حنظلة بن اسعد شبامی: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (ویرایش) |
|||
| (۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | «حَنْظَلَة بن أسعَد شِبامی» یکی از بزرگان [[شیعه]] در [[کوفه]] و مردی فصیح، شجاع و قاری [[قرآن]] بود. شبام، نام طایفه‌ای از همْدانیان است.<ref>انصارالحسین، ص۷۱.</ref> او هنگامی که [[امام حسین]] علیه السلام به [[کربلا]] رفت، به سپاه حسینی پیوست و در رکاب آن حضرت به [[شهادت در راه خدا|شهادت]] رسید. نام حَنْظَلَة بن أسعَد شِبامی در [[زیارت ناحیه مقدسه]] آمده است. | |
| + | حنظلة جزء شهدایی است که تا اواخر جنگ زنده بود و از جان حسین بن علی علیهماالسلام در مقابل تیرها و نیزه‌های دشمن محافظت می‌کرد و گاهی هم با سخنانش به سپاه کوفه هشدار می‌داد و موعظه می‌کرد.<ref>عنصر شجاعت، ج۲، ص۱۰۰.</ref> | ||
| + | پیش از شروع جنگ، امام علیه السلام او را به عنوان فرستاده خویش به سوی [[عمر بن سعد]] فرستاد. چون [[روز عاشورا]] فرارسید، حنظله نزد امام رفت و برای [[جهاد]] اجازه گرفت. آنگاه در مقابل لشگر کوفه ایستاد و شروع به سخن گفتن کرد: «ای مردم، من بیم دارم عاقبت کار شما همانند سرنوشت قوم [[حضرت نوح علیه السلام|نوح]] و [[قوم عاد|عاد]] و [[ثمود]] شود. ای مردم! من از رسوایی شما در روز [[قیامت]] می ترسم؛ روزی که هیچ حافظی جز خداوند نیست و کسی که گمراه شده است راهی به سوی هدایت ندارد. ای مردم! حسین را نکشید که خداوند شما را به عذاب خود مبتلا می سازد و کسی که افترا می بندد، زیان خواهد برد». | ||
| + | [[امام حسین]] علیه السلام به او فرمود: «ای پسر اسعد! اینان مستحق [[عذاب]] شدند، همان هنگام که تو به حق دعوتشان کردی و نپذیرفتند و تصمیم به ریختن خون تو و یارانت گرفتند و دست خود را به خون برادران صالح تو آلوده کردند». | ||
| − | + | حنظله بن اسعد به امام عرض کرد: راست گفتی، فدایت شوم. آیا اجازه می دهی که به ملاقات پروردگارم بشتابم و به برادرانم ملحق شوم؟ امام اجازه داد و فرمود: «برو به سوی چیزی که بهتر از دنیاست و آنچه در آن است؛ جهانی که حدی نپذیرد و سلطنتی که زوال نیابد». | |
| − | + | حنظله گفت: السلام علیک یا اباعبدالله، صلی الله علیک و علی اهل بیتک، ملاقات ما و شما در [[بهشت]]! امام فرمود: «آمین! آمین!». | |
| − | + | ==پانویس== | |
| − | حنظله | ||
| − | |||
| − | [[ | ||
| − | |||
| − | ==پانویس == | ||
<references /> | <references /> | ||
| + | ==منابع== | ||
| − | == | + | *جواد محدثی، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، صفحه ۱۵۶. |
| + | *[http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/mavara-index.php?page=%D9%85%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D8%B2%D9%87+%D9%88+%D8%B4%D9%87%D8%A7%D8%AF%D8%AA+%D8%AD%D9%86%D8%B8%D9%84%D8%A9+%D8%A8%D9%86+%D8%A7%D8%B3%D8%B9%D8%AF+%D8%B4%D8%A8%D8%A7%D9%85%DB%8C&SSOReturnPage=Check&Rand=0 دانشنامه رشد]، بازیابی: ۵ اسفند ۱۳۹۲. | ||
| − | + | {{الگو:واقعه عاشورا}} | |
[[رده:شهدای کربلا]] | [[رده:شهدای کربلا]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۶ مارس ۲۰۲۲، ساعت ۰۶:۰۸
«حَنْظَلَة بن أسعَد شِبامی» یکی از بزرگان شیعه در کوفه و مردی فصیح، شجاع و قاری قرآن بود. شبام، نام طایفه‌ای از همْدانیان است.[۱] او هنگامی که امام حسین علیه السلام به کربلا رفت، به سپاه حسینی پیوست و در رکاب آن حضرت به شهادت رسید. نام حَنْظَلَة بن أسعَد شِبامی در زیارت ناحیه مقدسه آمده است.
حنظلة جزء شهدایی است که تا اواخر جنگ زنده بود و از جان حسین بن علی علیهماالسلام در مقابل تیرها و نیزه‌های دشمن محافظت می‌کرد و گاهی هم با سخنانش به سپاه کوفه هشدار می‌داد و موعظه می‌کرد.[۲]
پیش از شروع جنگ، امام علیه السلام او را به عنوان فرستاده خویش به سوی عمر بن سعد فرستاد. چون روز عاشورا فرارسید، حنظله نزد امام رفت و برای جهاد اجازه گرفت. آنگاه در مقابل لشگر کوفه ایستاد و شروع به سخن گفتن کرد: «ای مردم، من بیم دارم عاقبت کار شما همانند سرنوشت قوم نوح و عاد و ثمود شود. ای مردم! من از رسوایی شما در روز قیامت می ترسم؛ روزی که هیچ حافظی جز خداوند نیست و کسی که گمراه شده است راهی به سوی هدایت ندارد. ای مردم! حسین را نکشید که خداوند شما را به عذاب خود مبتلا می سازد و کسی که افترا می بندد، زیان خواهد برد».
امام حسین علیه السلام به او فرمود: «ای پسر اسعد! اینان مستحق عذاب شدند، همان هنگام که تو به حق دعوتشان کردی و نپذیرفتند و تصمیم به ریختن خون تو و یارانت گرفتند و دست خود را به خون برادران صالح تو آلوده کردند».
حنظله بن اسعد به امام عرض کرد: راست گفتی، فدایت شوم. آیا اجازه می دهی که به ملاقات پروردگارم بشتابم و به برادرانم ملحق شوم؟ امام اجازه داد و فرمود: «برو به سوی چیزی که بهتر از دنیاست و آنچه در آن است؛ جهانی که حدی نپذیرد و سلطنتی که زوال نیابد».
حنظله گفت: السلام علیک یا اباعبدالله، صلی الله علیک و علی اهل بیتک، ملاقات ما و شما در بهشت! امام فرمود: «آمین! آمین!».
پانویس
منابع
- جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، صفحه ۱۵۶.
- دانشنامه رشد، بازیابی: ۵ اسفند ۱۳۹۲.
 |
|||
| قبل از واقعه | |||
| شرح واقعه |
| ||
| پس از واقعه | |||
| بازتاب واقعه | |||
| وابسته ها | |||
