تعزیه: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(تعیین رده)
 
(۴ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
{{بخشی از یک کتاب}}
+
{{مدخل دائره المعارف|کتاب [[فرهنگ عاشورا(کتاب)|فرهنگ عاشورا]]}}
  
تعزيه و تعزيت، هم به معناى تسليت گفتن به يك داغدار از مصيبت است، هم به ‌معناى اجراى نوعى نمايش مذهبى به ياد حادثه عاشورا كه‌ «شبيه‌خوانى‌» هم گفته‌ مى‌شود. اما توضيح هر يك:
+
«تعزیه» و «تعزیت»، هم به معناى تسلیت گفتن به یک داغدار از مصیبت است، هم به معناى اجراى نوعى نمایش مذهبى به یاد حادثه [[عاشورا]] که «شبیه خوانى» هم گفته مى شود که بیشتر برای این معنا کاربرد دارد.  
  
'''تسليت‌ گويى:'''
+
== تسلیت‌گویى ==
 +
اصل تسلیت گویى به خاطر مصیبتى که بر کسى وارد شده، در [[اسلام]] [[استحباب|مستحب]] است. [[رسول خدا]] صلی الله علیه و آله فرمود: «من عزّى مُصاباً فله مثلُ أجره»<ref>سفینة البحار، ج ۲، ص ۱۸۸. در این زمینه ر.ک: «باب التعزیة والمآتم » در بحارالانوار، ج ۷۹، ص ۷۱ تا ۱۱۳.</ref> هر کس مصیبت دیده اى را تسلیت گوید، پاداشى همانند او دارد.
  
اصل تسليت‌گويى به خاطر مصيبتى كه بر كسى وارد شده، در اسلام مستحب است.
+
همچنین طبق [[حدیث|حدیثى]] از [[امام صادق ]] علیه السلام، خداوند به [[حضرت فاطمه ]] سلام الله علیها در سوگ شهادت [[امام حسین علیه السلام|امام حسین]]  علیه السلام تعزیت گفت.<ref>همان.</ref>
  
[[رسول خدا]] صلی الله علیه و آله فرمود: «من عزى مصابا فله مثل اجره‌»<ref>سفينة البحار، ج 2، ص 188. در اين زمينه ر.ك: «باب التعزية والمآتم‌» در [[بحارالانوار]]، ج 79، ص 71 تا 113.</ref> هر كس مصيبت ديده‌اى را تسليت گويد، پاداشى همانند او دارد و نيز طبق حديثى از [[امام صادق‌]] علیه السلام، خداوند به ‌[[حضرت فاطمه‌]] سلام الله علیها در سوگ شهادت حسين‌ علیه السلام تعزيت گفت.<ref>همان.</ref>
+
از مستحبات [[روز عاشورا]] است که افراد وقتى به هم مى رسند، نسبت به این مصیبت بزرگ به یکدیگر تعزیت و تسلیت گویند. این نشانه داغدارى در این فاجعه عظیم و همبستگى با جبهه [[شهدای کربلا|شهداى  کربلا]] است. عبارتى که مستحب است در این تسلیت گویى گفته شود چنین است: «أعظم  الله اُجورنا بمُصابنا بالحسین علیه السلام و جَعَلَنا و ایاکم من الطالبین بثاره مع ولیه الامام  المهدى من آل محمد علیهم السلام».<ref> مفاتیح الجنان، اعمال روز عاشورا.</ref> در این متن تعزیت، ضمن داغدارى در سوگ حضرت [[سیدالشهداء|سیدالشهداء]]، مسأله [[ثار|خونخواهى]] آن امام شهید در رکاب [[حضرت مهدى]] علیه السلام از خداوند خواسته شده است.
  
از مستحبات روز عاشورا است كه افراد وقتى به هم مى‌رسند، نسبت به اين مصيبت بزرگ به يكديگر تعزيت و تسليت گويند. اين نشانه داغدارى در اين فاجعه عظيم و همبستگى با جبهه شهداى‌ كربلاست. عبارتى كه مستحب است در اين تسليت‌گويى گفته شود چنين است: «اعظم‌ الله اجورنا بمصابنا بالحسين عليه السلام و جعلنا و اياكم من الطالبين بثاره مع وليه الامام ‌المهدى من آل محمد عليهم السلام‌».<ref> مفاتيح الجنان، اعمال روز عاشورا.</ref> در اين متن تعزيت، ضمن داغدارى در سوگ ‌سيدالشهداء، مساله خونخواهى آن امام شهيد در ركاب حضرت مهدى علیه السلام از خداوند خواسته شده است.
+
سنت تسلیت گویى در میان [[شیعه|شیعه]]، نسبت به مناسبت هاى دیگرى که وفات [[اهل البیت|معصومین]]  علیهم السلام پیش مى آید، رایج است و هنگام دیدار، جمله  «اعظم الله اجورکم» را مى گویند.
  
سنت تسليت‌گويى در ميان شيعه، نسبت به مناسبت هاى ديگرى كه وفات معصومين‌ علیهم السلام پيش مى‌آيد، رايج است و هنگام ديدار، جمله ‌«اعظم الله اجوركم‌» را مى‌گويند.
+
== شبیه‌خوانى ==
 +
تعزیه خوانى و شبیه خوانى، نمایشى است که در یک محوطه، با حضور مردم توسط چند نفر انجام مى گیرد که در نقش قهرمانان [[کربلا]] و با لباس هاى مخصوص و ابزار جنگى و همراه با دهل و شیپور، نیزه، شمشیر، سپر، سنج، کرنا، سرنا، خنجر، زره، مشک آب و اسب، ایفاى نقش مى کنند. صحنه و نمایش بر مبناى حوادث کربلا و [[مقتل|مقاتل]] تنظیم  مى شود.<ref>درباره تاریخچه آن در کشورمان ایران ر.ک: «تعزیه، هنر بومى پیشرو ایران » گردآورنده: پنز چلکووسکى. ترجمه: داود حاتمى. نیز «دایرة المعارف تشیع »، ج ۴.</ref> تعزیه، اگر به صورت صحیح و با حفظ موازین و شئون [[معصوم|معصومین]] انجام شود، تاثیر مهم مى گذارد و وسیله انتقال فرهنگ [[شهادت در راه خدا|شهادت]] به نسل هاى آینده است.
  
'''شبيه خوانى:'''
+
«(تعزیه) در فرهنگ [[شیعه]]، به معناى [[نوحه]] بر امامان شهید، نزدیک قبورشان یا در خانه  سوگواران است که براى [[امام حسین ]] علیه السلام نوحه مى خوانند. در فرهنگ مردم، نمونه هایى از [[تابوت]] هاى سمبلیک براى کشته هاى کربلاست. در شهرهاى مختلف شیعه نشین، روز عاشورا مراسم خاصى برپا مى کنند و هودج ها و اسب هایى را راه مى اندازند. برپایى این گونه  مراسم که در اماکن عمومى و مساجد و... به صورت تحریک کننده حزن مردم است، «تعزیه» نام دارد و با لباس ها و... برخى حوادث کربلا را به صورت نمایش ارائه مى کنند. در این مراسم، [[روضه خوانی|روضه خوانى]] و نوحه خوانى هم انجام مى گیرد و کودکانى هم به عنوان  «پیشخوان» برنامه اجرا مى کنند و متن هاى اجرایى اغلب به صورت [[شعر]] است.»<ref>دائرة المعارف الاسلامیه، ج ۵، ص ۳۱۳.(با تلخیص)</ref>
  
تعزيه‌خوانى و شبيه‌خوانى، نمايشى است كه در يك محوطه، با حضور مردم توسط چند نفر انجام مى‌گيرد كه در نقش قهرمانان [[كربلا]] و با لباس هاى مخصوص و ابزار جنگى و همراه با دهل و شيپور، نيزه، شمشير، سپر، سنج، كرنا، سرنا، خنجر، زره، مشك آب و اسب، ايفاى نقش مى‌كنند. صحنه و نمايش بر مبناى حوادث [[كربلا]] و مقتل ها تنظيم‌ مى‌شود.<ref>درباره تاريخچه آن در كشورمان ايران ر.ك: «تعزيه، هنر بومى پيشرو ايران‌» گردآورنده: پنز چلكووسكى. ترجمه: داود حاتمى. نيز «دايرة المعارف تشيع‌»، ج 4.</ref> تعزيه، اگر به صورت صحيح و با حفظ موازين و شئون معصومين انجام شود، تاثير مهم مى‌گذارد و وسيله انتقال فرهنگ شهادت به نسل هاى آينده است.
+
درباره این نمایش مذهبى نوشته اند: «شبیه خوانى یا به اصطلاح عامه  «تعزیه خوانى»، عبارت از مجسم کردن و نمایش دادن شهادت جانسوز حضرت حسین [[سیدالشهداء|سیدالشهدا]] علیه السلام و یاران آن بزرگوار یا یکى از حوادث مربوط به واقعه [[کربلا]] بود... شبیه خوانى ناطق، ظاهرا در دوره ناصرالدین شاه در [[ایران|ایران]] معمول شد یا اگر قبلا چیزی از آن قبیل بود، در دوره  سلطنت ناصرالدین شاه رونقى بسزا یافت و شبیه خوان هاى زبردستى پیدا شدند. ظاهر آن  که، مشاهدات شاه در سفرهاى خود از تآترهاى اروپا در پیشرفت کار تعزیه و شبیه خوانى  بى تاثیر نبوده است».<ref>از صبا تا نیما، یحیى آرین پور، ج ۱، ص ۳۲۲.</ref>
  
«در فرهنگ شيعه، به معناى نوحه بر امامان شهيد، نزديك قبورشان يا در خانه‌ سوگواران است كه براى [[امام حسين‌]] علیه السلام نوحه مى‌خوانند. در فرهنگ مردم، نمونه‌هايى از تابوت هاى سمبليك براى كشته‌هاى كربلاست. در شهرهاى مختلف شيعه‌نشين، روز عاشورا مراسم خاصى برپا مى‌كنند و هودج ها و اسب هايى را راه مى‌اندازند. برپايى اين گونه ‌مراسم كه در اماكن عمومى و مساجد و... به صورت تحريك‌كننده حزن مردم است، «تعزيه‌» نام دارد و با لباس ها و... برخى حوادث كربلا را به صورت نمايش ارائه مى‌كنند. در اين مراسم، روضه‌خوانى و نوحه‌خوانى هم انجام مى‌گيرد و كودكانى هم به عنوان‌ «پيشخوان‌» برنامه اجرا مى‌كنند و متن هاى اجرايى اغلب به صورت شعر است. شكل تكامل‌يافته تعزيه، جديد است.<ref>دائرة المعارف الاسلاميه، ج 5، ص 313.(با تلخيص)</ref>
+
«شبیه خوانى و تعزیه خوانى سنت هنرى و نمایشى اهل [[تشیع]] است  که سیماى وجیه و معصوم قدیسین را از روزگار کهن تا به امروز در برابر دیدگان اهل معنى  عیان داشته است».<ref>درآمدى بر نمایش و نیایش در ایران، جابر عناصرى، ص ۸۶.</ref>  
  
درباره اين نمايش مذهبى نوشته‌اند: «شبيه‌خوانى يا به اصطلاح عامه ‌«تعزيه‌خوانى‌»، عبارت از مجسم كردن و نمايش دادن شهادت جانسوز حضرت حسين سيدالشهدا علیه السلام و ياران آن بزرگوار يا يكى از حوادث مربوط به واقعه [[كربلا]] بود... شبيه‌خوانى ناطق، ظاهرا در دوره ناصرالدين شاه در ايران معمول شد يا اگر قبلا چيز از آن قبيل بود، در دوره ‌سلطنت ناصرالدين شاه رونقى بسزا يافت و شبيه‌خوان هاى زبردستى پيدا شدند. ظاهر آن‌ كه مشاهدات شاه در سفرهاى خود از تآترهاى اروپا در پيشرفت كار تعزيه و شبيه‌خوانى ‌بى‌تاثير نبوده است‌».<ref>از صبا تا نيما، يحيى آرين‌پور، ج 1، ص 322.</ref>
+
درباره کیفیت اجراى آن و سنت ها و آداب مربوط به تعزیه، تحقیقات ارزشمندى انجام  گرفته و آثارى تالیف شده است. در یکى از منابع آمده است: «تعزیه به احتمال قوى  به صورت هیئت فعلى خویش در پایان عصر [[صفویه|صفوى]] پدید آمد و از همه سنت هاى کهن نقالى  و روضه خوانى و فضائل و [[مناقب]] خوانى و موسیقى مدد گرفت و تشکیلاتى محکم براى  خود ترتیب داد و کارگردانان ورزیده اداره آن را در دست گرفتند... تعداد تعزیه هاى اصلى  که کمى از صد مى گذرد، کیفیت تعزیه نامه ها که غالبا منظوم و در هر حال آهنگین یعنى  مرکب از بحر طویل و شعر است، دستگاه هایى که هر یک از خوانندگان باید شعر خود را در آن بخوانند، آهنگ مخالف  خوانان که داراى هیمنه و شکوه حماسى است...».<ref>فصلنامه هنر، شماره ۲، ص ۱۶۲، مقاله  «پژوهشى در تعزیه و تعزیه خوانى ».</ref>
  
«شبيه‌خوانى و تعزيه‌خوانى‌» سنت هنرى و نمايشى اهل تشيع است‌ كه سيماى وجيه و معصوم قديسين را از روزگار كهن تا به امروز در برابر ديدگان اهل معنى‌ عيان داشته است».<ref>درآمدى بر نمايش و نيايش در ايران، جابر عناصرى، ص 86.</ref> درباره كيفيت اجراى آن و سنت ها و آداب مربوط به تعزيه، تحقيقات ارزشمندى انجام‌ گرفته و آثارى تاليف شده است.
+
به اقتضاى نقشى که افراد مختلف در اجراى تعزیه و شبیه خوانى داشتند و حال و هواى  شعرها و نحوه خواندن، اصطلاحات خاصى هم رایج بود، مثل: رجزخوانى، شبیه خوانى، نوحه خوانى، بحر طویل خوانى، [[مقتل]] خوانى، شهادت خوانى، هجران خوانى (از زبان اسرا)، اشقیاخوانى و شمرخوانى (از زبان سران سپاه [[عمر بن سعد|عمر سعد]]).
  
در يكى از منابع آمده است: «تعزيه به احتمال قوى‌ به صورت هيئت فعلى خويش در پايان عصر صفوى پديد آمد و از همه سنت هاى كهن نقالى‌ و روضه‌خوانى و فضائل و مناقب‌خوانى و موسيقى مدد گرفت و تشكيلاتى محكم براى‌ خود ترتيب داد و كارگردانان ورزيده اداره آن را در دست گرفتند... تعداد تعزيه‌هاى اصلى ‌كه كمى از صد مى‌گذرد، كيفيت تعزيه‌نامه‌ها كه غالبا منظوم و در هر حال آهنگين يعنى ‌مركب از بحر طويل و شعر است، دستگاه هايى كه هر يك از خوانندگان بايد شعر خود را در آن بخوانند، آهنگ مخالف ‌خوانان كه داراى هيمنه و شكوه حماسى است...».<ref>فصلنامه هنر، شماره ص 162، مقاله ‌«پژوهشى در تعزيه و تعزيه‌خوانى‌».</ref>
+
آنچه نقل شد، گوشه اى از کیفیت اجراى آن را نشان مى دهد. به نقل دیگرى توجه کنید: «شبیه خوانى و تعزیه در عصر صفویه هنوز در ایران مرسوم نشده بود... برپایى نمایش مذهبى یا تعزیه ظاهرا از زمان پادشاهى کریم خان زند در ایران معمول شده است... این نوع عزادارى که بیشتر جنبه عامیانه داشته و رواج آن در شهرهاى کوچک و قراء و قصبات ایران بیشتر از شهرهاى بزرگ بوده است... صورت ساده آن (شبیه سازى) که عنوانى نداشته در عهد صفویه معمول بوده و بعد از سلسله صفویه به صورت نمایش مذهبى روى صحنه آمده  است... از خصوصیات تعزیه این بود که هر یک نقش خود را با خواندن اشعار مذهبى در یکى از دستگاه ها و آوازها... اجرا مى کردند و... مخالفین در جواب و سؤال با موافقین نیز رعایت بحر و [[قافیه|قافیه]] را در اشعار مى کردند همچنین شمایل آنها با اصل نیز تناسب داشت».<ref>موسیقى مذهبى ایران، ص ۳۳ تا ۳۵ (تلخیص شده) نیز ر.ک: فصلنامه هنر، شماره ۲ (زمستان ۶۱) ص ۱۵۶ مقاله «پژوهشى در تعزیه و تعزیه خوانى ». </ref>
  
به ‌اقتضاى نقشى كه افراد مختلف در اجراى تعزيه و شبيه‌خوانى داشتند و حال و هواى ‌شعرها و نحوه خواندن، اصطلاحات خاصى هم رايج بود، مثل: رجزخوانى، شبيه‌خوانى، نوحه‌خوانى، بحر طويل‌خوانى، مقتل‌خوانى، شهادت‌خوانى، هجران‌خوانى(از زبان‌اسرا)، اشقياخوانى و شمرخوانى (از زبان سران سپاه عمر سعد).
+
مساله شبیه خوانى از دیدگاه [[فقه|فقهى]] و اعتقادى نیز مورد بحث و بررسى عالمان [[شیعه]]  قرار گرفته است. برخى آن را [[حرام|تحریم]] و بعضى تجویز کرده اند.<ref>از جمله درباره نظریه علما درباره جواز تعزیه و شبیه خوانى و سینه زنى و دسته راه انداختن... ر.ک: «فصلنامه هنر» شماره ۴ (پائیز ۱۳۶۲) مقاله  «فتاواى علماى سلف درباره عزادارى و شبیه خوانى » ص ۲۹۰. همچنین کتاب  «اسرارالشهاده » فاضل دربندى، بحث مبسوطى در این باره ها دارد، ص ۶۱ تا ۶۶.</ref>
  
آنچه نقل شد، گوشه‌اى‌از كيفيت اجراى آن را نشان مى‌دهد. به نقل ديگرى توجه كنيد: «شبيه‌خوانى و تعزيه در عصر صفويه هنوز در ايران مرسوم نشده بود... برپايى نمايش مذهبى يا تعزيه ظاهرا از زمان پادشاهى كريم‌خان زند در ايران معمول شده است... اين نوع عزادارى كه بيشتر جنبه عاميانه داشته و رواج آن در شهرهاى كوچك و قراء و قصبات ايران بيشتر از شهرهاى بزرگ بوده است... صورت ساده آن (شبيه‌سازى) كه عنوانى نداشته در عهد صفويه معمول بوده و بعد از سلسله صفويه به صورت نمايش مذهبى روى صحنه آمده ‌است... از خصوصيات تعزيه اين بود كه هر يك نقش خود را با خواندن اشعار مذهبى در يكى از دستگاه ها و آوازها... اجرا مى‌كردند و... مخالفين در جواب و سؤال با موافقين نيز رعايت بحر و قافيه را در اشعار مى‌كردند همچنين شمايل آنها با اصل نيز تناسب داشت.<ref>موسيقى مذهبى ايران، ص 33 تا 35 (تلخيص شده) نيز ر.ك: فصلنامه هنر، شماره 2 (زمستان 61) ص 156 مقاله ‌«پژوهشى در تعزيه و تعزيه‌خوانى‌».  </ref>
+
تاثیرگذارى عاطفى و نیز روحیه ضد [[ظلم]] که در پى دیدن نمایش هاى تعزیه در افراد ایجاد مى شود، از نقاط قوت و مثبت این نمایش مذهبى است. به همین جهت در [[ایران|ایران]] پس از انقلاب اسلامى، رواج و توسعه بیشترى یافته و همراه این توسعه، تحولاتى هم در سبک اجرا، هم در محتواى  اشعار و جهت گیرى سیاسى اجتماعى پدید آمده است.
 
 
مساله شبيه‌خوانى از ديدگاه فقهى و اعتقادى نيز مورد بحث و بررسى عالمان [[شيعه]]‌ قرار گرفته است. برخى آن را تحريم و بعضى تجويز كرده‌اند.<ref>از جمله درباره نظريه علما درباره جواز تعزيه و شبيه‌خوانى و سينه‌زنى و دسته راه انداختن... ر.ك: «فصلنامه هنر» شماره 4 (پائيز 1362) مقاله‌ «فتاواى علماى سلف درباره عزادارى و شبيه‌خوانى‌» ص 290. همچنين كتاب‌ «اسرارالشهاده‌» فاضل دربندى، بحث مبسوطى در اين باره‌ها دارد، ص 61 تا 66.</ref>
 
 
 
تاثيرگذارى عاطفى و نيز روحيه ضد ظلم كه در پى ديدن نمايش هاى تعزيه در افراد ايجاد مى‌شود، از نقاط قوت و مثبت اين نمايش مذهبى است. به همين جهت در ايران پس از انقلاب اسلامى، رواج و توسعه بيشترى يافته و همراه اين توسعه، تحولاتى هم در سبك اجرا، هم در محتواى‌ اشعار و جهت گيرى سياسى اجتماعى پديد آمده است.
 
 
 
در واقع، انقلاب اسلامى به تعزيه‌روح جديدى بخشيد و اين هنر جان گرفت. صاحب‌نظران اين فن، خود به تاثير آن در روحيه سربازان و افسران در طول سالهاى دفاع مقدس اعتراف كرده‌اند.<ref>از جمله ر.ك: «كيهان فرهنگى‌»، مهر 63، ص 27، مقاله ‌«نشستى در ارزيابى تعزيه‌».</ref> اجراى تعزيه مخصوص ايران نيست، در كشورهاى اسلامى و شيعى ديگرى نيز اين‌ سنت مورد توجه است و با سبك هاى گوناگون و اعتقادات و مراسم مختلف و ابزار و ادوات ديگرى اجرا مى‌شود، از جمله در هند و پاكستان كه رواج بيشترى دارد.<ref>همان، ص 31.</ref>
 
  
 +
در واقع، انقلاب اسلامى به تعزیه روح جدیدى بخشید و این هنر جان گرفت. صاحب نظران این فن، خود به تاثیر آن در روحیه سربازان و افسران در طول سالهاى دفاع مقدس اعتراف کرده اند.<ref>از جمله ر.ک: «کیهان فرهنگى »، مهر ۶۳، ص ۲۷، مقاله  «نشستى در ارزیابى تعزیه ».</ref> اجراى تعزیه مخصوص ایران نیست، در کشورهاى اسلامى و شیعى دیگرى نیز این  سنت مورد توجه است و با سبک هاى گوناگون و اعتقادات و مراسم مختلف و ابزار و ادوات دیگرى اجرا مى شود، از جمله در هند و [[پاکستان]] که رواج بیشترى دارد.<ref>همان، ص ۳۱.</ref>
 
==پانویس==
 
==پانویس==
<references/>
+
<references />
 
 
 
==منابع==
 
==منابع==
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
+
* جواد محدثی، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، نشر معروف.
 
+
[[رده:سنت های عزاداران ابا عبدالله]]
[[رده:عزای ابا عبدالله علیه السلام]]
+
{{الگو:واقعه عاشورا}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۳ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۱۶

Icon-encycolopedia.jpg

این صفحه مدخلی از کتاب فرهنگ عاشورا است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)


«تعزیه» و «تعزیت»، هم به معناى تسلیت گفتن به یک داغدار از مصیبت است، هم به معناى اجراى نوعى نمایش مذهبى به یاد حادثه عاشورا که «شبیه خوانى» هم گفته مى شود که بیشتر برای این معنا کاربرد دارد.

تسلیت‌گویى

اصل تسلیت گویى به خاطر مصیبتى که بر کسى وارد شده، در اسلام مستحب است. رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: «من عزّى مُصاباً فله مثلُ أجره»[۱] هر کس مصیبت دیده اى را تسلیت گوید، پاداشى همانند او دارد.

همچنین طبق حدیثى از امام صادق علیه السلام، خداوند به حضرت فاطمه سلام الله علیها در سوگ شهادت امام حسین علیه السلام تعزیت گفت.[۲]

از مستحبات روز عاشورا است که افراد وقتى به هم مى رسند، نسبت به این مصیبت بزرگ به یکدیگر تعزیت و تسلیت گویند. این نشانه داغدارى در این فاجعه عظیم و همبستگى با جبهه شهداى کربلا است. عبارتى که مستحب است در این تسلیت گویى گفته شود چنین است: «أعظم الله اُجورنا بمُصابنا بالحسین علیه السلام و جَعَلَنا و ایاکم من الطالبین بثاره مع ولیه الامام المهدى من آل محمد علیهم السلام».[۳] در این متن تعزیت، ضمن داغدارى در سوگ حضرت سیدالشهداء، مسأله خونخواهى آن امام شهید در رکاب حضرت مهدى علیه السلام از خداوند خواسته شده است.

سنت تسلیت گویى در میان شیعه، نسبت به مناسبت هاى دیگرى که وفات معصومین علیهم السلام پیش مى آید، رایج است و هنگام دیدار، جمله «اعظم الله اجورکم» را مى گویند.

شبیه‌خوانى

تعزیه خوانى و شبیه خوانى، نمایشى است که در یک محوطه، با حضور مردم توسط چند نفر انجام مى گیرد که در نقش قهرمانان کربلا و با لباس هاى مخصوص و ابزار جنگى و همراه با دهل و شیپور، نیزه، شمشیر، سپر، سنج، کرنا، سرنا، خنجر، زره، مشک آب و اسب، ایفاى نقش مى کنند. صحنه و نمایش بر مبناى حوادث کربلا و مقاتل تنظیم مى شود.[۴] تعزیه، اگر به صورت صحیح و با حفظ موازین و شئون معصومین انجام شود، تاثیر مهم مى گذارد و وسیله انتقال فرهنگ شهادت به نسل هاى آینده است.

«(تعزیه) در فرهنگ شیعه، به معناى نوحه بر امامان شهید، نزدیک قبورشان یا در خانه سوگواران است که براى امام حسین علیه السلام نوحه مى خوانند. در فرهنگ مردم، نمونه هایى از تابوت هاى سمبلیک براى کشته هاى کربلاست. در شهرهاى مختلف شیعه نشین، روز عاشورا مراسم خاصى برپا مى کنند و هودج ها و اسب هایى را راه مى اندازند. برپایى این گونه مراسم که در اماکن عمومى و مساجد و... به صورت تحریک کننده حزن مردم است، «تعزیه» نام دارد و با لباس ها و... برخى حوادث کربلا را به صورت نمایش ارائه مى کنند. در این مراسم، روضه خوانى و نوحه خوانى هم انجام مى گیرد و کودکانى هم به عنوان «پیشخوان» برنامه اجرا مى کنند و متن هاى اجرایى اغلب به صورت شعر است.»[۵]

درباره این نمایش مذهبى نوشته اند: «شبیه خوانى یا به اصطلاح عامه «تعزیه خوانى»، عبارت از مجسم کردن و نمایش دادن شهادت جانسوز حضرت حسین سیدالشهدا علیه السلام و یاران آن بزرگوار یا یکى از حوادث مربوط به واقعه کربلا بود... شبیه خوانى ناطق، ظاهرا در دوره ناصرالدین شاه در ایران معمول شد یا اگر قبلا چیزی از آن قبیل بود، در دوره سلطنت ناصرالدین شاه رونقى بسزا یافت و شبیه خوان هاى زبردستى پیدا شدند. ظاهر آن که، مشاهدات شاه در سفرهاى خود از تآترهاى اروپا در پیشرفت کار تعزیه و شبیه خوانى بى تاثیر نبوده است».[۶]

«شبیه خوانى و تعزیه خوانى سنت هنرى و نمایشى اهل تشیع است که سیماى وجیه و معصوم قدیسین را از روزگار کهن تا به امروز در برابر دیدگان اهل معنى عیان داشته است».[۷]

درباره کیفیت اجراى آن و سنت ها و آداب مربوط به تعزیه، تحقیقات ارزشمندى انجام گرفته و آثارى تالیف شده است. در یکى از منابع آمده است: «تعزیه به احتمال قوى به صورت هیئت فعلى خویش در پایان عصر صفوى پدید آمد و از همه سنت هاى کهن نقالى و روضه خوانى و فضائل و مناقب خوانى و موسیقى مدد گرفت و تشکیلاتى محکم براى خود ترتیب داد و کارگردانان ورزیده اداره آن را در دست گرفتند... تعداد تعزیه هاى اصلى که کمى از صد مى گذرد، کیفیت تعزیه نامه ها که غالبا منظوم و در هر حال آهنگین یعنى مرکب از بحر طویل و شعر است، دستگاه هایى که هر یک از خوانندگان باید شعر خود را در آن بخوانند، آهنگ مخالف خوانان که داراى هیمنه و شکوه حماسى است...».[۸]

به اقتضاى نقشى که افراد مختلف در اجراى تعزیه و شبیه خوانى داشتند و حال و هواى شعرها و نحوه خواندن، اصطلاحات خاصى هم رایج بود، مثل: رجزخوانى، شبیه خوانى، نوحه خوانى، بحر طویل خوانى، مقتل خوانى، شهادت خوانى، هجران خوانى (از زبان اسرا)، اشقیاخوانى و شمرخوانى (از زبان سران سپاه عمر سعد).

آنچه نقل شد، گوشه اى از کیفیت اجراى آن را نشان مى دهد. به نقل دیگرى توجه کنید: «شبیه خوانى و تعزیه در عصر صفویه هنوز در ایران مرسوم نشده بود... برپایى نمایش مذهبى یا تعزیه ظاهرا از زمان پادشاهى کریم خان زند در ایران معمول شده است... این نوع عزادارى که بیشتر جنبه عامیانه داشته و رواج آن در شهرهاى کوچک و قراء و قصبات ایران بیشتر از شهرهاى بزرگ بوده است... صورت ساده آن (شبیه سازى) که عنوانى نداشته در عهد صفویه معمول بوده و بعد از سلسله صفویه به صورت نمایش مذهبى روى صحنه آمده است... از خصوصیات تعزیه این بود که هر یک نقش خود را با خواندن اشعار مذهبى در یکى از دستگاه ها و آوازها... اجرا مى کردند و... مخالفین در جواب و سؤال با موافقین نیز رعایت بحر و قافیه را در اشعار مى کردند همچنین شمایل آنها با اصل نیز تناسب داشت».[۹]

مساله شبیه خوانى از دیدگاه فقهى و اعتقادى نیز مورد بحث و بررسى عالمان شیعه قرار گرفته است. برخى آن را تحریم و بعضى تجویز کرده اند.[۱۰]

تاثیرگذارى عاطفى و نیز روحیه ضد ظلم که در پى دیدن نمایش هاى تعزیه در افراد ایجاد مى شود، از نقاط قوت و مثبت این نمایش مذهبى است. به همین جهت در ایران پس از انقلاب اسلامى، رواج و توسعه بیشترى یافته و همراه این توسعه، تحولاتى هم در سبک اجرا، هم در محتواى اشعار و جهت گیرى سیاسى اجتماعى پدید آمده است.

در واقع، انقلاب اسلامى به تعزیه روح جدیدى بخشید و این هنر جان گرفت. صاحب نظران این فن، خود به تاثیر آن در روحیه سربازان و افسران در طول سالهاى دفاع مقدس اعتراف کرده اند.[۱۱] اجراى تعزیه مخصوص ایران نیست، در کشورهاى اسلامى و شیعى دیگرى نیز این سنت مورد توجه است و با سبک هاى گوناگون و اعتقادات و مراسم مختلف و ابزار و ادوات دیگرى اجرا مى شود، از جمله در هند و پاکستان که رواج بیشترى دارد.[۱۲]

پانویس

  1. سفینة البحار، ج ۲، ص ۱۸۸. در این زمینه ر.ک: «باب التعزیة والمآتم » در بحارالانوار، ج ۷۹، ص ۷۱ تا ۱۱۳.
  2. همان.
  3. مفاتیح الجنان، اعمال روز عاشورا.
  4. درباره تاریخچه آن در کشورمان ایران ر.ک: «تعزیه، هنر بومى پیشرو ایران » گردآورنده: پنز چلکووسکى. ترجمه: داود حاتمى. نیز «دایرة المعارف تشیع »، ج ۴.
  5. دائرة المعارف الاسلامیه، ج ۵، ص ۳۱۳.(با تلخیص)
  6. از صبا تا نیما، یحیى آرین پور، ج ۱، ص ۳۲۲.
  7. درآمدى بر نمایش و نیایش در ایران، جابر عناصرى، ص ۸۶.
  8. فصلنامه هنر، شماره ۲، ص ۱۶۲، مقاله «پژوهشى در تعزیه و تعزیه خوانى ».
  9. موسیقى مذهبى ایران، ص ۳۳ تا ۳۵ (تلخیص شده) نیز ر.ک: فصلنامه هنر، شماره ۲ (زمستان ۶۱) ص ۱۵۶ مقاله «پژوهشى در تعزیه و تعزیه خوانى ».
  10. از جمله درباره نظریه علما درباره جواز تعزیه و شبیه خوانى و سینه زنى و دسته راه انداختن... ر.ک: «فصلنامه هنر» شماره ۴ (پائیز ۱۳۶۲) مقاله «فتاواى علماى سلف درباره عزادارى و شبیه خوانى » ص ۲۹۰. همچنین کتاب «اسرارالشهاده » فاضل دربندى، بحث مبسوطى در این باره ها دارد، ص ۶۱ تا ۶۶.
  11. از جمله ر.ک: «کیهان فرهنگى »، مهر ۶۳، ص ۲۷، مقاله «نشستى در ارزیابى تعزیه ».
  12. همان، ص ۳۱.

منابع

11.jpg
واقعه عاشورا
قبل از واقعه
شرح واقعه
پس از واقعه
بازتاب واقعه
وابسته ها