مهرورزی با مردم: تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{ضعیف}} | {{ضعیف}} | ||
{{الگو:منبع الکترونیکی پایگاه معتبر}} | {{الگو:منبع الکترونیکی پایگاه معتبر}} | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
==مهروزى با مردم== | ==مهروزى با مردم== | ||
نسخهٔ ۱۷ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۰۷:۵۸
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
مهروزى با مردم
دوستى و مهرورزى با مردم نشان دهنده خرد و داراى اثرات وضعى در اجتماع و زندگى دارد روايات ذيل اشاره به همين نكته دارد.
مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ جَمِيعاً عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام قَالَ إِنَّ أَعْرَابِيّاً مِنْ بَنِي تَمِيمٍ أَتَى النَّبِيَّ صلى الله عليه و آله فَقَالَ لَهُ أَوْصِنِي فَكَانَ مِمَّا أَوْصَاهُ تَحَبَّبْ إِلَى النَّاسِ يُحِبُّوكَ؛ حضرت باقر عليه السلام فرمود: عربى از بنى تميم نزد پيغمبر صلى الله عليه و آله آمد عرض كرد: به من سفارش كن، پس از جمله سفارش هايش به او اين بود كه با مردم دوستى كن تا مردم تو را دوست بدارند. (اصول كافى جلد 4 صفحه: 457 رواية: 1)
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِيسَى عَنْ سَمَاعَةَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام قَالَ مُجَامَلَةُ النَّاسِ ثُلُثُ الْعَقْلِ؛ حضرت صادق عليه السلام فرمود: خوش رفتارى و مدارا كردن با مردم يك سوم خردمندى است. (اصول كافى، جلد 4، صفحه: 457، رواية: 2)
عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ النَّوْفَلِيِّ عَنِ السَّكُونِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله ثَلَاثٌ يُصْفِينَ وُدَّ الْمَرْءِ لِأَخِيهِ الْمُسْلِمِ يَلْقَاهُ بِالْبُشْرِ إِذَا لَقِيَهُ وَ يُوَسِّعُ لَهُ فِي الْمَجْلِسِ إِذَا جَلَسَ إِلَيْهِ وَ يَدْعُوهُ بِأَحَبِّ الْأَسْمَاءِ إِلَيْهِ؛ و نيز فرمود: كه رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: سه چيز است هك دوستى انساني را با برادر مسلمانش صفا دهد: (1) هميشه با خوشروئى با او برخورد كند. (2) هرگاه در مجلسى بر او بنشيند برايش جا باز كند (3) به آن نامى كه بيشتر آن را دوست دارد او را بخواند (و صدا كند). (اصول كافى، جلد 4، صفحه: 457، رواية: 3)
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ حَسَّانَ عَنْ مُوسَى بْنِ بَكْرٍ عَنْ أَبِي الْحَسَنِ عليه السلام قَالَ التَّوَدُّدُ إِلَى النَّاسِ نِصْفُ الْعَقْلِ؛ موسى بن بكر از حضرت كاظم عليه السلام مانند حديث(4) را روايت كرده است. (اصول كافى، جلد 4، صفحه: 457، رواية: 5)
مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ حُذَيْفَةَ بْنِ مَنْصُورٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام يَقُولُ مَنْ كَفَّ يَدَهُ عَنِ النَّاسِ فَإِنَّمَا يَكُفُّ عَنْهُمْ يَداً وَاحِدَةً وَ يَكُفُّونَ عَنْهُ أَيْدِياً كَثِيرَةً؛ حذيفة بن منصور گويد: شنيدم از حضرت صادق عليه السلام كه مى فرمود: هر كه دست آزارش را از سر مردم بردارد فقط يك دست از آنها باز داشته ولى (در مقابل) دست هاى بسيارى از آزار او خوددارى كنند. (اصول كافى، جلد 4، صفحه: 457، رواية: 6)
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ عَنْ صَالِحِ بْنِ عُقْبَةَ عَنْ سُلَيْمَانَ بْنِ زِيَادٍ التَّمِيمِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام قَالَ قَالَ الْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ عليه السلام الْقَرِيبُ مَنْ قَرَّبَتْهُ الْمَوَدَّةُ وَ إِنْ بَعُدَ نَسَبُهُ وَ الْبَعِيدُ مَنْ بَعَّدَتْهُ الْمَوَدَّةُ وَ إِنْ قَرُبَ نَسَبُهُ لَا شَيْءَ أَقْرَبُ إِلَى شَيْءٍ مِنْ يَدٍ إِلَى جَسَدٍ وَ إِنَّ الْيَدَ تَغُلُّ فَتُقْطَعُ وَ تُقْطَعُ فَتُحْسَمُ؛ امام صادق عليه السلام فرمود: كه حضرت مجتبى عليه السلام فرموده: خويش نزديك آن كس است كه مودت و دوستى او را نزديك كرده باشد اگر چه خويشاوندش دور باشد و بيگانه و دور كسى است كه دوستى او را دور كرده است ( و از نظر دوستى بيگانه باشد ) اگر چه خويشاونديش نزديك باشد و چيزى نزديك تر از دست به پيكر انسان نيست، و همين دست خيانت كند و بريده مى شود و اثر آن محو گردد. (اصول كافى، جلد 4، صفحه: 458، رواية: 7)
از مجلسى در نهايه گويد: غلول، خيانت در غنيمت و دزدى از غنيمت است، و هر كه نهانى در چيزى خيانت غلول كرده باشد و آن را غلول خوانند چون دست ها را بغل كند و گويد: حسم، به معنى اين است كه خون او بند رفته است و از اين باب است حديث معروف كه دزدى را آوردند و فرمود: دستش را ببريد و خونش را بند آوريد، انتهى. و شايد مقصود از تشبيه مجرد، تنبيه بر اين است كه اعتمادى به نزديكى خويشاوند نيست زيرا بسا كه دورى گزيند يا از اين راه كه دست دزد دشمن او است و به صاحب خود خيانت ورزد و سبب قطع آن گردد و جاى آن محو شود كه مبادا برگردد.
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عُمَرَ بْنِ أُذَيْنَةَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ نَصْرِ بْنِ قَابُوسَ قَالَ قَالَ لِي أَبُو عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام إِذَا أَحْبَبْتَ أَحَداً مِنْ إِخْوَانِكَ فَأَعْلِمْهُ ذَلِكَ فَإِنَّ إِبْرَاهِيمَ عليه السلام قَالَ رَبِّ أَرِنِي كَيْفَ تُحْيِ الْمَوْتى قالَ أَوَ لَمْ تُؤْمِنْ قالَ بَلى وَ لكِنْ لِيَطْمَئِنَّ قَلْبِي؛ نصر بن قابوس گويد: حضرت صادق عليه السلام به من فرمود: هرگاه يكى از برادران (دينى) خود را دوست داشتى به آن آگاهش كن، زيرا ابراهيم عليه السلام عرض كرد: (بار پروردگارا به من بنما كه چگونه مرده ها را زنده مى كنى فرمود مگر ايمان نياورده اى گفت چرا وليكن براى اين كه دلم مطمئن شود). (سوره بقره، آيه 260) (اصول كافى، جلد 4، صفحه: 458 رواية: 1)
أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى جَمِيعاً عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام قَالَ إِذَا أَحْبَبْتَ رَجُلًا فَأَخْبِرْهُ بِذَلِكَ فَإِنَّهُ أَثْبَتُ لِلْمَوَدَّةِ بَيْنَكُمَا؛ حضرت صادق عليه السلام فرمود: هرگاه مردى را دوست داشتى او را بدان آگاهش ساز، زيرا كه آن دوستى ميان شما را پا برجا تر كند. (اصول كافى، جلد 4، صفحه: 459، رواية: 2)
منابع
گروهی از محققان و پژوهشگران، سایت تربیت.
