محاصره امام حسین علیه السلام
هدف امام حسين علیه السلام رسيدن به كوفه و پيوستن به هواداران در آن شهر بود، تا بر ضد امويان قيام كنند. ابن زياد (والى كوفه) هم مى‌دانست كه اگر امام، پاى به كوفه بگذارد، كنترل شهر از دست بيرون خواهد شد. اين بود كه مانع ورود امام به كوفه شد. سپاه هزار نفرى را به فرماندهى حر بن يزيد سر راه آن حضرت فرستاد، پس از گفتگوها، كاروان امام و سپاه حر همچنان پا به پاى هم پيش مى‌آمدند.
چون به «نينوا» رسيدند، پيكى از كوفه رسيد كه فرمان محاصره را همراه داشت كه امام حسين علیه السلام نه راه برگشت داشته باشد، نه راه پيش. فرمان چنين بود كه: «اما بعد فجعجع بالحسين...»، با رسيدن نامه و قاصدم، حسين علیه السلام را در محاصره و تنگنا قرار بده و او را جز در سرزمين بى‌آب و علف و دور از پناهگاه فرود نيار، به قاصدم دستور دادم تا همراه تو باشد و از تو جدا نگردد، تا خبر اجراى اين فرمان را برايم بياورد والسلام.
در پى آن دستور بود كه امام به اجبار در آن منطقه فرود آمد. اين حادثه در روز پنج‌شنبه دوم محرم سال 61 هجرى بود. فرداى آن روز، عمر سعد با چهار هزار نفر از كوفه رسيدند.[۱]
در پى اين محاصره، از پيوستن افراد به گروه ياران امام نيز جلوگيرى مى‌كردند و راهها كنترل مى‌شد. برخى كه از كوفه خود را به امام رساندند، با استفاده از تاريكى شب يا از بيراهه بود.
پانویس
منابع
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
 |
|||
| قبل از واقعه | |||
| شرح واقعه |
| ||
| پس از واقعه | |||
| بازتاب واقعه | |||
| وابسته ها | |||
