منابع و پی نوشتهای ضعیف
جامعیت مقاله رعایت نشده است
مقاله مورد سنجش قرار گرفته است

آمرزش الهی: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(پروژه1: سنجش کیفی)
 
سطر ۱: سطر ۱:
 
{{متوسط}}
 
{{متوسط}}
 
{{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]}}
 
{{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]}}
 +
آمرزش و بخشایش [[خداوند]] از صفات فعل او است که همه بندگان را دربرمى‌گیرد. نسبت این صفت به خداوند از آنجا ناشى مى‌شود که او بسیار بخشاینده و مهربان و پوشاننده [[گناهان]] و بدى‌هاى بندگان است. [[قرآن کریم]]، خداوند را با صفاتى همچون [[غافر الذنب (اسم الله)|غافر]]،<ref>([[سوره غافر]]/۳)</ref> [[غفار (اسم الله)|غفّار]]<ref>([[سوره طه]]/۸۲)</ref> و [[غفور (اسم الله)|غفور]]<ref>([[سوره نور]]/۲۲)</ref> یاد مى‌کند؛ زیرا خداوند در دنیا و [[آخرت]]، گناهان و خطاهاى [[انسان]] را بنابر شرایطى مى‌آمرزد و کسى را از آنها آگاه نمى‌سازد و آبروى گناهکار را نمى‌ریزد.
  
بخشايش خداوند آمرزش از صفات فعل خداوند است كه همه بندگان را دربرمى‌گيرد. نسبت اين صفت به خداوند از آنجا ناشى مى‌شود كه او بسيار بخشاينده و مهربان و پوشاننده گناهان و بدى‌هاى بندگان است. [[قرآن كريم]]، خداوند را با صفاتى همچون غافر <ref>([[سوره غافر]]/3)</ref>، غفّار <ref>([[سوره طه]]/82)</ref> و غفور <ref>([[سوره نور]]/22)</ref> ياد مى‌كند؛ زيرا خداوند در دنيا و آخرت، گناهان و خطاهاى انسان را بنابر شرايطى مى‌آمرزد و كسى را از آنها آگاه نمى‌سازد و آبروى گناهكار را نمى‌ريزد.
+
==اسباب و شرایط آمرزش==
  
==علل و شرايط آمرزش==
+
در نظام هستى، اصالت با رستگارى و سعادت آدمى است. از این رو مغفرت و آمرزش خداوند، همواره بر قهر و [[غضب]] او پیشى دارد.
  
در نظام هستى، اصالت با رستگارى و سعادت آدمى است. از اين رو مغفرت و آمرزش خداوند، همواره بر قهر و غضب او پيشى دارد.
+
آمرزش انسان یکى از شواهد تسلّط [[رأفت]] و مهربانى خداوند بر [[عذاب]] او است.<ref>عدل الهى، مرتضی مطهری، ۲۷۴</ref> بخشایش خداوند مانند هر رحمتى دیگر، نظام‌مند و محتاجِ سبب است. از اسباب بخشایش، [[توبه]] است<ref>([[سوره شورى]]/۲۵)</ref> و [[شفاعت]].<ref>([[سوره سجده]]/۴)</ref> جاى توبه، دنیا است و جاى شفاعت، در [[آخرت]] می باشد.
  
آمرزش انسان يكى از شواهد تسلّط رأفت و مهربانى خداوند بر عذاب او است. <ref>(عدل الهى، 274)</ref> بخشايش خداوند مانند هر رحمتى ديگر، نظام‌مند است و محتاجِ سبب. از اسباب بخشايش، [[توبه]] است <ref>([[سوره شورى]]/25)</ref> و شفاعت <ref>([[سوره سجده]]/4)</ref> جاى توبه، دنيا است و جاى شفاعت، آخرت.
+
البتّه شفاعت براى مشرکان و کافران پذیرفته نمى‌شود.<ref>اوائل المقالات، شیخ مفید، ۵۳؛ بحارالانوار، مجلسی، ۸/۵۸</ref> از این رو، مشرکان و کافران باید در دنیا توبه کنند تا مشمول آمرزش و بخشایش الهى شوند. اگر دیگر گناهکاران (غیر از مشرکان و کافران) توفیق نیابند در دنیا توبه کنند، ممکن است در آخرت با شفاعت آمرزیده شوند.
  
البتّه شفاعت براى مشركان و كافران پذيرفته نمى‌شود. <ref>(اوائل المقالات، 53؛ بحارالانوار، 8/58)</ref> از اين رو، مشركان و كافران بايد در دنيا توبه كنند تا مشمول آمرزش و بخشايش الهى شوند. اگر ديگر گناهكاران توفيق نيابند در دنيا توبه كنند، ممكن است در آخرت با شفاعت آمرزيده شوند.
+
==شمول آمرزش الهی==
  
==شمول آمرزش==
+
بخشایش و آمرزش [[خداوند]] همه‌گیر است و حتى اگر مشرکان [[توبه]] کنند، خدا مى‌پذیرد.<ref>([[سوره زمر]]/۵۳)</ref> برخى آیات [[قرآن]]، رسیدن به مقام [[قرب الهی|قرب الهى]] و برخوردارى از نعمت‌هاى فراوان [[بهشت|بهشتى]] را نیز منوط به آمرزش خداوند مى‌دانند؛<ref>([[سوره تحریم]]/۸)</ref> بدین سان، دایره آمرزش خداوند حتى بزرگان [[معصوم]] علیهم السلام را نیز دربرمى‌گیرد؛ هر چند آمرزیدن آنان به معناى تقرّب بیشتر به خداوند متعال است. هر انسانى نیازمند آمرزش الهى است؛ زیرا نمى‌تواند همه نعمت‌هاى خدا را - آن سان که شاید و باید - [[شکر]] بگزارد.
  
بخشايش و آمرزش خداوند همه‌گير است و حتى اگر مشركان توبه كنند، خدا مى‌پذيرد.<ref>([[سوره زمر]]/53)</ref>
+
خداوند این کاستى را - که لازمه ذات آدمى است - با مغفرت خود مى‌پوشاند.<ref>آشنایى با علوم اسلامى، مرتضی مطهری، ۸/۱۷۸</ref> قرآن انسان را تشویق مى‌کند که براى دریافتن آمرزش پروردگار بشتابد و اگر کار زشتى کرد یا به خویشتن ستمى روا داشت، به یاد خدا بیفتد و آمرزش بخواهد؛ زیرا جز خداوند کسى گناهان آدمى را نمى‌آمرزد.<ref>([[سوره آل عمران]]/ ۱۳۵-۱۳۳)</ref> روایات [[شیعه]]، آمرزش خداوند را چنان گسترده مى‌دانند که تنها کافران و مشرکان در [[جهنم]] خواهند ماند. خداوند، دیگر کسان را پس از مدتى [[عذاب]]، مى‌بخشاید و به [[بهشت]] راه مى‌نماید.<ref>التوحید، شیخ صدوق، ۲۹۴؛ میزان الحکمة، ری‌شهری، ۱/۴۷۵</ref>
 
 
برخى آيات [[قرآن]]، رسيدن به مقام قرب الهى و برخوردارى از نعمت‌هاى فراوان بهشتى را نيز منوط به آمرزش خداوند مى‌دانند <ref>([[سوره تحريم]]/8)</ref> بدين سان، دايره آمرزش خداوند حتى بزرگان معصوم علیهم السلام را نيز دربرمى‌گيرد؛ هر چند آمرزيدن آنان به معناى تقرّب بيشتر به خداوند متعال است. هر انسانى نيازمند آمرزش الهى است؛ زيرا نمى‌تواند همه نعمت‌هاى خدا را - آن سان كه شايد و بايد - شكر بگزارد.
 
 
 
خداوند اين كاستى را - كه لازمه ذات آدمى است - با مغفرت خود مى‌پوشاند. <ref>(آشنايى با علوم اسلامى، 8/178)</ref> قرآن انسان را تشويق مى‌كند كه براى دريافتن آمرزش پروردگار بشتابد و اگر كار زشتى كرد يا به خويشتن ستمى روا داشت به ياد خدا بيفتد و آمرزش بخواهد؛ زيرا جز خداوند كسى گناهان آدمى را نمى‌آمرزد. <ref>([[سوره آل عمران]]/ 135-133)</ref> روايات شيعى، آمرزش خداوند را چنان گسترده مى‌دانند كه بنابر آنها تنها كافران و مشركان در جهنم خواهند ماند.
 
 
 
خداوند، ديگر كسان را پس از مدتى عذاب، مى‌بخشايد و به [[بهشت]] راه مى‌نمايد. <ref>(التوحيد، 294؛ ميزان الحكمة، 1/475)</ref>
 
 
==پانویس==
 
==پانویس==
<references/>
+
<references />
 
==منابع==
 
==منابع==
فرهنگ شیعه، جمعی از نویسندگان، ج1، ص 44 و 45.
+
* [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، جمعی از نویسندگان، ج۱، ص ۴۴-۴۵.
 
{{سنجش کیفی
 
{{سنجش کیفی
 
|سنجش=شده
 
|سنجش=شده
سطر ۳۸: سطر ۳۳:
 
|رده= دارد
 
|رده= دارد
 
}}
 
}}
 
 
[[رده:اسماء و صفات الهی]]
 
[[رده:اسماء و صفات الهی]]
 
[[رده:سنن الهی]]
 
[[رده:سنن الهی]]
 
[[رده:مقاله های مرتبط به دانشنامه]]
 
[[رده:مقاله های مرتبط به دانشنامه]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۱ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۴:۵۰


Icon-encycolopedia.jpg

این صفحه مدخلی از فرهنگ شیعه است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

آمرزش و بخشایش خداوند از صفات فعل او است که همه بندگان را دربرمى‌گیرد. نسبت این صفت به خداوند از آنجا ناشى مى‌شود که او بسیار بخشاینده و مهربان و پوشاننده گناهان و بدى‌هاى بندگان است. قرآن کریم، خداوند را با صفاتى همچون غافر،[۱] غفّار[۲] و غفور[۳] یاد مى‌کند؛ زیرا خداوند در دنیا و آخرت، گناهان و خطاهاى انسان را بنابر شرایطى مى‌آمرزد و کسى را از آنها آگاه نمى‌سازد و آبروى گناهکار را نمى‌ریزد.

اسباب و شرایط آمرزش

در نظام هستى، اصالت با رستگارى و سعادت آدمى است. از این رو مغفرت و آمرزش خداوند، همواره بر قهر و غضب او پیشى دارد.

آمرزش انسان یکى از شواهد تسلّط رأفت و مهربانى خداوند بر عذاب او است.[۴] بخشایش خداوند مانند هر رحمتى دیگر، نظام‌مند و محتاجِ سبب است. از اسباب بخشایش، توبه است[۵] و شفاعت.[۶] جاى توبه، دنیا است و جاى شفاعت، در آخرت می باشد.

البتّه شفاعت براى مشرکان و کافران پذیرفته نمى‌شود.[۷] از این رو، مشرکان و کافران باید در دنیا توبه کنند تا مشمول آمرزش و بخشایش الهى شوند. اگر دیگر گناهکاران (غیر از مشرکان و کافران) توفیق نیابند در دنیا توبه کنند، ممکن است در آخرت با شفاعت آمرزیده شوند.

شمول آمرزش الهی

بخشایش و آمرزش خداوند همه‌گیر است و حتى اگر مشرکان توبه کنند، خدا مى‌پذیرد.[۸] برخى آیات قرآن، رسیدن به مقام قرب الهى و برخوردارى از نعمت‌هاى فراوان بهشتى را نیز منوط به آمرزش خداوند مى‌دانند؛[۹] بدین سان، دایره آمرزش خداوند حتى بزرگان معصوم علیهم السلام را نیز دربرمى‌گیرد؛ هر چند آمرزیدن آنان به معناى تقرّب بیشتر به خداوند متعال است. هر انسانى نیازمند آمرزش الهى است؛ زیرا نمى‌تواند همه نعمت‌هاى خدا را - آن سان که شاید و باید - شکر بگزارد.

خداوند این کاستى را - که لازمه ذات آدمى است - با مغفرت خود مى‌پوشاند.[۱۰] قرآن انسان را تشویق مى‌کند که براى دریافتن آمرزش پروردگار بشتابد و اگر کار زشتى کرد یا به خویشتن ستمى روا داشت، به یاد خدا بیفتد و آمرزش بخواهد؛ زیرا جز خداوند کسى گناهان آدمى را نمى‌آمرزد.[۱۱] روایات شیعه، آمرزش خداوند را چنان گسترده مى‌دانند که تنها کافران و مشرکان در جهنم خواهند ماند. خداوند، دیگر کسان را پس از مدتى عذاب، مى‌بخشاید و به بهشت راه مى‌نماید.[۱۲]

پانویس

  1. (سوره غافر/۳)
  2. (سوره طه/۸۲)
  3. (سوره نور/۲۲)
  4. عدل الهى، مرتضی مطهری، ۲۷۴
  5. (سوره شورى/۲۵)
  6. (سوره سجده/۴)
  7. اوائل المقالات، شیخ مفید، ۵۳؛ بحارالانوار، مجلسی، ۸/۵۸
  8. (سوره زمر/۵۳)
  9. (سوره تحریم/۸)
  10. آشنایى با علوم اسلامى، مرتضی مطهری، ۸/۱۷۸
  11. (سوره آل عمران/ ۱۳۵-۱۳۳)
  12. التوحید، شیخ صدوق، ۲۹۴؛ میزان الحکمة، ری‌شهری، ۱/۴۷۵

منابع