و هر کس از شما (مسلمانان) عمل ناشایست مرتکب شود، چه زن و چه مرد، آنان را (به سرزنش و توبیخ) بیازارید، چنانچه توبه کردند و به کار شایسته پرداختند متعرض آنها نشوید، که خدا توبهپذیر و مهربان است.
و از شما [مسلمانان] آن مرد و زنی که مرتکب آن [کار زشت] می شوند [در صورتی که بدون همسر باشند] آنان را [با اجرای حدود خدا] بیازارید؛ و اگر توبه کنند و [مفاسد خود را] اصلاح نمایند از آنان دست بردارید؛ زیرا خدا همواره بسیار توبه پذیر و مهربان است.
و از ميان شما، آن دو تن را كه مرتكب زشتكارى مىشوند، آزارشان دهيد؛ پس اگر توبه كردند و درستكار شدند از آنان صرفنظر كنيد، زيرا خداوند توبهپذير مهربان است.
و آن دو تن را كه مرتكب آن عمل شدهاند، بيازاريد. و چون توبه كنند و به صلاح آيند از آزارشان دست برداريد زيرا خدا توبهپذير و مهربان است.
و از میان شما، آن مردان و زنانی که (همسر ندارند، و) مرتکب آن کار (زشت) میشوند، آنها را آزار دهید (و حد بر آنان جاری نمایید)! و اگر توبه کنند، و (خود را) اصلاح نمایند، (و به جبران گذشته بپردازند،) از آنها درگذرید! زیرا خداوند، توبهپذیر و مهربان است.
Should two among you commit it, chastise them both; but if they repent and reform, let them alone. Indeed Allah is all-clement, all-merciful.
And as for the two who are guilty of indecency from among you, give them both a punishment; then if they repent and amend, turn aside from them; surely Allah is Oft-returning (to mercy), the Merciful.
And as for the two of you who are guilty thereof, punish them both. And if they repent and improve, then let them be. Lo! Allah is ever relenting, Merciful.
If two men among you are guilty of lewdness, punish them both. If they repent and amend, Leave them alone; for Allah is Oft-returning, Most Merciful.
معانی کلمات آیه
توبه: توبه در اصل به معنى رجوع و در عرف به معنى رجوع از معصيت است.
اطلاق لفظ تواب به خدا نسبت به معناى اولى است كه با پذيرش توبه، به سوى بنده بر مى گردد.[۱]
و آن دو نفرى از شما كه سراغ فحشا و زنا روند (زن يا مرد زناكار و بدون همسر) هر دو را آزار دهيد (و بر آنان حدّ جارى كنيد). پس اگر توبه كرده و خود را اصلاح كردند، از آنان درگذريد (زيرا) خداوند توبهپذيرِ مهربان است.
نکته ها
در تفاسير براى اين آيه، معانى گوناگونى گفته شده است، ولى معناى فوق، از تفسير نمونه گرفته شده است. البتّه معناى ديگرى نيز به ذهن مىرسد و آن اينكه:
هرگاه دو مرد تصميم به انجام فاحشه (لواط) بگيرند، ولى فقط كارهاى مقدّماتى را انجام دهند، به نحوى كه اطمينان به انجام آن در آينده است، شما از باب نهى از منكر، آن دو را تنبيه و تعزير وتهديد كنيد. اگر شرمنده شدند و دست كشيدند و گذشته را جبران كردند، شما هم از آنان بگذريد، كه خدا توبهپذير و رحيم است.
طبق اين معنى كلمهى «اللّذان» به معناى دو مرد آمده، نه يك مرد ويك زن كه از باب تغليب باشد، و «فَآذُوهُما» به معناى آزار و تنبيه است، نه اجراى حدّ. توبه و اصلاح هم به معناىِ صرفنظر واقعى است، نه اينكه قبل از صدور حكم قاضى توبه كنند. «يَأْتِيانِها» را هم مىتوان به معناى انجام مقدّمات قريبالوقوع فحشا گرفت و اين در عرف رايج است كه
جلد 2 - صفحه 36
كارى را به كسى نسبت دهند كه در آستانهى انجام آن است. مثل اينكه به شخصى كه افراد را به مهمانى دعوت كرده و مشغول تهيه مقدّمات است، مىگويند فلانى مهمانى مىكند، يا مهمان دارد. (واللّه العالم)
توبهى زناكار و صرفنظر نمودن از اجراى حد درباره او، تا وقتى است كه كار به دادگاه و اقامهى شهود و صدور حكم نرسيده باشد، وگرنه پس از صدور حكم، توبه مانع اجراى آن نمىشود.
وَ الَّذانِ يَأْتِيانِها مِنْكُمْ: و آن دو مرد و زن كه غير محصن باشند، بيايند به فاحشه از شما كه مسلمان آزاديد، فَآذُوهُما: پس برنجانيد ايشان را به سرزنش و ملامت. ابن عباس گفته: ايشان را به دست نيز ايذا بايد كرد، يا مراد جلد است. فَإِنْ تابا وَ أَصْلَحا: پس اگر توبه كنند از آن فاحشه و كار خود را به صلاح آورند، فَأَعْرِضُوا عَنْهُما: پس اعراض كنيد از ايشان، يعنى باز داريد از ايشان. و صحيح آن است كه اين حكم نيز به جلد و نفى منسوخ گشت. إِنَّ اللَّهَ كانَ تَوَّاباً رَحِيماً: بدرستى كه خداى تعالى بسيار قبول كننده است توبه را از بندگان، رحيم و مهربان است بر ايشان.
تبصره: بدان كه در كنز العرفان گفته: در اينجا چند فايده است: اول: نزد ابو مسلم، مراد لواطه است به جهت اتيان آن به لفظ تذكير. و نزد اكثر، مراد زناست. و ضمير تثنيه راجع است به فاعل و مفعول بر سبيل تغليب. دوم: نزد بعضى مراد به «اذى»، توبيخ و استخفاف اوست. بنابراين آيه منسوخ نباشد،
تفسير اثنا عشرى، ج2، ص: 375
چه اين حكم ثابت است مطلقا. سيم: قوله: فَإِنْ تابا وَ أَصْلَحا فَأَعْرِضُوا عَنْهُما دال است بر آنكه چون زانى توبه كند قبل از رفع زناى او به حاكم، حد او ساقط شود. اما بعد از رفع و حضور، اگر زنا به اقرار او ثابت شده باشد، امام مخير است در اجراى حد. و اگر ثبوت آن به بينه بوده باشد، حد متحتم است. و مراد به اصلاح، استمرار است به توبه. قوله: إِنَّ اللَّهَ كانَ تَوَّاباً رَحِيماً، اين تعليل اعراض است. و «رحيما» اشاره است به آنكه قبول توبه، تفضّل است.
و آنچنان دو كسيكه بجامى آورند آن كار بد را از شما پس آزار نمائيد آندو را پس اگر توبه نمودند و بصلاح رو آوردند پس بگذريد از ايشان همانا خداوند باشد توبهپذير مهربان.
تفسير
اين آيه هم از آيات منسوخه است چنانچه قمى ره فرموده و در كافى از حضرت باقر (ع) نقل نموده كه ناسخ آن سوره نور است و بنظر حقير هيچيك از اين دو آيه منسوخ اصطلاحى اصولى نيست نهايت آنكه بعد از نزول آيه حد زانى و زانيه در سوره نور سبيل مجهول در آيه اولى معلوم و ايذاء مجمل در آيه ثانيه مبيّن شده است در هر حال متّبع سوره نور است و اينهم مويد احتمالى است كه بنظر حقير رسيده و سابقا عرضه داشتم كه نسخ در اصطلاح ائمه اطهار عليهم السلام غير از آنستكه در اصول معنون است و بعضى گفتهاند آيه اول راجع بمساحقه زنان است و آيه دوم راجع بلواط مردان و از اهل بيت اطهار نرسيده و نزد ما مردود است