«شیخ طوسی» گوید: سدى و ابن جريج و عكرمة گويند: اين آيه درباره بقيه ربائى كه مربوط به عباس و مسعود و عبد يا ليل و حبيب و ربيعة و بنى‌عمر و بن عمير بود نازل گرديده است. از امام محمدباقر عليه‌السلام روايت شده كه وليد بن مغيرة در جاهليت رباخوارى مي‌كرد و از بقاياى همان ربا از ثقيف طلبكار بود. خالد بن وليد بعد از آن كه مسلمان شده بود، قصد كرد بقيه رباى مزبور را از آنها بگيرد. اين آيه نازل گرديد و آن را منع نمود[۳][۴].[۵]
«278» يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ذَرُوا ما بَقِيَ مِنَ الرِّبا إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ
اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! تقواى الهى پيشه كنيد و آنچه را از (مطالبات) ربا باقى مانده است، رها كنيد، اگر ايمان داريد.
نکته ها
در آيات قبل به مفاسد ربا اشاره شد كه ربا فرد وجامعه را از تعادل خارج و آشفته مى‌كند؛ «يَتَخَبَّطُهُ الشَّيْطانُ» وروشن شد كه ربا در حقيقت كم شدن است، نه زياد شدن؛ «يَمْحَقُ اللَّهُ الرِّبا» اكنون نهى از ربا را صريحاً بيان مى‌كند. «ذَرُوا ما بَقِيَ مِنَ الرِّبا»
در تفاسيرِ مجمع البيان، الميزان و مراغى نقل شده است كه وقتى آيه تحريم ربا نازل شد، برخى از صحابه همانند خالدبن وليد، عباس وعثمان، از مردم مقدارى طلب از بابت ربا داشتند، آنها در مورد طلبكارى خود، از پيامبر صلى الله عليه و آله كسب تكليف كردند و آيه فوق نازل شد.
پيامبر صلى الله عليه و آله بعد از نزول اين آيه فرمود: عباس، عموى من نيز حقّ مطالبه ربا ندارد و قبل از همه، بايد خويشان من دست از ربا بردارند. همچنان كه در طى خطبه‌اى فرمود: «و كل ربا فى الجاهلية موضوع تحت قدمى هاتين و اول ربا اضع ربا العباس» تمام رباهاى مقرّر در دوره جاهليّت را زير پاى مى‌اندازم و از همه پيشتر رباهايى كه براى عباس است. «1»
پیام ها
1- رباخوارى، از عادات زمان جاهليّت بود كه مسلمانان صدر اسلام نيز به آن آلوده بودند. «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا ... ذَرُوا»
«1». تفسير فى ظلال القرآن.
جلد 1 - صفحه 443
2- تقوا، مرحله بالاترى از ايمان است. «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ»
3- رباخوار، مالك بهره نمى‌شود واسلام سود رَبَوى را به رسميّت نمى‌شناسد.
«ذَرُوا ما بَقِيَ مِنَ الرِّبا»
4- لازمه‌ى ايمان وتقوا، صرف نظر كردن از مال حرام است. «إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ»
تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)
يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ذَرُوا ما بَقِيَ مِنَ الرِّبا إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ (278)
بعد از آن در تشديد و تهديد امر را بيان فرمايد:
يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا: اى كسانيكه ايمان آورديد، اتَّقُوا اللَّهَ: بترسيد و بيانديشيد عذاب و عقاب الهى را، وَ ذَرُوا ما بَقِيَ مِنَ الرِّبا: و واگذاريد و دست بداريد آنچه باقيمانده است از ربا. إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ: اگر هستيد شما ايمان آوردگان به حرمت ربا، زيرا دليل ايمان، امتثال امر الهى است.
از حضرت باقر عليه السّلام مروى است كه وليد بن مغيره در جاهليت با مردم معامله ربوى مى‌نمود و او را بر ثقيف بقاياى آن مانده بود كه فوت نمود. بعد از او خالد بن وليد در اسلام مطالبه آن كرد؛ آيه شريفه نازل شد كه واگذاريد بقيه ربا را و منتهى شويد از آن. لكن حكم آيه عام است نسبت به تمام مكلفين تا قيامت.
تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)
يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ذَرُوا ما بَقِيَ مِنَ الرِّبا إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ (278)
ترجمه
اى كسانى كه ايمان آورديد بترسيد از خدا و واگذاريد آنچه را باقى مانده از ربا اگر باشيد گروندگان..
تفسير
هر ادعائى قبول نميشود مگر امتحان در ميان آيد و امتحان دعوى ايمان امتثال امر خدا و پيغمبر (ص) است پس اگر كسى حقيقة مؤمن باشد با اين آيات صريحه اكيده ديگر مطالبه ربا از كسى نميكند چنانچه در مجمع روايت نموده از حضرت باقر (ع) كه وليد بن مغيره در جاهليت رباخوار بود مقدارى از بقاياى ربا نزد بنى
جلد 1 صفحه 357
ثقيف از او مانده بود خالد بن وليد بعد از آنكه اسلام آورد خواست مطالبه نمايد اين آيه نازل شد و قمى اين معنى را نسبت بخالد داده با آنكه ادعاء وصيت پدرش را به مطالبه نمود.
اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)
يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللّه‌َ وَ ذَرُوا ما بَقِيَ مِنَ الرِّبا إِن كُنتُم مُؤمِنِين‌َ (278)
اينکه آيه راجع بكسانيست که معامله ربوي كرده‌اند يعني قرض داده بشرط زياده و هنوز مدّت سر نيامده اگر قرض در زمان كفر بوده و قبل از انقضاء مدّت اسلام آورده آنچه در زمان كفر زياده گرفته حلال و از زمان اسلام بايد باصل رأس المال اكتفاء كند و از زياده صرفنظر كند.
و همچنين مؤمنين صدر اسلام که قبل از نزول آيات ربا قرض داده و قبل از انقضاء مدّت آيات نازل شده آنچه قبل از نزول گرفته حلال و امّا بعد از نزول آيات بايد زياده نگيرد و باصل مال اكتفاء كند.
و همچنين كساني که بعد از نزول آيات علما عمدا يا جهلا معامله ربوي كردند سپس عالم شدند يا نائب بايد باصل مال قناعت كنند و زياده نگيرند و آيه عموم دارد تمام اينها را شامل ميشود و لو شأن نزولش بعض مصاديق خاصه باشد و لذا ميفرمايد يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا که كفّار از اينکه خطاب خارج هستند اتَّقُوا اللّه‌َ بپرهيزيد و از محرّمات الهي اجتناب كنيد و مخالفت اوامر او را نكنيد که يكي از مصاديق آن وَ ذَرُوا ما بَقِيَ مِنَ الرِّبا است ترك كنيد آنچه از ربا باقي مانده.
پرش به بالا ↑ طبرسی، مجمع البيان في تفسير القرآن، ج 1، ص 111.
پرش به بالا ↑ صاحبان روض الجنان و مجمع البيان از مقاتل نقل نمايند كه اين آيه درباره چهار برادر از قبيله ثقيف نازل شده به نام مسعود و عبدياليل و حبيب و ربيعة اينان به بنى‌المغيرة قرض مي‌دادند و ربا مى گرفتند. وقتى كه پيامبر به طائف وارد گرديد و با ثقيف صلح فرمود، اين چهار برادر مسلمان شدند و رباى خود را از مغيرة درخواست كردند و كار به مرافعه و رجوع به عتاب بن اسيد كه عامل رسول خدا در مكه بود، كشانيده شد. عتاب به پيامبر نوشت سپس اين آيه نازل گرديد. چنان كه ابويعلى در مسند خود و ابن منده نيز از عامه از طريق كلبى از ابوصالح او از ابن عباس با اندك اختلافى روايت نموده اند و نيز صاحب جامع البيان از عامه از عكرمه آن را روايت نموده است.
پرش به بالا ↑ صاحبان كشف الاسرار از عامه و روض الجنان از خاصه از عطا و عكرمة نقل نمايند كه درباره عباس بن عبدالمطلب و عثمان بن عفان نازل شده كه قبل از نزول آيه ربا مقدارى ربا از كسانى طلبكار بودند، خواستند طلب خود را بگيرند. رسول خدا شنيد و آنها را مانع گرديد آنان نيز اطاعت نمودند.
