گریز زدن: تفاوت بین نسخه‌ها
Saeed zamani (بحث | مشارکتها) (تعیین رده) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (ویرایش) |
||
| (۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{مدخل دائره المعارف|کتاب [[فرهنگ عاشورا(کتاب)|فرهنگ عاشورا]]}} | {{مدخل دائره المعارف|کتاب [[فرهنگ عاشورا(کتاب)|فرهنگ عاشورا]]}} | ||
| − | + | گریز زدن: گفتارى را منتهى به موضوع دیگر کردن، مطلبى را به مطلب دیگر پیوستن با تناسب، چنان که [[روضه خوانی|روضه‌خوانان]] از حکایتى به واقعه [[کربلا|کربلا]] یا یکى از شهدا روند.<ref>لغت‌نامه، دهخدا.</ref> | |
| − | واعظان و روضه‌خوانان، به تناسب بحث و گفتارى | + | واعظان و روضه‌خوانان، به تناسب بحث و گفتارى که دارند، [[مرثیه|مرثیه]] خاصى از کربلا را مى‌خوانند یا به مصیبت خاصى از مصائب [[چهارده معصوم]] مى‌پردازند. مثلا اگر موضوع سخن درباره جوان یا کودک باشد، مصیبت [[حضرت علی اکبر علیه السلام|على اکبر]] یا [[حضرت علی اصغر علیه السلام|على اصغر]] را مى‌خوانند و از مراسم دفن باشکوه کسى، به بى غسل و بى کفن و دفن ماندن پیکر [[سیدالشهدا]] در کربلا منتقل مى‌شوند. |
| − | + | این انتقال از موضوع یا حادثه خاص به واقعه [[کربلا|کربلا]] و [[امام حسین علیه السلام|امام حسین]] علیه السلام یا یکى دیگراز شهدا «گریز زدن» نام دارد. در حرکت هاى حماسى و انقلابى نیز به صورتى دیگر گریز به صحراى کربلا زده مى‌شود و یاد آن حادثه، سرمایه الهام مى‌گردد. «به خاطر نشر شهادت و فلسفه شهیدان است که [[شیعه]]، به بهانه مرگ برادر و عمو و دایى و پسر خاله و پسرعمه... یاران و خویشاوندان را گرد مى‌کرده و یکباره به کربلا گریز مى‌زده‌اند و از حسین و شهیدان شیعه مى‌گفته‌اند».<ref>یاد و یادآوران (چاپ حسینیه ارشاد)، ص ۴۳.</ref> | |
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| − | <references/> | + | <references /> |
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | جواد محدثی، فرهنگ | + | |
| + | * جواد محدثی، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، نشر معروف. | ||
[[رده:سنت های عزاداران ابا عبدالله]] | [[رده:سنت های عزاداران ابا عبدالله]] | ||
| + | {{الگو:واقعه عاشورا}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ سپتامبر ۲۰۱۹، ساعت ۰۵:۳۴
گریز زدن: گفتارى را منتهى به موضوع دیگر کردن، مطلبى را به مطلب دیگر پیوستن با تناسب، چنان که روضه‌خوانان از حکایتى به واقعه کربلا یا یکى از شهدا روند.[۱]
واعظان و روضه‌خوانان، به تناسب بحث و گفتارى که دارند، مرثیه خاصى از کربلا را مى‌خوانند یا به مصیبت خاصى از مصائب چهارده معصوم مى‌پردازند. مثلا اگر موضوع سخن درباره جوان یا کودک باشد، مصیبت على اکبر یا على اصغر را مى‌خوانند و از مراسم دفن باشکوه کسى، به بى غسل و بى کفن و دفن ماندن پیکر سیدالشهدا در کربلا منتقل مى‌شوند.
این انتقال از موضوع یا حادثه خاص به واقعه کربلا و امام حسین علیه السلام یا یکى دیگراز شهدا «گریز زدن» نام دارد. در حرکت هاى حماسى و انقلابى نیز به صورتى دیگر گریز به صحراى کربلا زده مى‌شود و یاد آن حادثه، سرمایه الهام مى‌گردد. «به خاطر نشر شهادت و فلسفه شهیدان است که شیعه، به بهانه مرگ برادر و عمو و دایى و پسر خاله و پسرعمه... یاران و خویشاوندان را گرد مى‌کرده و یکباره به کربلا گریز مى‌زده‌اند و از حسین و شهیدان شیعه مى‌گفته‌اند».[۲]
پانویس
منابع
- جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
 |
|||
| قبل از واقعه | |||
| شرح واقعه |
| ||
| پس از واقعه | |||
| بازتاب واقعه | |||
| وابسته ها | |||
