آیه 115 سوره اعراف: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جز (ویرایش مهدی موسوی (بحث) به آخرین تغییری که Quran انجام داده بود واگردانده شد)
(معانی کلمات آیه)
 
(۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۴۱: سطر ۴۱:
 
</tabber>
 
</tabber>
 
==معانی کلمات آیه==
 
==معانی کلمات آیه==
«إِمَّا»: یا این که. «الْمُلْقِینَ»: اندازندگان.
+
تلقى: القاء: انداختن. منظور انداختن عصا و ريسمانها است. ملقى : اندازنده.جمع آن ، ملقون است.<ref>تفسیر احسن الحدیث، سید علی اکبر قرشی</ref>
  
 
== تفسیر آیه ==
 
== تفسیر آیه ==
سطر ۵۳: سطر ۵۳:
  
 
(جادوگران) گفتند: اى موسى! آيا (نخست تو وسيله سحرت را) مى‌افكنى و يا ما افكننده (به وسيله جادوى خود) باشيم؟
 
(جادوگران) گفتند: اى موسى! آيا (نخست تو وسيله سحرت را) مى‌افكنى و يا ما افكننده (به وسيله جادوى خود) باشيم؟
 +
 +
قالَ أَلْقُوا فَلَمَّا أَلْقَوْا سَحَرُوا أَعْيُنَ النَّاسِ وَ اسْتَرْهَبُوهُمْ وَ جاؤُ بِسِحْرٍ عَظِيمٍ «116»
 +
 +
(موسى با تكيه بر نصرت الهى) گفت: (نخست شما) بيافكنيد. پس همين كه (ابزار جادوى خود را) افكندند، چشم‌هاى مردم را افسون كردند (با اين چشم‌بندى) ترس و وحشتى در مردم پديد آوردند و سحرى بزرگ را به صحنه آوردند.
 +
 +
«1». شعراء، 109، 127، 145، 164 و 180.
 +
 +
جلد 3 - صفحه 138
 +
 +
===پیام ها===
 +
 +
1- جادوگران سحرى آوردند كه به ظاهر مانند معجزه‌ى حضرت موسى بود و با افكندن بر زمين، نمايان مى‌شد. فَتَلَقَّى‌ ... الْمُلْقِينَ‌
 +
 +
2- در راه شناخت، نبايد تنها به حواسّ ظاهرى تكيه كرد، چون گاهى چشم هم افسون شده و تحت تأثير قرار مى‌گيرد. «سَحَرُوا أَعْيُنَ النَّاسِ»
 +
 +
3- تصرّف جادوى ساحران در چشم مردم است، نه واقعيّت، مثل سراب كه آب به نظر مى‌آيد. «سَحَرُوا أَعْيُنَ النَّاسِ» آرى، انبيا با بصيرت مردم كار دارند، و ساحران با بصر مردم.
 +
 +
4- براى كوبيدن هر حقّى، از وسائل مشابه آن استفاده مى‌شود، مذهب عليه مذهب و روحانى‌نما عليه روحانى. اينجا هم جادو بر ضد معجزه بكار گرفته شد. «بِسِحْرٍ عَظِيمٍ»
 
}}
 
}}
  

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۲ فوریهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۰:۰۰

مشاهده آیه در سوره

قَالُوا يَا مُوسَىٰ إِمَّا أَنْ تُلْقِيَ وَإِمَّا أَنْ نَكُونَ نَحْنُ الْمُلْقِينَ

مشاهده آیه در سوره


<<114 آیه 115 سوره اعراف 116>>
سوره : سوره اعراف (7)
جزء : 9
نزول : مکه

ترجمه های فارسی

ساحران به موسی گفتند: اکنون خواهی نخست تو عصای خود بیفکن یا ما بساط سحر خویش بیندازیم.

جادوگران گفتند: ای موسی! یا تو [چوب دست خود را] بینداز، یا اینکه ما می اندازیم.

گفتند: «اى موسى، آيا تو مى‌افكنى و يا اينكه ما مى‌افكنيم؟»

گفتند: اى موسى، آيا نخست تو مى‌افكنى، يا ما بيفكنيم؟

(روز مبارزه فرا رسید. ساحران) گفتند: «ای موسی! یا تو (وسایل سحرت را) بیفکن، یا ما می‌افکنیم!»

ترجمه های انگلیسی(English translations)

They said, ‘O Moses, will you throw [first], or shall we throw?’

They said: O Musa! will you cast, or shall we be the first to cast?

They said: O Moses! Either throw (first) or let us be the first throwers?

They said: "O Moses! wilt thou throw (first), or shall we have the (first) throw?"

معانی کلمات آیه

تلقى: القاء: انداختن. منظور انداختن عصا و ريسمانها است. ملقى : اندازنده.جمع آن ، ملقون است.[۱]

تفسیر آیه

تفسیر نور (محسن قرائتی)


قالُوا يا مُوسى‌ إِمَّا أَنْ تُلْقِيَ وَ إِمَّا أَنْ نَكُونَ نَحْنُ الْمُلْقِينَ «115»

(جادوگران) گفتند: اى موسى! آيا (نخست تو وسيله سحرت را) مى‌افكنى و يا ما افكننده (به وسيله جادوى خود) باشيم؟

قالَ أَلْقُوا فَلَمَّا أَلْقَوْا سَحَرُوا أَعْيُنَ النَّاسِ وَ اسْتَرْهَبُوهُمْ وَ جاؤُ بِسِحْرٍ عَظِيمٍ «116»

(موسى با تكيه بر نصرت الهى) گفت: (نخست شما) بيافكنيد. پس همين كه (ابزار جادوى خود را) افكندند، چشم‌هاى مردم را افسون كردند (با اين چشم‌بندى) ترس و وحشتى در مردم پديد آوردند و سحرى بزرگ را به صحنه آوردند.

«1». شعراء، 109، 127، 145، 164 و 180.

جلد 3 - صفحه 138

پیام ها

1- جادوگران سحرى آوردند كه به ظاهر مانند معجزه‌ى حضرت موسى بود و با افكندن بر زمين، نمايان مى‌شد. فَتَلَقَّى‌ ... الْمُلْقِينَ‌

2- در راه شناخت، نبايد تنها به حواسّ ظاهرى تكيه كرد، چون گاهى چشم هم افسون شده و تحت تأثير قرار مى‌گيرد. «سَحَرُوا أَعْيُنَ النَّاسِ»

3- تصرّف جادوى ساحران در چشم مردم است، نه واقعيّت، مثل سراب كه آب به نظر مى‌آيد. «سَحَرُوا أَعْيُنَ النَّاسِ» آرى، انبيا با بصيرت مردم كار دارند، و ساحران با بصر مردم.

4- براى كوبيدن هر حقّى، از وسائل مشابه آن استفاده مى‌شود، مذهب عليه مذهب و روحانى‌نما عليه روحانى. اينجا هم جادو بر ضد معجزه بكار گرفته شد. «بِسِحْرٍ عَظِيمٍ»

تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)



قالُوا يا مُوسى‌ إِمَّا أَنْ تُلْقِيَ وَ إِمَّا أَنْ نَكُونَ نَحْنُ الْمُلْقِينَ (115)

قالُوا يا مُوسى‌ إِمَّا أَنْ تُلْقِيَ‌: گفتند اى موسى: يا اينكه تو مى‌اندازى عصاى خود را، وَ إِمَّا أَنْ نَكُونَ نَحْنُ الْمُلْقِينَ‌: يا آنكه باشيم ما اندازندگان ريسمانها و عصاهاى خود را. در انوار مذكور است كه سحره به اين كلام موسى را مخير ساختند به طريق مراعات ادب، يا به طريق جلادت و تمكين، و لكن رغبت و ميل داشتند كه اول آن‌ها بياندازند و به تغيير نظم كه ابلغ است و به تعريف خبر و توسط فصل و تأكيد ضمير متصل به منفصل تنبيه نموده بر اين ترغيب؛ و لهذا:


تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)


سوره الأعراف «7»: آيات 115 تا 118

قالُوا يا مُوسى‌ إِمَّا أَنْ تُلْقِيَ وَ إِمَّا أَنْ نَكُونَ نَحْنُ الْمُلْقِينَ (115) قالَ أَلْقُوا فَلَمَّا أَلْقَوْا سَحَرُوا أَعْيُنَ النَّاسِ وَ اسْتَرْهَبُوهُمْ وَ جاؤُ بِسِحْرٍ عَظِيمٍ (116) وَ أَوْحَيْنا إِلى‌ مُوسى‌ أَنْ أَلْقِ عَصاكَ فَإِذا هِيَ تَلْقَفُ ما يَأْفِكُونَ (117) فَوَقَعَ الْحَقُّ وَ بَطَلَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ (118)

ترجمه‌

گفتند اى موسى يا آنكه مى‌اندازى و يا آنكه باشيم ما اندازندگان‌

گفت بيندازيد پس چون انداختند جادو كردند چشمهاى مردم را و ترساندند آنها را و آوردند سحرى بزرگ‌

و وحى كرديم بموسى كه بينداز عصاى خود را پس آنگاه آن بلع ميكرد آنچه را كه بدروغ آنها ارائه ميدادند

پس ثابت شد حق و باطل شد آنچه بودند كه بجا مى‌آوردند.

تفسير

پس از اجتماع سحره و تعيين ميدان براى مبارزه آنها با حضرت موسى كه گفته‌اند در اسكندريّه و مصادف با نوروز بوده آنها بپاس ادب بحضرت موسى مفاد آيه اول را معروض داشتند و گفته‌اند باطنا مايل بودند خودشان سبقت نمايند و باين جهت جمله دالّه بر القاء خودشان را باسلوب ديگرى مؤكّد ادا كردند و حضرت موسى چون بى‌اعتناء بآنها و مستظهر بخدا بود فرمود بيندازيد و آنها عصاها و ريسمانهاى خودشان را كه مشحون و ممزوج بادويه كرده بودند كه در وقت وصول حرارت آفتاب بآنها حركت ميكرد و شبيه بمار و افعى و اژدها ساخته بودند بوضع عجيب و كيفيت مخصوص به تردستى انداختند و بقدرى زياد بود كه گفته‌اند چهل خروار جمعا وزن آنها بوده و روى هم واقع شده بود و ميدان را پر كرده بود و تماشاچيان را مضطرب و خائف و مبهوت نموده بود با آنكه حقيقتى نداشت و آنها حركت ارادى نداشتند و در نظر مردم اينطور جلوه ميكرد و از فنون شعبده و چشم بندى بوده كه يكى از اقسام سحر است و در سوره بقره شمه از آن ذكر شد با اين وصف در آن زمان كمّا و كيفا كار بزرگى بوده كه با آن ازدحام خلق كسى متوجه بمكر و حيله آنها

جلد 2 صفحه 461

نشد و به اين جهت حضرت موسى هم مختصر تحيّرى برايش روى داد كه خطاب رسيد بيند از عصايت را و انداخت اژدهاى مهيبى شد كه گفته‌اند رنگش سياه شكمش از شترهاى بزرگ بزرگتر داراى چهارپاى قطور كوتاه دنباله‌اش ساحت ميدان را گرفته بود و با دهانش كه فراخى آن سابقا ذكر شد بلع ميكرد آنچه را سحره ساخته بودند و بدروغ و مكر و تزوير مار واقعى و اژدها ارائه ميدادند و روايت شده پس از آنكه تمام مصنوعات سحره را خورد روى بحاضرين نمود و آنها فرار كردند و در اثر ازدحام جمع كثيرى تلف شدند و حضرت موسى گرفت آنرا و بصورت اوّل برگشت و سحره گفتند اگر اين سحر بود عصاها و رسنهاى ما باقى مى‌ماند پس حق حاصل و ثابت و ظاهر گشت و عمل آنها محو و نابود و باطل گرديد و فرعون كه جزء فراريان بود افتاد و بيهوش شد.

اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)


قالُوا يا مُوسي‌ إِمّا أَن‌ تُلقِي‌َ وَ إِمّا أَن‌ نَكُون‌َ نَحن‌ُ المُلقِين‌َ (115)

گفتند سحره‌ بحضرت‌ موسي‌ ‌عليه‌ السّلام‌ آيا ‌شما‌ عصاي‌ ‌خود‌ ‌را‌ مياندازي‌ ‌ يا ‌ ‌ما بوده‌ باشيم‌ ‌که‌ عصاها و ريسمانهاي‌ ‌خود‌ ‌را‌ بيندازيم‌.

‌از‌ ‌اينکه‌ ‌آيه‌ ميتوان‌ استفاده‌ كرد ‌که‌ سحره‌ نظر ‌به‌ اينكه‌ متحير بودند و نميدانستند ‌که‌ آيا موسي‌ ‌بر‌ حق‌ ‌است‌ و ‌اينکه‌ القاء عصا معجزه‌ ‌است‌ ‌ يا ‌ ‌بر‌ باطل‌ ‌است‌ و ‌اينکه‌ سحر ‌است‌ چون‌ موازين‌ معجزه‌ و سحر ‌را‌ كاملا ميدانستند و قواعد سحر ‌را‌ ‌در‌ دست‌ داشتند ميخواستند ‌که‌ حضرت‌ موسي‌ ابتداء كند ‌که‌ ‌اگر‌ معجزه‌ ‌است‌ ‌آنها‌ ديگر القاء نكنند و ايمان‌ آورند و ‌اگر‌ سحر ‌است‌ اعمال‌ كنند لذا قالُوا يا مُوسي‌ إِمّا أَن‌ تُلقِي‌َ و ‌از‌ ‌آن‌ طرف‌ ‌هم‌ مجبور بودند ‌از‌ جانب‌ فرعون‌ ‌در‌ القاء گفتند وَ إِمّا أَن‌ نَكُون‌َ نَحن‌ُ المُلقِين‌َ.

اشكال‌‌-‌ ‌در‌ ‌آيه‌ شريفه‌ إِمّا يُعَذِّبُهُم‌ وَ إِمّا يَتُوب‌ُ عَلَيهِم‌ توبه‌ ‌آيه‌ 107 بدون‌ حرف‌ ‌ان‌ ناصبه‌ ‌است‌ و ‌در‌ ‌اينکه‌ ‌آيه‌ ‌با‌ ‌ان‌ ناصبه‌ ذكر ‌شده‌.

جواب‌‌-‌ اما ‌در‌ ‌آيه‌ توبه‌ يكي‌ ‌از‌ دو امر ‌است‌ ‌ يا ‌ عذاب‌ ‌ يا ‌ قبولي‌ توبه‌ ‌هر‌ دو نيست‌ ‌هر‌ كدام‌ ‌که‌ اراده‌ حق‌ ‌تعالي‌ تعلق‌ بگيرد موافق‌ حكمت‌ و صلاح‌ و اما ‌در‌ ‌اينکه‌ ‌آيه‌ ‌هر‌ دو واقع‌ ميشود سؤال‌ ‌در‌ تقديم‌ و تأخير ‌است‌ ‌که‌ كدام‌ يك‌ ابتداء كنيم‌

جلد 7 - صفحه 417

اول‌ القاء تو ‌باشد‌ ‌ يا ‌ القاء ‌ما لذا بتأويل‌ مصدر ميرود ‌که‌ القائك‌ و القائنا ‌باشد‌

برگزیده تفسیر نمونه


(آیه 115)- سر انجام موعد معینی برای مقابله موسی (ع) با ساحران تعیین شد و از همه مردم برای مشاهده این ماجرا دعوت به عمل آمد.

روز موعود فرا رسید و ساحران همه مقدمات کار خود را فراهم ساخته بودند، یک مشت ریسمان و عصا که درون آنها گویا مواد شیمیایی مخصوصی قرار داده شده بود تهیه کردند که در برابر تابش آفتاب به صورت گازهای سبکی در می‌آمد و آن طنابها و عصاهای تو خالی را به حرکت درمی‌آورد.

صحنه عجیبی بود، موسی (ع) تک و تنها- فقط برادرش با او بود- در برابر انبوه جمعیت ساحران و مردم «گفتند: ای موسی! یا (تو شروع به کار کن و وسائل سحرت را) بیفکن و یا ما آغاز می‌کنیم و وسائل خود را می‌افکنیم» (قالُوا یا مُوسی إِمَّا أَنْ تُلْقِیَ وَ إِمَّا أَنْ نَکُونَ نَحْنُ الْمُلْقِینَ).

سایرتفاسیر این آیه را می توانید در سایت قرآن مشاهده کنید:

تفسیر های فارسی

ترجمه تفسیر المیزان

تفسیر خسروی

تفسیر عاملی

تفسیر جامع

تفسیر های عربی

تفسیر المیزان

تفسیر مجمع البیان

تفسیر نور الثقلین

تفسیر الصافی

تفسیر الکاشف

پانویس

  1. تفسیر احسن الحدیث، سید علی اکبر قرشی

منابع