عبدالله بن بکیر شیبانی: تفاوت بین نسخه‌ها
Saeed zamani (بحث | مشارکتها) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (ویرایش) |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | {{ | + | '''«عبدالله بن بُکَیر شیبانی»'''، از فقها و راویان برجسته [[شیعه]] در قرن دوم هجری است. او از یاران [[امام باقر علیه السلام|امام باقر]] و [[امام صادق علیه السلام|امام صادق]] (علیهما‌السّلام) بوده و در زمره «[[اصحاب اجماع]]» ذکر شده است. ابن بکیر، با اینکه [[فطحیه|فطحی]] مذهب بود، اما برخی او را توثیق کرده اند. |
| − | + | {{شناسنامه عالم | |
| + | ||نام کامل = '''عبدالله بن بکیر شیبانی''' | ||
| + | ||تصویر= | ||
| + | ||زادروز = | ||
| + | |زادگاه = [[کوفه]] | ||
| + | |وفات = قرن دوم هجری | ||
| + | |مدفن = | ||
| + | |اساتید = [[زرارة بن اعین]]، [[حمران بن اعین شیبانی|حمران بن اعین]]، عبید بن زرارة، عبدالرحمان بن حجاج،... | ||
| + | |شاگردان = [[محمد بن ابی عمیر|ابن ابی عمیر]]، [[صفوان بن یحیی]]، [[حسن بن محبوب]]، [[حسن بن علی بن فضال|حسن بن علی فضال]]،... | ||
| + | |آثار = کتاب الاصول، کتاب الحدیث،... | ||
| + | }} | ||
| + | == فعالیت‌های علمی == | ||
| + | عبداللّه بن بُکَیر، یکی از علمای خاندان اصیل «[[آل اعین]]» کوفی است<ref>رسالة أبی غالب الزراری، تحقیق سید محمدرضا حسینی جلالی، ص۴۱۲، ش۳۹.</ref> که به [[فقه|فقاهت]] و وثاقتش اعتراف شده و او را از [[اصحاب اجماع]] می دانند.<ref>رجال الکشی، ص۳۴۵، ش۶۳۹ و ص۳۷۵، ش۷۰۵. </ref> وی سه پسر به نامهای حسّان (محمد)، حسن و علی داشت که در زمره عالمان بوده اند. | ||
| − | علامه | + | عبداللّه بن بکیر، [[فطحیه|فطحی]] مذهب بوده، اما در وثاقت او تردیدی نشده است.<ref>الفهرست، شیخ طوسی، ص۱۷۳، ش۴۶۳؛ خلاصة الأقوال، ص۱۹۵، ش۶۰۹.</ref> [[علامه حلی]] می گوید: من به روایت های او اعتماد می کنم؛ اگرچه فاسد المذهب است.<ref>خلاصة الأقوال، ص۱۹۵، ش۶۰۹ و نیز بنگرید به: المختلف، ج۲، ص۴۹۷.</ref> [[شیخ طوسی|شیخ الطائفه]] می نویسد: طائفه [[شیعه]] به اخبار فطحی ها، مثل عبداللّه بن بکیر و... عمل کرده اند.<ref>عدّة الأصول، ص۵۶.</ref> البته گفتنی است که برخی از فقها، چون [[شهید ثانی]]<ref>المسالک، ج۱، ص۲۳.</ref> و [[محقق حلی]]،<ref>المعتبر، ص۶۰و۱۵۶،۴۱. </ref> روایت های او را به دلیل فطحی بودن وی نپذیرفته اند. |
| − | + | عبداللّه بن بکیر بن اعین، کثیر الحدیث و کثیر الروایه بوده است.<ref>رجال النجاشی، ص۲۲۲، ش۵۸۱؛ رسالة أبی غالب، ص۲۱۴، ش۳۹.</ref> به نقل [[سید ابوالقاسم خویی|آیت الله خویی]]، او در سلسله [[سند حدیث|اسناد]] ۳۳۴ روایت واقع شده است.<ref>خوئی، معجم رجال الحدیث، ج۱۰، ص۱۲۶.</ref> [[شیخ طوسی]] و [[احمد بن علی نجاشی|نجاشی]] برای او کتابی حدیثی ذکر کرده اند؛<ref>الفهرست، شیخ طوسی، ص۱۷۴؛ رجال النجاشی، ص۲۲۲.</ref> و نیز [[ابن ندیم]] می نویسد که وی کتابی در [[اصول فقه|اصول]] داشته است.<ref>الفهرست، ابن ندیم، تحقیق: یوسف علی طویل، بیروت، دارالکتب العلمیة، ص۳۳۱. </ref> | |
| − | شیخ | + | [[شیخ مفید]]، او را از فقهای بزرگی می داند که [[حلال]] و [[حرام]] الهی و [[فتوا|فتاوا]] و [[احکام]] از آنها اخذ می شود و موردی برای طعن و ذمّشان نیست.<ref>بنگرید به: مصنفات شیخ مفید، ج۹ (جوابات أهل موصل فی العدد والرؤیة)، ص۲۵ و ۳۷.</ref> [[ابن عقده]]، «[[مسند]] عبداللّه بن بکیر» را نوشته است.<ref>رسالة أبی غالب، ص۲۱۵.</ref> |
| − | + | == مشایخ و راویان == | |
| + | [[مشایخ]] روایی عبداللّه بن بکیر بزرگانی هستند چون: بکیر بن اعین (پدرش)، [[زرارة بن اعین]] (عمویش)، [[حمران بن اعین شیبانی|حمران بن اعین]] (عمویش)، حمزة بن حمران، عبید بن زرارة، حفص بن ابی عیسی، عبدالرحمان بن حجاج، هیثم بن عبدالله شیبانی.<ref>ر.ک به: معجم رجال الحدیث، ج۱۱، ص۱۳۳.</ref> | ||
| − | + | و جمع کثیری نیز از وی روایت می کنند که از آن جمله اند: [[محمد بن ابی عمیر|ابن ابی عمیر]]، [[صفوان بن یحیی]]، [[حسن بن محبوب]]، علی بن اسباط، [[حسن بن علی بن فضال|حسن بن فضال]]، فضالة بن ایوب، عبدالله بن مغیرة، جعفر بن بشیر، عباس بن عامر، علی بن رئاب، علاء بن رزین، عبدالرحمان بن ابی نجران، عبداللّه بن جبلة، عبداللّه بن حمّاد انصاری، مروان بن مسلم، موسی بن قاسم، نصر بن سوید صیرفی، زیاد بن مروان قندی و... .<ref>همان.</ref> | |
| − | + | ==پانویس== | |
| + | <references /> | ||
| − | + | ==منابع== | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | == | ||
| − | |||
| − | + | *[https://hawzah.net/fa/Article/View/51172/%D8%A7%D8%B5%D8%AD%D8%A7%D8%A8-%D8%A7%D8%AC%D9%85%D8%A7%D8%B9 ناصر باقری بیدهندی، "اصحاب اجماع"، فصلنامه علوم حدیث، شماره ۹]. | |
| − | [ | + | *دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۴۷۷، برگرفته از مقاله "عبدالله شیبانی". |
[[رده:اصحاب اهل البیت علیهم السلام]] | [[رده:اصحاب اهل البیت علیهم السلام]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۷ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۷:۴۳
«عبدالله بن بُکَیر شیبانی»، از فقها و راویان برجسته شیعه در قرن دوم هجری است. او از یاران امام باقر و امام صادق (علیهما‌السّلام) بوده و در زمره «اصحاب اجماع» ذکر شده است. ابن بکیر، با اینکه فطحی مذهب بود، اما برخی او را توثیق کرده اند.
| نام کامل | عبدالله بن بکیر شیبانی |
| زادگاه | کوفه |
| وفات | قرن دوم هجری |
|
| |
| اساتید |
زرارة بن اعین، حمران بن اعین، عبید بن زرارة، عبدالرحمان بن حجاج،... |
| شاگردان |
ابن ابی عمیر، صفوان بن یحیی، حسن بن محبوب، حسن بن علی فضال،... |
| آثار |
کتاب الاصول، کتاب الحدیث،... |
فعالیت‌های علمی
عبداللّه بن بُکَیر، یکی از علمای خاندان اصیل «آل اعین» کوفی است[۱] که به فقاهت و وثاقتش اعتراف شده و او را از اصحاب اجماع می دانند.[۲] وی سه پسر به نامهای حسّان (محمد)، حسن و علی داشت که در زمره عالمان بوده اند.
عبداللّه بن بکیر، فطحی مذهب بوده، اما در وثاقت او تردیدی نشده است.[۳] علامه حلی می گوید: من به روایت های او اعتماد می کنم؛ اگرچه فاسد المذهب است.[۴] شیخ الطائفه می نویسد: طائفه شیعه به اخبار فطحی ها، مثل عبداللّه بن بکیر و... عمل کرده اند.[۵] البته گفتنی است که برخی از فقها، چون شهید ثانی[۶] و محقق حلی،[۷] روایت های او را به دلیل فطحی بودن وی نپذیرفته اند.
عبداللّه بن بکیر بن اعین، کثیر الحدیث و کثیر الروایه بوده است.[۸] به نقل آیت الله خویی، او در سلسله اسناد ۳۳۴ روایت واقع شده است.[۹] شیخ طوسی و نجاشی برای او کتابی حدیثی ذکر کرده اند؛[۱۰] و نیز ابن ندیم می نویسد که وی کتابی در اصول داشته است.[۱۱]
شیخ مفید، او را از فقهای بزرگی می داند که حلال و حرام الهی و فتاوا و احکام از آنها اخذ می شود و موردی برای طعن و ذمّشان نیست.[۱۲] ابن عقده، «مسند عبداللّه بن بکیر» را نوشته است.[۱۳]
مشایخ و راویان
مشایخ روایی عبداللّه بن بکیر بزرگانی هستند چون: بکیر بن اعین (پدرش)، زرارة بن اعین (عمویش)، حمران بن اعین (عمویش)، حمزة بن حمران، عبید بن زرارة، حفص بن ابی عیسی، عبدالرحمان بن حجاج، هیثم بن عبدالله شیبانی.[۱۴]
و جمع کثیری نیز از وی روایت می کنند که از آن جمله اند: ابن ابی عمیر، صفوان بن یحیی، حسن بن محبوب، علی بن اسباط، حسن بن فضال، فضالة بن ایوب، عبدالله بن مغیرة، جعفر بن بشیر، عباس بن عامر، علی بن رئاب، علاء بن رزین، عبدالرحمان بن ابی نجران، عبداللّه بن جبلة، عبداللّه بن حمّاد انصاری، مروان بن مسلم، موسی بن قاسم، نصر بن سوید صیرفی، زیاد بن مروان قندی و... .[۱۵]
پانویس
- ↑ رسالة أبی غالب الزراری، تحقیق سید محمدرضا حسینی جلالی، ص۴۱۲، ش۳۹.
- ↑ رجال الکشی، ص۳۴۵، ش۶۳۹ و ص۳۷۵، ش۷۰۵.
- ↑ الفهرست، شیخ طوسی، ص۱۷۳، ش۴۶۳؛ خلاصة الأقوال، ص۱۹۵، ش۶۰۹.
- ↑ خلاصة الأقوال، ص۱۹۵، ش۶۰۹ و نیز بنگرید به: المختلف، ج۲، ص۴۹۷.
- ↑ عدّة الأصول، ص۵۶.
- ↑ المسالک، ج۱، ص۲۳.
- ↑ المعتبر، ص۶۰و۱۵۶،۴۱.
- ↑ رجال النجاشی، ص۲۲۲، ش۵۸۱؛ رسالة أبی غالب، ص۲۱۴، ش۳۹.
- ↑ خوئی، معجم رجال الحدیث، ج۱۰، ص۱۲۶.
- ↑ الفهرست، شیخ طوسی، ص۱۷۴؛ رجال النجاشی، ص۲۲۲.
- ↑ الفهرست، ابن ندیم، تحقیق: یوسف علی طویل، بیروت، دارالکتب العلمیة، ص۳۳۱.
- ↑ بنگرید به: مصنفات شیخ مفید، ج۹ (جوابات أهل موصل فی العدد والرؤیة)، ص۲۵ و ۳۷.
- ↑ رسالة أبی غالب، ص۲۱۵.
- ↑ ر.ک به: معجم رجال الحدیث، ج۱۱، ص۱۳۳.
- ↑ همان.
منابع
- ناصر باقری بیدهندی، "اصحاب اجماع"، فصلنامه علوم حدیث، شماره ۹.
- دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۴۷۷، برگرفته از مقاله "عبدالله شیبانی".
