دعای ۳۷ صحیفه سجادیه/ شرح‌ها و ترجمه‌ها (بخش دوم)

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو

فهرست دعاهای صحیفه سجادیه

متن دعای ۳۷ صحیفه سجادیه

شرح و ترجمه دعا:

بخش اول - بخش دوم - بخش سوم

تَشْکرُ یسِیرَ مَا شَکرْتَهُ، وَ تُثِیبُ عَلَى قَلِیلِ مَا تُطَاعُ فِیهِ، حَتَّى کأَنَّ شُکرَ عِبَادِک الَّذِی أَوْجَبْتَ عَلَیهِ ثَوَابَهُمْ وَ أَعْظَمْتَ عَنْهُ جَزَاءَهُمْ أَمْرٌ مَلَکوا اسْتِطَاعَةَ الِامْتِنَاعِ مِنْهُ دُونَک فَکافَیتَهُمْ، أَوْ لَمْ یکنْ سَبَبُهُ بِیدِک فَجَازَیتَهُمْ!

بَلْ مَلَکتَ -یا إِلَهِی- أَمْرَهُمْ قَبْلَ أَنْ یمْلِکوا عِبَادَتَک، وَ أَعْدَدْتَ ثَوَابَهُمْ قَبْلَ أَنْ یفِیضُوا فِی طَاعَتِک، وَ ذَلِک أَنَّ سُنَّتَک الْإِفْضَالُ، وَ عَادَتَک الْإِحْسَانُ، وَ سَبِیلَک الْعَفْوُ،

فَکلُّ الْبَرِیةِ مُعْتَرِفَةٌ بِأَنَّک غَیرُ ظَالِمٍ لِمَنْ عَاقَبْتَ، وَ شَاهِدَةٌ بِأَنَّک مُتَفَضَّلٌ عَلَى مَنْ عَافَیتَ، وَ کلٌّ مُقِرٌّ عَلَى نَفْسِهِ بِالتَّقْصِیرِ عَمَّا اسْتَوْجَبْتَ،

فَلَوْ لَا أَنَّ الشَّیطَانَ یخْتَدِعُهُمْ عَنْ طَاعَتِک مَا عَصَاک عَاصٍ، وَ لَوْ لَا أَنَّهُ صَوَّرَ لَهُمُ الْبَاطِلَ فِی مِثَالِ الْحَقِّ مَا ضَلَّ عَنْ طَرِیقِک ضَالٌّ.

ترجمه‌ها

ترجمه انصاریان

عمل اندک را که بپذیری از باب فضل پذیرفته‌ای، و طاعت مختصر را مزد می‌دهی، تا آنجا که گویی شکر بندگانت که بدان سبب پاداششان را واجب ساخته‌ای و اجرشان را از آن رو بزرگ ساخته‌ای مسئله‌ای است که در برابر تو قدرت روی برتافتن از آن را داشته‌اند و از این جهت پاداششان دادی، یا گویی سبب آن شکر به دست تو نبوده و بدین خاطر به ایشان اجر بخشیدی،

بلکه ای خدای من مالک امر ایشان بوده‌ای پیش از آنکه ایشان مالک عبادت تو شوند، و مزدشان را پیش از اینکه به طاعتت اقدام کنند آماده کرده‌ای، زیرا که آئینت انعام، و عادتت احسان، و راهت عفو و بخشش است.

از این رو همه آفریدگان معترف‌اند که تو درباره هر که عقوبتش کنی ستم نکرده‌ای، و شاهدند که هر که را ببخشی در حقّش تفضل فرموده‌ای، و همگان درباره خویش به تقصیر نسبت به آنچه سزاوار آنی معترفند.

بنابراین اگر شیطان ایشان را از طاعتت نفریبد هیچ عصیان گری تو را معصیت نکند، و اگر شیطان باطل را در نظرشان به صورت حق جلوه ندهد هیچ گمراهی از راه تو منحرف نشود.

شرح‌ها

دیار عاشقان (انصاریان)

طاعت اندک را مزد مى دهى تا آنجا که گوئى شکر بندگانت که مزدشان را در برابر آن واجب کرده اى و جزاى ایشان را عظیم ساخته اى امرى است که قدرت روى برتافتن از آن را داشتند، و از این جهت پاداششان دادى، یا گوئى سبب آن به دست تو نبوده و بدین خاطر ایشان اجر بخشیدى،

بلکه اى خداى من مالک امر ایشان بوده اى پیش از آنکه ایشان مالک عبادت تو شوند، و مزدشان را پیش از آنکه به طاعت درآیند آماده کرده اى، زیرا که آئین تو اِنعام و عادتت احسان و طریقتت عفو است،

لذا همه آفریدگان معترفند که تو درباره هر که عقوبتش کنى ستم نکرده اى، و گواهند که هر که را ببخشى درباره اش تفضل فرموده اى، و همه درباره خویش به تقصیر از آنچه سزاوار آنى معترفند،

و اگر شیطان ایشان را از طاعتت نفرمایید هیچ نافرمانى تو را معصیت نکند، و اگر این دشمن خطرناک باطل را در نظرشان به صورت حق جلوه ندهد هرگز گمراهى از راه تو منحرف نگردد.