ابوالبختری (طائی): تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ معارف و معاریف]]}} | {{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ معارف و معاریف]]}} | ||
{{خوب}} | {{خوب}} | ||
| − | سعيد يا سعد بن فيروز طائى | + | سعيد يا سعد بن فيروز طائى از اصحاب [[امیرالمومنین]] علی علیه السلام و از مردم [[يمن]] بود كه در [[كوفه]] اقامت داشت.<ref>أعيان الشيعة، ج7، ص: 242</ref> |
بعضى عمران را نام پدر فيروز دانسته اند. او از فقها و محدثين [[شيعه]] و از تابعين و مردى ثقه و مقبول القول بود ولى مستقيماً حديثى از حضرت علیه السلام نشنيده است. | بعضى عمران را نام پدر فيروز دانسته اند. او از فقها و محدثين [[شيعه]] و از تابعين و مردى ثقه و مقبول القول بود ولى مستقيماً حديثى از حضرت علیه السلام نشنيده است. | ||
| سطر ۱۰: | سطر ۱۰: | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | + | <nowiki>*</nowiki>امين، محسن، أعيان الشيعة، 12جلد، دار التعارف للمطبوعات - لبنان - بيروت، چاپ: 1، 1403 ه.ق. | |
[[رده:اصحاب امام علی علیه السلام]] | [[رده:اصحاب امام علی علیه السلام]] | ||
[[رده:راویان ثقه]] | [[رده:راویان ثقه]] | ||
[[رده:راویان حدیث]] | [[رده:راویان حدیث]] | ||
نسخهٔ ۲ فوریهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۱:۳۹
سعيد يا سعد بن فيروز طائى از اصحاب امیرالمومنین علی علیه السلام و از مردم يمن بود كه در كوفه اقامت داشت.[۱]
بعضى عمران را نام پدر فيروز دانسته اند. او از فقها و محدثين شيعه و از تابعين و مردى ثقه و مقبول القول بود ولى مستقيماً حديثى از حضرت علیه السلام نشنيده است.
حبيب بن ابى ثابت، روايت كرده است كه من و سعيد بن جبير و ابوالبخترى با هم بوديم ولى ابوالبخترى از ما عالمتر و فقيهتر بود. محدثين اهل سنت در تشيع او اتفاق دارند معذلك احاديث او را معتبر مى شمارند. ابوالبخترى مردى مجاهد بود.
در قيام محمد بن اشعث عليه حجاج بن يوسف ثقفى با او همراه شد و در دسته قاريان قرآن جهاد مى كرد. قاريان خواستند او را به امارت برگزينند ولى نپذيرفت و گفت: من از موالى هستم و بهتر است سردارى از نژاد عرب را به اين سمت انتخاب كنيد و ايشان جهم بن زجر خثعمى را امير خود ساختند. ابوالبخترى در واقعه «جماجم» به زخم نيزه يكى از سپاهيان حجاج به شهادت رسيد. (دائرةالمعارف تشيع)
منابع
*امين، محسن، أعيان الشيعة، 12جلد، دار التعارف للمطبوعات - لبنان - بيروت، چاپ: 1، 1403 ه.ق.
- ↑ أعيان الشيعة، ج7، ص: 242
