ملا حسن يزدی: تفاوت بین نسخه‌ها
(اصلاح الگو) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| (۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | ملا حسن یزدی یکی از اعلام بزرگ مکتب [[تشیع]] در قرن سيزدهم هجری است. بيشتر سنوات عمر شريفش در [[عتبات عالیات|عتبات عاليات]] سپری شد. عالمی زاهد و مجتهدی متقی و پارسا بود. [[زهد]] و [[ورع]] او زبان زد خاص و عام گرديد. از شاگردان آقا سید محمد مجاهد | |
| − | ملا حسن یزدی یکی از اعلام بزرگ مکتب در قرن سيزدهم هجری است. بيشتر سنوات عمر شريفش در عتبات عاليات سپری شد. عالمی زاهد و مجتهدی متقی و پارسا بود. زهد و ورع او زبان زد خاص و عام گرديد. به مجالس ارشاد و اقامه مجالس عزای اهل | + | |
| + | به مجالس ارشاد و اقامه مجالس عزای [[اهل البیت|اهل بيت]]، مخصوصا خامس آل عبا [[امام حسین علیه السلام|حسين]] زهرا روحی له الفداء اهتمام زياد می نمود و تا آخر عمر به اين امر مواظبت می نمود. مرتبا در منزل خويش و یا به مسجدش اقامه عزا و ترويج مکتب می نمود و خود ذاکری و نوکری آقا [[سیدالشهداء|سيد الشهدا]] عليه السلام را افتخار می نمود، و پس از [[موعظه]] و پند، مردم را به سوگ حسينی می گريانيد. او کتابی در [[مقتل]] به نام مهيج الاحزان دارد. | ||
| + | |||
| + | وی قسمتی از عمر شريفش در تهران صرف تبليغ و تدريس و ترويج گذشت، اما اواخر عمر را مرتبا ساکن [[کربلا]] گرديد و با صاحب ضوابط (سيد ابراهيم) آمد و شد و صميميتی وافر داشت. | ||
| + | |||
| + | معظم له حدود 1264 هجری در کربلای حسينی در کنار تربت شهدا مدفون شد. | ||
| + | |||
| + | ==منابع== | ||
| + | |||
| + | * سایت شعائر | ||
| − | |||
| − | |||
[[رده:علمای قرن سیزدهم]] | [[رده:علمای قرن سیزدهم]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۹:۵۱
ملا حسن یزدی یکی از اعلام بزرگ مکتب تشیع در قرن سيزدهم هجری است. بيشتر سنوات عمر شريفش در عتبات عاليات سپری شد. عالمی زاهد و مجتهدی متقی و پارسا بود. زهد و ورع او زبان زد خاص و عام گرديد. از شاگردان آقا سید محمد مجاهد
به مجالس ارشاد و اقامه مجالس عزای اهل بيت، مخصوصا خامس آل عبا حسين زهرا روحی له الفداء اهتمام زياد می نمود و تا آخر عمر به اين امر مواظبت می نمود. مرتبا در منزل خويش و یا به مسجدش اقامه عزا و ترويج مکتب می نمود و خود ذاکری و نوکری آقا سيد الشهدا عليه السلام را افتخار می نمود، و پس از موعظه و پند، مردم را به سوگ حسينی می گريانيد. او کتابی در مقتل به نام مهيج الاحزان دارد.
وی قسمتی از عمر شريفش در تهران صرف تبليغ و تدريس و ترويج گذشت، اما اواخر عمر را مرتبا ساکن کربلا گرديد و با صاحب ضوابط (سيد ابراهيم) آمد و شد و صميميتی وافر داشت.
معظم له حدود 1264 هجری در کربلای حسينی در کنار تربت شهدا مدفون شد.
منابع
- سایت شعائر
