سبت: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (ویرایش) |
|||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | واژه «سَبْت» (به فتح س و | + | {{متوسط}} |
| + | |||
| + | واژه «سَبْت» (به فتح س و سکون ب) که در زبان عبرى «شبات» خوانده مى‌شود، به معناى استراحت کردن، پایان کار، [[مرگ]] و یکى از روزهاى هفته مى‌آید.<ref> لسان‌العرب، ج ۶، ص ۱۴۱؛ الصحاح، ج ۱، ص ۲۵۰؛ اساس البلاغه، ص ۲۰۰، «سبت».</ref> وجه نامگذارى این روز به «سبت» در نزد [[یهود]]، پایان یافتن خلقت آسمان‌ها و زمین و موجودات دیگر در آن زمان، یا تعطیلى کار در آن روز و استراحت یهود و پرداختن به عبادت [[الله|خداوند]] است.<ref> کتاب مقدس، پیدایش ۲: ۲ـ۴؛ التحقیق، ج ۵، ص ۱۶، «سبت»؛ التبیان، ج ۱، ص ۲۹۰.</ref> | ||
| + | |||
| + | برجسته شدن روز شنبه در [[قرآن کریم]] به دلیل رفتاری است که از «[[اصحاب سبت]]» در این روز سر زده است؛ آنان گروهی از [[بنى اسرائیل]] بودند که در عصر پیامبرى [[حضرت داود]] علیه السلام زندگی می کردند. | ||
| + | |||
| + | واژه «سَبْت» در آیات [[آیه 47 سوره نساء|۴۷ سوره نساء]]؛ [[آیه 65 سوره بقره|۶۵ سوره بقره]]؛ [[آیه 154 سوره نساء|۱۵۴ سوره نساء]]؛ [[آیه 163 سوره اعراف|۱۶۳ سوره اعراف]] و [[آیه 124 سوره نحل|۱۲۴ سوره نحل]]، بکار رفته و داستان «[[اَصحاب سَبت|اصحاب سبت]]» در آنها بیان گردیده است. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
| + | ==منابع== | ||
| + | *پایگاه جامع قرآن. | ||
| + | == پیوندها == | ||
| + | |||
| + | * [[اَصحاب سَبت|'''اصحاب السبت''']] | ||
| + | {{سنجش کیفی | ||
| + | |سنجش=شده | ||
| + | |شناسه= خوب | ||
| + | |عنوان بندی مناسب= خوب | ||
| + | |کفایت منابع و پی نوشت ها= خوب | ||
| + | |رعایت سطح مخاطب عام= خوب | ||
| + | |رعایت ادبیات دانشنامه ای= خوب | ||
| + | |جامعیت= متوسط | ||
| + | |رعایت اختصار= خوب | ||
| + | |سیر منطقی= خوب | ||
| + | |کیفیت پژوهش= خوب | ||
| + | }} | ||
| + | |||
[[رده:واژگان قرآنی]] | [[رده:واژگان قرآنی]] | ||
| + | [[رده: مقاله های مرتبط به دانشنامه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۵ اکتبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۰:۳۰
واژه «سَبْت» (به فتح س و سکون ب) که در زبان عبرى «شبات» خوانده مى‌شود، به معناى استراحت کردن، پایان کار، مرگ و یکى از روزهاى هفته مى‌آید.[۱] وجه نامگذارى این روز به «سبت» در نزد یهود، پایان یافتن خلقت آسمان‌ها و زمین و موجودات دیگر در آن زمان، یا تعطیلى کار در آن روز و استراحت یهود و پرداختن به عبادت خداوند است.[۲]
برجسته شدن روز شنبه در قرآن کریم به دلیل رفتاری است که از «اصحاب سبت» در این روز سر زده است؛ آنان گروهی از بنى اسرائیل بودند که در عصر پیامبرى حضرت داود علیه السلام زندگی می کردند.
واژه «سَبْت» در آیات ۴۷ سوره نساء؛ ۶۵ سوره بقره؛ ۱۵۴ سوره نساء؛ ۱۶۳ سوره اعراف و ۱۲۴ سوره نحل، بکار رفته و داستان «اصحاب سبت» در آنها بیان گردیده است.
پانویس
منابع
- پایگاه جامع قرآن.
پیوندها
