حدیث مجهول: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز (صفحه‌ای جدید حاوی '-------- '''حديث مجهول:''' از اقسام خبر واحد. عنوان فوق از اصطلاحات علم درايه است. ...' ایجاد کرد) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (ویرایش) |
||
| (۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | {{خوب}} | |
| + | {{مدخل دائره المعارف|[[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام]]}} | ||
| − | |||
| − | از اقسام خبر واحد. | + | «حدیث مجهول» از اصطلاحات [[علم درایه]] و از اقسام [[خبر واحد]] است. |
| − | + | به [[حدیث|حدیثى]] مجهول گویند که راوى آن در کتاب‌هاى [[علم رجال|رجالى]] نه توثیق و ستایش شده باشد و نه مذمت، یا به ناشناخته بودن راوى تصریح شده باشد و یا به طور کلى ناشناخته باشد، مانند آن که گفته شود: «عن رجل» (از مردى) یا «عَمَّن حَدَّثَه» (از کسى که به او خبر داد). | |
| − | + | در حدیث مجهول تفاوت نمى‌کند راوى مجهول در ابتداى [[سند حدیث|سند]] باشد، یا وسط و یا آخر سند.<ref> وصول الاخیار/۱۰۲؛ نهایة الدرایة (سید حسن صدر)/۱۹۲؛ مشرق الشمسین/۲۵.</ref> | |
| − | + | حدیث مجهول از اقسام [[حدیث ضعیف]] به شمار مى‌رود. | |
| − | + | ==پانویس== | |
| − | |||
| − | |||
| − | ==پانویس == | ||
<references /> | <references /> | ||
| − | + | ==منابع== | |
| − | + | * [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام]]، سید محمود هاشمى شاهرودى، جلد ۳، صفحه ۲۶۹. | |
| − | + | {{اصطلاحات حدیثی}} | |
| + | [[رده:اقسام خبر واحد]] | ||
| + | [[رده:اقسام حدیث ضعیف]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۵۹
«حدیث مجهول» از اصطلاحات علم درایه و از اقسام خبر واحد است.
به حدیثى مجهول گویند که راوى آن در کتاب‌هاى رجالى نه توثیق و ستایش شده باشد و نه مذمت، یا به ناشناخته بودن راوى تصریح شده باشد و یا به طور کلى ناشناخته باشد، مانند آن که گفته شود: «عن رجل» (از مردى) یا «عَمَّن حَدَّثَه» (از کسى که به او خبر داد).
در حدیث مجهول تفاوت نمى‌کند راوى مجهول در ابتداى سند باشد، یا وسط و یا آخر سند.[۱]
حدیث مجهول از اقسام حدیث ضعیف به شمار مى‌رود.
پانویس
- ↑ وصول الاخیار/۱۰۲؛ نهایة الدرایة (سید حسن صدر)/۱۹۲؛ مشرق الشمسین/۲۵.
منابع
- فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، سید محمود هاشمى شاهرودى، جلد ۳، صفحه ۲۶۹.
