آیه 9 سوره هود

از دانشنامه‌ی اسلامی
(تغییرمسیر از آیه ۹ هود)
پرش به ناوبری پرش به جستجو
مشاهده آیه در سوره

وَلَئِنْ أَذَقْنَا الْإِنْسَانَ مِنَّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْنَاهَا مِنْهُ إِنَّهُ لَيَئُوسٌ كَفُورٌ

مشاهده آیه در سوره


<<8 آیه 9 سوره هود 10>>
سوره : سوره هود (11)
جزء : 12
نزول : مکه

ترجمه های فارسی

و اگر ما بشر را به نعمت و رحمتی برخوردار کنیم، سپس (چون کفران کرد) آن نعمت را از او بازگیریم او سخت به خوی نومیدی و کفران درافتد.

و اگر از سوی خود رحمتی [چون سلامتی، ثروت، اولاد و امنیت] به انسان بچشانیم، سپس آن را [به علتی حکیمانه] از او سلب کنیم [نسبت به آینده زندگی] بسیار نومید شونده و [نسبت به نعمت هایی که دارا بود] بسیار کفران کننده است.

و اگر از جانب خود رحمتى به انسان بچشانيم، سپس آن را از وى سلب كنيم، قطعاً نوميد و ناسپاس خواهد بود.

اگر به انسان رحمتى بچشانيم، آنگاه از او بازش گيريم، مأيوس مى‌شود و كفران مى‌ورزد.

و اگر از جانب خویش، نعمتی به انسان بچشانیم، سپس آن را از او بگیریم، بسیار نومید و ناسپاس خواهد بود!

ترجمه های انگلیسی(English translations)

If We let man taste a mercy from Us, and then withdraw it from him, he becomes despondent, ungrateful.

And if We make man taste mercy from Us, then take it off from him, most surely he is despairing, ungrateful.

And if we cause man to taste some mercy from Us and afterward withdraw it from him, lo! he is despairing, thankless.

If We give man a taste of Mercy from Ourselves, and then withdraw it from him, behold! he is in despair and (falls into) blasphemy.

معانی کلمات آیه

يؤوس: يأس: نوميدى. يؤوس: نااميد.

كفور: (به فتح كاف): صيغه مبالغه است. يعنى : بسيار ناسپاس. ظاهرا به معنى بسيار كافر نيز آيد: «وَ لا يُخَفَّفُ عَنْهُمْ مِنْ عَذابِها كَذلِكَ نَجْزِي كُلَّ كَفُورٍ». (فاطر/ 36)[۱]

تفسیر آیه

تفسیر نور (محسن قرائتی)


وَ لَئِنْ أَذَقْنَا الْإِنْسانَ مِنَّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْناها مِنْهُ إِنَّهُ لَيَؤُسٌ كَفُورٌ «9»

واگر به انسان از جانب خود نعمتى بچشانيم، سپس آن را از او بازپس‌گيريم، همانا او نوميد و ناسپاس خواهد بود.

نکته ها

نه هر نعمتى نشانه‌ى محبّت خداست و نه گرفتن هر نعمتى، نشانه‌ى قهر و غضب است، بلكه چه بسا آزمايش الهى است.

انسان چون حكمت الهى و مصالح امور را نمى‌داند، زود قضاوت مى‌كند، مأيوس مى‌شود و كفر مى‌ورزد.

پیام ها

1- كاميابى‌هاى انسان تنها در حدّ چشيدن است. أَذَقْنَا الْإِنْسانَ‌ ...

2- نعمت‌هاى الهى، فضل و رحمت خداست، نه استحقاق ما. أَذَقْنَا ... رَحْمَةً

3- اگر مدّت كاميابى انسان طول كشيد، مغرور نشويم. أَذَقْنَا ... ثُمَّ نَزَعْناها («ثُمَّ» نشانه‌ى مدّتى طولانى است)

4- دادن‌ها و گرفتن‌ها به دست اوست. أَذَقْنَا ... نَزَعْناها

5- گرفتن رحمت از انسان، براى او سخت است. «نَزَعْناها» («نزع» كشيدن همراه با سختى است)

6- انسان كم ظرفيّت است و با از دست دادن نعمتى، از رحمت گسترده‌ى الهى‌

جلد 4 - صفحه 27

مأيوس مى‌شود. ثُمَّ نَزَعْناها ... إِنَّهُ لَيَؤُسٌ‌

7- ايمان ما به خداوند نبايد وابسته به كاميابى‌ها وشيرينى‌هاى زندگى باشد. نَزَعْناها ... إِنَّهُ لَيَؤُسٌ‌

8- يأس از رحمت خداوند، مقدّمه‌ى كفر وناسپاسى است. «1» «إِنَّهُ لَيَؤُسٌ كَفُورٌ»


«1». قرآن در، آيه‌ى 87 سوره يوسف مى‌فرمايد: «لا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْكافِرُونَ»

تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)



وَ لَئِنْ أَذَقْنَا الْإِنْسانَ مِنَّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْناها مِنْهُ إِنَّهُ لَيَؤُسٌ كَفُورٌ «9»

بعد از آن حق تعالى اخبار فرمايد از حال انسان در ناسپاسى و كفران به مقابل اعطاء نعم و احسان.

وَ لَئِنْ أَذَقْنَا الْإِنْسانَ‌: و به خدا قسم اگر هر آينه بچشانيم و برسانيم و عطا كنيم انسان را به فضل و احسان، مِنَّا رَحْمَةً: از خزائن نامتناهى خود نعمتى را از صحت روح و جسم و وسعت مال و اولاد و امنيت جان و غيره، از نعمتهاى دنيائى كه به شمار نيايد؛ ثُمَّ نَزَعْناها مِنْهُ‌: پس سلب كنيم آن نعمت را از انسان به حكمت و مصلحتى كه در گرفتن آن است؛ إِنَّهُ لَيَؤُسٌ كَفُورٌ: به درستى كه انسان در چنين حالى به سبب سوء اعتقادش هر آينه عادتش نوميدى و ناسپاسى باشد. «1» تبصره: مراد از انسان در اين آيه شريفه، كافر مى‌باشد به چند وجه:

اول- آنكه در مفرد محلّى به (الف و لام) اصل آن است كه حمل بر معهود سابق شود اگر مانعى نباشد. و در اينجا مقتضى، موجود؛ و مانع، مفقود است.

پس واجب است حمل بر معهود، و آن كافر مذكوره آيه قبل خواهد بود.

«1» در مدرك سابق آمده.

جلد 6 - صفحه 29

دوم- آن كه صفات مزبوره نااميدى و كفر شايسته و سزاوار نيست مگر كافر را. اما اول بجهت فرمايش الهى: «إِنَّهُ لا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْكافِرُونَ». اما وصف دوم به سبب صريح بودن.


تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)


وَ لَئِنْ أَذَقْنَا الْإِنْسانَ مِنَّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْناها مِنْهُ إِنَّهُ لَيَؤُسٌ كَفُورٌ «9» وَ لَئِنْ أَذَقْناهُ نَعْماءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ «10» إِلاَّ الَّذِينَ صَبَرُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِكَ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ كَبِيرٌ «11»

ترجمه‌

و هر آينه اگر برسانيم انسان را از خود رحمتى پس برداريم آنرا از او همانا او بسى نااميد و ناشكر است‌

و هر آينه اگر بچشانيم او را نعمتى پس از مضرتى هر آينه ميگويد رفت بديها از من همانا او شادمان و فخر كننده است‌

مگر آنانكه صبر نمودند و بجا آوردند كارهاى شايسته را آنگروه مر ايشانرا است آمرزش و مزدى بزرگ.

تفسير

دو صفت ممدوحه شكر و صبر بايد در انسان به تربيت دينى و اخلاقى حاصل و ثابت شود و الاطبع انسانى اقتضاء ناشكرى و بى صبرى دارد خصوصا با ضعف اعتقاد بمبدء و معاد لذا اگر احيانا رحمتى از خداوند و اصل به او شود از قبيل وفور نعمت و كمال صحّت و كثرت مال و اولاد و امثال اينها بمجرد آنكه طعم آنها را چشيد و

جلد 3 صفحه 63

لذّت آن در ذائقه‌اش جاى گرفت در وقتى كه خداوند صلاح او يا جامعه بشر را در انتزاع آن نعمت و قطع آن رحمت دانست و سلب فرمود يكباره نااميد از رحمت خدا شده زبان به ناشكرى و ناسپاسى ميگشايد و كفر باطنى خود را بوجود صانع حكيم عادل در لباس كفران نعم سابقه زائله و لاحقه باقيه اظهار مينمايد در صورتى كه پس گرفتن وديعه و امانت نبايد موجب كدورت و ملالت شود و از اين بيان نكته تعبير از رساندن رحمت به چشاندن بر ارباب ذوق ادبى واضح ميشود و يؤوس كسى را گويند كه عادت آن بر يأس جارى شده باشد و يأس از رحمت الهى يكى از معاصى كبيره است لذا مورد توبيخ و ملامت شده است و اگر انسان مؤمن و عاقل باشد بايد بداند كه افعال خداوند بر وفق مصلحت و حكمت است و ممكن است اگر در اينحال صابر و شاكر باشد صلاح در عود آن نعمت و رحمت به او شود و خداوند ثانيا او را فائز و متنعّم فرمايد لذا هميشه اميدوار بفضل و رحمت الهى است و هيچگاه مأيوس نميشود و نيز انسان اگر بعد از رنجورى و مصيبت و سختى كه در نتيجه اعمال او و اصل به او شده است مشمول نعمت و رحمت الهى شود با كمال فرح و سرور و تكبّر و غرور ميگويد بديها از من زائل شد در صورتى كه بديها وقتى از انسان زائل ميشود كه از گناه پاك شود چون بديهاى دنيوى نمونه ايست از عذاب آخرت و بمنزله آن اوّل وصول عذاب دائم است لذا تعبير از آن بمسّ شده است با آنكه در اينحال بايد شكر نعمت الهى را نمايد كه بلا و محنت و فقر او را مبدّل به صحّت و رفاهيت و دولت نموده است نه با سرور و نشاط گرم شهوترانى و كبر و مباهات شود و تصوّر نمايد كه هميشه به اينحال باقى خواهد بود بلكه در هر حال بايد بگويد اين نيز بگذرد و بداند كه هيچ چيز دنيا دوام و ثبات ندارد نه مصيبت و بلا و محنتش قابل جزع و فزع و بى صبرى است و نه نعمت و دولت و مكنتش در خور نخوت و سرور و دلگرمى است و بايد تسليم بود در برابر قضاء و راضى بود برضاى خدا هر چه آن خسرو كند شيرين بود چنانچه عمل اولياء خدا كه متحلّى بزيور صبر و شكيبائى و اعمال حسنه بودند بر اين رويّه جارى و بر قرار بوده لذا مشمول رحمت و مغفرت الهى گشتند و به اجر بزرگ اخروى كه اقلّ آن بهشت جاويد است فائز آمدند و از افراد انسان ممتاز و مستثنى و از لوازم طبع مبرّى شدند گوارا باد بر ايشان فراغت و رفاهيت و سعادت دنيا و آخرت.

جلد 3 صفحه 64

اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)


وَ لَئِن‌ أَذَقنَا الإِنسان‌َ مِنّا رَحمَةً ثُم‌َّ نَزَعناها مِنه‌ُ إِنَّه‌ُ لَيَؤُس‌ٌ كَفُورٌ «9»

و ‌هر‌ آينه‌ ‌اگر‌ بچشانيم‌ انسان‌ ‌را‌ ‌از‌ جانب‌ خودمان‌ رحمتي‌ ‌را‌ ‌پس‌ ‌از‌ ‌آن‌ بگيريم‌ ‌آن‌ رحمت‌ ‌را‌ ‌از‌ ‌او‌ محققا ‌او‌ البته‌ مأيوس‌ و كافر ميگردد.

وَ لَئِن‌ أَذَقنَا ذوق‌ يكي‌ ‌از‌ قواي‌ خمسه‌ ظاهريه‌ ‌است‌ باصره‌، سامعه‌، شامه‌ لامسه‌. ذائقه‌ ‌که‌ انسان‌ لذّت‌ مأكولات‌ و مشروبات‌ و طعم‌ ‌آنها‌ ‌را‌ ‌در‌ موقع‌ اكل‌ و شرب‌ ‌در‌ دهان‌ احساس‌ ميكند و مدت‌ درك‌ ‌آن‌ بسيار كم‌ ‌است‌ ‌تا‌ ‌در‌ دهان‌ نگذاشته‌ درك‌ نكرده‌ و بمجرد فرو دادن‌ زايل‌ ميشود.

الإِنسان‌َ مِنّا رَحمَةً رحمت‌ نعم‌ دنيويه‌ ‌است‌ ‌از‌ مال‌ و جاه‌ و مقام‌ و اهل‌ و عيال‌ و اكل‌ و شرب‌ و لبس‌ و مسكن‌ و ‌غير‌ اينها و چون‌ دنيا و نعم‌ ‌آن‌ ثبات‌ و دوام‌ ندارد باندك‌ زماني‌ زايل‌ ميشود تعبير بذوق‌ كرده‌.

ثُم‌َّ نَزَعناها مِنه‌ُ ‌پس‌ بمقتضاي‌ حكمت‌ و مصلحت‌ ‌آن‌ نعمت‌ ‌را‌ ‌از‌ ‌او‌ گرفتيم‌ و ‌آن‌ رحمت‌ ‌را‌ زائل‌ كرديم‌، غني‌ ‌بود‌ فقير شد، سالم‌ ‌بود‌ مريض‌ شد، عزيز ‌بود‌ ذليل‌ شد و امثال‌ ‌آنها‌.

إِنَّه‌ُ لَيَؤُس‌ٌ كَفُورٌ يؤس‌ و كفور صيغه‌ مبالغه‌ يائس‌ و كافر ‌است‌ و يأس‌ نااميدي‌ ‌است‌ چون‌ عقيده‌ بقدرت‌ الهي‌ ندارد و ‌در‌ خانه‌ ‌خدا‌ نميرود و دعا نميكند و دست‌ ‌از‌ اعمال‌ زشتي‌ ‌که‌ باعث‌ زوال‌ نعمت‌ ‌شده‌ ‌بر‌ نميدارد و اعمال‌ صالحه‌ ‌که‌ موجب‌ نزول‌ رحمت‌ و نعمت‌ ميشود بجا نميآورد لذا قطع‌ پيدا نميكند ‌که‌ ‌اينکه‌ بليات‌ ‌از‌ ‌او‌

جلد 11 - صفحه 16

‌بر‌ طرف‌ نميشود، و كفر ‌در‌ ‌اينکه‌ ‌آيه‌ كفران‌ نعمت‌ ‌است‌ ‌که‌ موقعي‌ ‌که‌ داراي‌ نعمت‌ ‌است‌ مستند بحق‌ نميداند خيال‌ ميكند ‌که‌ بعمليات‌ ‌خود‌ و شانس‌ و بخت‌ و اتفاق‌ ‌است‌ لذا شكر گذار نيست‌ ‌تا‌ ‌براي‌ ‌او‌ ثابت‌ بماند و ازدياد شود لَئِن‌ شَكَرتُم‌ لَأَزِيدَنَّكُم‌ وَ لَئِن‌ كَفَرتُم‌ إِن‌َّ عَذابِي‌ لَشَدِيدٌ ابراهيم‌ ‌آيه‌

برگزیده تفسیر نمونه


]

(آیه 9)- یکی دیگر از نقطه‌های ضعف آنان، کم ظرفیتی در برابر مشکلات و ناراحتیها و قطع برکات الهی است، چنان که قرآن می‌گوید: «و هرگاه نعمت و رحمتی به انسان بچشانیم و سپس آن را از او برگیریم او مأیوس و نومید می‌شود و به کفران و ناسپاسی بر می‌خیزد» (وَ لَئِنْ أَذَقْنَا الْإِنْسانَ مِنَّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْناها مِنْهُ إِنَّهُ لَیَؤُسٌ کَفُورٌ).

کلمه «انسان» در این گونه آیات اشاره به انسانهای تربیت نایافته و خودرو و بی‌ارزش است.

سایرتفاسیر این آیه را می توانید در سایت قرآن مشاهده کنید:

تفسیر های فارسی

ترجمه تفسیر المیزان

تفسیر خسروی

تفسیر عاملی

تفسیر جامع

تفسیر های عربی

تفسیر المیزان

تفسیر مجمع البیان

تفسیر نور الثقلین

تفسیر الصافی

تفسیر الکاشف

پانویس

  1. تفسیر احسن الحدیث، سید علی اکبر قرشی

منابع