لات
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
«لات» نام بُتى است که قبیله ثقیف در دوره جاهلیت آن را می پرستیده‌اند و در قرآن کریم به آن اشاره شده است: «أفرأیتُم اللّاتَ والعُزّى...». (سوره نجم، ۲)
شیخ طبرسی در «مجمع البیان» در تفسیر این آیه می گوید: بنا به قولى مردم جاهلیت بتهاى لات و عُزّى را دختران خدا می پنداشتند و از این رو نام یکى را «لات» (مؤنث الله) و دیگرى را «عزّی» (مؤنث اعزّ) نهادند.
ابن کلبى در کتاب «الأصنام» آورده که «لات» سنگى مکعب بود در طائف که بنى عتاب بن مالک نگهبان آن بوده و بتخانه اى بر آن بنا کرده بودند؛ قریش و تمام عرب آن را تعظیم می نمودند و بدان مناسبت فرزندان خویش را «زید لات» و «تیم لات» نام می نهادند.
این صنم همچنان برپا بود تا این که طایفه ثقیف اسلام آوردند؛ پس رسول خدا صلی الله علیه وآله مغیرة بن شعبه را فرمود تا آن را منهدم نمود و به آتش کشید.
منابع
- فرهنگ معارف و معاریف، سيد مصطفى حسينى دشتى.
