آیه 29 سوره ص
<<28 | آیه 29 سوره ص | 30>> | ||||||||||||||
|
محتویات
ترجمه های فارسی
(این قرآن بزرگ) کتابی مبارک و عظیم الشّأن است که به تو نازل کردیم تا امت در آیاتش تفکر کنند و صاحبان مقام عقل متذکر (حقایق آن) شوند.
ترجمه های انگلیسی(English translations)
معانی کلمات آیه
«کِتَابٌ»: مراد قرآن است. خبر مبتدای محذوف (هُوَ) یا (هذا) است. «مُبَارَکٌ»: صفت کتاب، یا خبر دوم بشمار است.
تفسیر آیه
تفسیر نور (محسن قرائتی)
كِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَيْكَ مُبارَكٌ لِيَدَّبَّرُوا آياتِهِ وَ لِيَتَذَكَّرَ أُولُوا الْأَلْبابِ «29»
(اين) كتاب مباركى است كه به سوى تو فرو فرستاديم تا در آيات آن تدبّر كنند و خردمندان پند گيرند.
نکته ها
«مُبارَكٌ» به چيزى گفته مىشود كه فايده و خير آن، رشد و فزونىِ زياد و ثابت داشته باشد.
قرآن از منبع مبارك است. «تَبارَكَ الَّذِي»* در شب مبارك نازل شده است. «فِي لَيْلَةٍ مُبارَكَةٍ» در مكان مبارك نازل شده «بِبَكَّةَ مُبارَكاً» و خودش نيز مبارك است. كِتابٌ ... مُبارَكٌ
سيماى قرآن در اين آيه ترسيم شده است:
الف) متن آن نوشته شده است. «كِتابٌ»
ب) از سرچشمهى وحى و علم بى نهايت الهى است. «أَنْزَلْناهُ»
ج) گيرندهى آن شخص معصوم است. «إِلَيْكَ»
د) محتوايش پر بركت است. «مُبارَكٌ»
ه) هدف از نزول، تدبّر در آن است. «لِيَدَّبَّرُوا»
و) علم و آگاهى به نكات و معارف آن، مقدّمهى حركت معنوى و قرب به خداست. «لِيَتَذَكَّرَ»
ز) كسانى اين توفيق را خواهند داشت كه خردمند باشند. «أُولُوا الْأَلْبابِ»
جلد 8 - صفحه 102
اهمّيت قرآن و تدّبر در آن
- كسى كه در آيات قرآن تدبّر نكند سزاوار تحقير الهى است. «أَ فَلا يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أَمْ عَلى قُلُوبٍ أَقْفالُها» «1»
- عالم ربانى كسى است كه سروكارش با تحصيل و تدريس قرآن باشد. ... كُونُوا رَبَّانِيِّينَ بِما كُنْتُمْ تُعَلِّمُونَ الْكِتابَ وَ بِما كُنْتُمْ تَدْرُسُونَ «2»
- كتاب آسمانى را بايد با جدّيت گرفت. «خُذِ الْكِتابَ بِقُوَّةٍ» «3»
- كسانى كه قرآن را مهجور كردند، در قيامت مورد شكايت پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله قرار مىگيرند. «وَ قالَ الرَّسُولُ يا رَبِّ إِنَّ قَوْمِي اتَّخَذُوا هذَا الْقُرْآنَ مَهْجُوراً» «4»
- امام سجّاد عليه السلام فرمود: اگر قرآن داشته باشم و تنها باشم احساس غربت نمىكنم. «لو مات من بين المشرق و المغرب لما استوحشت بعد ان يكون القرآن معى» «5»
- حضرت على عليه السلام فرمود: قرآن دريايى است كه هيچ كس به قعر آن نمىرسد. «بحرا لا يدرك قعره» «6»
- امام خمينى قدس سره به شدّت تأسّف مىخورد كه چرا تمام عمر خود را صرف تدّبر در قرآن نكرده است، «7» همان گونه كه مرحوم ملّاصدرا در تفسير سورهى واقعه اين تأسّف را دارد.
پیام ها
1- قرآن، مبارك است. (تلاوت، تدّبر، تاريخ، استدلال، داستان، الگوهاى، معارف، اخبار غيبى، تشبيهات، اوامر و نواهى آن، همه و همه پر از راز و رمز است). كِتابٌ ... مُبارَكٌ
2- گرچه قرآن، مبارك است، امّا براى تدبّر است، نه فقط تبرّك جستن به ظاهر آن. (براى حفظ منزل، مسافر و عروس از خطرات) كِتابٌ ... مُبارَكٌ لِيَدَّبَّرُوا
«1». محمّد، 24.
«2». آل عمران، 79.
«3». مريم، 12.
«4». فرقان، 30.
«5». كافى، ج 2، ص 602.
«6». نهجالبلاغه، خطبه 198.
«7». صحيفه نور، ج 20، ص 20.
جلد 8 - صفحه 103
3- تدّبر در قرآن مقدّمهى تذكّر است وگرنه چه بسا انسان اسرار و لطايف علمى قرآن را درك كند ولى مايهى غرورش شود. «لِيَدَّبَّرُوا- لِيَتَذَكَّرَ»
4- تدّبر بايد در همهى آيات قرآن باشد نه تنها در آيات الاحكام. «لِيَدَّبَّرُوا آياتِهِ»
5- شرط تدبّر و بهرهگيرى و پندپذيرى، عقل و خرد است. لِيَدَّبَّرُوا ... وَ لِيَتَذَكَّرَ أُولُوا الْأَلْبابِ
6- كسانى كه از قرآن متذكّر نمىشوند، بىخردند. «لِيَتَذَكَّرَ أُولُوا الْأَلْبابِ»
7- قرآن، مطابق عقل و خرد است، لذا اهل خرد با تدبّر در آن به احكام و رموزش پىمىبرند. «لِيَتَذَكَّرَ أُولُوا الْأَلْبابِ» (در قرآن، امرى مخالف عقل يافت نمىشود)
8- معارف قرآن پايان ناپذير است. اين كه به همه دستور تدبّر مىدهد نشان آن است كه هر كس تدبّر كند به نكتهى تازهاى مىرسد و اگر علما و دانشمندان گذشته همهى اسرار قرآن را فهميده باشند، تدّبر ما لغو است. «لِيَدَّبَّرُوا آياتِهِ»
پانویس
منابع
- تفسیر نور، محسن قرائتی، تهران:مركز فرهنگى درسهايى از قرآن، 1383 ش، چاپ يازدهم
- اطیب البیان فی تفسیر القرآن، سید عبدالحسین طیب، تهران:انتشارات اسلام، 1378 ش، چاپ دوم
- تفسیر اثنی عشری، حسین حسینی شاه عبدالعظیمی، تهران:انتشارات ميقات، 1363 ش، چاپ اول
- تفسیر روان جاوید، محمد ثقفی تهرانی، تهران:انتشارات برهان، 1398 ق، چاپ سوم
- برگزیده تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی و جمعي از فضلا، تنظیم احمد علی بابایی، تهران: دارالکتب اسلامیه، ۱۳۸۶ش
- تفسیر راهنما، علی اکبر هاشمی رفسنجانی، قم:بوستان كتاب(انتشارات دفتر تبليغات اسلامي حوزه علميه قم)، 1386 ش، چاپ پنجم