسیون که تنها ۳۸ % آرا را کسب کرد پشت سر گذاشت و در ۴ مه ۳۸ رسما به عنوان رئیس جمهور توگو انتخاب شد.
در ماه ژوئن رئیس جمهور، یکی از رهبران مخالفان، ادم کوج به به سمت نخست وزیر توگو منصوب کرد. در آگوست ۲۰۰۶ م. دولت و شش حزب سیاسی با انعقاد پیمانی با ایجاد یک دولت انتقالی موافقت کردند که شامل احزاب مخالف نیز می‌شود. یاووی آگبوییبو در سپتامبر ۲۰۰۶ به عنوان نخست وزیر جدید توگو معرفی شد. در انتخابات پارلمانی که در اکتبر ۲۰۰۷ م. در توگو برگزار شد، حزب وابسته به رئیس جمهور (RPT) موفق شد ۴۹ کرسی از ۸۱ کرسی پارلمان توگو را بدست آورده و پیروز انتخابات شود. ظرف ۲۰ سال گذشته این اولین باری بود که احزاب اپوزیسیون نیز حق شرکت در انتخابات پارلمانی را داشتند. آگبوییبو در نوامبر ۲۰۰۷ م. از سمت خود استعفا داد، رئیس جمهور نیز " کوملان مالی "را در ۳ دسامبر ۲۰۰۷ م. به سمت نخست وزیر توگو برگزید.
جغرافیا و اقتصاد
پایتخت توگو، شهر لومه با ۷۵۰ هزار نفر جمعیت می‌باشد. مساحت توگو ۵۶,۷۸۵ کیلومتر مربع و جمعیت آن ۶,۳۰۰٬۰۰۰ نفر است . از مهمترین شهرهای توگو می‌توان به، سوکوده ۸۵٬۰۰۰ نفر، کپالیمه ۷۵٬۰۰۰ نفر، آتاکپامه ۶۵٬۰۰۰ نفر و کارا ۵۰٬۰۰۰ نفر اشاره کرد.
توگو دارای آب و هوایی گرمسیری و استوایی می‌باشد، گرم و مرطوب در جنوب و نیمه خشک و ساوان در شمال. با وجود وسعت کم، توگو دارای پوشش گیاهی و ۶ ناحیهٔ جغرافیایی متفاوت می‌باشد، از جنگل های گرمسیری گرفته تا ساوان . رود مونو از سمت شرق (بنین) وارد توگو شده و پس از طی مسافتی در توگو به خلیج بنین می ریزد.
بلندترین نقطهٔ توگو، قلهٔ مونت آگو با ۹۸۶ متر ارتفاع می‌باشد که در جنوب این کشور قرار دارد. در جنوب، توگو ساحل کم‌مسافتی در کنار خلیج گینه دارد.
واحد پول توگو، فرانک سی اف آ با واحد جزء (سانتیم) نام دارد. از مهمترین صادرات توگو می‌توان به صادرات مجدد، پنبه، فسفات، قهوه و کاکائو اشاره کرد. توگو از اعضای کشورهای اتحادیهٔ آفریقا می‌باشد.
دین و فرهنگ
نژاد ۹۹ % توگویی ها، آفریقایی ( مهمترین آنها قبایل اوه، مینا و کابره می‌باشند )، کمتر از ۱ % نیز اروپاییان و سوری و لبنانی می‌باشند.
دین ۲۹ % مردم توگو، مسیحی، ۲۰ % مسلمان و بیش از ۵۱ % نیز پیرو آیین های بومی و سنتی هستند. زبان رسمی در توگو، فرانسوی می‌باشد. همچنین زبانهای بومی مانند اوه، مینا در جنوب، کابیه و داگومبا نیز در شمال کشور رایج است.
منابع
- "توگو"، سایت رحماء.
| آسیا | * ایران * ترکیه * سوریه * عراق * عربستان * فلسطین * یمن * آذربایجان * اردن * ازبکستان * افغانستان * امارات متحده عربی * بحرین * برونئی * بنگلادش * تاجیکستان * عمان * قرقیزستان * قطر * لبنان * مالزی * پاکستان * کویت * مالدیو * قزاقستان * ترکمنستان |
| آفریقا | * تونس * اتیوپی * الجزایر * تانزانیا * ساحل عاج * سنگال * سودان * سومالی * لیبی * مالی * مصر * موریتانی * موزامبیک * نیجر * نیجریه * چاد * کامرون * گابن * گامبیا * گینه * سیرالئون * کومور * جیبوتی * بورکینافاسو * گینه بیسائو * کنگو * جمهوری غنا * جمهوری عربی صحرا * توگو |
| سایر قاره ها | * آلبانی (اروپا) * بوسنی هرزه گوین (اروپا) *سورینام (آمریکا) |
