اذن دخول: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
 
(۲ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
{{مدخل دائره المعارف|کتاب [[فرهنگ عاشورا(کتاب)|فرهنگ عاشورا]]}}
+
{{خوب}}
 +
'''«اذن دخول»''' به معنای اجازه ورود خواستن، هم در [[آداب و سنن اسلامی|آداب معاشرت اسلامى]] است که انسان سرزده و بى اذن و اجازه وارد منزل و اتاق کسى نشود و قبلا اعلام کند، که به آن استیذان و استیناس هم مى‌گویند و در آیات ۲۸-۲۷ [[سوره نور]] مطرح شده است؛ و هم در آداب [[زیارت]] حرم هاى مطهر [[پیامبر اکرم]] و [[ائمه]] علیهم‌السلام و بقاع متبرکه آمده است که به عنوان رعایت [[ادب]] نسبت به حریم [[اولیاء الله|اولیاى خدا]]، متن ‌خاص اذن دخول در آستانه ورود به حرم خوانده شود.
  
اذن ورود، هم در آداب معاشرت اسلامى است كه انسان سرزده و بى اذن و اجازه وارد منزل و اتاق كسى نشود و قبلا اعلام كند كه به اين، استيذان و استيناس هم مى‌گويند و در آيات 28-26 [[سوره نور]] مطرح شده است و هم در آداب [[زيارت]] حرم هاى مطهر پيامبر و ائمه و بقاع متبركه آمده است كه به عنوان رعايت ادب نسبت به حريم اولياى خدا متن ‌خاص اذن دخول در آستانه ورود به حرم خوانده شود.
+
غالبا، مستند این اذن‌طلبی برای ورود به حرم [[معصوم|معصومین]] را آیه {{متن قرآن|«یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَدْخُلُوا بُیوتَ النَّبِی إِلاَّ أَن یؤْذَنَ لَکمْ»}}<ref>[[سوره احزاب]]، ۵۳.</ref> دانسته‌اند، که نهی از ورود بی اذن به خانه پیامبر (ص) است.
  
در متن اذن دخول به حرم [[رسول ‌خدا]] صلی الله علیه و آله آمده است: «اللهم انى وقفت على باب بيت من بيوت نبيك و آل نبيك... باذن ‌الله و اذن رسوله و اذن خلفائه و اذنكم صلوات الله عليكم اجمعين ادخل هذا البيت...».<ref>[[بحارالانوار]]، ج 97، ص 160.</ref>
+
مفهوم اذن دخول این است که آن بزرگواران را زندگان جاوید مى دانیم که به اذن خدا از حال و راز همه زائران خود آگاهند. محتواى اذن دخول هایى که براى ورود در این حرم هاى مقدس وارد شده، در بیدارى قلب و حضور دل و توجه به موقعیت آن حرم شریف و معرفت صاحب آن و زدودن غبار [[غفلت]] از روح و جان بسیار مؤثر است.
  
 +
از قول [[شهید اول]] نقل شده که زائر، بر درگاه حرم بایستد، [[دعا]] کند و اذن بطلبد و اگر در دل خود خشوعی احساس کرد و [[رقت قلب|رقّت قلب]] حاصل شد، وارد شود، وگرنه بهتر است که برای ورود، زمان دیگری را انتخاب کند که رقت قلب و [[خشوع]] حاصل شود؛<ref>بحارالأنوار، ج ۹۷، ص ۱۲۶.</ref> برای اینکه غرضِ مهم‌تر از ورود به حرم، حضور قلب است تا انسان از رحمت نازله از سوی خدا برخوردار شود.
 +
 +
به تصریح برخى از جملات این اذن دخول ها، زائر به هنگام ورود مى گوید: «وَ اَعْلَمُ اَنَّ رَسُولَکَ وَخُلَفآئَکَ عَلَیْهِمُ السَّلامُ، اَحْیاءٌ عِنْدَکَ یُرْزَقُونَ، یَرَوْنَ مَقامى وَ یَسْمَعُونَ کَلامى وَ یَرُدُّونَ سَلامى»؛ خدایا من عقیده دارم که پیامبر تو و جانشینانت زنده اند و در نزد تو روزى داده مى شوند. اگر زائرى در بدو ورود به محضر معصومان (علیهم السلام) با این اعتقاد وارد شود و این حقیقت را با جان و دل بپذیرد که آنان او را مى بینند و سخن او را مى شنوند و به سلام و ارادتش پاسخ مى دهند، [[زیارت|زیارت]] او حال و هواى دیگرى خواهد داشت.
 
==پانویس==
 
==پانویس==
<references/>  
+
<references />  
 
 
 
==منابع==
 
==منابع==
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
+
* [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، جواد محدثی، نشر معروف.
 +
* [https://makarem.ir/main.aspx?reader=1&pid=61829&lid=0&mid=11858&catid=6513 "اذن دخول"، پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر آیت‌الله مکارم شیرازی].
  
 
[[رده:آداب و سنن]]
 
[[رده:آداب و سنن]]
 +
[[رده:زیارت]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۰ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۵۸

«اذن دخول» به معنای اجازه ورود خواستن، هم در آداب معاشرت اسلامى است که انسان سرزده و بى اذن و اجازه وارد منزل و اتاق کسى نشود و قبلا اعلام کند، که به آن استیذان و استیناس هم مى‌گویند و در آیات ۲۸-۲۷ سوره نور مطرح شده است؛ و هم در آداب زیارت حرم هاى مطهر پیامبر اکرم و ائمه علیهم‌السلام و بقاع متبرکه آمده است که به عنوان رعایت ادب نسبت به حریم اولیاى خدا، متن ‌خاص اذن دخول در آستانه ورود به حرم خوانده شود.

غالبا، مستند این اذن‌طلبی برای ورود به حرم معصومین را آیه «یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَدْخُلُوا بُیوتَ النَّبِی إِلاَّ أَن یؤْذَنَ لَکمْ»[۱] دانسته‌اند، که نهی از ورود بی اذن به خانه پیامبر (ص) است.

مفهوم اذن دخول این است که آن بزرگواران را زندگان جاوید مى دانیم که به اذن خدا از حال و راز همه زائران خود آگاهند. محتواى اذن دخول هایى که براى ورود در این حرم هاى مقدس وارد شده، در بیدارى قلب و حضور دل و توجه به موقعیت آن حرم شریف و معرفت صاحب آن و زدودن غبار غفلت از روح و جان بسیار مؤثر است.

از قول شهید اول نقل شده که زائر، بر درگاه حرم بایستد، دعا کند و اذن بطلبد و اگر در دل خود خشوعی احساس کرد و رقّت قلب حاصل شد، وارد شود، وگرنه بهتر است که برای ورود، زمان دیگری را انتخاب کند که رقت قلب و خشوع حاصل شود؛[۲] برای اینکه غرضِ مهم‌تر از ورود به حرم، حضور قلب است تا انسان از رحمت نازله از سوی خدا برخوردار شود.

به تصریح برخى از جملات این اذن دخول ها، زائر به هنگام ورود مى گوید: «وَ اَعْلَمُ اَنَّ رَسُولَکَ وَخُلَفآئَکَ عَلَیْهِمُ السَّلامُ، اَحْیاءٌ عِنْدَکَ یُرْزَقُونَ، یَرَوْنَ مَقامى وَ یَسْمَعُونَ کَلامى وَ یَرُدُّونَ سَلامى»؛ خدایا من عقیده دارم که پیامبر تو و جانشینانت زنده اند و در نزد تو روزى داده مى شوند. اگر زائرى در بدو ورود به محضر معصومان (علیهم السلام) با این اعتقاد وارد شود و این حقیقت را با جان و دل بپذیرد که آنان او را مى بینند و سخن او را مى شنوند و به سلام و ارادتش پاسخ مى دهند، زیارت او حال و هواى دیگرى خواهد داشت.

پانویس

  1. سوره احزاب، ۵۳.
  2. بحارالأنوار، ج ۹۷، ص ۱۲۶.

منابع