آیه 20 سوره مرسلات
<<19 | آیه 20 سوره مرسلات | 21>> | ||||||||||||||
|
محتویات
ترجمه های فارسی
آیا ما شما آدمیان را از آب نطفه بی قدر (بدین زیبایی) نیافریدیم؟
ترجمه های انگلیسی(English translations)
معانی کلمات آیه
- مهين: هون (بضم- ه) و هوان و مهانت: خوارى مهين. حقير، آنچه به حساب نيايد.[۱]
تفسیر آیه
تفسیر نور (محسن قرائتی)
أَ لَمْ نَخْلُقْكُمْ مِنْ ماءٍ مَهِينٍ «20» فَجَعَلْناهُ فِي قَرارٍ مَكِينٍ «21» إِلى قَدَرٍ مَعْلُومٍ «22» فَقَدَرْنا فَنِعْمَ الْقادِرُونَ «23» وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِلْمُكَذِّبِينَ «24»
جلد 10 - صفحه 347
آيا ما شما را از آبى پست خلق نكرديم. پس آن را در قرارگاهى استوار قرار داديم. تا مدّتى معيّن. پس اندازهگيرى كرديم و ما چه خوب اندازهگيريم. در آن روز واى بر تكذيب كنندگان.
نکته ها
«مَهِينٍ» به معناى حقير، ضعيف وقليل و «مَكِينٍ» به معناى محكم و استوار است.
براى توليد يك محصول، لوازم و شرايطى مورد نياز است، از جمله: تعيين اهداف، تأمين موادّ، طرح و برنامه، زمانبندى مراحل اجرا، خدمات پشتيبانى پس از توليد، تعمير و اصلاح.
در آفرينش انسان همه اين مراحل پيش بينى و اجرا شده است:
هدف: تكامل اختيارى و معنوى انسان. «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ» «1»
مواد اوليه: تراب و نطفه. «مِنْ ماءٍ مَهِينٍ»،
محلّ توليد: «فِي قَرارٍ مَكِينٍ»،
طرح و برنامه توليد: نُطْفَةٍ، عَلَقَةٍ، مُضْغَةٍ، ...،
زمانبندى: «إِلى قَدَرٍ مَعْلُومٍ»،
برنامهريزى درونى: «فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها» «2»، همراه با كنترل بيرونى: «إِنَّا هَدَيْناهُ السَّبِيلَ» «3» و «إِنَّ عَلَيْنا لَلْهُدى» «4».
خدمات پس از توليد: «نَحْنُ قَسَمْنا بَيْنَهُمْ مَعِيشَتَهُمْ» «5».
تعمير و اصلاح: «يَقْبَلُ التَّوْبَةَ» «6»*، «فَأَنَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ» «7».
شاهكار خلقت آن است كه خداوند آفرينش انسان را با آن همه پيچيدگى بر روى يك قطره آب طراحى كرده است كه هيچ هنرمندى توان طرّاحى بر روى آن را ندارد. «نَخْلُقْكُمْ مِنْ ماءٍ مَهِينٍ»
خداوند در آفرينش انسان، يك بار مدالِ «أَحْسَنُ الْخالِقِينَ» «8»* را به خود داده است و در
«1». ذاريات، 56.
«2». شمس، 8.
«3». انسان، 3.
«4». ليل، 12.
«5». زخرف، 32.
«6». توبه، 104.
«7». انعام، 54.
«8». مؤمنون، 14.
جلد 10 - صفحه 348
اينجا عنوان «فَنِعْمَ الْقادِرُونَ» را مطرح مىكند. آرى، او بهترين خالق و بهترين قادر است.
عبارتِ «فَنِعْمَ الْقادِرُونَ» را دو گونه مىتوان معنا كرد:
الف. با توجّه به عبارتِ «إِلى قَدَرٍ» و «فَقَدَرْنا» كه پيش از آن آمده، مراد از «قادرون» اندازهگيرى باشد كه خداوند بهترين اندازهگيرى را در مورد انسان به كار برده است.
ب. با توجّه به آنكه بحث خلقت و مراحل آن است كه نياز به قدرت دارد، مراد از «قادرون» قدرت و توان باشد كه خداوند كمال قدرت را در آفرينش انسان به كار برده است.
خداوند در همه چيز بهترين است:
بهترين يارى كننده و بهترين سرپرست: «نِعْمَ الْمَوْلى وَ نِعْمَ النَّصِيرُ» «1»*
بهترين پشتيبان: «نِعْمَ الْوَكِيلُ» «2»
بهترين مهد گستر: «فَنِعْمَ الْماهِدُونَ» «3»
بهترين اجابت كننده: «فَلَنِعْمَ الْمُجِيبُونَ» «4»
بهترين پاداشدهنده: «نِعْمَ أَجْرُ الْعامِلِينَ» «5»*
بهترين قادر و تقدير كننده: «فَنِعْمَ الْقادِرُونَ»
پیام ها
1- آفرينش انسان از آبى بىمقدار، هم نشانه عظمت و قدرت الهى است و هم دليلى بر معاد و آفرينش دوباره انسان. «أَ لَمْ نَخْلُقْكُمْ مِنْ ماءٍ مَهِينٍ»
2- ياد ضعفها و ناچيز بودن گذشتهها، غرور و تكبر انسان را از بين مىبرد. «أَ لَمْ نَخْلُقْكُمْ مِنْ ماءٍ مَهِينٍ»
3- در شيوه دعوت و تبليغ، از مسايل محسوس بگوييد. «أَ لَمْ نَخْلُقْكُمْ مِنْ ماءٍ مَهِينٍ»
«1». انفال، 40.
«2». آل عمران، 173.
«3». ذاريات، 48.
«4». صافّات، 75.
«5». آل عمران، 136.
جلد 10 - صفحه 349
4- از خداوند بياموزيم و در كار و توليد، به دنبال استوارى و استحكام باشيم. «فِي قَرارٍ مَكِينٍ»
5- تقدير و زمان بندى، از اصول آفرينش الهى است. «إِلى قَدَرٍ مَعْلُومٍ فَقَدَرْنا»
6- رشد جنين بر اساس اندازهگيرىهاى دقيق الهى است. «فَقَدَرْنا فَنِعْمَ الْقادِرُونَ»
پانویس
- پرش به بالا ↑ تفسير احسن الحديث، سید علی اکبر قرشی، ج12، ص16
منابع
- تفسیر نور، محسن قرائتی، تهران:مركز فرهنگى درسهايى از قرآن، 1383 ش، چاپ يازدهم
- اطیب البیان فی تفسیر القرآن، سید عبدالحسین طیب، تهران:انتشارات اسلام، 1378 ش، چاپ دوم
- تفسیر اثنی عشری، حسین حسینی شاه عبدالعظیمی، تهران:انتشارات ميقات، 1363 ش، چاپ اول
- تفسیر روان جاوید، محمد ثقفی تهرانی، تهران:انتشارات برهان، 1398 ق، چاپ سوم
- برگزیده تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی و جمعي از فضلا، تنظیم احمد علی بابایی، تهران: دارالکتب اسلامیه، ۱۳۸۶ش
- تفسیر راهنما، علی اکبر هاشمی رفسنجانی، قم:بوستان كتاب(انتشارات دفتر تبليغات اسلامي حوزه علميه قم)، 1386 ش، چاپ پنجم