کتابت (علم الحدیث): تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
 
(۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
{{متوسط}}
+
{{خوب}}
در کتابت که یکی از طرق [[تحمل حدیث]] است، شيخ براى شخص حاضر يا غايب، ابتدائا يا به خواهش‌ او [[حدیث|احاديثى]] نوشته، آنگاه به وى [[اجازه (علم الحدیث)|اجازه]] روايت آن را می دهد.
+
'''«کتابت»'''  یکی از طُرق [[تحمل حدیث]] است، که در آن [[شیخ (علم الحدیث)|شيخ]] براى شخص حاضر يا غايب، ابتدائاً يا به خواهش‌ او [[حدیث|احاديثى]] می نویسد.<ref>درایة الحدیث، کاظم مدیر شانه‌چی، ص۱۲۷</ref>
 
 
البته در این قسم، جمعى از نقل آن بدون اجازه استاد منع كرده‌ اند، بلكه بايد بگوید: (كتب الى فلان، قال حدثنا) يا (اخبرنى فلان مكاتبة يا كتابة).  
 
  
 +
این شیوه تحمّل حدیث به دو گونه است؛ گاه با [[اجازه (علم الحدیث)|اجازه]] روایت همراه است، که در این صورت هم ارزش با اجازه و معتبر خواهد بود؛ و گاه بدون اجازه است، که در این صورت، میان عالمان در اعتبار این نوع تحمّل حدیث، اختلاف شده است. بیشتر عالمان، به دلایل مختلفی که امکان تزویر در نگاشته های خطّی را افزون می کند، به این طریق در تحمّل حدیث، اعتمادی ندارند<ref>شناخت نامه حدیث، محمد محمدی ری شهری، ج۱، ص۳۶۸</ref> و از نقل آن بدون اجازه استاد منع كرده‌ اند، بلكه بايد بگوید: «كتبَ الىّ فلان، قال حدّثنا» يا «أخبرَنى فلان مكاتبةً يا كتابةً».<ref>درایة الحدیث، کاظم مدیر شانه‌چی، ص۱۲۷</ref>
 +
==پانویس==
 +
<references />
 
==منابع==
 
==منابع==
 
+
*درایة الحدیث، کاظم مدیر شانه‌چی.
*[http://islamicdoc.org/Multimedia/fbook/10150/index.htm#124 درایه الحدیث، کاظم مدیر شانه چی، ص 127 با دخل و تصرف]، بازیابی: 7اردیبهشت1392.
+
*شناخت‌نامه حدیث، محمد محمدی ری‌شهری، قم، دارالحدیث، چاپ اول، ۱۳۹۷ش.
 
 
 
{{الگو:اصطلاحات حدیثی}}
 
{{الگو:اصطلاحات حدیثی}}
 
[[رده:طرق تحمل حدیث]]
 
[[رده:طرق تحمل حدیث]]
 
[[رده:اصطلاحات حدیثی]]
 
[[رده:اصطلاحات حدیثی]]
 
[[رده:مقاله های مرتبط به دانشنامه]]
 
[[رده:مقاله های مرتبط به دانشنامه]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۵ ژوئن ۲۰۲۵، ساعت ۱۳:۲۷

«کتابت» یکی از طُرق تحمل حدیث است، که در آن شيخ براى شخص حاضر يا غايب، ابتدائاً يا به خواهش‌ او احاديثى می نویسد.[۱]

این شیوه تحمّل حدیث به دو گونه است؛ گاه با اجازه روایت همراه است، که در این صورت هم ارزش با اجازه و معتبر خواهد بود؛ و گاه بدون اجازه است، که در این صورت، میان عالمان در اعتبار این نوع تحمّل حدیث، اختلاف شده است. بیشتر عالمان، به دلایل مختلفی که امکان تزویر در نگاشته های خطّی را افزون می کند، به این طریق در تحمّل حدیث، اعتمادی ندارند[۲] و از نقل آن بدون اجازه استاد منع كرده‌ اند، بلكه بايد بگوید: «كتبَ الىّ فلان، قال حدّثنا» يا «أخبرَنى فلان مكاتبةً يا كتابةً».[۳]

پانویس

  1. درایة الحدیث، کاظم مدیر شانه‌چی، ص۱۲۷
  2. شناخت نامه حدیث، محمد محمدی ری شهری، ج۱، ص۳۶۸
  3. درایة الحدیث، کاظم مدیر شانه‌چی، ص۱۲۷

منابع

  • درایة الحدیث، کاظم مدیر شانه‌چی.
  • شناخت‌نامه حدیث، محمد محمدی ری‌شهری، قم، دارالحدیث، چاپ اول، ۱۳۹۷ش.
مسابقه از خطبه ۱۱۱ نهج البلاغه