عیادت خلفا از حضرت زهرا(س): تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (ویرایش) |
|||
| (۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{خوب}} | {{خوب}} | ||
| − | پس از آنکه حضرت زهرا(س) به دلیل جراحت | + | پس از آنکه [[حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها|حضرت زهرا]](س) به دلیل جراحت وارد شده در [[هجوم به خانه حضرت زهرا(س)|هجوم به خانه ایشان]] و سقط فرزندشان در آن هجوم، سخت بیمار شدند، خلیفه وقت [[ابوبکر]] به همراه [[عمر بن خطاب]] قصد عیادت از ایشان را کردند که با بی توجهی و سخنان نکوهش آمیز حضرت زهرا(س) رو به رو شدند. |
| − | == | + | == عیادت پس از هتک حرمت == |
| − | |||
| − | |||
| − | == | + | ===کسب اجازه از حضرت زهرا=== |
| − | ابوبکر و عمر | + | وقتی حال [[حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها|حضرت زهرا]](س) رو به وخامت گذارد و بیماری اش شدّت گرفت، [[ابوبکر]] و [[عمر بن خطاب|عمر]] خواستند که سابقه خوبی برای خود درست کنند و بگویند که به دیدن زهرا(س) رفتیم و در آخر، با هم صلح کردیم و حضرت از ما گذشت. لذا از [[امام علی علیه السلام|حضرت علی]](ع) تقاضا کردند که برای آن دو از حضرت زهرا(س) اجازه بگیرد تا بیایند به احوالپرسی وی. |
| + | حضرت زهرا(س) مایل به این کار نبود. حضرت امیر(ع) اصرار کرد. زهرا(س) فرمود: خانه، خانه شماست و بانوی [خانه] هم، بانوی شماست. | ||
| − | == | + | ===نارضایتی حضرت زهرا از شیخین=== |
| − | + | [[ابوبکر]] و [[عمر بن خطاب|عمر]] آمدند. حضرت زهرا(س) روی به دیوار و پشت به آنها کرد. گفتند: آمده ایم که رضای شما را حاصل کنیم، حضرت(س) فرمود: من با شما حرف نمی زنم مگر که قول بدهید که آنچه را که می گویم، اگر راست است، به راستی آن شهادت بدهید. قبول کردند. | |
| − | رضاى فاطمه(علیها السلام)، رضاى من است و غضب فاطمه(علیها السلام)غضب من است، هر | + | فاطمه(علیها السلام) به ابوبکر و عمر گفت: آیا اگر [[پیامبر اسلام|رسول خدا]](صلى الله علیه وآله وسلم) حدیثى فرموده باشد و شما هم آن را شنیده باشید، حاضرید شهادت دهید که ما آن را شنیده ایم؟ گفتند: بلى شهادت مى دهیم. فاطمه(علیها السلام) فرمود: من شما را به خدا سوگند مى دهم آیا نشنیده اید که رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) فرمود: «رضا فاطمة من رضاى، و سخط فاطمة من سخطى، فمن أحب فاطمة فقد احبنى، و من أرضى فاطمة فقد ارضانى و من أسخط فاطمة فقد أسخطنى». رضاى فاطمه(علیها السلام)، رضاى من است و غضب فاطمه(علیها السلام) غضب من است، هر کس فاطمه(علیها السلام) را دوست بدارد مرا دوست داشته و هر که فاطمه(علیها السلام) را راضى بدارد مرا راضى داشته و هر کس فاطمه(علیها السلام) را به خشم آورد، مرا به خشم آورده؟ |
| − | خدا و | + | گفتند: بلى از رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) این را شنیدیم. فاطمه(علیها السلام) سپس فرمود: «فانّى اشهد الله و ملائکته أنکما اسخطتمانى و ما أرضیتمانى، و لئن لقیت النبى لأشکونکما الیه». خدا و ملائکه را شاهد و گواه مى گیرم که شما دو نفر مرا به غضب آوردید و رضایت مرا فراهم ننمودید، اگر پیغمبر(صلى الله علیه وآله وسلم) را ملاقات کنم از شما شکایت خواهم کرد. |
| − | به خدا قسم در هر نمازى | + | |
| − | <ref>بخاری در صحیح خود می نویسد: پس از آن که دختر پیامبر میراث خود را از خلیفه خواست و او گفت که از پیغمبر شنیدم که ما میراث نمی گذاریم، زهرا دیگر با او سخن نگفت تا | + | فاطمه(علیها السلام) مرتب مى فرمود: «و الله لادعونّ الله علیک عند کلّ صلوة اُصَلّیها». |
| + | به خدا قسم در هر نمازى که مى خوانم تو (ابوبکر) را نفرین مى کنم.<ref>بخاری در صحیح خود می نویسد: پس از آن که دختر پیامبر میراث خود را از خلیفه خواست و او گفت که از پیغمبر شنیدم که ما میراث نمی گذاریم، زهرا دیگر با او سخن نگفت تا وفات نمود. (صحیح بخاری، ۵: ۱۷۷)</ref> | ||
ابوبکر، چون همیشه، تظاهر به گریستن کرد. | ابوبکر، چون همیشه، تظاهر به گریستن کرد. | ||
| − | عمر او را سرزنش کرد و سپس برخاستند و رفتند. این آخرین کاری بود که آن دو انجام دادند<ref>بحارالانوار، | + | عمر او را سرزنش کرد و سپس برخاستند و رفتند. این آخرین کاری بود که آن دو انجام دادند.<ref>بحارالانوار، ۴۳: ۱۷۰ - ۱۷۱ به نقل از دلایل الامامَه. نیز رجوع شود به: علل الشّرائع صدوق، ۱: ۱۷۸ و الامامه و السیاسه ابن قتیبه دینوری، ۱: ۱۴ و اعلام النساء عمر رضا کحّاله، ۳: ۱۲۱۴ و شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ۱۶: ۲۷۳.کفایة الطالب، محمد بن یوسف گنجى، باب۹۹ و الامامة و السیاسة، ابن قتیبة، ج۱، ص۱۳ ـ ۱۴ و اعلام النساء، عمررضاکحاله، ج۴، ص۱۳۱.</ref> |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | می‌‌خواستند به هر گونه | + | ==عیادت شیخین به روایتی دیگر== |
| + | مورخان نوشته‌اند: خبر شدت گرفتن بیمارى [[حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها|حضرت زهرا]] سلام الله علیها در [[مدینه]] شایع گردید و شیخین ([[ابوبکر|ابوبکر]] و [[عمر بن خطاب|عمر]]) که می‌‌دانستند در حق خاندان رسول مخصوصاً پاره تن آن حضرت ستمگرى‌ها کرده بودند، از ترس افکار عمومی در صدد دلجویى برآمدند و آماده عیادت حضرت گردیدند. می‌‌خواستند به هر گونه که شده با عذرخواهى و پوزش، بر خطاهاى گذشته پوشش بنهند. پس براى عیادت دختر [[رسول خدا]] صلی الله علیه و آله به در خانه او رفتند، ولى آن حضرت اجازه ورود نداد. | ||
| − | [[ | + | [[شیخ صدوق]] می‌‌گوید: که ابوبکر سوگند یاد نمود تا رضایت زهرا علیهاالسلام را جلب نکند، زیر سقفى نرود! به همین جهت شب را در [[بقیع|بقیع]] بسر برد. عمر نزد [[امام علی علیه السلام|امام على]] علیه‌السلام رفت و گفت: ابوبکر پیرمرد دل نازکى است و ما چندین بار به در منزل فاطمه رفته‌ایم و او به ما اجازه ورود نداده است. شما وساطت کنید و براى ما وقت و اجازه عیادت بگیرید. |
| − | على علیه‌السلام نزد فاطمه علیهاالسلام آمد و | + | على علیه‌السلام نزد فاطمه علیهاالسلام آمد و جریان را بیان نمود. اما زهرا قبول نکرد و سوگند یاد نمود که: «صحبت نخواهم کرد تا پدرم را ملاقات نمایم و از ظلم و تعدى آنها به رسول خدا صلی الله علیه و آله شکایت نمایم». |
| − | حضرت | + | حضرت امیر علیه‌السلام فرمود: آنها مرا واسطه قرار دادند که از شما براى آنها وقت ملاقات بگیرم. زهرا سلام الله علیها فرمود: «خانه خانه توست و من هم همسر تو هستم (و اطاعت شوهر بر زن واجب است)، من با امر تو مخالفت نمی‌‌کنم». |
| − | على علیه‌السلام | + | على علیه‌السلام بیرون رفت و به آنها اجازه ورود داد. آنها وارد شدند و به زهرا سلام کردند، ولى آن حضرت روى خود را برگردانید و پاسخ آنها را نداد. ابوبکر گفت: اى دختر پیامبر! ما آمده‌ایم تا رضایت شما را بدست آوریم از شما خواهش می‌‌کنیم که ما را ببخشید و از آن چه بر شما رسیده از ما درگذرید! زهرا سلام الله علیها فرمود: «شما اول جواب مرا بدهید، آیا از پیامبر شنیدید که درباره من فرمود: فاطمه پاره تن من است و من از او هستم. هر که او را بیازارد مرا آزرده و هر که مرا بیازارد خدا را آزرده است. هر که پس از مرگم فاطمه را بیازارد، مانند آن است که در زمان حیاتم مرا آزرده است». |
| − | آن دو گفتند: آرى | + | آن دو گفتند: آرى شنیدیم، آنگاه فاطمه فرمود: «پروردگارا! شاهد باش این دو نفر مرا آزردند! با شما سخن نمی‌‌گویم تا پروردگارم را ملاقات کنم و از شما شکایت نمایم».<ref> اعلام النساء، ج ۳، ص ۱۲۱۴-۱۲۱۵.</ref> |
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
| − | == منابع== | + | ==منابع== |
| − | * | + | |
| + | *سقیفه، بررسی نحوه شکل گیری حکومت پس از رحلت پیامبر اکرم (ص)، [[سید مرتضی عسکری|علامه سیدمرتضی عسکری]]؛ به کوشش مهدی دشتی، منیر ۱۳۸۵. | ||
| + | |||
[[رده:حضرت فاطمه سلام الله علیها]] | [[رده:حضرت فاطمه سلام الله علیها]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ مهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۵۲
پس از آنکه حضرت زهرا(س) به دلیل جراحت وارد شده در هجوم به خانه ایشان و سقط فرزندشان در آن هجوم، سخت بیمار شدند، خلیفه وقت ابوبکر به همراه عمر بن خطاب قصد عیادت از ایشان را کردند که با بی توجهی و سخنان نکوهش آمیز حضرت زهرا(س) رو به رو شدند.
محتویات
عیادت پس از هتک حرمت
کسب اجازه از حضرت زهرا
وقتی حال حضرت زهرا(س) رو به وخامت گذارد و بیماری اش شدّت گرفت، ابوبکر و عمر خواستند که سابقه خوبی برای خود درست کنند و بگویند که به دیدن زهرا(س) رفتیم و در آخر، با هم صلح کردیم و حضرت از ما گذشت. لذا از حضرت علی(ع) تقاضا کردند که برای آن دو از حضرت زهرا(س) اجازه بگیرد تا بیایند به احوالپرسی وی. حضرت زهرا(س) مایل به این کار نبود. حضرت امیر(ع) اصرار کرد. زهرا(س) فرمود: خانه، خانه شماست و بانوی [خانه] هم، بانوی شماست.
نارضایتی حضرت زهرا از شیخین
ابوبکر و عمر آمدند. حضرت زهرا(س) روی به دیوار و پشت به آنها کرد. گفتند: آمده ایم که رضای شما را حاصل کنیم، حضرت(س) فرمود: من با شما حرف نمی زنم مگر که قول بدهید که آنچه را که می گویم، اگر راست است، به راستی آن شهادت بدهید. قبول کردند.
فاطمه(علیها السلام) به ابوبکر و عمر گفت: آیا اگر رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) حدیثى فرموده باشد و شما هم آن را شنیده باشید، حاضرید شهادت دهید که ما آن را شنیده ایم؟ گفتند: بلى شهادت مى دهیم. فاطمه(علیها السلام) فرمود: من شما را به خدا سوگند مى دهم آیا نشنیده اید که رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) فرمود: «رضا فاطمة من رضاى، و سخط فاطمة من سخطى، فمن أحب فاطمة فقد احبنى، و من أرضى فاطمة فقد ارضانى و من أسخط فاطمة فقد أسخطنى». رضاى فاطمه(علیها السلام)، رضاى من است و غضب فاطمه(علیها السلام) غضب من است، هر کس فاطمه(علیها السلام) را دوست بدارد مرا دوست داشته و هر که فاطمه(علیها السلام) را راضى بدارد مرا راضى داشته و هر کس فاطمه(علیها السلام) را به خشم آورد، مرا به خشم آورده؟
گفتند: بلى از رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) این را شنیدیم. فاطمه(علیها السلام) سپس فرمود: «فانّى اشهد الله و ملائکته أنکما اسخطتمانى و ما أرضیتمانى، و لئن لقیت النبى لأشکونکما الیه». خدا و ملائکه را شاهد و گواه مى گیرم که شما دو نفر مرا به غضب آوردید و رضایت مرا فراهم ننمودید، اگر پیغمبر(صلى الله علیه وآله وسلم) را ملاقات کنم از شما شکایت خواهم کرد.
فاطمه(علیها السلام) مرتب مى فرمود: «و الله لادعونّ الله علیک عند کلّ صلوة اُصَلّیها». به خدا قسم در هر نمازى که مى خوانم تو (ابوبکر) را نفرین مى کنم.[۱]
ابوبکر، چون همیشه، تظاهر به گریستن کرد. عمر او را سرزنش کرد و سپس برخاستند و رفتند. این آخرین کاری بود که آن دو انجام دادند.[۲]
عیادت شیخین به روایتی دیگر
مورخان نوشته‌اند: خبر شدت گرفتن بیمارى حضرت زهرا سلام الله علیها در مدینه شایع گردید و شیخین (ابوبکر و عمر) که می‌‌دانستند در حق خاندان رسول مخصوصاً پاره تن آن حضرت ستمگرى‌ها کرده بودند، از ترس افکار عمومی در صدد دلجویى برآمدند و آماده عیادت حضرت گردیدند. می‌‌خواستند به هر گونه که شده با عذرخواهى و پوزش، بر خطاهاى گذشته پوشش بنهند. پس براى عیادت دختر رسول خدا صلی الله علیه و آله به در خانه او رفتند، ولى آن حضرت اجازه ورود نداد.
شیخ صدوق می‌‌گوید: که ابوبکر سوگند یاد نمود تا رضایت زهرا علیهاالسلام را جلب نکند، زیر سقفى نرود! به همین جهت شب را در بقیع بسر برد. عمر نزد امام على علیه‌السلام رفت و گفت: ابوبکر پیرمرد دل نازکى است و ما چندین بار به در منزل فاطمه رفته‌ایم و او به ما اجازه ورود نداده است. شما وساطت کنید و براى ما وقت و اجازه عیادت بگیرید.
على علیه‌السلام نزد فاطمه علیهاالسلام آمد و جریان را بیان نمود. اما زهرا قبول نکرد و سوگند یاد نمود که: «صحبت نخواهم کرد تا پدرم را ملاقات نمایم و از ظلم و تعدى آنها به رسول خدا صلی الله علیه و آله شکایت نمایم».
حضرت امیر علیه‌السلام فرمود: آنها مرا واسطه قرار دادند که از شما براى آنها وقت ملاقات بگیرم. زهرا سلام الله علیها فرمود: «خانه خانه توست و من هم همسر تو هستم (و اطاعت شوهر بر زن واجب است)، من با امر تو مخالفت نمی‌‌کنم».
على علیه‌السلام بیرون رفت و به آنها اجازه ورود داد. آنها وارد شدند و به زهرا سلام کردند، ولى آن حضرت روى خود را برگردانید و پاسخ آنها را نداد. ابوبکر گفت: اى دختر پیامبر! ما آمده‌ایم تا رضایت شما را بدست آوریم از شما خواهش می‌‌کنیم که ما را ببخشید و از آن چه بر شما رسیده از ما درگذرید! زهرا سلام الله علیها فرمود: «شما اول جواب مرا بدهید، آیا از پیامبر شنیدید که درباره من فرمود: فاطمه پاره تن من است و من از او هستم. هر که او را بیازارد مرا آزرده و هر که مرا بیازارد خدا را آزرده است. هر که پس از مرگم فاطمه را بیازارد، مانند آن است که در زمان حیاتم مرا آزرده است».
آن دو گفتند: آرى شنیدیم، آنگاه فاطمه فرمود: «پروردگارا! شاهد باش این دو نفر مرا آزردند! با شما سخن نمی‌‌گویم تا پروردگارم را ملاقات کنم و از شما شکایت نمایم».[۳]
پانویس
- ↑ بخاری در صحیح خود می نویسد: پس از آن که دختر پیامبر میراث خود را از خلیفه خواست و او گفت که از پیغمبر شنیدم که ما میراث نمی گذاریم، زهرا دیگر با او سخن نگفت تا وفات نمود. (صحیح بخاری، ۵: ۱۷۷)
- ↑ بحارالانوار، ۴۳: ۱۷۰ - ۱۷۱ به نقل از دلایل الامامَه. نیز رجوع شود به: علل الشّرائع صدوق، ۱: ۱۷۸ و الامامه و السیاسه ابن قتیبه دینوری، ۱: ۱۴ و اعلام النساء عمر رضا کحّاله، ۳: ۱۲۱۴ و شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ۱۶: ۲۷۳.کفایة الطالب، محمد بن یوسف گنجى، باب۹۹ و الامامة و السیاسة، ابن قتیبة، ج۱، ص۱۳ ـ ۱۴ و اعلام النساء، عمررضاکحاله، ج۴، ص۱۳۱.
- ↑ اعلام النساء، ج ۳، ص ۱۲۱۴-۱۲۱۵.
منابع
- سقیفه، بررسی نحوه شکل گیری حکومت پس از رحلت پیامبر اکرم (ص)، علامه سیدمرتضی عسکری؛ به کوشش مهدی دشتی، منیر ۱۳۸۵.
