اقسام کفر: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{متوسط}} | {{متوسط}} | ||
{{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]}} | {{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]}} | ||
| + | متکلّمان اقسام متعددى براى [[کفر]] برشمرده‌اند: | ||
| − | + | *الف. کفر انکار: بدین معنا است که کسى به قلب و زبان، [[خدا]] و [[رسول خدا]] صلی الله علیه وآله را انکار کند. | |
| + | *ب. کفر جُحود: یعنى کسى با قلب اذعان کند؛ ولى به زبان، انکار: {{متن قرآن|«وَجَحَدُوا بِها وَاسْتَیقَنَتْها أنْفُسُهُمْ»}}. ([[سوره نمل]]/ ۱۴) | ||
| + | *ج. کفر عناد: بدین معنا است که کسى به دل و زبان اذعان کند؛ اما از روى [[حسادت]] و عناد و دشمنی، تن بدان ندهد؛ همانند [[ولید بن مغیره|ولید بن مغیره]]، که به دل و زبان [[قرآن]] را پذیرفت؛ ولى ایمان نیاورد و آن را سحر خواند. ([[سوره مدثر]]/ ۲۵-۱۱) | ||
| + | *د. کفر [[نفاق]]: آن است که به زبان دم از [[ایمان]] زند؛ ولى دلش از ایمان تهى باشد.<ref>الایمان و الکفر فى الکتاب والسّنّة، ۵۵؛ تاج العروس، ۳/ ۲۵۴؛ لسان العرب، ۵/ ۱۴۴.</ref> | ||
| − | + | همچنین بر اساس روایتی از [[امام صادق]] علیه السلام، تقسیمى دیگر براى «کفر» به این ترتیب بیان شده است: | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| + | *الف. کفر جُحود: که خود بر دو قسم است: ۱. انکار ربوبیت: بدین معنا است که کسى، [[خدا]] و [[بهشت]] و [[دوزخ]] و [[معاد|رستاخیز]] را انکار کند. کفر زنادقه و دهریه از این دست است که [[قرآن]] سخن آنان را چنین باز مى‌گوید: {{متن قرآن|«وَما یُهْلِکُنا إلّا الدَّهْرُ»}} ([[سوره جاثیه]]/۲۳). ۲. انکار همراهِ شناخت: یعنى هر چند به وجود خدا یقین دارند، امّا از روى ستمکارى و تکبر او را انکار مى‌کنند.([[سوره نمل]]/۱۴) | ||
| + | *ب. کفر عصیان: بدین معنا است که به خدا ایمان دارند؛ اما از فرمان او سر مى‌پیچند و تکالیف دینى را برنمى‌تابند: {{متن قرآن|«أَفَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْكِتَابِ وَتَكْفُرُونَ بِبَعْضٍ...»}} ([[سوره بقره]]/۸۵). | ||
| + | *ج. [[کفران نعمت|کفر نعمت]]: عبارت از ناسپاسى در برابر نعمت‌هاى الهى است. [[قرآن کریم]] از [[حضرت سلیمان]] علیه السلام نقل فرموده است: {{متن قرآن|«هَٰذَا مِنْ فَضْلِ رَبِّی لِیبْلُوَنِی أَأَشْکرُ أَمْ أَکفُرُ»}}؛ این از فضل پروردگار من است تا مرا به سپاسگزارى و ناسپاسى بیازماید. ([[سوره نمل]]/۴۰؛ و نیز: [[سوره ابراهیم]]/۷؛ [[سوره بقره]]/۱۵۲) | ||
| + | *د. کفر برائت: این گونه کفر ناپسند نیست؛ بلکه از وظایف اعتقادى است و عبارت است از کفر به دشمنان خدا و کافران، مانند کفر [[حضرت ابراهیم]] علیه السلام و پیروانش نسبت به مشرکان: {{متن قرآن|«... إِذْ قَالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بُرَآءُ مِنْکمْ وَمِمَّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ کفَرْنَا بِکمْ...»}} ([[سوره ممتحنه]]/۴). | ||
| + | *ه. کفر مطلق: کفرى است که هیچ یک از قیدهاى پیشین را ندارد.<ref>بحارالانوار، ۹۳/۶۰؛ مستدرک الوسائل، ۱/۷۶؛ میزان الحکمة، ۳/۲۷۱۱.</ref> | ||
| + | ==پانویس== | ||
| + | {{پانویس}} | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | فرهنگ | + | * [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، جمعی از نویسندگان، ج۱، ص۹۰-۹۱. |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
{{سنجش کیفی | {{سنجش کیفی | ||
|سنجش=شده | |سنجش=شده | ||
| سطر ۴۴: | سطر ۳۲: | ||
|رده= ندارد | |رده= ندارد | ||
}} | }} | ||
| + | [[رده:اسلام]] | ||
| + | [[رده:اعتقادات]] | ||
[[رده: مقاله های مرتبط به دانشنامه]] | [[رده: مقاله های مرتبط به دانشنامه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۷ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۴۳
متکلّمان اقسام متعددى براى کفر برشمرده‌اند:
- الف. کفر انکار: بدین معنا است که کسى به قلب و زبان، خدا و رسول خدا صلی الله علیه وآله را انکار کند.
- ب. کفر جُحود: یعنى کسى با قلب اذعان کند؛ ولى به زبان، انکار: «وَجَحَدُوا بِها وَاسْتَیقَنَتْها أنْفُسُهُمْ». (سوره نمل/ ۱۴)
- ج. کفر عناد: بدین معنا است که کسى به دل و زبان اذعان کند؛ اما از روى حسادت و عناد و دشمنی، تن بدان ندهد؛ همانند ولید بن مغیره، که به دل و زبان قرآن را پذیرفت؛ ولى ایمان نیاورد و آن را سحر خواند. (سوره مدثر/ ۲۵-۱۱)
- د. کفر نفاق: آن است که به زبان دم از ایمان زند؛ ولى دلش از ایمان تهى باشد.[۱]
همچنین بر اساس روایتی از امام صادق علیه السلام، تقسیمى دیگر براى «کفر» به این ترتیب بیان شده است:
- الف. کفر جُحود: که خود بر دو قسم است: ۱. انکار ربوبیت: بدین معنا است که کسى، خدا و بهشت و دوزخ و رستاخیز را انکار کند. کفر زنادقه و دهریه از این دست است که قرآن سخن آنان را چنین باز مى‌گوید: «وَما یُهْلِکُنا إلّا الدَّهْرُ» (سوره جاثیه/۲۳). ۲. انکار همراهِ شناخت: یعنى هر چند به وجود خدا یقین دارند، امّا از روى ستمکارى و تکبر او را انکار مى‌کنند.(سوره نمل/۱۴)
- ب. کفر عصیان: بدین معنا است که به خدا ایمان دارند؛ اما از فرمان او سر مى‌پیچند و تکالیف دینى را برنمى‌تابند: «أَفَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْكِتَابِ وَتَكْفُرُونَ بِبَعْضٍ...» (سوره بقره/۸۵).
- ج. کفر نعمت: عبارت از ناسپاسى در برابر نعمت‌هاى الهى است. قرآن کریم از حضرت سلیمان علیه السلام نقل فرموده است: «هَٰذَا مِنْ فَضْلِ رَبِّی لِیبْلُوَنِی أَأَشْکرُ أَمْ أَکفُرُ»؛ این از فضل پروردگار من است تا مرا به سپاسگزارى و ناسپاسى بیازماید. (سوره نمل/۴۰؛ و نیز: سوره ابراهیم/۷؛ سوره بقره/۱۵۲)
- د. کفر برائت: این گونه کفر ناپسند نیست؛ بلکه از وظایف اعتقادى است و عبارت است از کفر به دشمنان خدا و کافران، مانند کفر حضرت ابراهیم علیه السلام و پیروانش نسبت به مشرکان: «... إِذْ قَالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بُرَآءُ مِنْکمْ وَمِمَّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ کفَرْنَا بِکمْ...» (سوره ممتحنه/۴).
- ه. کفر مطلق: کفرى است که هیچ یک از قیدهاى پیشین را ندارد.[۲]
پانویس
منابع
- فرهنگ شیعه، جمعی از نویسندگان، ج۱، ص۹۰-۹۱.
