ارتباط نبوت و امامت: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز (6پروژه: رتبه بندی، اولویت بندی ، سنجش کیفی) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{خوب}} | {{خوب}} | ||
| − | نبوت و امامت دو اصل از اصول پنج‌گانه مذهب حقه [[شیعه]] است. نبی و امام در اعتقاد شیعه در بسیاری از شئون همچون خلافت الهی، واسطه فیض بودن، | + | [[نبوت]] و [[امامت]] دو اصل از [[اصول دین|اصول]] پنج‌گانه مذهب حقه [[شیعه]] است. نبی و [[امام]] در اعتقاد شیعه در بسیاری از شئون همچون [[خلافت]] الهی، واسطه فیض بودن، [[عصمت]]، [[حجت]] بودن، علم لدنی و مسئولیت رهبری جامعه با یکدیگر اشتراک دارند. |
| + | ==معنای نبوت و امامت== | ||
| + | پیامبر عبارت از انسانی است که از [[الله|خدای تعالی]] بدون میانجی‌گری بشری دیگر خبر می‌دهد.<ref> شرح باب حادی عشر، فاضل مقداد، ترجمه علی‌اصغر حلبی، انتشارات اساتیر، تهران، ۱۳۷۳ ش، ص ۱۳۹.</ref> و امامت آن است که شخص به گونه‌ای باشد که غیر او به او اقتدا کند، به این صورت که اعمال و گفتار خود را با قصد تبعیت، با افعال و گفتار او تطبیق دهد.<ref> المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۱، ص ۲۷۱.</ref> | ||
| + | همچنین کسى که حامل روح [[وحى]] و نبوت و متصدى دریافت [[احکام]] و [[شریعت|شرایع]] آسمانى از جانب خدا مى باشد «نبى» نام دارد. و کسى که متصدى حفظ و نگهدارى [[دین]] آسمانى است و از جانب خدا به این سمت اختصاص یافته، «امام» نامیده مى شود.<ref> [http://lib.ahlolbait.ir/parvan/resource/50280/%D8%B4%D9%8A%D8%B9%D9%87-%D8%AF%D8%B1-%D8%A7%D8%B3%D9%84%D8%A7%D9%85/preview/2600/%D9%85%D8%AD%D8%AA%D9%88%D8%A7%D9%8A-%D9%83%D8%AA%D8%A7%D8%A8/&sa=false&#!page=51 شیعه در اسلام، علامه طباطبائی].</ref> | ||
| + | ==فرق میان نبى و امام== | ||
| − | + | *[[علامه طباطبائی]] مطابق با آیاتی همچون {{متن قرآن|«وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً یهْدُونَ بِأَمْرِنا»}} و آیات مربوط به امر الهی، بیان می‌کند که: امام هدایت کننده‌ای است که به امری ملکوتی که همنشین اوست هدایت می‌کند و به حسب باطن، نحوی [[ولایت]] بر مردم در اعمالشان دارد و هدایتش، رساندن آن‌ها به مطلوب به امرالله است، نه مجرد ارائه طریق که شأن نبی و رسول و هر مومنی است که به خدای سبحان با نصیحت و موعظه هدایت می‌کند.<ref> المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۱، ص ۲۷۲.</ref> | |
| − | |||
| + | *دریافت داشتن [[احکام]] و شرایع آسمانى به واسطه پیغمبران انجام مى گیرد، و لازم نیست که استمرار و همیشگی داشته و از این رو لزوم ندارد پیوسته پیغمبرى در میان بشر وجود داشته باشد، ولى وجود امام که نگهدارنده دین آسمانى است، پیوسته در میان بشر لازم است و هرگز جامعه بشرى از وجود امام خالى نمى شود، چه او را بشناسند یا نشناسند.<ref> [http://lib.ahlolbait.ir/parvan/resource/50280/%D8%B4%D9%8A%D8%B9%D9%87-%D8%AF%D8%B1-%D8%A7%D8%B3%D9%84%D8%A7%D9%85/preview/2600/%D9%85%D8%AD%D8%AA%D9%88%D8%A7%D9%8A-%D9%83%D8%AA%D8%A7%D8%A8/&sa=false&#!page=51 شیعه در اسلام، علامه طباطبائی].</ref> | ||
| − | == | + | ==امکان جمع شدن نبوت و امامت== |
| − | |||
| − | + | [[نبوت]] و [[امامت]] گاهى در یک نفر جمع مى شود و یک فرد داراى هر دو منصب پیغمبرى و پیشوایى (اخذ [[شریعت]] آسمانى و حفظ بیان آن) مى شود و گاهى از هم جدا مى شوند، چنانکه در زمانهایى که از پیغمبران خالى است، در هر عصر [[امام]] حقى وجود دارد و بدیهى است عدد پیغمبران خدا محدود بوده و همیشه وجود نداشته اند. | |
| + | خداى متعال در کتاب خود جمعى از پیغمبران را به امامت معرفى فرموده است. چنانکه درباره [[حضرت ابراهیم]] علیه‌السلام مى فرماید: {{متن قرآن|«و اِذ ابتَلى ابراهیمَ ربُّه بِکلماتٍ فاَتمّهنّ قالَ انّى جاعِلُک للناسِ اماماً قالَ و مِن ذُرّیتى قال لایَنالُ عَهدِى الظالِمین»}}؛<ref> [[سوره بقره]]، آیه ۱۲۴.</ref> وقتى که خداوند ابراهیم را به «کلمات» امتحان کرد و او آن‌ها را تمام کرده و به آخر رسانید، فرمود: من تو را براى مردم امام و پیشوا قرار مى دهم، ابراهیم گفت و از فرزندان من، فرمود عهد و فرمان من به ستمکاران نمى رسد. | ||
| − | + | و نیز مى فرماید: {{متن قرآن|«وجعلناهُم ائمةً یَهدون بِاَمرِنا»}}؛<ref> [[سوره انبیاء]]، آیه ۷۳.</ref> و ما ایشان را پیشوایانى قرار دادیم که به امر ما هدایت و رهبرى مى کردند.<ref> | |
| − | + | [http://lib.ahlolbait.ir/parvan/resource/50280/%D8%B4%D9%8A%D8%B9%D9%87-%D8%AF%D8%B1-%D8%A7%D8%B3%D9%84%D8%A7%D9%85/preview/2600/%D9%85%D8%AD%D8%AA%D9%88%D8%A7%D9%8A-%D9%83%D8%AA%D8%A7%D8%A8/&sa=false&#!page=51 شیعه در اسلام، علامه طباطبائی].</ref> | |
| − | + | ==پانویس== | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | ==پانویس == | ||
<references /> | <references /> | ||
{{سنجش کیفی | {{سنجش کیفی | ||
| سطر ۴۲: | سطر ۳۵: | ||
|رده= دارد | |رده= دارد | ||
}} | }} | ||
| − | + | [[رده:اعتقادات]] | |
[[رده:نبوت]] | [[رده:نبوت]] | ||
[[رده:امامت]] | [[رده:امامت]] | ||
[[رده: مقاله های مهم]] | [[رده: مقاله های مهم]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۶:۳۲
نبوت و امامت دو اصل از اصول پنج‌گانه مذهب حقه شیعه است. نبی و امام در اعتقاد شیعه در بسیاری از شئون همچون خلافت الهی، واسطه فیض بودن، عصمت، حجت بودن، علم لدنی و مسئولیت رهبری جامعه با یکدیگر اشتراک دارند.
معنای نبوت و امامت
پیامبر عبارت از انسانی است که از خدای تعالی بدون میانجی‌گری بشری دیگر خبر می‌دهد.[۱] و امامت آن است که شخص به گونه‌ای باشد که غیر او به او اقتدا کند، به این صورت که اعمال و گفتار خود را با قصد تبعیت، با افعال و گفتار او تطبیق دهد.[۲]
همچنین کسى که حامل روح وحى و نبوت و متصدى دریافت احکام و شرایع آسمانى از جانب خدا مى باشد «نبى» نام دارد. و کسى که متصدى حفظ و نگهدارى دین آسمانى است و از جانب خدا به این سمت اختصاص یافته، «امام» نامیده مى شود.[۳]
فرق میان نبى و امام
- علامه طباطبائی مطابق با آیاتی همچون «وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً یهْدُونَ بِأَمْرِنا» و آیات مربوط به امر الهی، بیان می‌کند که: امام هدایت کننده‌ای است که به امری ملکوتی که همنشین اوست هدایت می‌کند و به حسب باطن، نحوی ولایت بر مردم در اعمالشان دارد و هدایتش، رساندن آن‌ها به مطلوب به امرالله است، نه مجرد ارائه طریق که شأن نبی و رسول و هر مومنی است که به خدای سبحان با نصیحت و موعظه هدایت می‌کند.[۴]
- دریافت داشتن احکام و شرایع آسمانى به واسطه پیغمبران انجام مى گیرد، و لازم نیست که استمرار و همیشگی داشته و از این رو لزوم ندارد پیوسته پیغمبرى در میان بشر وجود داشته باشد، ولى وجود امام که نگهدارنده دین آسمانى است، پیوسته در میان بشر لازم است و هرگز جامعه بشرى از وجود امام خالى نمى شود، چه او را بشناسند یا نشناسند.[۵]
امکان جمع شدن نبوت و امامت
نبوت و امامت گاهى در یک نفر جمع مى شود و یک فرد داراى هر دو منصب پیغمبرى و پیشوایى (اخذ شریعت آسمانى و حفظ بیان آن) مى شود و گاهى از هم جدا مى شوند، چنانکه در زمانهایى که از پیغمبران خالى است، در هر عصر امام حقى وجود دارد و بدیهى است عدد پیغمبران خدا محدود بوده و همیشه وجود نداشته اند.
خداى متعال در کتاب خود جمعى از پیغمبران را به امامت معرفى فرموده است. چنانکه درباره حضرت ابراهیم علیه‌السلام مى فرماید: «و اِذ ابتَلى ابراهیمَ ربُّه بِکلماتٍ فاَتمّهنّ قالَ انّى جاعِلُک للناسِ اماماً قالَ و مِن ذُرّیتى قال لایَنالُ عَهدِى الظالِمین»؛[۶] وقتى که خداوند ابراهیم را به «کلمات» امتحان کرد و او آن‌ها را تمام کرده و به آخر رسانید، فرمود: من تو را براى مردم امام و پیشوا قرار مى دهم، ابراهیم گفت و از فرزندان من، فرمود عهد و فرمان من به ستمکاران نمى رسد.
و نیز مى فرماید: «وجعلناهُم ائمةً یَهدون بِاَمرِنا»؛[۷] و ما ایشان را پیشوایانى قرار دادیم که به امر ما هدایت و رهبرى مى کردند.[۸]
پانویس
- ↑ شرح باب حادی عشر، فاضل مقداد، ترجمه علی‌اصغر حلبی، انتشارات اساتیر، تهران، ۱۳۷۳ ش، ص ۱۳۹.
- ↑ المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۱، ص ۲۷۱.
- ↑ شیعه در اسلام، علامه طباطبائی.
- ↑ المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۱، ص ۲۷۲.
- ↑ شیعه در اسلام، علامه طباطبائی.
- ↑ سوره بقره، آیه ۱۲۴.
- ↑ سوره انبیاء، آیه ۷۳.
- ↑ شیعه در اسلام، علامه طباطبائی.
