حدیث منقطع: تفاوت بین نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(صفحهای جدید حاوی '{{مدخل دائره المعارف|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهمالسلام}} '''از اقسام خ...' ایجاد کرد) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (ویرایش) |
||
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده) | |||
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
+ | {{خوب}} | ||
{{مدخل دائره المعارف|[[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهمالسلام]]}} | {{مدخل دائره المعارف|[[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهمالسلام]]}} | ||
− | ''' | + | '''«حدیث منقطع»''' ـ اصطلاحى در [[علم درایه|علم درایه]] و از اقسام [[خبر واحد]] ـ در دو معنا به کار رفته است؛ یکى اعمّ و دیگر اخصّ. |
− | + | [[حدیث|حدیث]] منقطع به معناى اعم عبارت است از حدیثى که اِسناد آن تا [[معصوم]] (علیه السّلام) به گونه متصل و پیوسته نباشد؛ خواه انقطاع از ابتداى [[سند حدیث|سند]] باشد یا از وسط و یا از آخر آن، و خواه راوىِ افتاده یکى باشد یا بیشتر. | |
− | |||
− | |||
− | |||
− | |||
+ | حدیث منقطع به معناى اخص، حدیثى است که از وسط سلسله سند آن یک راوى و یا ـ به قول برخى ـ بیشتر از یک راوى افتاده باشد. حدیث منقطع از اقسام [[حدیث مرسل]] است.<ref> نهایة الدرایة (سید حسن صدر)، ص ۱۹۶-۱۹۷. </ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
− | <references/> | + | <references /> |
==منابع== | ==منابع== | ||
− | |||
+ | * [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهمالسلام (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهمالسلام]]، سید محمود هاشمى شاهرودى، جلد ۳، صفحه ۲۷۶. | ||
+ | |||
+ | {{اصطلاحات حدیثی}} | ||
[[رده:اقسام خبر واحد]] | [[رده:اقسام خبر واحد]] |
نسخهٔ کنونی تا ۵ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۶:۰۴
«حدیث منقطع» ـ اصطلاحى در علم درایه و از اقسام خبر واحد ـ در دو معنا به کار رفته است؛ یکى اعمّ و دیگر اخصّ.
حدیث منقطع به معناى اعم عبارت است از حدیثى که اِسناد آن تا معصوم (علیه السّلام) به گونه متصل و پیوسته نباشد؛ خواه انقطاع از ابتداى سند باشد یا از وسط و یا از آخر آن، و خواه راوىِ افتاده یکى باشد یا بیشتر.
حدیث منقطع به معناى اخص، حدیثى است که از وسط سلسله سند آن یک راوى و یا ـ به قول برخى ـ بیشتر از یک راوى افتاده باشد. حدیث منقطع از اقسام حدیث مرسل است.[۱]
پانویس
- ↑ نهایة الدرایة (سید حسن صدر)، ص ۱۹۶-۱۹۷.
منابع
- فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهمالسلام، سید محمود هاشمى شاهرودى، جلد ۳، صفحه ۲۷۶.