حَکَم

«حَکم» به معنای حاکم است و به کسى گویند که از او حُکم به نحو قطع و یقین صادر شود. در قرآن آمده است: «وَإِنْ خِفْتُمْ شِقَاقَ بَینِهِمَا فَابْعَثُواْ حَکمًا مِّنْ أَهْلِهِ وَحَکمًا مِّنْ أَهْلِهَا»؛ هر گاه بترسید میان زن و شوهر خلاف افتد از کسان شوهر حَکمی معین کنید و از کسان زن حَکمی.

همچنین در برخی زیارات، ائمه علیهم السلام «حکم» خدا در زمین معرفی شده اند؛ در کتاب «المزار» ابن مشهدی در باب "ذکر العمل بالمسجد الجامع بالکوفه" در ضمن سلام به حضرت علی علیه السلام به هنگام ورود به مسجد کوفه آمده است: «أَشْهَدُ یا أَمِیرَالْمُؤْمِنِینَ ... أَنَّک حَکمُ‌ اللَّهِ‌ فِی أَرْضِهِ وَ قَاضِی أَمْرِه وَ بَابُ حِکمَتِهِ‏». و شهادت می دهم تو حکم و داور خدا در روى زمینى و قاضى به امر او و درِ علم و حکمت او هستی.

منابع

• فرهنگ قرآن، جلد ۱۲، واژه "حکم".
• المزار الکبیر، ابن مشهدی.
• نثر طوبی، ابوالحسن شعرانی، واژه "حکم".