اسراف

این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.

محتوای فعلی مقاله یکی از پایگاه های معتبر متناسب با عنوان است.

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

اسراف

اسراف ضد اعتدال و ميانه روی است و شامل همه كارهای نظری و عملی انسان می شود؛ خودباوری بيش از اندازه نسبت به توان خويش و ديگری، پرخوری، پرخوابی، پرحرفی، زياده روی در بذل و بخـشش مال، خرج كردن مال در موارد بيهوده و حرام، خوردن مال حرام، خارج شدن از حد انسانيت و گناه كردن و گناهكار بودن، افراط در هر كاری...

اسراف نسبت به اشخاص فرق می كند و در بعضی از موارد حلال آن يك امر نسبی است؛ مثلا فردی ثروتش كم است، فرد ديگر ثروتش زياد كه بخشش ده هزارتومان نسبت به اولی اسراف است و نسبت به دومی اسراف نيست.

نهی از اسراف، برای زمينه سازی و ايجاد تعادل روحی و جسمی افراد مسلمان است. يك نمونه: اسلام از پرخوری نهی كرده، چرا؟ چون كه علت اصلی بيماري ها، پرخوری و پربودن معده بيش از ظرفيتش است.

معنای اسراف، دركلام اميرالمؤمنين عليه السلام:

وَ رَوَی الْأَصْبَغُ بْنُ نُبَاتَةَ عَنْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ عليه السلام أَنَّهُ قَالَ لِلْمُسْرِفِ ثَلَاثُ عَلَامَاتٍ يَأْكُلُ مَا لَيْسَ لَهُ وَ يَشْتَرِي مَا لَيْسَ لَهُ وَ يَلْبَسُ مَا لَيْسَ لَهُ؛ اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: علامت اسراف كننده سه تا است؛ خوردن يا خريدن يا پوشيدن چيزی كه مال او نيست. (من لايحضره الفقيه، ج3، ص167)

حكم خدای حكيم در مورد اسراف:

«وَكُلُوا واشْرَبُوا ولاتُسْرِفُوا إِنَّهُ لايُحِبُّ الْمُسْرِفين»؛ قرآن كريم می فرمايد: بخوريد و بياشاميد واسراف نكنيد البته كه خداوند اسراف كنندگان را دوست ندارد. (سوره اعراف، آيه 31)

«وَلاتُسْرِفُوا إِنَّهُ لايُحِبُّ الْمُسْرِفين»؛ اسراف نكنيد كه خداوند اسراف كنندگان را دوست ندارد. (سوره انعام، آيه 141)

«وَ أَنَّ الْمُسْرِفينَ هُمْ أَصْحابُ النَّارِ»؛ اسراف كنندگان اهل آتشند. (سوره غافر، آيه 43)

اسراف از گناهان كبيره است:

وَ بِإِسْنَادِهِ عَنِ الْأَعْمَشِ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عليه السلام فِي حَدِيثِ شَرَائِعِ الدِّينِ قَالَ وَالْكَبَائِرُ مُحَرَّمَةٌ وَهِی... وَالْإِسْرَافُ وَالتَّبْذِيرُ؛ امام صادق عليه السلام فرمود: اسراف و تبذير، از گناهان كبيره است. (وسائل الشيعة، ج15، ص331)

تبذير: انفاق و صرف مال در موردی كه سزاوار و جايز نيست و اسراف صرف مال بيش از اندازه در موردی كه جايز و سزاوار است. اسراف معنای عام دارد كه شامل تبذير هم می شود.

محبوبيت ميانه روی و مبغوض بودن اسراف نزد خدا و بيان بعضی مصاديق آن: عَنْ أَبِي عَبْدِاللَّهِ عليه السلام قَالَ إِنَّ الْقَصْدَ أَمْرٌ يُحِبُّهُ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ و َإِنَّ السَّرَفَ أَمْرٌ يُبْغِضُهُ اللَّهُ حَتَّی طَرْحَكَ النَّوَاةَ فَإِنَّهَا تَصْلُحُ لِلشَّيْءِ وَ حَتَّی صَبَّكَ فَضْلَ شَرَابِكَ؛ امام صادق عليه السلام فرمود: قصد (يعنی ميانه روی درهمه امور حلال وترك كارهای حرام) چيزی است كه خـداوند عزوجل، آن را دوست دارد و اسراف و زياده روی، كاری است كه خداوند آن را دوست ندارد، حتی هسته خرما را اگر فايده ای داشته باشد نبايد دور انداخت و باقيمانده آبی را كه می نوشيم نبايد دور بريزيم. (كافی، ج4، ص52)

اقسام اسراف:

سه قسم اسراف است كه حرام است، يكی ضايع كردن مال است: عَنْ أَبِي الْحَسَنِ عليه السلام قَالَ سَمِعْتُهُ يَقُولُ إِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ يُبْغِضُ الْقِيلَ و َالْقَالَ وَ إِضَاعَةَ الْمَالِ وَ كَثْرَةَ السُّؤَالِ؛ امام رضا عليه السلام فرمودند: خداوند، پر حرفی و ضايع كردن مال و ازديگران چيز خواستن را دوست ندارد. (كافی، ج5، ص301)

قسم ديگر اسراف: مصرف چيزی كه برای بدن ما ضرردارد: عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام إِنَّمَا الْإِسْرَافُ فِيمَا أَفْسَدَ الْمَالَ وَ أَضَرَّ بِالْبَدَن؛ امام صادق عليه السلام فرمودند: ضرر به مال يا بدن زدن، اسراف است. (كافي، ج4، ص53)

قسم ديگر اسراف: يكی ديگر از موارد اسراف، صرف كردن مال در محرمات و كار حرام مثلا در قمار بازی و در هر كار حرام ديگر.

نه اسراف و زياده روی، نه اقتار و كوتاهی بلكه حد وسط و ميانه روی: فَقَالَ لَهُ أَبُو عَبْدِاللَّهِ عليه السلام: اتَّقِ اللَّهَ و َلَاتُسْرِفْ وَ لَاتَقْتُرْ وَلَكِنْ بَيْنَ ذَلِكَ قَوَاماً إِنَّ التَّبْذِيرَ مِنَ الْإِسْرَافِ قَالَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ وَ لاتُبَذِّرْ تَبْذِيراً؛ از نافرمانی خدا بپرهيز و اسراف (زياده روی) نكن و تقتير (تنگدستی) هم نكن و حد وسط را رعايت كن بعد فرمود تبذير از اسراف است كه خداوند از آن نهی كرده است. (كافي، ج3، ص501)

مصرف مال در آن چه مصلحت بدن است، اسراف نيست: عَنْ أَبِي عَبْدِاللَّهِ عليه السلام: فَقَالَ لَيْسَ فِيمَا أَصْلَحَ الْبَدَنَ إِسْرَافٌ؛ امام صادق عليه السلام فرمود: چيزی كه برای بدن مفيد است، اسراف نيست. (كافی، ج4، ص53)

حد اسراف و اقتار:

عَنْ أَبِي عَبْدِاللَّهِ عليه السلام إِنَّمَا الْإِسْرَافُ فِيمَا أَفْسَدَ الْمَالَ وَ أَضَرَّ بِالْبَدَن. قُلْتُ فَمَا الْإِقْتَارُ قَالَ أَكْلُ الْخُبْزِ و َالْمِلْحِ وَ أَنْتَ تَقْدِرُ عَلَی غَيْرِهِ قُلْتُ فَمَا الْقَصْدُ قَالَ الْخُبْزُ وَ اللَّحْمُ و َاللَّبَنُ و َالْخَلُّ و َالسَّمْنُ مَرَّةً هَذَا و َمَرَّةً هَذَا، امام صادق عليه السلام فرمودند: اسراف، جائی است كه مال را فاسد كند يا به بدن ضرر بزند. راوی پرسيد: اقتار چيست؟ فرمود: خوردن نان و نمك در حالي كه قدرت بيش از آن را داشته باشی. پرسيد: قصد و ميانه روی چيست؟ فرمود: نان و گوشت و شير و سركه و روغن (حيوانی) هر وقت يكی از آن ها را (و همه آن ها را يكجا استفاده نكند كه مضر بدن و اسراف است). (كافي، ج4، ص53)

پرخوری و پر خوابی اسراف است.

قَالَ عليه السلام: قِلَّةُ الْأَكْلِ مِنَ الْعَفَافِ وَكَثْرَتُهُ مِنَ الْإِسْرَافِ؛ امام صادق عليه السلام فرمودند: كم خوری از عفاف وپاكی است و پرخوری از اسراف است. (مستدرك الوسائل، ج16، ص213)

اسراف در عقائد:

قسم ديگر اسراف، اسراف در عقائد است، اسراف در عقيده، آن است كه درمورد خودش يا ديگری، به چيزی كه دروغ است و شايسته نيست، معتقد شود، مثل فرعون كه گفت: «وَ قالَ فِرْعَوْنُ يا أَيُّهَا الْمَلَأُ ما عَلِمْتُ لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْري»؛ فرعون به مردم گفت: خدائی غير از خودم برای شما نمی شناسم. (سوره قصص آيه 28)

و خداوند او را از مسرفين خواند: «مإِنَّهُ كانَ عالِياً مِنَ الْمُسْرِفين»؛ فرعون علو كرد و از مسرفين بود. (سوره دخان، 31)

در آيه ديگر، در مورد مسرفين اعتقادی مي فرمايد: «وَكَذلِكَ نَجْزي مَنْ أَسْرَفَ وَلَمْ يُؤْمِنْ بِآياتِ رَبِّهِ ولَعَذابُ الْآخِرَةِ أَشَدُّ وَأَبْقی»؛ اين چنين جزا می دهيم كسی را كه از حد ميانه روی بگذرد و به آيات پروردگارش ايمان نياورد كه عذاب آخرت شديد و پايه دار است. (آيه 127، سوره طه)

شهيد دستغيب در جلد 2 كتاب گناهان كبيره می نويسد: اسراف در افعال آن است كه آنچه را سزاوار نباشد، بجا آورد يا آنچه سزاوار است انجام بدهد، ترك كند.

گناه، اسراف است. بلكه هر گناهی از انسان سرزند، اسراف است و هر گناهكاری مسرف است چنانچه در قرآن می فرمايد: «قُلْ يا عِبادِيَ الَّذينَ أَسْرَفُوا عَلی أَنْفُسِهِمْ لاتَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَميعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحيمُ»؛ ای بندگان من كه بر خودتان اسراف كرديد (و گناهانی را مرتكب شديد) از رحمت خدا نااميد نشويد كه خداوند تمامی گناهان او می آمرزد و او بسيار آمرزنده و مهربان است. (سوره زمر، آيه 53)

حتی در انفاق، اعتدال خوب است: قرآن كريم در توصيف عباد الرحمان می فرمايد: «وَالَّذينَ إِذا أَنْفَقُوا لَمْ يُسْرِفُوا و َلَمْ يَقْتُرُوا وَ كانَ بَيْنَ ذلِكَ قَواماً»؛ يكی ازصفات بندگان صالح خدا اين است كه هنگام خرج يا مصرف يا بذل و بخشش به ديگران، اسراف و اقتار (يعنی زياده روی و تنگدستی) نمي كنند و حد وسط و ميانه روی رارعايت می كنند. (سوره فرقان، آيه 67)

امام صادق عليه السلام با دست مبارك خود، اسراف و اقتار و قوام و حد اعتدال را در انفاق نشان مي دهند: قَالَ تَلَا أَبُو عَبْدِاللَّهِ عليه السلام هَذِهِ الْآيَةَ: امام صادق عليه السلام اين آيه تلاوت كردند: «وَالَّذِينَ إِذا أَنْفَقُوا لَمْ يُسْرِفُوا ولَمْ يَقْتُرُوا و َكانَ بَيْنَ ذلِكَ قَواماً». (سوره فرقان، آيه 67)

فَأَخَذَ قَبْضَةً مِنْ حَصًی وَ قَبَضَهَا بِيَدِهِ فَقَالَ هَذَا الْإِقْتَارُ الَّذِي ذَكَرَهُ اللَّهُ فِي كِتَابِهِ ثُمَّ قَبَضَ قَبْضَةً أُخْرَی فَأَرْخَی كَفَّهُ كُلَّهَا ثُمَّ قَالَ هَذَا الْإِسْرَافُ ثُمَّ أَخَذَ قَبْضَةً أُخْرَی فَأَرْخَی بَعْضَهَا وَ أَمْسَك َبَعْضَهَا و َقَال هَذَا الْقَوَامُ؛ امام صادق عليه السلام در تفسير اين آيه: مشتی ريگ برداشتند وطوری مشت خود رابستند كه هيچ مقدار از آن نريخت، فرمودند: اين اقتار (تنگدستی) است، سپس مشت ديگری ريگ برداشتند و دستشان را طوری باز كردند كه همه ريخت، فرمودند: اين اسراف است. بار ديگر مشت خود را پر از ريگ كردند و طوری مشتشان را بستند كه مقداری ريخت و مقداری ماند، آن گاه فرمودند: اين قوام است. (كافي، ج4، ص54)

ارزش وفضيلت رعايت ميانه روی:

وَ قَالَ عليه السلام إِذَا أَرَادَ اللَّهُ بِعَبْدٍ خَيْراً أَلْهَمَهُ الِاقْتِصَادَ و َحُسْنَ التَّدْبِيرِ وَ جَنَّبَهُ سُوءَ التَّدْبِيرِ وَ الْإِسْرَافَ؛ امام صادق عليه السلام فرمود: زمانی كه خداوند بخواهد به بنده ای خير برساند به او الهام می كند، ميانه روی وانتخاب راه و روش خوب و درست درزندگی را و به او دوری و پرهيز ازاسراف و برگزيدن روش های بد و غلط در زندگی را الهام می كند. (مستدرك الوسائل، ج15، ص266)

در پايان با توجه به اين همه آيات و رواياتی كه در مذمت و پرهيز از اسراف و گناه كبيره بودن آن وارد شده، شايسته است كه انسان به ياری خدا، مواظب تمام اعمال خود باشد تا در هيچ كار حتی كارهای حلال، گرفتار اين گناه بزرگ نشود.

با اميد اين كه انشاءالله همه مادر زندگی با رعايت دستورات انسان ساز و حيات بخش اسلام و پرهيز از اسراف و رعايت ميانه روی، انسان های خوشبخت و موفقی بشويم.

منابع

گروهی از محققان و پژوهشگران، سایت تربیت.