آیه 20 سوره حشر
| <<19 | آیه 20 سوره حشر | 21>> | ||||||||||||||
| ||||||||||||||||
محتویات
ترجمه های فارسی
هرگز اهل جهنم و اهل بهشت با هم یکسان نیستند، اهل بهشت به حقیقت سعادتمندان عالمند.
ترجمه های انگلیسی(English translations)
معانی کلمات آیه
تفسیر آیه
تفسیر نور (محسن قرائتی)
وَ لا تَكُونُوا كَالَّذِينَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ أُولئِكَ هُمُ الْفاسِقُونَ «19»
همچون كسانى نباشيد كه خدا را فراموش كردند، پس خدا نيز آنان را به خود فراموشى گرفتار كرد. آنان همان فاسقانند.
لا يَسْتَوِي أَصْحابُ النَّارِ وَ أَصْحابُ الْجَنَّةِ أَصْحابُ الْجَنَّةِ هُمُ الْفائِزُونَ «20»
اهل آتش و اهل بهشت يكسان نيستند، اهل بهشت همان رستگارانند.
«1». نبأ، 40.
«2». معارج، 6.
جلد 9 - صفحه 561
نکته ها
مصداق روشن كسانى كه خداوند را فراموش كردند، منافقانند. در آيه 67 سوره توبه درباره منافقان مى‌خوانيم: «نَسُوا اللَّهَ فَنَسِيَهُمْ» البتّه خداوند فراموشكار نيست، بلكه لطف خود را از آنان باز مى‌دارد. «وَ ما كانَ رَبُّكَ نَسِيًّا» «1»
غفلت، خطرناك‌ترين آفت انسان است. قرآن مى‌فرمايد: گروهى از مردم، از چهارپايان بدترند، زيرا غافلند، «أُولئِكَ كَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولئِكَ هُمُ الْغافِلُونَ» «2» بنابراين غفلت از خدا «نَسُوا اللَّهَ» «3»، غفلت از قيامت «نَسُوا يَوْمَ الْحِسابِ» «4» و غفلت از آيات الهى، «أَتَتْكَ آياتُنا فَنَسِيتَها» «5» باعث سقوط انسان به مرحله‌اى پست‌تر از حيوانيّت مى‌شود.
كسى كه خدا را فراموش مى‌كند، قهراً فردى بى‌راهه، بى‌رهبر، بى‌هدف و بى‌قانون، غرق در شهوات مى‌شود و تمام هدف‌ها و عملكردش سليقه‌اى و مطابق تمايلات و هوس‌هاى خودش مى‌شود و اين بزرگ‌ترين خطر براى انسان است.
كسى‌كه لطف او را فراموش كند، مأيوس شده و به بن بست مى‌رسد.
كسى‌كه عفو او را فراموش كند، خود را قابل اصلاح نمى‌بيند و دست به هر كارى مى‌زند.
كسى‌كه رهبران الهى را فراموش كند، دنبال هر طاغوتى مى‌رود و فاسد مى‌شود.
كسى‌كه قانونِ او را فراموش كند، هر روز به سراغ صدايى مى‌رود و سر در گم مى‌شود.
كسى‌كه راه او را فراموش كند، در ميان صدها راه ديگر گيج شده و به بى‌راهه مى‌رود.
كسى‌كه اولياى او را فراموش كند، دوستان ناباب او را به بازى مى‌گيرند.
كسى كه نعمت‌هاى خدا را فراموش كند، متملّق ديگران مى‌شود.
كسى كه خدا را فراموش كند، قهراً اهداف حكيمانه‌ى او در مورد آفرينش انسان را فراموش خواهد كرد و هركه هدف خلقتش را فراموش كند، عمر، سرمايه واستعدادش را هدر مى‌دهد.
انسان فطرتاً خداشناس است و فراموشى، عارض بر او مى‌شود. كلمه «نسيان» در موردى است كه قبلًا علم و توجه باشد.
«1». مريم، 64.
«2». اعراف، 179.
«3». توبه، 67.
«4». ص، 26.
«5». طه، 126.
جلد 9 - صفحه 562
پیام ها
1- مؤمنان، در معرض غفلت از ياد خدا هستند و نياز به هشدار دارند. يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ ... وَ لا تَكُونُوا كَالَّذِينَ نَسُوا اللَّهَ
2- گام اول سقوط، از خود انسان است، خودفراموشى كيفر الهى است. «نَسُوا اللَّهَ فَأَنْساهُمْ»
3- كيفر الهى متناسب با عمل است. «نَسُوا اللَّهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ»
4- گناه و انحراف، ثمره غفلت از ياد خداست. «نَسُوا اللَّهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ أُولئِكَ هُمُ الْفاسِقُونَ»
پانویس
منابع
- تفسیر نور، محسن قرائتی، تهران:مركز فرهنگى درسهايى از قرآن، 1383 ش، چاپ يازدهم
- اطیب البیان فی تفسیر القرآن، سید عبدالحسین طیب، تهران:انتشارات اسلام، 1378 ش، چاپ دوم
- تفسیر اثنی عشری، حسین حسینی شاه عبدالعظیمی، تهران:انتشارات ميقات، 1363 ش، چاپ اول
- تفسیر روان جاوید، محمد ثقفی تهرانی، تهران:انتشارات برهان، 1398 ق، چاپ سوم
- برگزیده تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی و جمعي از فضلا، تنظیم احمد علی بابایی، تهران: دارالکتب اسلامیه، ۱۳۸۶ش
- تفسیر راهنما، علی اکبر هاشمی رفسنجانی، قم:بوستان كتاب(انتشارات دفتر تبليغات اسلامي حوزه علميه قم)، 1386 ش، چاپ پنجم
