محمد بن مسعود عیاشی: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جز (صفحه‌ای جدید حاوی ' {{بخشی از یک کتاب}} <keywords content='کلید واژه: سمرقند، عیاشی سمرقندی، آثار عیاشی سمرق...' ایجاد کرد)
 
 
(۹ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
{{بخشی از یک کتاب}}
+
محمد بن مسعود عیاشی سمرقندی صاحب تفسیر معروف قرآن، و از بزرگان فقهاى شیعه است. او مردی جامع بوده و در رشته‌هاى فقه، ادب، حدیث و تفسیر متبحر بوده است.
  
 +
==ولادت و زادگاه==
  
 +
از تاریخ تولد، زادگاه عیاشی چیزی در تاریخ ثبت نگردیده و فقط از وی به نام سمرقندی، عراقی و کوفی نام برده‌اند. رجالیون بزرگ شیعی و سنی، مانند: [[ابن ندیم]]، [[شیخ طوسی]]، نجاشی، [[ابن شهر آشوب]]، [[علامه حلی]]، ابن داود، مامقانی، اردبیلی، مدرسی، محدث قمی، علامه [[آقا بزرگ تهرانی]] و سید حسن صدر وی را اهل سمرقند می‌دانند.<ref> فهرست ابن ندیم، ص ۳۶۱؛ نجاشی، ص ۲۴۷ و جامع الروات، ج ۲، ص ۱۹۲.</ref> سمرقند یکی از مناطق ماوراءالنهر است. <ref> البلدان، ص ۵۹-۷۰.</ref>
  
 +
پدر محمد بن مسعود بن محمد بن عیاش از خاندان ثروتمند و سرشناس و خوشنام و خیر سمرقند بود.  سیصد هزار دینار پول رایج آن روز از جمله ما ترک وی بود که عیاشی همه آن‌ها را در راه نشر علم و ادب و ترویج فرهنگ اهل بیت علیهم‌السلام به مصرف رساند.<ref> فهرست ابن ندیم، ص ۳۶۱؛ رجال نجاشی، ص ۲۴۷؛ رجال طوسی، ص ۱۳۶ و معالم العلما، ص ۲۹.</ref>
  
'''منبع:''' تلخيص از كتاب گلشن ابرار، جلد 3، صفحه 10
+
==لقب‌ها==
  
'''نویسنده:''' سيد حسن احمدي‌نژاد بلخي
+
القاب و اوصاف محمد بن مسعود سمرقندی در کتابهای رجالی به این ترتیب است: فقیه؛ جلیل القدر؛ عالم زاهد؛ واسع الاخبار؛ بصیر بالروایه؛ مضطلع؛ ثقه؛ صدوق؛ عین من عیون؛ نبیل؛ ادیب؛ فهیم؛ افضل اهل المشرق علماً؛ اوجد دهره و زمانه فی شقّه؛ غزاره العلم؛ مفسر؛ محدث؛ اکابر؛ وحید؛ مورخ؛ منجم؛ شاعر؛ طبیب؛ شیخ؛ اصحاب؛ رجال من کبار الاصحاب.<ref> رجوع شود به منابع رجالی مذکور در همین مقاله.</ref>
  
==عیاشی سمرقندی==
+
==زندگی نامه==
  
جمع باید كرد اجزا را به عشق × تا شوی خوش، چون سمرقند و دمشق
+
===تحصیل===
  
سمرقند را عروس شهرهای دنیا نامیده‌اند؛ سرزمینی كه سرسبز و خرم است و در آن سوی دریای جیحون و ماوراءالنهر قرار داد. سُغد، كشّ فرغانه، چاچ، خجند و نخشب از نواحی مهم آن است.<ref> البلدان، ص 59-70.</ref>
+
عیاشى در آغاز با توجه به محیط نشو و نماى خود که حدود سمرقند و بخارا بوده و اکثر ساکنان آن دیار از فقه اهل سنت پیروى مى‌کردند، پیرو مکتب فقهى اهل سنت بود، ولى در اثر مطالعه و ممارست در کتابهاى شیعه، توفیق نصیب او گردید و مکتب پر فیض فقه جعفرى را پذیرفت. او بیشتر تحصیلات خویش را در حوزه‌های کهن آن روز جهان اسلام، چون: [[کوفه]]، [[بغداد]] و [[قم]] گذرانید.<ref> بهجه الآمال، ج ۶، ص ۶۳۰؛ ریحانه الادب، ج ۴، ص ۲۲۱ و رجال نجاشی، ص ۲۴۷.</ref>  
  
قرن‌های سوم و چهارم هجری روزگار طلایی سمرقند بود كه در مشرق اسلامی چون نگین یاقوتی می‌درخشید. سمرقند از طلایه‌داران فرهنگ و ادب بود و آسمان نیلگونش غرق ستارگان و مشعلداران دین و دنیا بود. مدرسه‌ها و مسجدهای سمرقند و رصدخانه میرزا اُلُغ، از شاهكارهای تمدن مشرق زمین به حساب می‌آمد. هم اكنون از میان آن همه ستاره به دیدار بزرگمردی می‌رویم كه روزگاری آفتاب [[دین]] و دانش و از فقیهان وارسته و پژوهشگران فرهیخته بود. هم‌ اكنون سمرقند جزو قلمرو ازبكستان و در همسایگی افغانستان ولایت مزار شریف، قرار گرفته است.
+
عیاشی با ثقه‌الاسلام کلینی و محمد بن بابویه معاصر بود.
 +
'''استادان عیاشی:'''
  
'''نیاكان'''
+
محمد بن مسعود عیاشی سمرقندی از محضر نام‌آورترین ستارگان عصر خود در حوزه‌های دین‌پژوهی کوفه، بغداد، قم و سمرقند کسب دانش نمود. اینک نام‌های استادان وی را برمی‌شمریم:
  
از نیاكان عیاشی سمرقندی اطلاعی چندان در دست نیست و فقط در موارد اندكی اشاره بدان شده است كه در ذیل می‌خوانیم: ابن ندیم در كتاب خود به نام «فهرست» می‌نویسد: «ابونصر<ref> برخی منابع رجالی كنیه او را «ابونضر» و «ابونظر» ذكر كرده‌اند.</ref> محمد بن مسعود عیاشی از مردم سمرقند و به قولی، از بنی‌تمیم بوده است».<ref> فهرست ابن ندیم، مقاله پنجم، ص 361.</ref>
+
#اسحاق بن محمد بصری، از شاگردان [[امام حسن عسکری]] علیه السلام
 +
#ابراهیم بن محمد بن فارس، از شاگردان امام عسکری علیه السلام
 +
#احمد بن منصور خزاعی
 +
#احمد بن عبدالله علوی
 +
#ابوالعباس بن عبدالله بن سهل بغدادی
 +
#ابو عبدالله شاذان قزوینی
 +
#ابوعلی محمد بن احمد بن حماد مرورودی.<ref> مرو رود هم اکنون دو قسمت شده است یکی مرو کبری که جزو کشور ترکمنستان است و دیگری، مرو صغری است که جزو قلمرو افغانستان، در همسایگی خراسان و شهرستان سرخس واقع شده است.</ref>
 +
#حسین بن عبدالله قمی
 +
#حمودیه بن نصر<ref>رجال نجاشی، ص ۲۴۷.</ref>
 +
#حسین بن اشکیب سمرقندی، فقیه امامی مذهب در بلخ و سمرقند
 +
#جعفر بن ایوب سمرقندی، معروف به ابن تاجر
 +
#جبرئیل بن احمد فاریابی
 +
#علی بن فضال
 +
#عبدالله بن محمد بن خالد طیالسی
 +
#علی بن عبدالله بن مروان
 +
#علی بن محمد بن نصیر کشی از سمرقند است.
 +
#علی بن محمد بن فروزان قمی
 +
#علی بن علی خزاعی
 +
#علی بن قیس قومسی (سمنانی)
 +
#عبدالله بن خَلَفْ
 +
#علی بن محمد بن عیسی
 +
#عبدالله بن میمون
 +
#علی بن حسین
 +
#عبدالله بن حمدویه بیهقی (سبزواری)، از شاگردان امام عسکری علیه السلام
 +
#فضل بن شاذان نیشابوری
 +
#سلیمان بن جعفر
 +
#محمد بن یزدان رازی (اهل ری)
 +
#قاسم بن هشام لؤلؤ، از شاگردان امام حسن عسکری علیه السلام
 +
#محمد بن احمد نهدی
 +
#محمد بن عیسی بن عبید یقطینی
 +
#محمد بن احمد بن نُعیم، معروف به ابوعبدالله شاذانی
 +
#محمد بن ابراهیم بن محمد بن فارس
 +
#نصر بن صباح ابوالقاسم بلخی
 +
#یوسف بن سخت بصری، از یاران [[امام حسن عسکری]] علیه‌السلام<ref> رجال نجاشی، ص ۲۴۷؛ جامع الرجال، ص ۵۸؛ فوائد رضویه، ص ۶۹۲؛ رجال کشی، ص ۳۱۸.</ref>
  
ابوالعباس نجاشی می‌نویسد: «ابونظر محمد بن مسعود بن محمد بن عیاش سُلمی سمرقندی معروف به عیاشی است».<ref> رجال نجاشی، ص 247.</ref>
+
===تأسیس دارالعلوم===
  
در [[ریحانه الادب]] آمده است: «محمد بن مسعود بن محمد بن عیاش تمیمی عراقی كوفی سمرقندی...».<ref> ریحانه الادب، ج 4، ص 220.</ref>
+
محمد بن مسعود عیاشی سمرقندی پس از رسیدن به قله‌های دانش و بازگشت از حوزه‌های دین‌پژوهی مهم جهان اسلام، منزل مسکونی که از پدر به او ارث رسیده بود، را به دارالعلوم و یا دارالحدیث تبدیل نمود.
  
مسلم است كه وی از تبار عرب‌ها و از دودمان عرب‌های مهاجر سرزمین ماوراءالنهر و سمرقند است كه منسوب به عیاشی، تمیمی، سمرقندی و سلمی می‌باشد.
+
نجاشی می‌نویسد: «ابوعبدالله حسین بن عبدالله غضائری گفت: از قاضی ابوالحسن علی بن محمّد شنیدم که ابوجعفر زاهدی روایت کرد که محمد بن مسعود سمرقندی پس از مرگ پدرش، تمام میراث او از جمله ۳۰۰۰۰۰ دینار پول رایج را برای جمع‌آوری حدیث و تربیت طلاب به مصرف رساند. منزل وی مانند مسجدی می‌ماند که مملو از جمعیت طلاب بود. گروهی نسخه‌برداری می‌کردند، جمعی مقابله می‌نمودند. بخشی قرائت می‌نمودند و بعضی هم حاشیه می‌نوشتند».<ref>رجال نجاشی، ص۲۴۷.</ref>
  
'''خاندان عیاشی'''
+
برخی محمد بن مسعود را از مجددان فرهنگ ناب [[اسلام]] می‌دانند. علامه سید محمدحسین طباطبایی می‌فرماید: «...او در تجدید حیات علمی [[شیعه]] سعی بلیغ مبذول داشت و خانه‌اش محل تجمع رجال علم و فرهنگ و طالبان فضیلت، همچون مدرسه‌ای مملو از محصلین و محققین و نویسندگان و مقابله‌کنندگان نسخه‌ها و نسخه‌برداران بود. چنان که گفته‌اند: هر چه داشت در راه نشر دانش به مصرف رساند...».<ref> مفاخر اسلام، ج ۲، ص ۳۲۳.</ref>
  
متأسفانه در هیچ یك از منابع تاریخی و رجالی‌، اسمی از خاندان محمد بن مسعود عیاشی در سمرقند و بخارا برده نشده است و فقط پسوند عیاش و یا عیاشی در ذیل نام محمد بن مسعود، پدر و جد وی تكرار شده است. اكنون شهری به نام «عیاش» در كشور مغرب قرار دارد كه در گذشته، علمایی در آن دیار می‌زیستند.<ref> فوائد رضویه، ص 302 و 621؛ ریحانه الادب، ج 4، ص 220.</ref>
+
===کرسی تدریس===
  
'''موقعیت اجتماعی'''
+
عیاشی چون خورشید، شعاعش بر سرزمین بی‌جان و یخ‌زده جامعه‌ آن روز ماوراءالنهر تابیدن گرفت و حوزه‌های بسته و عقیم آن سامان را متحول ساخت. او توانست فقه پویا و سیال اهل بیت عصمت علیهم‌السلام را بازگو نماید و ستارگانی را حول محور خویش گرد آورد. او از نخستین دانشورانی است که فرهنگ علوی را در آن نواحی به عنوان یک مذهب و تفکر عمیق علمی مطرح نمود.
  
پدر محمد بن مسعود بن محمد بن عیاش از خاندان ثروتمند و سرشناس و خوشنام و خیر سمرقند بود. بیشتر كتاب‌های‌ رجالی نوشته‌اند كه: مسعود بن محمد بن عیاش منزل بسیار بزرگی برای فرزندانش به ارث گذاشت، كه ده‌ها محقق كارهای فرهنگی در آن جا انجام می‌دادند. به علاوه بر آن، سیصد هزار دینار پول رایج آن روز از جمله ما ترك وی بود كه محمد همه آن‌ها را در راه نشر علم و ادب و ترویج فرهنگ اهل بیت علیهم‌السلام به مصرف رساند.<ref> فهرست ابن ندیم، ص 361؛ رجال نجاشی، ص 247؛ رجال طوسی، ص 136 و معالم العلما، ص 29.</ref>
+
[[شیخ طوسی]] می‌نویسد: «محمد بن مسعود بن عیاشی مجلسی برای خواص (اهل فضل) و محفلی درسی برای عامه (مردم) برقرار کرده بود».<ref> فهرست شیخ، ص ۱۳۶.</ref>
  
'''زادگاه'''
+
==شاگردان عیاشی==
  
از تاریخ تولد، زادگاه و آرامگاه عیاشی چیزی در حافظه تاریخ ثبت نگردیده و فقط از وی به نام سمرقندی، عراقی و كوفی نام برده‌اند. به طور یقین، زادگاه او سمرقند است. به احتمال قوی، او در جوار تربت سردار شهید خراسان، حضرت قثم بن عباس (پسرعموی [[حضرت محمد]] صلی الله علیه و آله) به خاك سپرده شد. رجالیون بزرگ شیعی و سنی، مانند: [[ابن ندیم]]، [[شیخ طوسی]]، نجاشی، [[ابن شهر آشوب]]، [[علامه حلی]]، ابن داود، مامقانی، اردبیلی، مدرسی، محدث قمی، علامه [[آقا بزرگ تهرانی]] و سید حسن صدر وی را اهل سمرقند می‌دانند.<ref> فهرست ابن ندیم، ص 361؛ نجاشی، ص 247 و جامع الروات، ج 2، ص 192.</ref>
+
اینک نام‌ برخی از شاگردان وی را ذکر می‌کنیم:
  
'''بازمانده'''
+
#ابوعمر محمد بن عمر بن عبدالعزیز کشی (متوفی: ‌۳۴۰ هـ.ق)؛ کشی از بزرگترین کارشناسان علم رجال است و کتاب «رجال» او جزو معتبرترین کتاب‌های رجالی است که هنوز مورد استفاده فقیهان و پژوهشگران است.
 +
#ابونصر احمد بن یحیی
 +
#ابوجعفر بن ابی عوف نجاری
 +
#ابونصر بن یحیی فقیه
 +
#ابوطالب مظفر بن جعفر بن محمد علوی
 +
#ابوالحسن قزوینی
 +
#ابوبکر قناتی (قنادی)
 +
#ابوعلی وارثی
 +
#ابونصر خلقانی
 +
#ابوعبدالله بقال
 +
#احمد بن عیسی بن جعفر علوی
 +
#احمد بن یعقوب سنائی
 +
#احمد بن صفار
 +
#ابراهیم حُبُوبی
 +
#اسماعیل بن محمد اسکافی
 +
#احمد بن یحیی، معروف به ابانصر
 +
#جعفر بن محمد بن مسعود عیاشی سمرقندی (فرزند عیاشی)
 +
#جعفر بن ابی جعفر سمرقندی
 +
#جعفر بن ابوالقاسم
 +
#جعفر بن محمد شاشی (چاچی)
 +
#حیدر بن محمد سمرقندی امامی
 +
#حسین بن نعیم سمرقندی
 +
#حسن غزال کنتجی
 +
#حسین کرمانی
 +
#حمدویه بن نصر
 +
#حیدر بن محمد بن نعیم سمرقندی
 +
#زید بن احمد خلقی
 +
#سعد صفار
 +
#عبدالله بن صیدلانی
 +
#یزدکی و...<ref> رجال طوسی، ص ۳۳۹ـ۴۹۸؛ فهرست شیخ، ص ۶۴؛ تنقیح المقال، ج ۱، ص ۸۹۹.</ref>
  
شیخ طوسی می‌نویسد: «جعفر بن محمد بن مسعود عیاشی، فاضل و راوی بود و جمیع آثار پدر را روایت نمود. ابوالفضل شیبانی از او روایت كرده است».<ref> رجال طوسی، ص 459.</ref>
+
==تألیفات==
 +
عیاشى در علم طب، نجوم، قیافه و فقه بیش از ۲۰۰ جلد کتاب دارد که در الفهرست ابن ندیم بیش از ۱۵۰ جلد از آنها ذکر شده است.
  
'''لقب‌ها'''
+
عیاشی توانست در زمینه‌های [[فقه]]، [[حدیث]]، [[قرآن]]، [[کلام]]، ادیان، امامت، [[رجال]]، ادعیه، [[تقیه]]، [[اخلاق]]، جهاد، اعجاز، محبت، [[بهشت]] و [[جهنم]]، سیره، تاریخ، حقوق، آداب، پوشاک، هیئت، نجوم، طب، عروض و قافیه، زجر، استخاره، صنعت خواب و تفأل، ۲۰۸ کتاب تألیف نماید. کتاب معروفی که از او به یادگار مانده است کتاب التفسیر است. تفسیر او بر اساس اخبار و احادیث ائمه اطهار علیهم السلام تنظیم شده است. و بیشتر شبیه تفسیر فرات و تفسیر على بن ابراهیم مى‌باشد.
  
از نظر علم رجال، جایگاه ویژه‌ای دارد. اینك به القاب و اوصاف محمد بن مسعود سمرقندی كه از ستارگان پرفروغ مكتب امامیه در آن سوی دریای جیحون بوده است به این ترتیب نام می‌بریم و توضیح القاب را به صاحبان اندیشه وامی‌گذاریم: فقیه؛ جلیل القدر؛ عالم زاهد؛ واسع الاخبار؛ بصیر بالروایه؛ مضطلع؛ ثقه؛ صدوق؛ عین من عیون؛ نبیل؛ ادیب؛ فهیم؛ افضل اهل المشرق علماً؛ اوجد دهره و زمانه فی شقّه؛ غزاره العلم؛ مفسر؛ محدث؛ اكابر؛ وحید؛ مورخ؛ منجم؛ شاعر؛ طبیب؛ شیخ؛ اصحاب؛ رجال من كبار الاصحاب.<ref> رجوع شود به منابع مذكور در همین رساله كه در عناوین غالباً‌ آمده است.</ref>
+
از جمله تألیفات وى مى‌توان به این کتاب‌ها اشاره کرد:
  
'''مكان تحصیل'''
+
#[[کتاب التفسیر]]
 +
#المعاریض
 +
#کتاب الشعر
 +
#الأنبیاء و الأولیاء
 +
#سیرة أبی بکر
 +
#سیرة عمر
 +
#سیرة عثمان
 +
#مکة و الحرام
 +
#الصلوة
 +
#الطهارة
 +
#مختصر الصلوة
 +
#مختصر الحیض
 +
#الجنائز
 +
#مختصر الجنائز
 +
#المناسک
 +
#العالم و المتعلم
 +
#الدعوات
 +
#الزکاة
 +
#الأشربة
 +
#حد الشار الأضاحى
  
زمان و مكان در تكوین شخصیت و رشد فكری افراد تأثیر فزاینده دارد، تا جایی كه فقیهان معاصر [[شیعه]]، از جمله: امام خمینی، شهید مطهری و شهید دكتر بهشتی بر این باورند كه زمان و مكان در استنباط و اجتهاد مجتهد، دخالت مستقیم و تفكیك ناپذیری دارد.
+
کتاب‌های عیاشی به سرعت در کتابخانه‌های مهم و حوزه‌های معروف جهان اسلام، در معرض دید و مطالعه طالبان علم قرار گرفت. کتاب‌های وی برای اولین بار، در سال ۳۵۶ هـ.ق به [[بغداد]] راه یافت.
  
محمد بن مسعود بیشتر تحصیلات خویش را در حوزه‌های كهن آن روز جهان اسلام، چون: [[كوفه]]، [[بغداد]] و [[قم]] گذرانید. مراكز فرهنگی جهان اسلام در آن روزها، به این حوزه‌ها و چند حوزه كوچك دیگر خلاصه می‌شد و سمرقند نیز مركز حوزه‌های علمیه اهل سنت بود.<ref> بهجه الآمال، ج ص 630؛ ریحانه الادب، ج 4، ص 221 و رجال نجاشی، ص 247.</ref> او با ثقه‌الاسلام كلینی و محمد بن بابویه معاصر بود.
+
نجاشی می‌نویسد: «علی بن محمد بن عبدالله ابوالحسن قزوینی قاضی، چهره درخشان از علمای ماست و در [[حدیث]] ثقه است. در سال ۳۵۶ هـ.ق وارد [[بغداد]] شد و قسمتی از کتب عیاشی را با خود داشت و او نخستین کسی است که کتب عیاشی را وارد بغداد نمود و آن‌ها را از ابوجعفر احمد بن عیسی علوی زاهد از عیاشی روایت می‌کرد که او راست کتاب ملح الاخبار که حسین بن عبیدالله (غضائری) آن را از وی روایت می‌کند».<ref> مفاخر اسلام، ج ۲، ص ۳۲۹.</ref>
  
'''استادان'''
+
شیخ طوسی می‌نویسد: «جعفر بن محمد بن مسعود عیاشی (فرزند عیاشی)، فاضل و راوی بود و جمیع آثار پدر را روایت نمود. ابوالفضل شیبانی از او روایت کرده است».<ref>رجال طوسی، ص ۴۵۹.</ref>
 +
==عیاشی از منظر دیگران==
  
محمد بن مسعود عیاشی سمرقندی از محضر نام‌آورترین ستارگان عصر خود در حوزه‌های دین‌پژوهی كوفه، بغداد، قم و سمرقند كسب دانش نمود. اینك نام‌های استادان وی را برمی‌شمریم:
+
محمّد ابونضر العیاشی هو بن مسعود بن عیّاشی. عدلٌ، صدوقٌ و من العمی رَجَع طق، صح، منفق، بصیر مضطلع.<ref> بهجه الآمال، ج ۶، ص ۶۳۰؛ ریحانه الادب، ج ۴، ص ۲۲۱.</ref>
  
* 1. اسحاق بن محمد بصری، از شاگردان [[امام حسن عسكری]] علیه السلام.
+
۱. نجاشی (۳۷۲ـ۴۶۲ هـ.ق): «محمد بن مسعود عیاشی در آغاز جوانی پیرو مذهب عامه بود و از محضر بزرگان آنان حدیث شنید. پس از بررسی و تحقیق به مذهب امامیه پیوست و از محضر ستارگانی چون: علی بن الحسن بن فضال و عبدالله بن محمد بن خالد طیالسی و شماری از بزرگان کوفه، بغداد و قم کسب دانش نمود».<ref> رجال نجاشی، ص ۲۴۷.</ref>
  
* 2. ابراهیم بن محمد بن فارس، از شاگردان امام عسكری علیه السلام.
+
۲. ابن ندیم (متوفی: ۳۷۷ هـ.ق): «محمّد بن مسعود عیاشی... از فقیهان امامیه بود که در غزارت علم، یگانه دوران خود به شمار می‌رفت و کتاب‌هایش در نواحی خراسان اهمیت بسیار داشت. جنید بن نعیم معروف به ابواحمد، تصنیفات او را در پایان نامه‌ای که به ابوالحسن علی بن محمد علوی نوشته، ذکر نموده است».<ref> فهرست ابن ندیم، ص ۳۶۱.</ref>
  
* 3. احمد بن منصور خزاعی.
+
۳. شیخ طوسی (۳۸۵ـ۴۶۰ هـ.ق): «محمد بن مسعود بن محمد بن عیاشی، سمرقندی مکنی به ابوالنظر در میان دانشمندان مشرق (خراسان و ماوراءالنهر) از لحاظ علم و فضل و ادب و فهم و بزرگواری از همه علمای زمان خود فزونی داشته است. بیش از دویست تصنیف دارد».<ref> مفاخر اسلام، ج ۲، ص ۳۱۲.</ref>
  
* 4. احمد بن عبدالله علوی.
+
۴. [[ابن شهر آشوب]] مازندرانی (متوفی: ۵۸۸ هـ.ق): «محمد بن مسعود عیاشی اهل سمرقند است. گفته‌اند او از طایفه بنی تمیم است. او از نظر فضل و خرد، در مشرق زمین یگانه بوده و بیش از ۲۰ جلد کتاب نوشته است، از جمله: کتاب التفسیر، العالم والمتعلم، الدعوات، التقیه، الاجوبه المسکته و تجوید القرآن».<ref> معالم العلماء، ص ۹۹.</ref>
  
* 5. ابوالعباس بن عبدالله بن سهل بغدادی.
+
۵. علی بن داود حلی (۶۴۷ـ۷۰۷ هـ.ق): «محمد بن مسعود بن محمد بن عیاش سَلَمی سمرقندی، معروف به عیاشی ثقه‌ای راستگو و چهره‌ای درخشان از چهره‌های سرشناس این طایفه (شیعه) و از بزرگان آن‌ها است».<ref> کتاب الرجال، ص ۱۸۴.</ref>
  
* 6. ابو عبدالله شاذان قزوینی.
+
۶. مامقانی (متوفی: ۱۳۵۱ هـ.ق): «محمد بن مسعود از فقیهان شیعه امامیه و از پرتلاش‌ترین عالمان معاصر و از چشمه‌های خروشان علم بوده است که آثار وی در خراسان از مقام و شهرت والایی برخوردار بود».<ref> تنقیح المقال، ج ۳، ص ۱۸۳.</ref>
  
* 7. ابوعلی محمد بن احمد بن حماد مرورودی.<ref> مرو رود هم اكنون دو قسمت شده است یكی مرو كبری كه جزو كشور تركمنستان است و دیگری، مرو صغری است كه جزو قلمرو افغانستان، در همسایگی خراسان و شهرستان سرخس واقع شده است.</ref>
+
۷. اردبیلی (متوفی ۱۱۰۱ هـ.ق): «محمد بن مسعود بن عیاش سلمی سمرقندی، معروف به عیاشی از قبیله بنی تمیمی، شخصیت جلیل القدر، واسع الاخبار، بصیر به روایت و محل وثوق و اعتماد بود. در میان ستارگان امامی، چشم بینا و شیخ کبیر معروف بود».<ref> جامع الروات، ج ۲،‌ ص ۱۹۲.</ref>
  
* 8. حسین بن عبدالله قمی.
+
۸. مدرس تبریزی (۱۲۹۶ـ۱۳۷۳ هـ.ق): «محمد بن مسعود بن محمد بن عیاش، عراقی، کوفی، سمرقندی، تمیمی مکنی به ابونضر معروف به عیاشی، شیخ، رجل، عالم، فاضل، ادیب، مفسر، محدث، صدوق و ثقه از اعیان علمای فرقه حقه و اکابر فقهای اثنی عشریه عهد کلینی... در علم و فضل و فهم و ادب و تبحر و تنوع علمی وحید زمان خود... و با اصول روایت بصیر، در طب و نجوم و قیافه و رؤیا هر یک از ابواب فقهیه زیاده بر دویست کتاب تألیف داده...».<ref> ریحانه الادب، ج ۴، ص ۲۲۰.</ref>
  
* 9. حمودیه بن نصر.<ref> رجال نجاشی، ص 247.</ref>
+
۹. سید حسن صدر (۱۲۷۲ـ۱۲۹۱ هـ.ق): «عیاشی محمد بن مسعود بزرگی از بزرگان اصحاب ماست که در کثرت تصانیف و تألیف شهرت بسزایی دارد و از کتاب‌هایی که در زمینه سیره و تاریخ دارد، کتاب «مکه» و «حرم» و... می‌باشد. او در ردیف ثقه الاسلام کلینی و علمای قرن سوم هجری نام برده شده است».<ref> تأسیس الشیعه، ص ۳۳۲.</ref>
  
* 10. حسین بن اشكیب سمرقندی، فقیه امامی مذهب در بلخ و سمرقند.
+
۱۰. محدث قمی (۱۲۹۴ـ۱۳۱۶ هـ.ق): «او یکی از بزرگان اصحاب ماست که در نوجوانی بصیرت یافت و به مذهب و فقه امامیه رو آورد و از شاگردان علی بن حسین بن علی بن فضال و جمعی دیگر از مشایخ [[کوفه]]، [[بغداد]] و [[قم]] می‌باشد. در راه علم و [[حدیث]] آنچه از پدر ارث برده بود، انفاق نمود...».<ref> الکنی والالقاب، ص ۴۴۹.</ref>
  
* 11. جعفر بن ایوب سمرقندی، معروف به ابن تاجر.
+
۱۱. [[آقا بزرگ تهرانی]] (متوفی: ۱۳۴۷): محمد بن مسعود بن محمد عیاشی، ملقب به ابونضر سلمی سمرقندی، معروف به عیاشی، دارای ۲۰۰ تألیف است و از اصحاب ما چون: علی بن حسین بن علی بن فضال... حدیث شنیده است».<ref> الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج ۴، ص ۲۹۵.</ref>
  
* 12. جبرئیل بن احمد فاریابی.
+
۱۲. علامه طباطبایی (متوفی: ۱۳۵۸): «...محمد بن مسعود از علمایی است که در اواخر قرن سوم می‌زیسته‌اند. تمامی دانشمندانی که بعد از وی آمده‌اند، عیاشی را به جلالت قدر، علو منزلت و سعه فضل ستوده‌اند. علمای رجال او را به عنوان ثقه، عین، صدوق و راستگوی در حدیث خود شناسانده‌اند... در انواع رشته‌های مختلف علمی همچون: فقه و حدیث و طب و نجوم و قیافه و غیره مهارت یافت...».<ref> تفسیر عیاشی، با تصحیح و مقدمه رسول محلاتی، چ ۱۳۸۰.</ref>
  
* 13. علی بن فضال.
+
۱۳. استاد مطهری (۱۲۹۸ـ۱۳۶۰): «یکی دیگر از فقهای به نام و معروف آن زمان که معاصر با علی بن بابویه قمی است (۳۲۹ هـ.ق) بلکه او اندکی تقدم زمانی دارد عیاشی سمرقندی صاحب تفسیر معروف است. او مرد جامع بوده است. اگرچه شهرتش به تفسیر است، او را از فقهاء شمرده‌اند...».<ref> آشنایی با علوم اسلامی، ص ۷۸.</ref>
  
* 14. عبدالله بن محمد بن خالد طیالسی.
+
==[[تفسیر عیاشی ]]==
 +
در تفسیر عیاشى، همچون دیگر آثار امامیه این دوره، جنبه روایى غالب است. از این تفسیر تنها نیمی، یعنی از [[سوره حمد]] تا پایان [[سوره کهف]] موجود است و نیمی دیگر مفقود شده است.
  
* 15. علی بن عبدالله بن مروان.
+
علامه سید محمدحسین طباطبایی در مقدمه تفسیر عیاشی که با تحقیق و تصحیح و تعلیق حجت الاسلام سید هاشم رسولی محلاتی در دو جلد به قطع وزیری (جلد اول در ۴۳۰ صفحه و جلد دوم در ۳۶۸ صفحه) برای نخستین بار در سال ۱۳۸۰ هـ.ق در چاپخانه علمیه قم چاپ و نشر گردیده است، می‌نویسد: «یکی از بهترین تفسیرهای که از علمای پیشین ما بر جا مانده، کتاب تفسیر منسوب به شیخ ما عیاشی رحمه الله علیه و آن کتاب ارزشمندی است...».
  
* 16. علی بن محمد بن نصیر كشی از سمرقند است.
+
در بخش دیگری از این مقدمه آمده است: «تا حال که یازده قرن از نگارش این تفسیر سپری می‌گردد، احدی از فحول و بزرگان بر این تفسیر خرده نگرفته و همه او را ستوده‌اند».
  
* 17. علی بن محمد بن فروزان قمی.
+
مجموع احادیث این تفسیر ۱۶۹۳ حدیث است.
  
* 18. علی بن علی خزاعی.
+
==وفات==
 +
زرکلى، صاحب الأعلام تاریخ وفات عیاشی را ۳۲۰ هجرى دانسته است. به احتمال قوی، او در جوار تربت سردار شهید خراسان، حضرت قثم بن عباس (پسرعموی حضرت محمد صلی الله علیه و آله) به خاک سپرده شد.
  
* 19. علی بن قیس قومسی (سمنانی).
+
==پانویس==
 
+
<references />
* 20. عبدالله بن خَلَفْ.
 
 
 
* 21. علی بن محمد بن عیسی.
 
 
 
* 22. عبدالله بن میمون.
 
 
 
* 23. علی بن حسین.
 
 
 
* 24. عبدالله بن حمدویه بیهقی (سبزواری)، از شاگردان امام عسكری علیه السلام.
 
 
 
* 25. فضل بن شاذان نیشابوری.
 
 
 
* 26. سلیمان بن جعفر.
 
 
 
* 27. محمد بن یزدان رازی (اهل ری).
 
 
 
* 28. قاسم بن هشام لؤلؤ، از شاگردان امام حسن عسكری علیه السلام.
 
 
 
* 29. محمد بن احمد نهدی.
 
 
 
* 30. محمد بن عیسی بن عبید یقطینی.
 
 
 
* 31. محمد بن احمد بن نُعیم، معروف به ابوعبدالله شاذانی.
 
 
 
* 32. محمد بن ابراهیم بن محمد بن فارس.
 
 
 
* 33. نصر بن صباح ابوالقاسم بلخی.
 
 
 
* 34. یوسف بن سخت بصری، از یاران [[امام حسن عسكری]] علیه‌السلام.<ref> رجال نجاشی، ص 247؛ جامع الرجال، ص 58؛ فوائد رضویه، ص 692؛ رجال كشی، ص 318.</ref>
 
 
 
'''تأسیس دارالعلوم'''
 
 
 
محمد بن مسعود عیاشی سمرقندی پس از رسیدن به قله‌های دانش و بازگشت از حوزه‌های دین‌پژوهی مهم جهان اسلام، منزل مسكونی كه از پدر به او ارث رسیده بود، را به دارالعلوم و یا دارالحدیث تبدیل نمود.
 
 
 
نجاشی می‌نویسد: «ابوعبدالله حسین بن عبدالله غضائری گفت: از قاضی ابوالحسن علی بن محمّد شنیدم كه ابوجعفر زاهدی روایت كرد كه محمد بن مسعود سمرقندی پس از مرگ پدرش، تمام میراث او از جمله 300000 دینار پول رایج را برای جمع‌آوری حدیث و تربیت طلاب به مصرف رساند. منزل وی مانند مسجدی می‌ماند كه مملو از جمعیت طلاب بود. گروهی نسخه‌برداری می‌كردند، جمعی مقابله می‌نمودند. بخشی قرائت می‌نمودند و بعضی هم حاشیه می‌نوشتند».<ref> رجال نجاشی، ص 247.</ref>
 
 
 
'''مجدد فرهنگی قرن سوم'''
 
 
 
برخی محمد بن مسعود را از مجددان فرهنگ ناب [[اسلام]] می‌دانند. علامه سید محمدحسین طباطبایی می‌فرماید: «...او در تجدید حیات علمی [[شیعه]] سعی بلیغ مبذول داشت و خانه‌اش محل تجمع رجال علم و فرهنگ و طالبان فضیلت، همچون مدرسه‌ای مملو از محصلین و محققین و نویسندگان و مقابله‌كنندگان نسخه‌ها و نسخه‌برداران بود. چنان كه گفته‌اند: هر چه داشت در راه نشر دانش به مصرف رساند...».<ref> مفاخر اسلام، ج 2، ص 323.</ref>
 
 
 
'''كرسی تدریس'''
 
 
 
عیاشی چون خورشید، شعاعش بر سرزمین بی‌جان و یخ‌زده جامعه‌ آن روز ماوراءالنهر تابیدن گرفت و حوزه‌های بسته و عقیم آن سامان را متحول ساخت. او توانست فقه پویا و سیال اهل بیت عصمت علیهم‌السلام را بازگو نماید و ستارگانی را حول محور خویش گرد آورد. او از نخستین دانشورانی است كه فرهنگ علوی را در آن نواحی به عنوان یك مذهب و تفكر عمیق علمی مطرح نمود.
 
 
 
[[شیخ طوسی]] می‌نویسد: «محمد بن مسعود بن عیاشی مجلسی برای خواص (اهل فضل) و محفلی درسی برای عامه (مردم) برقرار كرده بود».<ref> فهرست شیخ، ص 136.</ref>
 
 
 
'''شاگردان'''
 
 
 
اینك نام‌ برخی از شاگردان وی را ذكر می‌كنیم:
 
 
 
* 1. ابوعمر محمد بن عمر بن عبدالعزیز كشی (متوفی: ‌340 هـ.ق)؛ كشی از بزرگترین كارشناسان علم رجال است و كتاب «رجال» او جزو معتبرترین كتاب‌های رجالی است كه هنوز مورد استفاده فقیهان و پژوهشگران است.
 
 
 
* 2. ابونصر احمد بن یحیی.
 
 
 
* 3. ابوجعفر بن ابی عوف نجاری.
 
 
 
* 4. ابونصر بن یحیی فقیه.
 
 
 
* 5. ابوطالب مظفر بن جعفر بن محمد علوی.
 
 
 
* 6. ابوالحسن قزوینی.
 
 
 
* 7. ابوبكر قناتی (قنادی).
 
 
 
* 8. ابوعلی وارثی.
 
 
 
* 9. ابونصر خلقانی.
 
 
 
* 10. ابوعبدالله بقال.
 
 
 
* 11. احمد بن عیسی بن جعفر علوی.
 
 
 
* 12. احمد بن یعقوب سنائی.
 
 
 
* 13. احمد بن صفار.
 
 
 
* 14. ابراهیم حُبُوبی.
 
 
 
* 15. اسماعیل بن محمد اسكافی.
 
 
 
* 16. احمد بن یحیی، معروف به ابانصر.
 
 
 
* 17. جعفر بن محمد بن مسعود عیاشی سمرقندی (فرزند عیاشی).
 
 
 
* 18. جعفر بن ابی جعفر سمرقندی.
 
 
 
* 19. جعفر بن ابوالقاسم.
 
 
 
* 20. جعفر بن محمد شاشی (چاچی).
 
 
 
* 21. حیدر بن محمد سمرقندی امامی.
 
 
 
* 22. حسین بن نعیم سمرقندی.
 
 
 
* 23. حسن غزال كنتجی.
 
 
 
* 24. حسین كرمانی.
 
 
 
* 25. حمدویه بن نصر.
 
 
 
* 26. حیدر بن محمد بن نعیم سمرقندی.
 
 
 
* 27. زید بن احمد خلقی.
 
 
 
* 28. سعد صفار.
 
 
 
* 29. عبدالله بن صیدلانی.
 
 
 
* 30. یزدكی و...<ref> رجال طوسی، ص 339ـ498؛ فهرست شیخ، ص 64؛ تنقیح المقال، ج 1، ص 899.</ref>
 
 
 
'''آثار'''
 
 
 
بزرگترین میراثی كه از مشعلداران دین و دیانت برای بشریت به ارمغان رسیده، آثار مكتوب آن‌هاست كه امروز جهان وامدار میراث گرانسنگ ستارگان افول كرده از آسمان دانش و خرد است.
 
 
 
عیاشی توانست در زمینه‌های [[فقه]]، [[حدیث]]، [[قرآن]]، [[كلام]]، ادیان، امامت، [[رجال]]، ادعیه، [[تقیه]]، [[اخلاق]]، جهاد، اعجاز، محبت، [[بهشت]] و [[جهنم]]، سیره، تاریخ، حقوق، آداب، پوشاك، هیئت، نجوم، طب، عروض و قافیه، زجر، استخاره، صنعت خواب و تفأل، 208 كتاب تألیف نماید. متأسفانه از آن‌ها، فقط كتاب تفسیر او از گزند حوادث در امان و برای آیندگان به یادگار ماند.
 
 
 
برخی از آثار عیاشی عبارتند از:
 
 
 
التفسیر، الصلوات، الطهارت، مختصر الصلوات، مختصر المختصر، الصوم، مختصر الصوم، الجنائز، مختصر الجنائز، المناسك، مختصر المناسك، العالم والمتعلم، الدعوات، الزكوه، قسم الزكوه، زكوه الفطره، الاشربه، حد الشارب، الاضاحی، العقیقه، النكاح، الصداق، الطلاق، التقیه، الاجوبه المسكته، سجود القرآن، القول بین القولین، معرفه الناقلین، طب، الرؤیا، النجوم و الفال والقیافه والزجر، القرعه، الفرقان بین حل المأكول و حرامه، الشفعه، الاستبراء، التجاره، القضایا و آداب الحكام، الحد فی الزنا، الحدود فی السرقه، حد القاذف، الدیات، المعاقل، الملاهی، معاریض الشعر، السبق والرمی، قسم الغنیمه والفیئی، الدین والحماله والحواله، القبالات والمزارعه، الاجارات، الهبه، الزهد، الاحباس، القبله، الجزیه والخراج، الطاعه، احتجاج المعجزه، الحیض، العمره، مكه والحرم، نكاح الممالیك، ما یكره من الجمع بینهم، جزافات الخطأ جنایه العبید والجنایه علیهم، جنایه العجم، الحدود، الشروط، دیه الجنین، العینه، الحث علی النكاح، الاكفاء والاولیاء والشهادات فی النكاح، فداء الاساری و الغلول و...
 
 
 
جنید می‌گوید: كتاب‌های او 208 كتاب است و جمع كننده آن‌ها 27 كتاب را پیدا نكرده است.
 
 
 
كتاب‌های عیاشی به سرعت در كتابخانه‌های مهم و حوزه‌های معروف جهان اسلام، در معرض دید و مطالعه طالبان علم قرار گرفت. كتاب‌های وی برای اولین بار، در سال 356 هـ.ق به [[بغداد]] راه یافت.
 
 
 
نجاشی می‌نویسد: «علی بن محمد بن عبدالله ابوالحسن قزوینی قاضی، چهره درخشان از علمای ماست و در [[حدیث]] ثقه است. در سال 356 هـ.ق وارد [[بغداد]] شد و قسمتی از كتب عیاشی را با خود داشت و او نخستین كسی است كه كتب عیاشی را وارد بغداد نمود و آن‌ها را از ابوجعفر احمد بن عیسی علوی زاهد از عیاشی روایت می‌كرد كه او راست كتاب ملح الاخبار كه حسین بن عبیدالله (غضائری) آن را از وی روایت می‌كند».<ref> مفاخر اسلام، ج 2، ص 329.</ref>
 
 
 
'''عیاشی از منظر دیگران'''
 
 
 
محمّد ابونضر العیاشی هو بن مسعود بن عیّاشی. عدلٌ، صدوقٌ و من العمی رَجَع طق، صح، منفق، بصیر مضطلع.<ref> بهجه الآمال، ج 6، ص 630؛ ریحانه الادب، ج 4، ص 221.</ref>
 
 
 
1. نجاشی (372ـ462 هـ.ق): «محمد بن مسعود عیاشی در آغاز جوانی پیرو مذهب عامه بود و از محضر بزرگان آنان حدیث شنید. پس از بررسی و تحقیق به مذهب امامیه پیوست و از محضر ستارگانی چون: علی بن الحسن بن فضال و عبدالله بن محمد بن خالد طیالسی و شماری از بزرگان كوفه، بغداد و قم كسب دانش نمود».<ref> رجال نجاشی، ص 247.</ref>
 
  
2. ابن ندیم (متوفی: 377 هـ.ق): «محمّد بن مسعود عیاشی... از فقیهان امامیه بود كه در غزارت علم، یگانه دوران خود به شمار می‌رفت و كتاب‌هایش در نواحی خراسان اهمیت بسیار داشت. جنید بن نعیم معروف به ابواحمد، تصنیفات او را در پایان نامه‌ای كه به ابوالحسن علی بن محمد علوی نوشته، ذكر نموده است».<ref> فهرست ابن ندیم، ص 361.</ref>
+
==منابع==
  
3. شیخ طوسی (385ـ460 هـ.ق): «محمد بن مسعود بن محمد بن عیاشی، سمرقندی مكنی به ابوالنظر در میان دانشمندان مشرق (خراسان و ماوراءالنهر) از لحاظ علم و فضل و ادب و فهم و بزرگواری از همه علمای زمان خود فزونی داشته است. بیش از دویست تصنیف دارد».<ref> مفاخر اسلام، ج 2، ص 312.</ref>
+
*سيد حسن احمدي‌نژاد بلخي، تلخيص از كتاب گلشن ابرار، جلد 3، صفحه 10.
 +
*عیاشی سمرقندی، [http://www.tahoordanesh.com/page.php?pid=13002 دايرة المعارف طهور]، بازیابی: 29 بهمن 1392.
  
4. [[ابن شهر آشوب]] مازندرانی (متوفی: 588 هـ.ق): «محمد بن مسعود عیاشی اهل سمرقند است. گفته‌اند او از طایفه بنی تمیم است. او از نظر فضل و خرد، در مشرق زمین یگانه بوده و بیش از 20 جلد كتاب نوشته است، از جمله: كتاب التفسیر، العالم والمتعلم، الدعوات، التقیه، الاجوبه المسكته و تجوید القرآن».<ref> معالم العلماء، ص 99.</ref>
+
[[رده:علمای قرن چهارم]]
 
+
[[رده:مفسرین قرآن]]
5. علی بن داود حلی (647ـ707 هـ.ق): «محمد بن مسعود بن محمد بن عیاش سَلَمی سمرقندی، معروف به عیاشی ثقه‌ای راستگو و چهره‌ای درخشان از چهره‌های سرشناس این طایفه (شیعه) و از بزرگان آن‌ها است».<ref> كتاب الرجال، ص 184.</ref>
+
[[رده:فقیهان]]
 
 
6. مامقانی (متوفی: 1351 هـ.ق): «محمد بن مسعود از فقیهان شیعه امامیه و از پرتلاش‌ترین عالمان معاصر و از چشمه‌های خروشان علم بوده است كه آثار وی در خراسان از مقام و شهرت والایی برخوردار بود».<ref> تنقیح المقال، ج 3، ص 183.</ref>
 
 
 
7. اردبیلی (متوفی 1101 هـ.ق): «محمد بن مسعود بن عیاش سلمی سمرقندی، معروف به عیاشی از قبیله بنی تمیمی، شخصیت جلیل القدر، واسع الاخبار، بصیر به روایت و محل وثوق و اعتماد بود. در میان ستارگان امامی، چشم بینا و شیخ كبیر معروف بود».<ref> جامع الروات، ج 2،‌ ص 192.</ref>
 
 
 
8. مدرس تبریزی (1296ـ1373 هـ.ق): «محمد بن مسعود بن محمد بن عیاش، عراقی، كوفی، سمرقندی، تمیمی مكنی به ابونضر معروف به عیاشی، شیخ، رجل، عالم، فاضل، ادیب، مفسر، محدث، صدوق و ثقه از اعیان علمای فرقه حقه و اكابر فقهای اثنی عشریه عهد كلینی... در علم و فضل و فهم و ادب و تبحر و تنوع علمی وحید زمان خود... و با اصول روایت بصیر، در طب و نجوم و قیافه و رؤیا هر یك از ابواب فقهیه زیاده بر دویست كتاب تألیف داده...».<ref> ریحانه الادب، ج 4، ص 220.</ref>
 
 
 
9. سید حسن صدر (1272ـ1291 هـ.ق): «عیاشی محمد بن مسعود بزرگی از بزرگان اصحاب ماست كه در كثرت تصانیف و تألیف شهرت بسزایی دارد و از كتاب‌هایی كه در زمینه سیره و تاریخ دارد، كتاب «مكه» و «حرم» و... می‌باشد. او در ردیف ثقه الاسلام كلینی و علمای قرن سوم هجری نام برده شده است».<ref> تأسیس الشیعه، ص 332.</ref>
 
 
 
10. محدث قمی (1294ـ1316 هـ.ق): «او یكی از بزرگان اصحاب ماست كه در نوجوانی [[بصیرت]] یافت و به مذهب و فقه امامیه رو آورد و از شاگردان علی بن حسین بن علی بن فضال و جمعی دیگر از مشایخ [[كوفه]]، [[بغداد]] و [[قم]] می‌باشد. در راه علم و [[حدیث]] آنچه از پدر ارث برده بود، انفاق نمود...».<ref> الكنی والالقاب، ص 449.</ref>
 
 
 
11. [[آقا بزرگ تهرانی]] (متوفی: 1347): محمد بن مسعود بن محمد عیاشی، ملقب به ابونضر سلمی سمرقندی، معروف به عیاشی، دارای 200 تألیف است و از اصحاب ما چون: علی بن حسین بن علی بن فضال... حدیث شنیده است».<ref> الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج 4، ص 295.</ref>
 
 
 
12. علامه طباطبایی (متوفی: 1358): «...محمد بن مسعود از علمایی است كه در اواخر قرن سوم می‌زیسته‌اند. تمامی دانشمندانی كه بعد از وی آمده‌اند، عیاشی را به جلالت قدر، علو منزلت و سعه فضل ستوده‌اند. علمای رجال او را به عنوان ثقه، عین، صدوق و راستگوی در حدیث خود شناسانده‌اند... در انواع رشته‌های مختلف علمی همچون: فقه و حدیث و طب و نجوم و قیافه و غیره مهارت یافت...».<ref> تفسیر عیاشی، با تصحیح و مقدمه رسول محلاتی، چ 1380.</ref>
 
 
 
13. استاد مطهری (1298ـ1360): «یكی دیگر از فقهای به نام و معروف آن زمان كه معاصر با علی بن بابویه قمی است (329 هـ.ق) بلكه او اندكی تقدم زمانی دارد عیاشی سمرقندی صاحب تفسیر معروف است. او مرد جامع بوده است. اگرچه شهرتش به تفسیر است، او را از فقهاء شمرده‌اند...».<ref> آشنایی با علوم اسلامی، ص 78.</ref>
 
 
 
'''تفسیر عیاشی از منظر علامه طباطبایی'''
 
 
 
علامه سید محمدحسین طباطبایی در مقدمه تفسیر عیاشی كه با تحقیق و تصحیح و تعلیق حجت الاسلام سید هاشم رسولی محلاتی در دو جلد به قطع وزیری (جلد اول در 430 صفحه و جلد دوم در 368 صفحه) برای نخستین بار در سال 1380 هـ.ق در چاپخانه علمیه قم چاپ و نشر گردیده است، می‌نویسد: «یكی از بهترین تفسیرهای كه از علمای پیشین ما بر جا مانده، كتاب تفسیر منسوب به شیخ ما عیاشی رحمه الله علیه و آن كتاب ارزشمندی است...».
 
 
 
در بخش دیگری از این مقدمه آمده است: «تا حال كه یازده قرن از نگارش این تفسیر سپری می‌گردد، احدی از فحول و بزرگان بر این تفسیر خرده نگرفته و همه او را ستوده‌اند».
 
 
 
'''شیوه نگارش تفسیر'''
 
 
 
وی در چینش تفسیر خویش ابتكاری به خرج داده است كه در كمتر تفسیری دیده می‌شود كه ذیلاً نحوه ورود و خروج تفسیر عیاشی را می‌خوانیم:  
 
 
 
'''<I>الف: مقدمه‌ای مبسوطی نوشته است كه این مقدمه حاوی مطالب ذیل است:</I>'''
 
 
 
* در فضل [[قرآن]] 18 [[حدیث]].
 
 
 
* در باب ترك روایت برخلاف كتاب 17 حدیث.
 
 
 
* در باب روایاتی كه در شأن و منزلت قرآن آمده 17 حدیث.
 
 
 
* در باب تفسیر ناسخ و منسوخ، ظاهر و باطن، ‌محكم و متشابه، 11 حدیث.
 
 
 
* در باب ما عنی به الائمه من القرآن 8 حدیث.
 
 
 
* در باب علم ائمه به تأویل 13 حدیث.
 
 
 
* در باب تفسیر برأی 6 حدیث.
 
 
 
* در باب نكوهش جدال در قرآن 4 حدیث.
 
 
 
مجموع 94 حدیث می‌شود.
 
 
 
'''<I>ب. جلد اول:</I>'''
 
 
 
* 1. در تفسیر فاتحه الكتاب، 28 حدیث.
 
 
 
* 2. در تفسیر [[سوره بقره]]، 535 حدیث.
 
 
 
* 3. در تفسیر [[سوره آل عمران]]، 185 حدیث.
 
 
 
* 4. در تفسیر [[سوره نساء]]، 314 حدیث.
 
 
 
* 5. در تفسیر [[سوره مائده]]، 230 حدیث.
 
 
 
* 6. در تفسیر [[سوره انعام]]، 147 حدیث.
 
 
 
* 7. در تفسیر فضل سوره انعام، 353 حدیث.
 
 
 
مجموع 1693 حدیث است.
 
 
 
==پانویس ==
 
<references />
 

نسخهٔ کنونی تا ‏۷ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۹:۴۹

محمد بن مسعود عیاشی سمرقندی صاحب تفسیر معروف قرآن، و از بزرگان فقهاى شیعه است. او مردی جامع بوده و در رشته‌هاى فقه، ادب، حدیث و تفسیر متبحر بوده است.

ولادت و زادگاه

از تاریخ تولد، زادگاه عیاشی چیزی در تاریخ ثبت نگردیده و فقط از وی به نام سمرقندی، عراقی و کوفی نام برده‌اند. رجالیون بزرگ شیعی و سنی، مانند: ابن ندیم، شیخ طوسی، نجاشی، ابن شهر آشوب، علامه حلی، ابن داود، مامقانی، اردبیلی، مدرسی، محدث قمی، علامه آقا بزرگ تهرانی و سید حسن صدر وی را اهل سمرقند می‌دانند.[۱] سمرقند یکی از مناطق ماوراءالنهر است. [۲]

پدر محمد بن مسعود بن محمد بن عیاش از خاندان ثروتمند و سرشناس و خوشنام و خیر سمرقند بود. سیصد هزار دینار پول رایج آن روز از جمله ما ترک وی بود که عیاشی همه آن‌ها را در راه نشر علم و ادب و ترویج فرهنگ اهل بیت علیهم‌السلام به مصرف رساند.[۳]

لقب‌ها

القاب و اوصاف محمد بن مسعود سمرقندی در کتابهای رجالی به این ترتیب است: فقیه؛ جلیل القدر؛ عالم زاهد؛ واسع الاخبار؛ بصیر بالروایه؛ مضطلع؛ ثقه؛ صدوق؛ عین من عیون؛ نبیل؛ ادیب؛ فهیم؛ افضل اهل المشرق علماً؛ اوجد دهره و زمانه فی شقّه؛ غزاره العلم؛ مفسر؛ محدث؛ اکابر؛ وحید؛ مورخ؛ منجم؛ شاعر؛ طبیب؛ شیخ؛ اصحاب؛ رجال من کبار الاصحاب.[۴]

زندگی نامه

تحصیل

عیاشى در آغاز با توجه به محیط نشو و نماى خود که حدود سمرقند و بخارا بوده و اکثر ساکنان آن دیار از فقه اهل سنت پیروى مى‌کردند، پیرو مکتب فقهى اهل سنت بود، ولى در اثر مطالعه و ممارست در کتابهاى شیعه، توفیق نصیب او گردید و مکتب پر فیض فقه جعفرى را پذیرفت. او بیشتر تحصیلات خویش را در حوزه‌های کهن آن روز جهان اسلام، چون: کوفه، بغداد و قم گذرانید.[۵]

عیاشی با ثقه‌الاسلام کلینی و محمد بن بابویه معاصر بود. استادان عیاشی:

محمد بن مسعود عیاشی سمرقندی از محضر نام‌آورترین ستارگان عصر خود در حوزه‌های دین‌پژوهی کوفه، بغداد، قم و سمرقند کسب دانش نمود. اینک نام‌های استادان وی را برمی‌شمریم:

  1. اسحاق بن محمد بصری، از شاگردان امام حسن عسکری علیه السلام
  2. ابراهیم بن محمد بن فارس، از شاگردان امام عسکری علیه السلام
  3. احمد بن منصور خزاعی
  4. احمد بن عبدالله علوی
  5. ابوالعباس بن عبدالله بن سهل بغدادی
  6. ابو عبدالله شاذان قزوینی
  7. ابوعلی محمد بن احمد بن حماد مرورودی.[۶]
  8. حسین بن عبدالله قمی
  9. حمودیه بن نصر[۷]
  10. حسین بن اشکیب سمرقندی، فقیه امامی مذهب در بلخ و سمرقند
  11. جعفر بن ایوب سمرقندی، معروف به ابن تاجر
  12. جبرئیل بن احمد فاریابی
  13. علی بن فضال
  14. عبدالله بن محمد بن خالد طیالسی
  15. علی بن عبدالله بن مروان
  16. علی بن محمد بن نصیر کشی از سمرقند است.
  17. علی بن محمد بن فروزان قمی
  18. علی بن علی خزاعی
  19. علی بن قیس قومسی (سمنانی)
  20. عبدالله بن خَلَفْ
  21. علی بن محمد بن عیسی
  22. عبدالله بن میمون
  23. علی بن حسین
  24. عبدالله بن حمدویه بیهقی (سبزواری)، از شاگردان امام عسکری علیه السلام
  25. فضل بن شاذان نیشابوری
  26. سلیمان بن جعفر
  27. محمد بن یزدان رازی (اهل ری)
  28. قاسم بن هشام لؤلؤ، از شاگردان امام حسن عسکری علیه السلام
  29. محمد بن احمد نهدی
  30. محمد بن عیسی بن عبید یقطینی
  31. محمد بن احمد بن نُعیم، معروف به ابوعبدالله شاذانی
  32. محمد بن ابراهیم بن محمد بن فارس
  33. نصر بن صباح ابوالقاسم بلخی
  34. یوسف بن سخت بصری، از یاران امام حسن عسکری علیه‌السلام[۸]

تأسیس دارالعلوم

محمد بن مسعود عیاشی سمرقندی پس از رسیدن به قله‌های دانش و بازگشت از حوزه‌های دین‌پژوهی مهم جهان اسلام، منزل مسکونی که از پدر به او ارث رسیده بود، را به دارالعلوم و یا دارالحدیث تبدیل نمود.

نجاشی می‌نویسد: «ابوعبدالله حسین بن عبدالله غضائری گفت: از قاضی ابوالحسن علی بن محمّد شنیدم که ابوجعفر زاهدی روایت کرد که محمد بن مسعود سمرقندی پس از مرگ پدرش، تمام میراث او از جمله ۳۰۰۰۰۰ دینار پول رایج را برای جمع‌آوری حدیث و تربیت طلاب به مصرف رساند. منزل وی مانند مسجدی می‌ماند که مملو از جمعیت طلاب بود. گروهی نسخه‌برداری می‌کردند، جمعی مقابله می‌نمودند. بخشی قرائت می‌نمودند و بعضی هم حاشیه می‌نوشتند».[۹]

برخی محمد بن مسعود را از مجددان فرهنگ ناب اسلام می‌دانند. علامه سید محمدحسین طباطبایی می‌فرماید: «...او در تجدید حیات علمی شیعه سعی بلیغ مبذول داشت و خانه‌اش محل تجمع رجال علم و فرهنگ و طالبان فضیلت، همچون مدرسه‌ای مملو از محصلین و محققین و نویسندگان و مقابله‌کنندگان نسخه‌ها و نسخه‌برداران بود. چنان که گفته‌اند: هر چه داشت در راه نشر دانش به مصرف رساند...».[۱۰]

کرسی تدریس

عیاشی چون خورشید، شعاعش بر سرزمین بی‌جان و یخ‌زده جامعه‌ آن روز ماوراءالنهر تابیدن گرفت و حوزه‌های بسته و عقیم آن سامان را متحول ساخت. او توانست فقه پویا و سیال اهل بیت عصمت علیهم‌السلام را بازگو نماید و ستارگانی را حول محور خویش گرد آورد. او از نخستین دانشورانی است که فرهنگ علوی را در آن نواحی به عنوان یک مذهب و تفکر عمیق علمی مطرح نمود.

شیخ طوسی می‌نویسد: «محمد بن مسعود بن عیاشی مجلسی برای خواص (اهل فضل) و محفلی درسی برای عامه (مردم) برقرار کرده بود».[۱۱]

شاگردان عیاشی

اینک نام‌ برخی از شاگردان وی را ذکر می‌کنیم:

  1. ابوعمر محمد بن عمر بن عبدالعزیز کشی (متوفی: ‌۳۴۰ هـ.ق)؛ کشی از بزرگترین کارشناسان علم رجال است و کتاب «رجال» او جزو معتبرترین کتاب‌های رجالی است که هنوز مورد استفاده فقیهان و پژوهشگران است.
  2. ابونصر احمد بن یحیی
  3. ابوجعفر بن ابی عوف نجاری
  4. ابونصر بن یحیی فقیه
  5. ابوطالب مظفر بن جعفر بن محمد علوی
  6. ابوالحسن قزوینی
  7. ابوبکر قناتی (قنادی)
  8. ابوعلی وارثی
  9. ابونصر خلقانی
  10. ابوعبدالله بقال
  11. احمد بن عیسی بن جعفر علوی
  12. احمد بن یعقوب سنائی
  13. احمد بن صفار
  14. ابراهیم حُبُوبی
  15. اسماعیل بن محمد اسکافی
  16. احمد بن یحیی، معروف به ابانصر
  17. جعفر بن محمد بن مسعود عیاشی سمرقندی (فرزند عیاشی)
  18. جعفر بن ابی جعفر سمرقندی
  19. جعفر بن ابوالقاسم
  20. جعفر بن محمد شاشی (چاچی)
  21. حیدر بن محمد سمرقندی امامی
  22. حسین بن نعیم سمرقندی
  23. حسن غزال کنتجی
  24. حسین کرمانی
  25. حمدویه بن نصر
  26. حیدر بن محمد بن نعیم سمرقندی
  27. زید بن احمد خلقی
  28. سعد صفار
  29. عبدالله بن صیدلانی
  30. یزدکی و...[۱۲]

تألیفات

عیاشى در علم طب، نجوم، قیافه و فقه بیش از ۲۰۰ جلد کتاب دارد که در الفهرست ابن ندیم بیش از ۱۵۰ جلد از آنها ذکر شده است.

عیاشی توانست در زمینه‌های فقه، حدیث، قرآن، کلام، ادیان، امامت، رجال، ادعیه، تقیه، اخلاق، جهاد، اعجاز، محبت، بهشت و جهنم، سیره، تاریخ، حقوق، آداب، پوشاک، هیئت، نجوم، طب، عروض و قافیه، زجر، استخاره، صنعت خواب و تفأل، ۲۰۸ کتاب تألیف نماید. کتاب معروفی که از او به یادگار مانده است کتاب التفسیر است. تفسیر او بر اساس اخبار و احادیث ائمه اطهار علیهم السلام تنظیم شده است. و بیشتر شبیه تفسیر فرات و تفسیر على بن ابراهیم مى‌باشد.

از جمله تألیفات وى مى‌توان به این کتاب‌ها اشاره کرد:

  1. کتاب التفسیر
  2. المعاریض
  3. کتاب الشعر
  4. الأنبیاء و الأولیاء
  5. سیرة أبی بکر
  6. سیرة عمر
  7. سیرة عثمان
  8. مکة و الحرام
  9. الصلوة
  10. الطهارة
  11. مختصر الصلوة
  12. مختصر الحیض
  13. الجنائز
  14. مختصر الجنائز
  15. المناسک
  16. العالم و المتعلم
  17. الدعوات
  18. الزکاة
  19. الأشربة
  20. حد الشار الأضاحى

کتاب‌های عیاشی به سرعت در کتابخانه‌های مهم و حوزه‌های معروف جهان اسلام، در معرض دید و مطالعه طالبان علم قرار گرفت. کتاب‌های وی برای اولین بار، در سال ۳۵۶ هـ.ق به بغداد راه یافت.

نجاشی می‌نویسد: «علی بن محمد بن عبدالله ابوالحسن قزوینی قاضی، چهره درخشان از علمای ماست و در حدیث ثقه است. در سال ۳۵۶ هـ.ق وارد بغداد شد و قسمتی از کتب عیاشی را با خود داشت و او نخستین کسی است که کتب عیاشی را وارد بغداد نمود و آن‌ها را از ابوجعفر احمد بن عیسی علوی زاهد از عیاشی روایت می‌کرد که او راست کتاب ملح الاخبار که حسین بن عبیدالله (غضائری) آن را از وی روایت می‌کند».[۱۳]

شیخ طوسی می‌نویسد: «جعفر بن محمد بن مسعود عیاشی (فرزند عیاشی)، فاضل و راوی بود و جمیع آثار پدر را روایت نمود. ابوالفضل شیبانی از او روایت کرده است».[۱۴]

عیاشی از منظر دیگران

محمّد ابونضر العیاشی هو بن مسعود بن عیّاشی. عدلٌ، صدوقٌ و من العمی رَجَع طق، صح، منفق، بصیر مضطلع.[۱۵]

۱. نجاشی (۳۷۲ـ۴۶۲ هـ.ق): «محمد بن مسعود عیاشی در آغاز جوانی پیرو مذهب عامه بود و از محضر بزرگان آنان حدیث شنید. پس از بررسی و تحقیق به مذهب امامیه پیوست و از محضر ستارگانی چون: علی بن الحسن بن فضال و عبدالله بن محمد بن خالد طیالسی و شماری از بزرگان کوفه، بغداد و قم کسب دانش نمود».[۱۶]

۲. ابن ندیم (متوفی: ۳۷۷ هـ.ق): «محمّد بن مسعود عیاشی... از فقیهان امامیه بود که در غزارت علم، یگانه دوران خود به شمار می‌رفت و کتاب‌هایش در نواحی خراسان اهمیت بسیار داشت. جنید بن نعیم معروف به ابواحمد، تصنیفات او را در پایان نامه‌ای که به ابوالحسن علی بن محمد علوی نوشته، ذکر نموده است».[۱۷]

۳. شیخ طوسی (۳۸۵ـ۴۶۰ هـ.ق): «محمد بن مسعود بن محمد بن عیاشی، سمرقندی مکنی به ابوالنظر در میان دانشمندان مشرق (خراسان و ماوراءالنهر) از لحاظ علم و فضل و ادب و فهم و بزرگواری از همه علمای زمان خود فزونی داشته است. بیش از دویست تصنیف دارد».[۱۸]

۴. ابن شهر آشوب مازندرانی (متوفی: ۵۸۸ هـ.ق): «محمد بن مسعود عیاشی اهل سمرقند است. گفته‌اند او از طایفه بنی تمیم است. او از نظر فضل و خرد، در مشرق زمین یگانه بوده و بیش از ۲۰ جلد کتاب نوشته است، از جمله: کتاب التفسیر، العالم والمتعلم، الدعوات، التقیه، الاجوبه المسکته و تجوید القرآن».[۱۹]

۵. علی بن داود حلی (۶۴۷ـ۷۰۷ هـ.ق): «محمد بن مسعود بن محمد بن عیاش سَلَمی سمرقندی، معروف به عیاشی ثقه‌ای راستگو و چهره‌ای درخشان از چهره‌های سرشناس این طایفه (شیعه) و از بزرگان آن‌ها است».[۲۰]

۶. مامقانی (متوفی: ۱۳۵۱ هـ.ق): «محمد بن مسعود از فقیهان شیعه امامیه و از پرتلاش‌ترین عالمان معاصر و از چشمه‌های خروشان علم بوده است که آثار وی در خراسان از مقام و شهرت والایی برخوردار بود».[۲۱]

۷. اردبیلی (متوفی ۱۱۰۱ هـ.ق): «محمد بن مسعود بن عیاش سلمی سمرقندی، معروف به عیاشی از قبیله بنی تمیمی، شخصیت جلیل القدر، واسع الاخبار، بصیر به روایت و محل وثوق و اعتماد بود. در میان ستارگان امامی، چشم بینا و شیخ کبیر معروف بود».[۲۲]

۸. مدرس تبریزی (۱۲۹۶ـ۱۳۷۳ هـ.ق): «محمد بن مسعود بن محمد بن عیاش، عراقی، کوفی، سمرقندی، تمیمی مکنی به ابونضر معروف به عیاشی، شیخ، رجل، عالم، فاضل، ادیب، مفسر، محدث، صدوق و ثقه از اعیان علمای فرقه حقه و اکابر فقهای اثنی عشریه عهد کلینی... در علم و فضل و فهم و ادب و تبحر و تنوع علمی وحید زمان خود... و با اصول روایت بصیر، در طب و نجوم و قیافه و رؤیا هر یک از ابواب فقهیه زیاده بر دویست کتاب تألیف داده...».[۲۳]

۹. سید حسن صدر (۱۲۷۲ـ۱۲۹۱ هـ.ق): «عیاشی محمد بن مسعود بزرگی از بزرگان اصحاب ماست که در کثرت تصانیف و تألیف شهرت بسزایی دارد و از کتاب‌هایی که در زمینه سیره و تاریخ دارد، کتاب «مکه» و «حرم» و... می‌باشد. او در ردیف ثقه الاسلام کلینی و علمای قرن سوم هجری نام برده شده است».[۲۴]

۱۰. محدث قمی (۱۲۹۴ـ۱۳۱۶ هـ.ق): «او یکی از بزرگان اصحاب ماست که در نوجوانی بصیرت یافت و به مذهب و فقه امامیه رو آورد و از شاگردان علی بن حسین بن علی بن فضال و جمعی دیگر از مشایخ کوفه، بغداد و قم می‌باشد. در راه علم و حدیث آنچه از پدر ارث برده بود، انفاق نمود...».[۲۵]

۱۱. آقا بزرگ تهرانی (متوفی: ۱۳۴۷): محمد بن مسعود بن محمد عیاشی، ملقب به ابونضر سلمی سمرقندی، معروف به عیاشی، دارای ۲۰۰ تألیف است و از اصحاب ما چون: علی بن حسین بن علی بن فضال... حدیث شنیده است».[۲۶]

۱۲. علامه طباطبایی (متوفی: ۱۳۵۸): «...محمد بن مسعود از علمایی است که در اواخر قرن سوم می‌زیسته‌اند. تمامی دانشمندانی که بعد از وی آمده‌اند، عیاشی را به جلالت قدر، علو منزلت و سعه فضل ستوده‌اند. علمای رجال او را به عنوان ثقه، عین، صدوق و راستگوی در حدیث خود شناسانده‌اند... در انواع رشته‌های مختلف علمی همچون: فقه و حدیث و طب و نجوم و قیافه و غیره مهارت یافت...».[۲۷]

۱۳. استاد مطهری (۱۲۹۸ـ۱۳۶۰): «یکی دیگر از فقهای به نام و معروف آن زمان که معاصر با علی بن بابویه قمی است (۳۲۹ هـ.ق) بلکه او اندکی تقدم زمانی دارد عیاشی سمرقندی صاحب تفسیر معروف است. او مرد جامع بوده است. اگرچه شهرتش به تفسیر است، او را از فقهاء شمرده‌اند...».[۲۸]

تفسیر عیاشی

در تفسیر عیاشى، همچون دیگر آثار امامیه این دوره، جنبه روایى غالب است. از این تفسیر تنها نیمی، یعنی از سوره حمد تا پایان سوره کهف موجود است و نیمی دیگر مفقود شده است.

علامه سید محمدحسین طباطبایی در مقدمه تفسیر عیاشی که با تحقیق و تصحیح و تعلیق حجت الاسلام سید هاشم رسولی محلاتی در دو جلد به قطع وزیری (جلد اول در ۴۳۰ صفحه و جلد دوم در ۳۶۸ صفحه) برای نخستین بار در سال ۱۳۸۰ هـ.ق در چاپخانه علمیه قم چاپ و نشر گردیده است، می‌نویسد: «یکی از بهترین تفسیرهای که از علمای پیشین ما بر جا مانده، کتاب تفسیر منسوب به شیخ ما عیاشی رحمه الله علیه و آن کتاب ارزشمندی است...».

در بخش دیگری از این مقدمه آمده است: «تا حال که یازده قرن از نگارش این تفسیر سپری می‌گردد، احدی از فحول و بزرگان بر این تفسیر خرده نگرفته و همه او را ستوده‌اند».

مجموع احادیث این تفسیر ۱۶۹۳ حدیث است.

وفات

زرکلى، صاحب الأعلام تاریخ وفات عیاشی را ۳۲۰ هجرى دانسته است. به احتمال قوی، او در جوار تربت سردار شهید خراسان، حضرت قثم بن عباس (پسرعموی حضرت محمد صلی الله علیه و آله) به خاک سپرده شد.

پانویس

  1. فهرست ابن ندیم، ص ۳۶۱؛ نجاشی، ص ۲۴۷ و جامع الروات، ج ۲، ص ۱۹۲.
  2. البلدان، ص ۵۹-۷۰.
  3. فهرست ابن ندیم، ص ۳۶۱؛ رجال نجاشی، ص ۲۴۷؛ رجال طوسی، ص ۱۳۶ و معالم العلما، ص ۲۹.
  4. رجوع شود به منابع رجالی مذکور در همین مقاله.
  5. بهجه الآمال، ج ۶، ص ۶۳۰؛ ریحانه الادب، ج ۴، ص ۲۲۱ و رجال نجاشی، ص ۲۴۷.
  6. مرو رود هم اکنون دو قسمت شده است یکی مرو کبری که جزو کشور ترکمنستان است و دیگری، مرو صغری است که جزو قلمرو افغانستان، در همسایگی خراسان و شهرستان سرخس واقع شده است.
  7. رجال نجاشی، ص ۲۴۷.
  8. رجال نجاشی، ص ۲۴۷؛ جامع الرجال، ص ۵۸؛ فوائد رضویه، ص ۶۹۲؛ رجال کشی، ص ۳۱۸.
  9. رجال نجاشی، ص۲۴۷.
  10. مفاخر اسلام، ج ۲، ص ۳۲۳.
  11. فهرست شیخ، ص ۱۳۶.
  12. رجال طوسی، ص ۳۳۹ـ۴۹۸؛ فهرست شیخ، ص ۶۴؛ تنقیح المقال، ج ۱، ص ۸۹۹.
  13. مفاخر اسلام، ج ۲، ص ۳۲۹.
  14. رجال طوسی، ص ۴۵۹.
  15. بهجه الآمال، ج ۶، ص ۶۳۰؛ ریحانه الادب، ج ۴، ص ۲۲۱.
  16. رجال نجاشی، ص ۲۴۷.
  17. فهرست ابن ندیم، ص ۳۶۱.
  18. مفاخر اسلام، ج ۲، ص ۳۱۲.
  19. معالم العلماء، ص ۹۹.
  20. کتاب الرجال، ص ۱۸۴.
  21. تنقیح المقال، ج ۳، ص ۱۸۳.
  22. جامع الروات، ج ۲،‌ ص ۱۹۲.
  23. ریحانه الادب، ج ۴، ص ۲۲۰.
  24. تأسیس الشیعه، ص ۳۳۲.
  25. الکنی والالقاب، ص ۴۴۹.
  26. الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج ۴، ص ۲۹۵.
  27. تفسیر عیاشی، با تصحیح و مقدمه رسول محلاتی، چ ۱۳۸۰.
  28. آشنایی با علوم اسلامی، ص ۷۸.

منابع

  • سيد حسن احمدي‌نژاد بلخي، تلخيص از كتاب گلشن ابرار، جلد 3، صفحه 10.
  • عیاشی سمرقندی، دايرة المعارف طهور، بازیابی: 29 بهمن 1392.