موسی بن حسن اشعری قمی

این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.

محتوای فعلی بخشی از یک کتاب متناسب با عنوان است.

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

«موسی بن حسن اشعری قمی» نوه عمران بن عبدالله اشعری، از محدثان بزرگ شیعه اهل قم، در قرن سوم هجری است. نجاشی این راوی برجسته را با صفات «ثقةٌ عینٌ جلیلٌ» توصیف نموده و می گوید او حدود ۳۰ کتاب تألیف کرده است، از جمله: کتاب الصلوة، کتاب الحج، کتاب یوم و لیله.

زندگی‌نامه

موسی بن حسن بن عامر، در قم متولد شد و زیست و به «قمی» اشتهار یافت. لقب معروفش اشعری است و کنیه او ابوالحسن می باشد. تاریخ دقیق ولادت موسی بن حسن، ذکر نشده است؛ شاید بتوان حدس زد که آن بزرگوار در اوایل نیمه اول سده سوم هجری به دنیا آمده است.

جدّ موسی بن حسن اشعری، یعنی عمران بن عبدالله اشعری قمی، از چهره های درخشان این خاندان است و از آنچه مرحوم کشى درباره او نقل کرده است، برمى آید که وى با وجود دورى راه، چندین بار به دیدار امام صادق علیه‌السلام رفته و از محضر ایشان بهره فراوان جسته است.

بر اساس برآوردی که از تاریخ تولّد موسی بن حسن بن عامر به دست آمد، او در روزگار حیات دو امام معصوم، یعنی امام هادی و امام عسکری(ع)، زندگی می کرد و باید مانند محدثان دیگر جزو یاران آنان محسوب می شد؛ ولی گویا ایشان به حضور آنان نرسیده است؛ زیرا بزرگان رجال، در این که او از اصحاب امام باشد سکوت کرده اند؛ چنانکه شیخ طوسی در کتاب رجال خود، این محدّث قمی را در شمار راویانی ذکر می کند که بدون واسطه، از امامان نقل حدیث نکرده اند.

موسی بن حسن اشعری قمی، پس از عمری تلاش در راه حفظ و گسترش معارف اهل بیت علیهم‌السلام، عاقبت به جوار رحمت الهی پرکشید. گویا او در اواخر سده سوم هجری از دنیا رفته است. همچنین محل آرامگاه او معلوم نیست و شاید مانند ده‌ها محدث بزرگ شیعی، در جوار مرقد مطهر حضرت معصومه علیهاالسلام در قم به خاک سپرده شده است.

استادان و شاگردان

شمار استادان موسی بن حسن را در کتاب‌های تراجم راویان، تقریباً ۲۵ نفر نوشته‌اند که جمعی از آنان از چهره‌های شاخص و صاحب نام عالمان شیعه‌ اند، از جمله:

• ۱- سندی بن محمد؛ او روایتگری موجّه و بزرگوار و مورد اطمینان دانشوران رجال است.

• ۲- سلیمان الجعفری؛ او نیز از برجسته ترین و موجّه ترین یاران امام کاظم و امام رضا(علیهماالسلام) است و نسب او به جناب جعفر بن ابی طالب می رسد.

• ۳- ابوالحسن نهدی؛

• ۴- ایوب بن نوح؛

• ۵- عباس بن معروف قمی؛

• ۶- محمد بن حسین بن ابی الخطاب؛

• ۷- محمد بن عبدالحمید؛

• ۸- فضل بن عامر؛

• ۹- هیثم بن مسروق؛

• ۱۰- حسن بن حسین لؤلؤی.

موسی بن حسن اشعری پس از این که تحت تعلیم و تربیت استادان فراوانی قرار گرفت، خود به تعلیم و تربیت شاگردانی چند همت گماشت. گرچه تعداد شاگردان او انگشت شمار است، اما همان تعداد از بزرگان حدیث و فقه به شمار می‌آیند. آن‌ها عبارتند از:

• ۱- سعد بن عبدالله اشعری قمی؛

• ۲- محمد بن عبدالله بن جعفر حمیری قمی؛

• ۳- محمد بن یحیی عطار قمی.

در نظر عالمان

نجاشی درباره موسی بن حسن قمی می گوید: «ثقةٌ عینٌ جلیلٌ؛ او محدثی مورد اطمینان، برجسته و بزرگوار است».

این سخن نجاشی، پایه سخن تمام رجال شناسان شیعی تا عصر ما قرار گرفته و هر کس به گونه ای به این مضمون اشاره کرده است؛ همانند علّامه حلی، شیخ حر عاملی، علامه ممقانی و ... .

مدرس و رجالی معاصر آیة الله جعفر سبحانی در این‌باره چنین می نگارد: «او یکی از فقهای شیعه، محدّث بزرگوار، موجّه و برجسته و دارای تصانیف فراوان است».

آثار و تألیفات

حسن بن موسی اشعری قمی، تنها به تربیت شاگرد بسنده نکرد، بلکه او برای این که اندوخته های خویش را به آیندگان برساند، به تألیف کتاب نیز اقدام ورزید. چندین کتاب حدیث در باب های گوناگون از این محدّث به یادگار مانده است. نجاشی، در این باره چنین می نگارد: «حسن بن موسی ۳۰ کتاب تصنیف کرد که از آنها است: کتاب الطلاق؛ کتاب الوصایا؛ کتاب الفضائل؛ کتاب النصائل؛ کتاب الرحمه؛ کتاب الصلوة؛ کتاب الزکوة؛ کتاب الحج؛ کتاب الصیام؛ کتاب یوم و لیله و کتاب الطبّ.

این کتاب ها نزد مؤلفان کتب اربعه شیعه موجود بوده و جناب نجاشی هنگام تألیف اثر گرانقدر خود، به آن ها دسترسی داشته است؛ ولی بر اثر گذشت زمان در طی قرن ها، از میان رفته است.

نمونه‌ای از روایات

یکی از محققان تراجم و رجال، تعداد روایاتی را که موسی بن حسن قمی نقل کرده، حدود ۷۶ حدیث دانسته است. برخی از روایات وی چنین است:

آداب سوار شدن بر مرکب:

موسی بن حسن با واسطه از علی بن ربیعه روایت می کند: چون حضرت علی(ع) پا بر رکاب اسب می نهاد، می فرمود: «بسم الله» و هنگامی که بر اسب قرار می گرفت، می فرمود: «الحمدلله الذی کرَّمنا و حَمَلنا فی البرّ و البحر و رزقنا من الطیّبات». آن گاه حضرت ۳ مرتبه «سبحان الله» و ۳ مرتبه «الحمدلله» و ۳ مرتبه «الله کبر» می گفت و در آخر می فرمود: «ربِّ اغفرلی فانّه لایغفر الذّنوبَ الاّ انت». سپس حضرت علی(ع) می فرماید: «هنگامی که من همراه رسول خدا(ص) بودم، او چنین کرد».

آداب زیارت امام حسین(ع):

با واسطه از امام صادق(ع) نقل می کند: آن بزرگوار به یکی از یاران خود فرمود: هنگامی که به زیارت امام حسین(ع) می روی، اوّل خداوند عالم را ستایش کن و بر رسول کرم درود فرست و بسیار کوشش کن. سپس بگو: «سلام الله و سلام ملائکته فیما تروح و تغدو الزکیات الطاهرات لک و علیک و سلام الله و سلام ملائکته المقرّبین...». در ادامه حدیث، آن حضرت روش زیارت امام حسین(ع) و اعمال و دعاهایی که هنگام زیارت باید خوانده شود، برای راوی بیان می فرماید.

منابع

• ابوالحسن ربانی، دانشوران قم؛ پایگاه اطلاع رسانی حوزه.
• على محمدى‌یدک، "عمران بن عبدالله اشعری قمی؛ راوى نجیب"، ستارگان حرم، جلد۹.