یاد امام حسین هنگام نوشیدن آب
شهادت تشنه كامانه امام حسين علیه السلام، چنان داغ و غم سنگينى بر دلها نهاده است كه مى‌سزد با ديدن هر نهر و چشمه و با نوشيدن هر آب و شربت گوارا، از لب هاى عطشان آن حضرت ياد شود، چرا كه آب يادآور آن عاشوراى عطش ريز و آن كامهاى تشنه عاشورائيان شهيد است.
امام صادق علیه السلام فرمود: «من هرگز آب سرد ننوشيدم مگر آن كه حسين بن على را به ياد مى‌آوردم». و نيز فرمود: «ما من عبد شَرب الماء فذكر الحسين ولعن قاتله الّا كُتب له مأة الف حسنة و حُطّ عنه مأة الف سيئة»؛[۱] هر كه آب بنوشد و حسين علیه السلام را ياد كند و قاتل او را لعن نمايد، براى او صد هزار حسنه نوشته مى‌شود و صد هزار گناه از او محو مى‌گردد.
از اين رو شیعه هنگام نوشيدن آب، بر حسين بن على سلام مى‌دهد و مى‌گويد: سلام بر لب تشنه‌ات يا حسين، سلام الله على الحسين و اصحابه. نيز در سقاخانه‌ها و منبع هاى آب خنک، در تابستان و در ايام ماه محرم، مى‌نويسند: «آبى بنوش و لعنت حق بر يزيد كن»، يا «بنوش به ياد لب هاى تشنه حسين».
از زبان خود سیدالشهداء علیه السلام هم نقل شده كه در شعری فرمود:
شيعتى ما إن شربتُم عَذب ماء فاذكرونى * أو سمعتُم بغريب أو شهيد فاندُبونى.[۲]
امام سجاد علیه السلام نيز سالهاى سال، از شهادت پدرش با لب تشنه ياد مى‌كرد و مى‌گريست و هرگاه هنگام افطار غذا مى‌آوردند يا نگاهش به آب مى‌افتاد، مى‌گريست و مى‌فرمود: «قُتل ابنُ رسول الله جائعاً، قُتل ابنُ رسول الله عطشاناً».[۳] و نيز هر گاه قصابى را مى‌ديد كه مى‌خواهد گوسفندى سر ببرد، مى‌گفت: آبش بدهيد، پدرم را با لب تشنه سر بريدند.
اين يادكرد پيوسته از شهادت مظلومانه امام حسين علیه السلام با لب تشنه، احياى خاطره آن روز پرحادثه است.
پانویس
منابع
- فرهنگ عاشورا، جواد محدثی، نشر معروف.
 |
|||
| قبل از واقعه | |||
| شرح واقعه |
| ||
| پس از واقعه | |||
| بازتاب واقعه | |||
| وابسته ها | |||
