ذوالجناح: تفاوت بین نسخهها
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | [[پرونده:Zuljanah.jpg|thumb| | + | [[پرونده:Zuljanah.jpg|thumb|330px|left|نقاشی ذوالجناح بی صاحب از میدان آمد - محمدحسین نیکخواه]] |
{{مدخل دائره المعارف|کتاب [[فرهنگ عاشورا(کتاب)|فرهنگ عاشورا]]}} | {{مدخل دائره المعارف|کتاب [[فرهنگ عاشورا(کتاب)|فرهنگ عاشورا]]}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۹:۴۶
«ذوالجناح» به معنی بالدار، نام اسب حسین بن على (علیه السلام) که روز عاشورا بر آن نشسته بود. از آن جهت که این اسب، رهوار و تندرو بوده است به آن ذوالجناح مىگفتهاند.
این اسب، پس از شهادت آن حضرت، از پیکر وى دفاع مىکرد و به سواران دشمن حمله مىنمود و به این طریق، تعدادى را کشت.[۱] سیدالشهدا (علیه السلام) تا آخرین حد و لحظه توان خود، سوار بر این اسب بود و مقاومت و جنگ مىکرد. در پایان از روى این اسب بر زمین کربلا افتاد. نه ذوالجناح دگر تاب استقامت داشت نه سیدالشهدا بر قتال طاقت داشت.
بلندمرتبه شاهى ز صدر زین افتاد اگر غلط نکنم عرش بر زمین افتاد
پس از شهادت امام حسين علیه السلام، اسب او کاکل خود را به خون امام آغشته کرد و با صیحه و فریاد و گام بر زمین زدن به سوى خیمهها دوید تا شهادت امام را به اهل بیت خبر دهد.
زنان متوجه شهادت امام شدند و شیون آنان برخاست.[۲] در برخى منابع نقل شده که اسب امام، پس از شهادت حضرت، وحشتزده از نزد بانوان گریخت و خود را به آب فرات انداخت و ناپدید شد.[۳]
در زیارت ناحیه مقدسه از این اسب، با عنوان «جواد» یاد شده که با زین و حالت پریشان روى به خیمهها نهاد: «فلما نظرن النساء الى الجواد مخزیا والسرج علیه ملویا خرجن من الخدور ناشرات الشعور، على الخدود لاطمات وللوجوه سافرات وبالعویل داعیات...»[۴]؛ و روایت است که پس از شهادت امام، این اسب با همهمه مىگفت: «الظلیمة الظلیمة لامة قتلت ابن بنت نبیها»[۵].
خونى که روى یال تو پیداست، ذوالجناح خون همیشه جارى مولاست، ذوالجناح
یک قطره آفتاب به روى تنت نشست بوى خدا ز یال تو برخاست، ذوالجناح[۶]
پانویس
منابع
- جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
 |
|||
| قبل از واقعه | |||
| شرح واقعه |
| ||
| پس از واقعه | |||
| بازتاب واقعه | |||
| وابسته ها | |||
