آمرزش الهی: تفاوت بین نسخه‌ها
(پروژه1: سنجش کیفی) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{متوسط}} | {{متوسط}} | ||
{{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]}} | {{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]}} | ||
| + | آمرزش و بخشایش [[خداوند]] از صفات فعل او است که همه بندگان را دربرمى‌گیرد. نسبت این صفت به خداوند از آنجا ناشى مى‌شود که او بسیار بخشاینده و مهربان و پوشاننده [[گناهان]] و بدى‌هاى بندگان است. [[قرآن کریم]]، خداوند را با صفاتى همچون [[غافر الذنب (اسم الله)|غافر]]،<ref>([[سوره غافر]]/۳)</ref> [[غفار (اسم الله)|غفّار]]<ref>([[سوره طه]]/۸۲)</ref> و [[غفور (اسم الله)|غفور]]<ref>([[سوره نور]]/۲۲)</ref> یاد مى‌کند؛ زیرا خداوند در دنیا و [[آخرت]]، گناهان و خطاهاى [[انسان]] را بنابر شرایطى مى‌آمرزد و کسى را از آنها آگاه نمى‌سازد و آبروى گناهکار را نمى‌ریزد. | ||
| − | + | ==اسباب و شرایط آمرزش== | |
| − | + | در نظام هستى، اصالت با رستگارى و سعادت آدمى است. از این رو مغفرت و آمرزش خداوند، همواره بر قهر و [[غضب]] او پیشى دارد. | |
| − | + | آمرزش انسان یکى از شواهد تسلّط [[رأفت]] و مهربانى خداوند بر [[عذاب]] او است.<ref>عدل الهى، مرتضی مطهری، ۲۷۴</ref> بخشایش خداوند مانند هر رحمتى دیگر، نظام‌مند و محتاجِ سبب است. از اسباب بخشایش، [[توبه]] است<ref>([[سوره شورى]]/۲۵)</ref> و [[شفاعت]].<ref>([[سوره سجده]]/۴)</ref> جاى توبه، دنیا است و جاى شفاعت، در [[آخرت]] می باشد. | |
| − | + | البتّه شفاعت براى مشرکان و کافران پذیرفته نمى‌شود.<ref>اوائل المقالات، شیخ مفید، ۵۳؛ بحارالانوار، مجلسی، ۸/۵۸</ref> از این رو، مشرکان و کافران باید در دنیا توبه کنند تا مشمول آمرزش و بخشایش الهى شوند. اگر دیگر گناهکاران (غیر از مشرکان و کافران) توفیق نیابند در دنیا توبه کنند، ممکن است در آخرت با شفاعت آمرزیده شوند. | |
| − | + | ==شمول آمرزش الهی== | |
| − | + | بخشایش و آمرزش [[خداوند]] همه‌گیر است و حتى اگر مشرکان [[توبه]] کنند، خدا مى‌پذیرد.<ref>([[سوره زمر]]/۵۳)</ref> برخى آیات [[قرآن]]، رسیدن به مقام [[قرب الهی|قرب الهى]] و برخوردارى از نعمت‌هاى فراوان [[بهشت|بهشتى]] را نیز منوط به آمرزش خداوند مى‌دانند؛<ref>([[سوره تحریم]]/۸)</ref> بدین سان، دایره آمرزش خداوند حتى بزرگان [[معصوم]] علیهم السلام را نیز دربرمى‌گیرد؛ هر چند آمرزیدن آنان به معناى تقرّب بیشتر به خداوند متعال است. هر انسانى نیازمند آمرزش الهى است؛ زیرا نمى‌تواند همه نعمت‌هاى خدا را - آن سان که شاید و باید - [[شکر]] بگزارد. | |
| − | + | خداوند این کاستى را - که لازمه ذات آدمى است - با مغفرت خود مى‌پوشاند.<ref>آشنایى با علوم اسلامى، مرتضی مطهری، ۸/۱۷۸</ref> قرآن انسان را تشویق مى‌کند که براى دریافتن آمرزش پروردگار بشتابد و اگر کار زشتى کرد یا به خویشتن ستمى روا داشت، به یاد خدا بیفتد و آمرزش بخواهد؛ زیرا جز خداوند کسى گناهان آدمى را نمى‌آمرزد.<ref>([[سوره آل عمران]]/ ۱۳۵-۱۳۳)</ref> روایات [[شیعه]]، آمرزش خداوند را چنان گسترده مى‌دانند که تنها کافران و مشرکان در [[جهنم]] خواهند ماند. خداوند، دیگر کسان را پس از مدتى [[عذاب]]، مى‌بخشاید و به [[بهشت]] راه مى‌نماید.<ref>التوحید، شیخ صدوق، ۲۹۴؛ میزان الحکمة، ری‌شهری، ۱/۴۷۵</ref> | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | خداوند، | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| − | <references/> | + | <references /> |
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | فرهنگ | + | * [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، جمعی از نویسندگان، ج۱، ص ۴۴-۴۵. |
{{سنجش کیفی | {{سنجش کیفی | ||
|سنجش=شده | |سنجش=شده | ||
| سطر ۳۸: | سطر ۳۳: | ||
|رده= دارد | |رده= دارد | ||
}} | }} | ||
| − | |||
[[رده:اسماء و صفات الهی]] | [[رده:اسماء و صفات الهی]] | ||
[[رده:سنن الهی]] | [[رده:سنن الهی]] | ||
[[رده:مقاله های مرتبط به دانشنامه]] | [[رده:مقاله های مرتبط به دانشنامه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۴:۵۰
آمرزش و بخشایش خداوند از صفات فعل او است که همه بندگان را دربرمى‌گیرد. نسبت این صفت به خداوند از آنجا ناشى مى‌شود که او بسیار بخشاینده و مهربان و پوشاننده گناهان و بدى‌هاى بندگان است. قرآن کریم، خداوند را با صفاتى همچون غافر،[۱] غفّار[۲] و غفور[۳] یاد مى‌کند؛ زیرا خداوند در دنیا و آخرت، گناهان و خطاهاى انسان را بنابر شرایطى مى‌آمرزد و کسى را از آنها آگاه نمى‌سازد و آبروى گناهکار را نمى‌ریزد.
اسباب و شرایط آمرزش
در نظام هستى، اصالت با رستگارى و سعادت آدمى است. از این رو مغفرت و آمرزش خداوند، همواره بر قهر و غضب او پیشى دارد.
آمرزش انسان یکى از شواهد تسلّط رأفت و مهربانى خداوند بر عذاب او است.[۴] بخشایش خداوند مانند هر رحمتى دیگر، نظام‌مند و محتاجِ سبب است. از اسباب بخشایش، توبه است[۵] و شفاعت.[۶] جاى توبه، دنیا است و جاى شفاعت، در آخرت می باشد.
البتّه شفاعت براى مشرکان و کافران پذیرفته نمى‌شود.[۷] از این رو، مشرکان و کافران باید در دنیا توبه کنند تا مشمول آمرزش و بخشایش الهى شوند. اگر دیگر گناهکاران (غیر از مشرکان و کافران) توفیق نیابند در دنیا توبه کنند، ممکن است در آخرت با شفاعت آمرزیده شوند.
شمول آمرزش الهی
بخشایش و آمرزش خداوند همه‌گیر است و حتى اگر مشرکان توبه کنند، خدا مى‌پذیرد.[۸] برخى آیات قرآن، رسیدن به مقام قرب الهى و برخوردارى از نعمت‌هاى فراوان بهشتى را نیز منوط به آمرزش خداوند مى‌دانند؛[۹] بدین سان، دایره آمرزش خداوند حتى بزرگان معصوم علیهم السلام را نیز دربرمى‌گیرد؛ هر چند آمرزیدن آنان به معناى تقرّب بیشتر به خداوند متعال است. هر انسانى نیازمند آمرزش الهى است؛ زیرا نمى‌تواند همه نعمت‌هاى خدا را - آن سان که شاید و باید - شکر بگزارد.
خداوند این کاستى را - که لازمه ذات آدمى است - با مغفرت خود مى‌پوشاند.[۱۰] قرآن انسان را تشویق مى‌کند که براى دریافتن آمرزش پروردگار بشتابد و اگر کار زشتى کرد یا به خویشتن ستمى روا داشت، به یاد خدا بیفتد و آمرزش بخواهد؛ زیرا جز خداوند کسى گناهان آدمى را نمى‌آمرزد.[۱۱] روایات شیعه، آمرزش خداوند را چنان گسترده مى‌دانند که تنها کافران و مشرکان در جهنم خواهند ماند. خداوند، دیگر کسان را پس از مدتى عذاب، مى‌بخشاید و به بهشت راه مى‌نماید.[۱۲]
پانویس
- ↑ (سوره غافر/۳)
- ↑ (سوره طه/۸۲)
- ↑ (سوره نور/۲۲)
- ↑ عدل الهى، مرتضی مطهری، ۲۷۴
- ↑ (سوره شورى/۲۵)
- ↑ (سوره سجده/۴)
- ↑ اوائل المقالات، شیخ مفید، ۵۳؛ بحارالانوار، مجلسی، ۸/۵۸
- ↑ (سوره زمر/۵۳)
- ↑ (سوره تحریم/۸)
- ↑ آشنایى با علوم اسلامى، مرتضی مطهری، ۸/۱۷۸
- ↑ (سوره آل عمران/ ۱۳۵-۱۳۳)
- ↑ التوحید، شیخ صدوق، ۲۹۴؛ میزان الحکمة، ری‌شهری، ۱/۴۷۵
منابع
- فرهنگ شیعه، جمعی از نویسندگان، ج۱، ص ۴۴-۴۵.
