قرآن/ جزء 30 (متن و ترجمه)
این جزء از آیه 1سوره نباء آغاز و تا آیه 6 سوره ناس ادامه دارد. در این جز سوره نباء، نازعات، عبس ، تکویر، انفطار، مطففین، انشقاق ، بروج ، الطارق، اعلی، الغاشية، فجر، بلد، الشمس، الليل، ضحى، انشراح، تین، علق، قدر، بينة، زلزال، عادیات، قارعه، تکاثر، عصر، همزة، فیل، قریش، ماعون، کوثر، کافرون، نصر، مسد، توحید، فلق، ناس قرار دارد.
(قاری: پرهیزگار)
سوره نباء
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ عَمَّ يَتَسَاءَلُونَ ﴿١﴾
به نام خدا که رحمتش بی اندازه است و مهربانی اش همیشگی.
درباره چه چیز از یکدیگر می پرسند؟ (۱)
عَنِ النَّبَإِ الْعَظِيمِ ﴿٢﴾
از آن خبر بزرگ [قیامت کبری] (۲)
الَّذِي هُمْ فِيهِ مُخْتَلِفُونَ ﴿٣﴾
که همواره درباره آن با یکدیگر اختلاف دارند [که واقع می شود یا نه؟] (۳)
كَلَّا سَيَعْلَمُونَ ﴿٤﴾
نه چنین است [که می پندارند] به زودی [به حتمی بودن وقوع آن] آگاه خواهند شد. (۴)
ثُمَّ كَلَّا سَيَعْلَمُونَ ﴿٥﴾
باز هم نه چنین است [که می پندارند] به زودی [به حتمی بودن وقوع آن] آگاه خواهند شد. (۵)
أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا ﴿٦﴾
آیا زمین را بستر آرامش قرار ندادیم؟ (۶)
وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا ﴿٧﴾
و کوه ها را میخ هایی [برای استواری آن؟] (۷)
وَخَلَقْنَاكُمْ أَزْوَاجًا ﴿٨﴾
و شما را جفت هایی [به صورت نر و ماده] آفریدیم، (۸)
وَجَعَلْنَا نَوْمَكُمْ سُبَاتًا ﴿٩﴾
و خوابتان را مایه استراحت و آرامش [و تمدّد اعصاب] قرار دادیم، (۹)
وَجَعَلْنَا اللَّيْلَ لِبَاسًا ﴿١٠﴾
و شب راپوششی (۱۰)
وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشًا ﴿١١﴾
و روز را وسیله معاش مقرّر کردیم؛ (۱۱)
وَبَنَيْنَا فَوْقَكُمْ سَبْعًا شِدَادًا ﴿١٢﴾
و بر فرازتان هفت آسمان استوار بنا نهادیم، (۱۲)
وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا ﴿١٣﴾
و چراغی روشن و حرارت زا پدید آوردیم، (۱۳)
وَأَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجًا ﴿١٤﴾
و از ابرهای متراکم و باران زا آبی ریزان نازل کردیم (۱۴)
لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَنَبَاتًا ﴿١٥﴾
تا به وسیله آن دانه و گیاه برویانیم، (۱۵)
وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا ﴿١٦﴾
و باغ هایی از درختان به هم پیچیده و انبوه بیرون آوریم. (۱۶)
إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ كَانَ مِيقَاتًا ﴿١٧﴾
بی تردید روز داوری وعده گاه است. (۱۷)
يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا ﴿١٨﴾
روزی که در صور می دمند و شما گروه گروه به عرصه محشر می آیید، (۱۸)
وَفُتِحَتِ السَّمَاءُ فَكَانَتْ أَبْوَابًا ﴿١٩﴾
و آسمان گشوده می شود، پس به صورت درهایی درمی آید. (۱۹)
وَسُيِّرَتِ الْجِبَالُ فَكَانَتْ سَرَابًا ﴿٢٠﴾
و کوه ها را [از جای خود] روان کنند و سرابی شوند! (۲۰)
إِنَّ جَهَنَّمَ كَانَتْ مِرْصَادًا ﴿٢١﴾
بی تردید دوزخ کمین گاه است. (۲۱)
لِلطَّاغِينَ مَآبًا ﴿٢٢﴾
جایگاه بازگشت برای سرکشان و طاغیان است. (۲۲)
لَابِثِينَ فِيهَا أَحْقَابًا ﴿٢٣﴾
روزگاری دراز در آن بمانند. (۲۳)
لَا يَذُوقُونَ فِيهَا بَرْدًا وَلَا شَرَابًا ﴿٢٤﴾
در آنجا نه [آب] خنکی می چشند و نه آشامیدنی [باب طبع] (۲۴)
إِلَّا حَمِيمًا وَغَسَّاقًا ﴿٢٥﴾
مگر آب جوشان و چرکاب و خونابه ای [از بدن دوزخیان] (۲۵)
جَزَاءً وِفَاقًا ﴿٢٦﴾
پاداشی است مناسب [اعمالشان.] (۲۶)
إِنَّهُمْ كَانُوا لَا يَرْجُونَ حِسَابًا ﴿٢٧﴾
اینان بودند که به [روز] حساب امیدی نداشتند، (۲۷)
وَكَذَّبُوا بِآيَاتِنَا كِذَّابًا ﴿٢٨﴾
و آیات ما را به شدت و با همه وجود انکار می کردند (۲۸)
وَكُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْنَاهُ كِتَابًا ﴿٢٩﴾
و [ما] همه چیز را [از خوبی و بدی آنان] برشمرده و در نامه اعمالشان ثبت کرده ایم. (۲۹)
فَذُوقُوا فَلَنْ نَزِيدَكُمْ إِلَّا عَذَابًا ﴿٣٠﴾
[در قیامت به آنان می گوییم:] پس بچشید که هرگز جز عذاب بر شما نیفزاییم. (۳۰)
إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ مَفَازًا ﴿٣١﴾
بی تردید برای پرهیزکاران پیروزی و کامیابی است. (۳۱)
حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا ﴿٣٢﴾
باغ هایی [سرسبز و خرم] و انواع انگورها (۳۲)
وَكَوَاعِبَ أَتْرَابًا ﴿٣٣﴾
و دخترانی نو رسیده و هم سن (۳۳)
وَكَأْسًا دِهَاقًا ﴿٣٤﴾
و جام هایی لبریز [از باده طهور] (۳۴)
لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلَا كِذَّابًا ﴿٣٥﴾
در آنجا نه سخن بیهوده ای می شنوند و نه دروغ و تکذیبی. (۳۵)
جَزَاءً مِنْ رَبِّكَ عَطَاءً حِسَابًا ﴿٣٦﴾
[این] پاداشی کافی و به اندازه از سوی پروردگار توست. (۳۶)
رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا الرَّحْمَٰنِ ۖ لَا يَمْلِكُونَ مِنْهُ خِطَابًا ﴿٣٧﴾
همان پروردگار آسمان ها و زمین و آنچه میان آنهاست، آن مهربانی که هیچ کس را اختیار چون و چرای با او نیست. (۳۷)
يَوْمَ يَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِكَةُ صَفًّا ۖ لَا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَٰنُ وَقَالَ صَوَابًا ﴿٣٨﴾
روزی که روح و فرشتگان در یک صف می ایستند و سخن نمی گویند مگر کسی که [خدای] رحمان به او اجازه دهد و سخن حق و درست گوید. (۳۸)
ذَٰلِكَ الْيَوْمُ الْحَقُّ ۖ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِ مَآبًا ﴿٣٩﴾
آن [روز] روز حق است، پس هرکه بخواهد راه بازگشتی به سوی پروردگارش برگزیند؛ (۳۹)
إِنَّا أَنْذَرْنَاكُمْ عَذَابًا قَرِيبًا يَوْمَ يَنْظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ يَدَاهُ وَيَقُولُ الْكَافِرُ يَا لَيْتَنِي كُنْتُ تُرَابًا ﴿٤٠﴾
ما شما را از عذابی نزدیک هشدار دادیم، روزی که آدم آنچه را [از خیر و شر] پیش فرستاده است بنگرد و کافر گوید: ای کاش من خاک بودم [و موجودی مکلّف آفریده نمی شدم تا چنین روز سختی را ببینم!] (۴۰)
سوره نازعات
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا ﴿١﴾
به نام خدا که رحمتش بی اندازه است و مهربانی اش همیشگی.
سوگند به فرشتگانی که [روح بدکاران را به شدت از بدن هایشان] بر می کنند، (۱)
وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا ﴿٢﴾
و سوگند به فرشتگانی که [روح نیکوکاران را به نرمی و ملایمت از بدن هایشان] بیرون می آورند؛ (۲)
وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا ﴿٣﴾
و سوگند به فرشتگانی که [برای اجرای فرمان های حق] به سرعت نازل می شوند، (۳)
فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا ﴿٤﴾
و سوگند به فرشتگانی که [در ایمان، عبادت، پرستش و اطاعت] بر یکدیگر [به صورتی ویژه] سبقت می گیرند، (۴)
فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا ﴿٥﴾
و سوگند به فرشتگانی که [به اذن خدا امور آفرینش را] تدبیر می کنند؛ (۵)
يَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ ﴿٦﴾
[که همه برای رسیدن به پاداش و کیفر برانگیخته می شوند در] روزی که لرزاننده همه چیز را به شدت بلرزاند؛ (۶)
تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ ﴿٧﴾
در حالی که لرزاننده دیگری از پی آن در آید. (۷)
قُلُوبٌ يَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ ﴿٨﴾
دل هایی در آن روز مضطرب و هراسان اند (۸)
أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ ﴿٩﴾
دیدگانشان [از ترس و هول قیامت] فرو افتاده است. (۹)
يَقُولُونَ أَإِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِي الْحَافِرَةِ ﴿١٠﴾
می گویند: آیا ما [پس از مرگ] به همان حالت اول [که در دنیا بودیم] باز گردانده می شویم؟ (۱۰)
أَإِذَا كُنَّا عِظَامًا نَخِرَةً ﴿١١﴾
[شگفتا!] آیا زمانی که ما استخوان های پوسیده و ریز ریز شدیم [بازمی گردیم؟!] (۱۱)
قَالُوا تِلْكَ إِذًا كَرَّةٌ خَاسِرَةٌ ﴿١٢﴾
[و] گویند: [اگر قیامتی در کار باشد] بازگشت به حیات دوباره در آن زمان بازگشتی زیانبار است. (۱۲)
فَإِنَّمَا هِيَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ ﴿١٣﴾
جز این نیست آن بازگشت فقط با یک بانگ عظیم است [و بس] (۱۳)
فَإِذَا هُمْ بِالسَّاهِرَةِ ﴿١٤﴾
که ناگاه همه بر یک زمین صاف و هموار حاضر شوند. (۱۴)
هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ مُوسَىٰ ﴿١٥﴾
آیا سرگذشت موسی به تو رسیده است؟ (۱۵)
إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى ﴿١٦﴾
هنگامی که پروردگارش او را در وادی مقدس طوی ندا داد (۱۶)
اذْهَبْ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَىٰ ﴿١٧﴾
که به سوی فرعون برو؛ زیرا که طغیان کرده است. (۱۷)
فَقُلْ هَلْ لَكَ إِلَىٰ أَنْ تَزَكَّىٰ ﴿١٨﴾
پس به او بگو: می خواهی [از آلودگی شرک و طغیان] پاک و پاکیزه شوی؟ (۱۸)
وَأَهْدِيَكَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَتَخْشَىٰ ﴿١٩﴾
من تو را به سوی پروردگارت راهنمایی می کنم تا از او بترسی [و از طغیان دست برداری.] (۱۹)
فَأَرَاهُ الْآيَةَ الْكُبْرَىٰ ﴿٢٠﴾
پس آن معجزه بزرگ تر را به او نشان داد. (۲۰)
فَكَذَّبَ وَعَصَىٰ ﴿٢١﴾
ولی [او آن را] تکذیب کرد و سرپیچی نمود. (۲۱)
ثُمَّ أَدْبَرَ يَسْعَىٰ ﴿٢٢﴾
سپس [به حق] پشت کرد [و برای نابودی موسی] به تلاش برخاست! (۲۲)
فَحَشَرَ فَنَادَىٰ ﴿٢٣﴾
پس [قومش را] گرد آورد، و ندا داد (۲۳)
فَقَالَ أَنَا رَبُّكُمُ الْأَعْلَىٰ ﴿٢٤﴾
و گفت: من پروردگار بزرگ تر شما هستم. (۲۴)
فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَكَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَىٰ ﴿٢٥﴾
پس خدا هم [به کیفر این ادعای نابجا] او را به عذاب آخرت و دنیا دچار ساخت. (۲۵)
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَعِبْرَةً لِمَنْ يَخْشَىٰ ﴿٢٦﴾
بی تردید در این سرگذشت برای کسی که [از عذاب خدا] بترسد عبرتی است. (۲۶)
أَأَنْتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاءُ ۚ بَنَاهَا ﴿٢٧﴾
آیا آفریدن شما [پس از مرگ] دشوارتر است یا آسمان که او آن را بنا کرد؟ (۲۷)
رَفَعَ سَمْكَهَا فَسَوَّاهَا ﴿٢٨﴾
سقفش را برافراشت، پس آن را درست و نیکو قرار داد، (۲۸)
وَأَغْطَشَ لَيْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا ﴿٢٩﴾
و شبش را تاریکو روزش را روشن ساخت، (۲۹)
وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَٰلِكَ دَحَاهَا ﴿٣٠﴾
و زمین را پس از آن گسترانید، (۳۰)
أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَمَرْعَاهَا ﴿٣١﴾
و از آن آبو چراگاهش را بیرون آورد، (۳۱)
وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا ﴿٣٢﴾
و کوه ها را محکم و استوار نمود (۳۲)
مَتَاعًا لَكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ ﴿٣٣﴾
تا مایه بهرهوری شما و دام هایتان باشد. (۳۳)
فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرَىٰ ﴿٣٤﴾
پس زمانی که آن حادثه بزرگ تر [و غیر قابل دفع] در رسد، (۳۴)
يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسَانُ مَا سَعَىٰ ﴿٣٥﴾
در آن روز انسان آنچه تلاش و کوشش کرده به یاد آورد (۳۵)
وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِمَنْ يَرَىٰ ﴿٣٦﴾
و دوزخ رابرای هر بیننده ای آشکار سازند، (۳۶)
فَأَمَّا مَنْ طَغَىٰ ﴿٣٧﴾
و اما کسی که طغیان و سرکشی کرده (۳۷)
وَآثَرَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا ﴿٣٨﴾
و زندگی دنیا را [بر زندگی ابد و جاوید آخرت] ترجیح داده، (۳۸)
فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوَىٰ ﴿٣٩﴾
پس بی تردید جایگاهش دوزخ است؛ (۳۹)
وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَىٰ ﴿٤٠﴾
و اما کسی که از مقام و منزلت پروردگارش ترسیده و نفس را از هوا و هوس بازداشته است؛ (۴۰)
فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوَىٰ ﴿٤١﴾
پس بی تردید جایگاهش بهشت است. (۴۱)
يَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَاهَا ﴿٤٢﴾
همواره ازتو درباره قیامت می پرسند که در چه زمانی واقع می شود؟ (۴۲)
فِيمَ أَنْتَ مِنْ ذِكْرَاهَا ﴿٤٣﴾
تو از بسیار یاد کردنش [و سخن گفتن درباره آن] چه به دست می آوری؟ (۴۳)
إِلَىٰ رَبِّكَ مُنْتَهَاهَا ﴿٤٤﴾
نهایتش به سوی پروردگار توست [کیفیت برپا شدن و زمان وقوع و اوصافش را کسی جز خدا نمی داند.] (۴۴)
إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ يَخْشَاهَا ﴿٤٥﴾
وظیفه تو فقط بیم دادن کسانی است که همواره از آن می ترسند. (۴۵)
كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَهَا لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا عَشِيَّةً أَوْ ضُحَاهَا ﴿٤٦﴾
گویی آنان روزی که قیامت را می بینند چنین می پندارند که در برزخ جز شامگاهی یا صبح گاه آن درنگ نکرده اند! (۴۶)
سوره عبس
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ عَبَسَ وَتَوَلَّىٰ ﴿١﴾
به نام خدا که رحمتش بی اندازه است و مهربانی اش همیشگی.
چهره در هم کشید و روی گردانید، (۱)
أَنْ جَاءَهُ الْأَعْمَىٰ ﴿٢﴾
از اینکه آن مرد نابینا نزد او آمد! (۲)
وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّىٰ ﴿٣﴾
تو چه می دانی شاید او [در پرتو تعالیم اسلام از آلودگی] پاک و پاکیزه شود (۳)
أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّكْرَىٰ ﴿٤﴾
یا متذکّر [حقایق] گردد و آن تذکر او را سود دهد؛ (۴)
أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَىٰ ﴿٥﴾
اما کسی که خود را ثروتمند نشان می دهد (۵)
فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّىٰ ﴿٦﴾
تو به او روی می آوری [و نسبت به وی اهتمام می ورزی] (۶)
وَمَا عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ ﴿٧﴾
در حالی که اگر او نخواهد خود را [از آلودگی های باطنی و عملی] پاک کند تکلیفی بر عهده تو [نسبت به او] نیست؛ (۷)
وَأَمَّا مَنْ جَاءَكَ يَسْعَىٰ ﴿٨﴾
و اما آنکه شتابان نزد تو آمد (۸)
وَهُوَ يَخْشَىٰ ﴿٩﴾
در حالی که [از پروردگارش] می ترسد، (۹)
فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّىٰ ﴿١٠﴾
تو [با روی گردانی] از او به دیگران می پردازی. (۱۰)
كَلَّا إِنَّهَا تَذْكِرَةٌ ﴿١١﴾
این چنین [برخوردی شایسته] نیست، بی تردید این آیات قرآن مایه پند است. (۱۱)
فَمَنْ شَاءَ ذَكَرَهُ ﴿١٢﴾
پس هرکه خواست از آن پند گیرد، (۱۲)
فِي صُحُفٍ مُكَرَّمَةٍ ﴿١٣﴾
در صحیفه هایی است ارزشمند (۱۳)
مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ ﴿١٤﴾
بلند مرتبه و پاکیزه (۱۴)
بِأَيْدِي سَفَرَةٍ ﴿١٥﴾
در دست سفیرانی (۱۵)
كِرَامٍ بَرَرَةٍ ﴿١٦﴾
بزرگوار و نیکوکار. (۱۶)
قُتِلَ الْإِنْسَانُ مَا أَكْفَرَهُ ﴿١٧﴾
مرگ بر انسان، چه کافر و ناسپاس است! (۱۷)
مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ ﴿١٨﴾
[خدا] او را از چه چیز آفریده؟ (۱۸)
مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ ﴿١٩﴾
از نطفه ای [ناچیز و بی مقدار] آفریده است، پس او را [در ذات، صفات و اندام] اندازه لازم عطا کرد. (۱۹)
ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ ﴿٢٠﴾
آن گاه راه [هدایت، سعادت، خیر و طاعت] را برایش آسان ساخت. (۲۰)
ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ ﴿٢١﴾
سپس او را میراند و در گور نهاد، (۲۱)
ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنْشَرَهُ ﴿٢٢﴾
و سپس چون بخواهد او را زنده می کند. (۲۲)
كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَا أَمَرَهُ ﴿٢٣﴾
این چنین نیست [که وظیفه اش را انجام داده باشد] هنوز آنچه را به او دستور داده به جا نیاورده است. (۲۳)
فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسَانُ إِلَىٰ طَعَامِهِ ﴿٢٤﴾
پس انسان باید به خوراکش با تأمل بنگرد (۲۴)
أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا ﴿٢٥﴾
که ما [از آسمان] آب فراوانی فرو ریختیم. (۲۵)
ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا ﴿٢٦﴾
سپس زمین را [به صورتی سودمند] از هم شکافتیم. (۲۶)
فَأَنْبَتْنَا فِيهَا حَبًّا ﴿٢٧﴾
پس در آن دانه های فراوانی رویاندیم، (۲۷)
وَعِنَبًا وَقَضْبًا ﴿٢٨﴾
و انگور و سبزیجات (۲۸)
وَزَيْتُونًا وَنَخْلًا ﴿٢٩﴾
و زیتون و درخت خرما…. (۲۹)
وَحَدَائِقَ غُلْبًا ﴿٣٠﴾
و بوستان های پر از درخت تناور و بزرگ (۳۰)
وَفَاكِهَةً وَأَبًّا ﴿٣١﴾
و میوه و چراگاه (۳۱)
مَتَاعًا لَكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ ﴿٣٢﴾
تا مایه برخورداری شما و دام هایتان باشد. …. (۳۲)
فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ ﴿٣٣﴾
پس زمانی که آن بانگ هولناک و مهیب در رسد، (۳۳)
يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ ﴿٣٤﴾
روزی که آدمی فرار می کند، از برادرش…. (۳۴)
وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ ﴿٣٥﴾
و از مادر و پدرش…. (۳۵)
وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ ﴿٣٦﴾
و از همسر و فرزندانش (۳۶)
لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ ﴿٣٧﴾
در آن روز هرکسی از آنان را کاری است که او را به خود مشغول می کند [تا جایی که نمی گذارد به چیز دیگری بپردازد.] (۳۷)
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ ﴿٣٨﴾
در آن روز چهره هایی درخشان و نورانی است (۳۸)
ضَاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ ﴿٣٩﴾
خندان و خوشحال…. (۳۹)
وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ ﴿٤٠﴾
و در آن روز چهره هایی است که بر آنان غبار نشسته (۴۰)
تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ ﴿٤١﴾
[و] سیاهی و تاریکی آنان را فرا گرفته است؛ …. (۴۱)
أُولَٰئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ ﴿٤٢﴾
آنان همان کافران بد کارند. (۴۲)
سوره تکویر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ ﴿١﴾
به نام خدا که رحمتش بی اندازه است و مهربانی اش همیشگی.
هنگامی که خورشید را به هم درپیچند (۱)
وَإِذَا النُّجُومُ انْكَدَرَتْ ﴿٢﴾
و هنگامی که ستارگان تیره و بی نور شوند (۲)
وَإِذَا الْجِبَالُ سُيِّرَتْ ﴿٣﴾
و هنگامی که کوه ها را به حرکت آرند و از جا برکنند (۳)
وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ ﴿٤﴾
و هنگامی که اموال نفیس و با ارزش رها و بی صاحب شود (۴)
وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ ﴿٥﴾
و هنگامی که همه حیوانات وحشی محشور شوند (۵)
وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ ﴿٦﴾
و هنگامی که دریاها مشتعل و برافروخته گردند (۶)
وَإِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ ﴿٧﴾
و هنگامی که هرکس [با همسان خود] قرین و جفت شوند [خوبان با خوبان و بدان با بدان] (۷)
وَإِذَا الْمَوْءُودَةُ سُئِلَتْ ﴿٨﴾
و هنگامی که از [دختر] زنده به گور بپرسند (۸)
بِأَيِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ ﴿٩﴾
به کدام گناه کشته شده؟ (۹)
وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ ﴿١٠﴾
و هنگامی که نامه های اعمال را بگشایند…. (۱۰)
وَإِذَا السَّمَاءُ كُشِطَتْ ﴿١١﴾
و هنگامی که آسمان را به شدت برکنند و برچینند (۱۱)
وَإِذَا الْجَحِيمُ سُعِّرَتْ ﴿١٢﴾
و هنگامی که دوزخ افروخته شود…. (۱۲)
وَإِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ ﴿١٣﴾
و هنگامی که بهشت را نزدیک آرند (۱۳)
عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا أَحْضَرَتْ ﴿١٤﴾
[در چنین موقعیت و زمانی است که] هر کس هر عملی را [از خیر و شر] حاضر کرده است، بداند. (۱۴)
فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ ﴿١٥﴾
پس سوگند به ستارگانی که باز می گردند، (۱۵)
الْجَوَارِ الْكُنَّسِ ﴿١٦﴾
ستارگانی که به سرعت می روند و پنهان می شوند (۱۶)
وَاللَّيْلِ إِذَا عَسْعَسَ ﴿١٧﴾
و سوگند به شب هنگامی که [روی می آورد، و زمانی که] می رود (۱۷)
وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ ﴿١٨﴾
و سوگند به صبح هنگامی که می دمد [و با گستردن نورش تاریکی را می زداید] (۱۸)
إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ ﴿١٩﴾
که قرآن کلام فرستاده ای ارجمند و بزرگوار است. (۱۹)
ذِي قُوَّةٍ عِنْدَ ذِي الْعَرْشِ مَكِينٍ ﴿٢٠﴾
نیرومندی که نزد صاحب عرش دارای مقام و منزلت است؛ …. (۲۰)
مُطَاعٍ ثَمَّ أَمِينٍ ﴿٢١﴾
آنجا مورد اطاعت [فرشتگان] و امین است…. (۲۱)
وَمَا صَاحِبُكُمْ بِمَجْنُونٍ ﴿٢٢﴾
و رفیق و یار شما دیوانه نیست. (۲۲)
وَلَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِينِ ﴿٢٣﴾
بی تردید امین وحی را در افق روشن دیده است، (۲۳)
وَمَا هُوَ عَلَى الْغَيْبِ بِضَنِينٍ ﴿٢٤﴾
و او نسبت به [ابلاغ و تعلیم] آنچه به او وحی می شود، بخیل نیست (۲۴)
وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَيْطَانٍ رَجِيمٍ ﴿٢٥﴾
و قرآن، کلام شیطان رانده شده نیست؛ (۲۵)
فَأَيْنَ تَذْهَبُونَ ﴿٢٦﴾
پس [با انکار قرآن و روی گرداندن از آن] کجا می روید؟ (۲۶)
إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِلْعَالَمِينَ ﴿٢٧﴾
قرآن فقط وسیله یادآوری و پند برای جهانیان است؛ (۲۷)
لِمَنْ شَاءَ مِنْكُمْ أَنْ يَسْتَقِيمَ ﴿٢٨﴾
برای هرکس از شما که بخواهد [در همه شؤون زندگی مادی و معنوی] راه مستقیم بپیماید (۲۸)
وَمَا تَشَاءُونَ إِلَّا أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ ﴿٢٩﴾
و شما [طیِ راهِ مستقیم را] نخواهید خواست مگر آنکه خدا پروردگار جهانیان بخواهد. (۲۹)
