ذوالجناح
بالدار، نام اسب حسين بن على علیه السلام كه روز عاشورا بر آن نشسته بود. از آن جهت كه اين اسب، رهوار و تندرو بوده است به آن ذوالجناح مى‌گفته‌اند.
اين اسب، پس از شهادت آن حضرت، از پيكر وى دفاع مى‌كرد و به سواران دشمن حمله مى‌نمود و به اين طريق، تعدادى را كشت.[۱] سیدالشهدا تا آخرين حد و لحظه توان خود، سوار بر اين اسب بود و مقاومت و جنگ مى‌كرد. در پايان از روى اين اسب بر زمين كربلا افتاد.
نه ذوالجناح دگر تاب استقامت داشت نه سيدالشهدا بر قتال، طاقت داشت بلندمرتبه شاهى ز صدر زين افتاد اگر غلط نكنم عرش بر زمين افتاد پس از شهادت امام حسين علیه السلام، اسب او كاكل خود را به خون امام آغشته كرد و با صيحه و فرياد و گام بر زمين زدن به سوى خيمه‌ها دويد تا شهادت امام را به اهل بيت خبر دهد.
زنان متوجه شهادت امام شدند و شيون آنان برخاست.[۲] در برخى منابع نقل شده كه اسب امام، پس از شهادت حضرت، وحشتزده از نزد بانوان گريخت و خود را به آب فرات انداخت و ناپديد شد.[۳]
در زيارت ناحيه مقدسه از اين اسب، با عنوان «جواد» ياد شده كه بازين و حالت پريشان روى به خيمه‌ها نهاد: «فلما نظرن النساء الى الجواد مخزيا والسرج عليه ملويا خرجن من الخدور ناشرات الشعور، على الخدود لاطمات وللوجوه سافرات وبالعويل داعيات...». [۴] و روايت است كه پس از شهادت امام،اين اسب با همهمه مى‌گفت: «الظليمة الظليمة لامة قتلت ابن بنت نبيها».[۵]
خونى كه روى يال تو پيداست، ذوالجناح خون هميشه جارى مولاست، ذوالجناح
يك قطره آفتاب به روى تنت نشست بوى خدا ز يال تو برخاستحسين عبدى
.
پانویس
- ↑ مناقب، ابن شهر آشوب، ج 4، ص 58.
- ↑ بحارالانوار، ج 45، ص 60.
- ↑ تذكرة الشهدا، ملا حبيب الله كاشى، ص 353.
- ↑ حياة الامام الحسين، ج 3، ص 298.
- ↑ بحارالانوار، ج 44، ص 266.
منابع
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
 |
|||
| قبل از واقعه | |||
| شرح واقعه |
| ||
| پس از واقعه | |||
| بازتاب واقعه | |||
| وابسته ها | |||
