پس اگر شما را بیم خطری از دشمن باشد به هر حال که میسّر است، پیاده یا سواره نماز به جای آرید و آن گاه که ایمنی یافتید خدا را یاد کنید که او شما را به آنچه نمی‌دانستید دانا گردانید.
پس اگر [از دشمن یا حیوانات درنده یا خطر دیگر] ترس داشتید، [نماز را] پیاده یا سواره بخوانید و هنگامی که امنیت یافتید، خدا را [با خواندن نماز] یاد کنید، نمازی که آن را در ضمن سایر برنامه های دینی که دانای به آنها نبودید، به شما آموخت.
پس اگر بيم داشتيد، پياده يا سواره [نماز كنيد]؛ و چون ايمن شديد، خدا را ياد كنيد كه آنچه نمى‌دانستيد به شما آموخت.
و اگر از دشمن بيمناك بوديد، پياده يا سواره نماز كنيد. و چون ايمن شديد خدا را ياد كنيد، زيرا به شما چيزهايى آموخت كه نمى‌دانستيد.
و اگر (به خاطر جنگ، یا خطر دیگری) بترسید، (نماز را) در حال پیاده یا سواره انجام دهید! اما هنگامی که امنیت خود را بازیافتید، خدا را یاد کنید! [= نماز را به صورت معمولی بخوانید!] همانگونه که خداوند، چیزهایی را که نمی‌دانستید، به شما تعلیم داد.
and should you fear [a danger], then [pray] on foot or mounted, and when you are safe remember Allah, as He taught you what you did not know.
But if you are in danger, then (say your prayers) on foot or on horseback; and when you are secure, then remember Allah, as He has taught you what you did not know.
And if ye go in fear, then (pray) standing or on horseback. And when ye are again in safety, remember Allah, as He hath taught you that which (heretofore) ye knew not.
If ye fear (an enemy), pray on foot, or riding, (as may be most convenient), but when ye are in security, celebrate Allah's praises in the manner He has taught you, which ye knew not (before).
پس اگر (از دشمن يا خطرى) بيم داشتيد، پياده يا سواره (به هر شكل كه مى‌توانيد نماز گزاريد) و آنگاه كه ايمن شديد خدا را ياد كنيد، همانگونه كه آنچه را نمى‌توانستيد بدانيد به شما آموخت.
نکته ها
در قرآن گاهى به جاى كلمه‌ى «صلاة»، كلمه «ذكر» گفته شده است، چنانكه درباره نماز جمعه مى‌فرمايد: «فَاسْعَوْا إِلى ذِكْرِ اللَّهِ» به سوى ذكر خدا بشتابيد. و يا خداوند به موسى عليه السلام مى‌فرمايد: «أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِكْرِي» نماز را بپادار تا ياد من باشى. در اين آيه نيز مراد از «فَاذْكُرُوا اللَّهَ» نماز است.
آرى، فلسفه و روح نماز، ياد خداوند است.
اين آيه اشاره به نماز خوف دارد كه در شرايط جنگى با احكام مخصوصى كه در فقه آمده است، اقامه مى‌شود.
در احاديث مى‌خوانيم كه پيامبر صلى الله عليه و آله در جنگ احزاب با اشاره نماز خواندند و حضرت على عليه السلام در بعضى از جنگ‌ها دستور مى‌دادند كه هنگام جنگ با ايماء و اشاره نماز بخوانند.
امام كاظم عليه السلام در جواب شخصى كه پرسيد: اگر حيوان درنده‌اى به ما حمله كرد و وقت نماز تنگ بود چه كنيم؟ فرمودند: با همان وضعى كه داريد نماز بخوانيد، گرچه پشت به قبله باشد. «1»
فَإِنْ خِفْتُمْ: پس اگر بترسيد از دشمن يا از درنده موذى، فَرِجالًا أَوْ رُكْباناً: پس نماز گذاريد در حالتى كه پياده يا سواره هستيد و بر قدر امكان ملاحظه شرايط و افعال آن را نمائيد، و اگر ركوع و سجود ممكن
«1» جامع احاديث الشيعه، جلد 4، باب 4، صفحه 56، حديث 38.
تفسير اثنا عشرى، ج1، ص: 428
نباشد، به عوض هر ركعتى تسبيحات اربع بگوئيد با نيت و تكبيرة الاحرام و تشهد و سلام، و در اين آيه دليل است بر جواز صلاة در حال خوف پياده و سواره و در حال مسايفه به هر نوعى كه واقع شود چه رو بقبله باشد يا نباشد؛ چنانچه مروى است كه حضرت پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم در روز احزاب و حضرت امير المؤمنين عليه السلام در ليلة الهرير نماز را به ايماء بجا آوردند. «1» (احكام نماز خوف راجع به رسائل عمليه است).
فَإِذا أَمِنْتُمْ فَاذْكُرُوا اللَّهَ: پس چون ايمن شديد و ترس شما زايل شد، پس نماز گذاريد با شرايط و آداب مانند كسى كه مأمون باشد. يا مراد ذكر شكر است، يعنى چون ايمن شديد شكر الهى بجاى آريد بر نعمت امنيت كه شما را عطا فرموده. كَما عَلَّمَكُمْ ما لَمْ تَكُونُوا تَعْلَمُونَ: همچنانكه تعليم فرمود شما را آنچه را كه نمى‌توانستيد دريابيد آن را و بفهميد به خودى خود از آداب نماز و كيفيت آن در حال امنيت و ترس، لكن به اتفاق اكثر، مراد به ذكر در اين آيه نماز مى‌باشد، زيرا بيان راجع به نماز باشد.
در منهج- آيه شريفه در غزوه ذات الرقاع نازل شد، حضرت امر فرمود جماعتى در جلو بايستند براى محافظت، و دسته ديگر به آن حضرت اقتدا نموده، ركعت اول را با جماعت و ركعت دوم را فرادى خواندند. و حضرت به ركعت دوم قيام و صبر نمود تا مصلين نماز خود را تمام و بجاى دسته اول رفته و آنها به ركعت دوم حضرت اقتداء و بقيه را خود بجا آوردند.
پس اگر بترسيد پس پيادگان يا سواران پس چون ايمن شديد ياد كنيد خدا را چنانچه آموخت شما را آنچه را كه نبوديد بدانيد..
تفسير
خوف يا از دشمن است يا از دزد يا از درنده يا از غير اينها در هر حال بايد نماز را ترك ننمود نهايت آنكه در راه پياده يا سواره بايد بجا آورد و استقرار شرط نيست و در كافى از حضرت صادق (ع) نقل نموده كه پرسيدند از اين آيه فرمود اگر بترسد از درنده يا دزد تكبير ميگويد و اشاره مينمايد اشاره و در فقيه از آنحضرت نقل نموده در نماز زحف كه رفتن بسوى دشمن است كه فرمود تكبير و تهليل است و اين آيه را تلاوت فرمود و نيز از آنحضرت مروى است كه اگر در زمين خوفناك باشى و بترسى از دزد يا درنده پس نماز بجاى آور با آنكه سوار بر مركب خود باشى و از حضرت باقر (ع) روايت شده است كه كسيكه بترسد باشاره نماز ميخواند بر مركب خود پس چون خوف شما زائل شد نماز بخوانيد بنحو متعارف بطوريكه آموخت شما را خداوند با آنكه شكر نمائيد بر امنيت چنانچه تعليم فرمود شما را آنچه نميدانستيد از شرايع و آداب نماز و شكرگزارى و تشبيه در اين مقامات مفيد تعليل است چنانچه سابقا بيان گرديد و تفصيل آداب و شرائط نماز خوف بايد از مراجعه بكتب فقهيه معلوم شود.
(پس اگر ترسيديد پس نماز گزاريد در حالي که پيادگان يا سوارگان باشيد، پس هنگامي که ايمن شديد خدا را ياد كنيد چنانچه شما را آموخت آنچه نميدانستيد) اينکه آيه راجع بصلاة خوف و مطارده، است و در اخبار بصلاة مواقفه و مسايفه
جلد 2 - صفحه 488
و مرامحه تعبير نموده‌اند و مراد نماز در ميدان جنگ با دشمنان است که دو لشگر بهم ريخته و با سيوف و رماح و نحو اينها مقاتله مي‌نمايند و يكديگر را طرد ميكنند، و در بعض اخبار خوف از لصوص و قطاع الطريق و سباع را هم بآن ملحق نموده‌اند و در كلمات بعضي اعلام صلوة غريق و حريق و مهدوم عليه نيز بآن الحاق شده ولي در اخبار ذكري از آنها نشده و شمول اطلاق خوف نيز بر آن مشكل است و توضيح اينکه مسئله بنحو اختصار اينست که چون در اخبار وارد شده که «
الصلاة لا تسقط بحال
» يعني نماز در هيچ حالي ساقط نميشود و در ميدان جنگ مجاهدين متمكن از صلوة تامه نيستند و در مقام ضرورت بقدر تمكن بايد انجام وظيفه نمود که فرموده‌اند «الضرورات تتقدر بقدرها»، لذا در ميدان جنگ و در حال قتال هر مقداري از نماز که انسان متمكن است بايد انجام دهد و ركوع و سجود آن را بايماء و اشاره بجاي آورد و لو در حال انحراف از قبله و در حال حركت و عدم استقرار و متوجه بدشمن باشد و نماز خوف مانند نماز مسافر قصر است و اگر از اينکه مقدار هم متمكن نباشد يعني اعمال نماز را بايماء و اشاره هم نتواند انجام دهد بواسطه اينكه ممكن است ذهنش از دشمن منصرف گردد، فقط ذكر بر او واجب است، و قدر مسلم از ذكر که باجماع علماء شيعه كافي است اينکه است که نيت كند و تكبيرة الاحرام بگويد و اگر ممكن است رو بقبله و گرنه بهر طرفي که متوجه است عوض هر ركعت يك مرتبه تسبيحات اربعه «سبحان اللّه و الحمد للّه و لا اله الا اللّه و اللّه اكبر» بگويد مثلا اگر نماز مغرب است سه مرتبه و اگر ساير نمازها است دو مرتبه بگويد. ولي لزوم اينکه هم معلوم نيست زيرا در بعض اخبار بگفتن تكبير اقتصار شده و در بعضي تكبير و تحميد و تهليل و تسبيح و دعاء ذكر شده و مسلما دعاء واجب نيست بلكه مستحب‌ّ است، علي اي حال آنچه ذكر شد مطابق فتواي علماء اعلام و موافق با احتياط است.
جلد 2 - صفحه 489
لكن اينکه حديث در غريق و حريق و امثال آن جاري نميباشد و تنقيح مناط هم تمام نبوده و قياس نيز باطل است و اينکه موارد از مورد اخبار خارجند و حكم آنها حكم مريض است که هر مقدار از نماز که ميسور است بايد انجام دهد چه از حيث شرايط و چه از حيث اجزاء «لان الميسور لا يسقط بالمعسور، و ما لا يدرك كله لا يترك كله» و اما تفسير آيه فَإِن خِفتُم فَرِجالًا أَو رُكباناً تفريع بر آيه قبل است که امر بمحافظت صلوة فرموده و در اينجا ميفرمايد اگر خوف براي شما پيدا شد چه در محاربه يا از سباع و لصوص پس نماز بگزاريد در حال پياده يا سواره و رجال جمع راجل يعني پياده و ركبان جمع راكب يعني سواره، يعني در همان حال محاربه يا فرار از دزد و درنده بهر وضعي هستيد نماز بگذاريد و رجالا و ركبانا حال است براي فعل محذوف يعني «فصلوا رجالا او ركبانا» فَإِذا أَمِنتُم فَاذكُرُوا اللّه‌َ پس هر گاه ايمن شديد به اينكه جنگ راكد شود يا از سباع و لصوص نجات يابيد ياد خدا كنيد يعني نماز با تمام اجزاء و شرايط بجاي آوريد و اطلاق ذكر بر نماز در بسياري از آيات شده مانند:
اذكُرُوا اللّه‌َ ذِكراً كَثِيراً در مجمع البحرين در بيان اينکه آيه در ذيل لغت ذكر ميگويد «يشتمل الصلاة و قراءة القرآن و تدريس الصلاة و مناظرة العلماء» و ظاهرا اينکه مذكورات از باب مثال است و هر چه انسان را متوجه خدا كند و بياد خدا اندازد اطلاق ذكر بر او صحيح است.
كَما عَلَّمَكُم ما لَم تَكُونُوا تَعلَمُون‌َ آن چنان نماز را بجاي آوريد که خداوند بشما تعليم داد و مطابق دستور او و با رعايت شرايط و آداب آن، نه از پيش خود و اختراع خود، زيرا نماز عبادتي است توقيفي و بايد طبق دستور شرع عمل شود.
490
برگزیده تفسیر نمونه
(آیه 239)- در این آیه تأکید می‌کند که در سخت‌ترین شرایط حتی در صحنه جنگ نباید نماز فراموش شود. منتها در چنین وضعی، بسیاری از شرایط نماز همچون رو به قبله بودن و انجام رکوع و سجود بطور متعارف، ساقط می‌شود.
لذا می‌فرماید: «و اگر (بخاطر جنگ یا خطر دیگری) بترسید باید (نماز را) در حال پیاده یا سواره انجام دهید» و رکوع و سجود را با ایماء و اشاره بجا آورید (فَإِنْ خِفْتُمْ فَرِجالًا أَوْ رُکْباناً).
بنابراین، محافظت بر نمازها، تنها در حال امنیت نیست، بلکه در همه حال باید نماز را بجا آورد.
«اما به هنگامی که امنیت خود را باز یافتید، خدا را یاد کنید، آن چنانکه به شما، چیزهایی را تعلیم داد که نمی‌دانستید» و نماز را در این حال به صورت معمولی و با تمام آداب و شرایط انجام دهید (فَإِذا أَمِنْتُمْ فَاذْکُرُوا اللَّهَ کَما عَلَّمَکُمْ ما لَمْ تَکُونُوا تَعْلَمُونَ).
روشن است شکرانه این تعلیم الهی که طرز نماز خواندن در حالت امن و خوف را به انسانها آموخته، همان عمل کردن بر طبق آن است.
سایرتفاسیر این آیه را می توانید در سایت قرآن مشاهده کنید:
