شوریده شیرازی: تفاوت بین نسخه‌ها
(صفحه‌ای جدید حاوی '{{مدخل دائرة المعارف|اثر آفرینان}} شوریده شیرازی، محمدتقی * ملیت: ایرانی * قرن:...' ایجاد کرد) |
|||
| سطر ۶: | سطر ۶: | ||
* قرن: 14 | * قرن: 14 | ||
| − | (1305-1236 ش)، شاعر، متخلص به شوریده. ملقب به مجدالشعرا و | + | (1305-1236 ش)، شاعر، متخلص به شوریده. ملقب به مجدالشعرا و فصیح الملك. در [[شیراز]] به دنیا آمد. نسبش به اهلى شیرازى صاحب [[مثنوى]] «سحر حلال» مى‌رسد. در هفت سالگى بر اثر مرض آبله كور شد. پدرش را در نه سالگى از دست داد و سرپرستى وى را داییش بر عهده گرفت. |
| − | شوریده هوش سرشارى داشت و با این كه نابینا بود به فراگیرى علوم ادبى پرداخت و در مدت كوتاهى در شعر و شاعرى بلندآوازه گردید و اشعارش بر زبانها افتاد. در سال 1311 ق همراه حسینعلى خان | + | شوریده هوش سرشارى داشت و با این كه نابینا بود به فراگیرى علوم ادبى پرداخت و در مدت كوتاهى در شعر و شاعرى بلندآوازه گردید و اشعارش بر زبانها افتاد. در سال 1311 ق همراه حسینعلى خان نظام السلطنه مافى از شیراز به تهران آمد و نزد میرزا على اصغر خان اتابك تقرب یافت و به ناصرالدین‌شاه و پسرش مظفرالدین‌شاه معرفى شد. |
| − | شوریده آن دو پادشاه را مدح گفت. مورد توجه ناصرالدین‌شاه قرار گرفت و از جانب وى ملقب به مجدالشعرا و سپس | + | شوریده آن دو پادشاه را مدح گفت. مورد توجه ناصرالدین‌شاه قرار گرفت و از جانب وى ملقب به مجدالشعرا و سپس فصیح الملك شد و قریه بورنجان فارس بدو بخشیده شد. شوریده در قصیده و [[غزل]]+9 و طنز و مطایبه دستى قوى داشت؛ مخصوصاً در سرودن اشعارى كه متضمن كلمات عامیانه و اصطلاحات اهالى فارس است مهارت فراون داشت. |
| − | در اواخر عمر تولیت افتخارى مقبره سعدى را پذیرفت و در تعمیر آن كوشش فراوان كرد. وى در شیراز درگذشت و در جوار قبر سعدى دفن شد. برخى شاعران، از جمله: | + | در اواخر عمر تولیت افتخارى مقبره سعدى را پذیرفت و در تعمیر آن كوشش فراوان كرد. وى در شیراز درگذشت و در جوار قبر سعدى دفن شد. برخى شاعران، از جمله: شعاع الملك، محمدجواد كمپانى، وحید دستگردى، عباس فرات یزدى، عبرت نایینى با او هم عصر بوده و در مرگ براى وى مرثیه سرودند. |
| − | آثار بر جاى مانده از او: «دیوان» غزلیات؛ «آذر» كه هر دو چاپ | + | آثار بر جاى مانده از او: «دیوان» غزلیات؛ «آذر» كه هر دو چاپ شده اند؛ «كشلف المواد»، در ماده تاریخ هاى مختلف؛ «نامه ى روشندلان»، در شرح حال نابینایان معروف. وى «كلیات سعدى» را به دستیارى مرحوم میرزا محمود ادیب خوشنویس با مقابله با نسخه هاى خطى و مدد از ذوق سلیم فطرى تصحیح كرد و در چاپخانه ى مظفرى بمبئى به چاپ رسانید. |
==منابع== | ==منابع== | ||
* [[انجمن مفاخر فرهنگی]]، [[اثرآفرینان]]، ج3، ص343. | * [[انجمن مفاخر فرهنگی]]، [[اثرآفرینان]]، ج3، ص343. | ||
| − | [[رده: | + | |
| + | {{شعر فارسی}} | ||
| + | [[رده:شعرای پارسی گو]] | ||
| + | [[رده:شعرای پارسی گوی قرن چهاردهم]] | ||
نسخهٔ ۲۱ اکتبر ۲۰۱۳، ساعت ۰۷:۱۴
شوریده شیرازی، محمدتقی
- ملیت: ایرانی
- قرن: 14
(1305-1236 ش)، شاعر، متخلص به شوریده. ملقب به مجدالشعرا و فصیح الملك. در شیراز به دنیا آمد. نسبش به اهلى شیرازى صاحب مثنوى «سحر حلال» مى‌رسد. در هفت سالگى بر اثر مرض آبله كور شد. پدرش را در نه سالگى از دست داد و سرپرستى وى را داییش بر عهده گرفت.
شوریده هوش سرشارى داشت و با این كه نابینا بود به فراگیرى علوم ادبى پرداخت و در مدت كوتاهى در شعر و شاعرى بلندآوازه گردید و اشعارش بر زبانها افتاد. در سال 1311 ق همراه حسینعلى خان نظام السلطنه مافى از شیراز به تهران آمد و نزد میرزا على اصغر خان اتابك تقرب یافت و به ناصرالدین‌شاه و پسرش مظفرالدین‌شاه معرفى شد.
شوریده آن دو پادشاه را مدح گفت. مورد توجه ناصرالدین‌شاه قرار گرفت و از جانب وى ملقب به مجدالشعرا و سپس فصیح الملك شد و قریه بورنجان فارس بدو بخشیده شد. شوریده در قصیده و غزل+9 و طنز و مطایبه دستى قوى داشت؛ مخصوصاً در سرودن اشعارى كه متضمن كلمات عامیانه و اصطلاحات اهالى فارس است مهارت فراون داشت.
در اواخر عمر تولیت افتخارى مقبره سعدى را پذیرفت و در تعمیر آن كوشش فراوان كرد. وى در شیراز درگذشت و در جوار قبر سعدى دفن شد. برخى شاعران، از جمله: شعاع الملك، محمدجواد كمپانى، وحید دستگردى، عباس فرات یزدى، عبرت نایینى با او هم عصر بوده و در مرگ براى وى مرثیه سرودند.
آثار بر جاى مانده از او: «دیوان» غزلیات؛ «آذر» كه هر دو چاپ شده اند؛ «كشلف المواد»، در ماده تاریخ هاى مختلف؛ «نامه ى روشندلان»، در شرح حال نابینایان معروف. وى «كلیات سعدى» را به دستیارى مرحوم میرزا محمود ادیب خوشنویس با مقابله با نسخه هاى خطى و مدد از ذوق سلیم فطرى تصحیح كرد و در چاپخانه ى مظفرى بمبئى به چاپ رسانید.
منابع
- انجمن مفاخر فرهنگی، اثرآفرینان، ج3، ص343.
 | |
| شعرشناسی | * شعر * علم عروض * قافیه * تخلص * دیوان * مصراع * بیت * مقفا * قالب * مطلع * تغزل * بحور شعری |
| قالب‌های شعر | *مثنوی * قصیده * غزل * مسمط * مستزاد * ترجیع‌بند * ترکیب‌بند * قطعه * رباعی |
| سبک‌های شعر فارسی | * سبک خراسانی * سبک عراقی * سبک هندی * سبک بازگشت ادبی * شعر نو |
| شاعران پارسی گو: | همه*قرن 4 * قرن 5 * قرن 6 * قرن 7 * قرن 8 * قرن 9 * قرن 10 * قرن 11 * قرن 12 * قرن 13 * قرن 14 |
