حسن بن زین الدین عاملی: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(پروژه2: سنجش کیفی) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) جز (مهدی موسوی صفحهٔ حسن بن زین الدین شهید ثانی را به حسن بن زین الدین عاملی منتقل کرد) |
||
| (۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۲: | سطر ۲: | ||
{{بخشی از یک کتاب}} | {{بخشی از یک کتاب}} | ||
| + | '''شیخ حسن بن زین‌الدین عاملی''' (۱۰۱۱-۹۵۹ ق) فرزند [[شهید ثانی]]، از علمای بزرگ [[شیعه]] [[لبنان]] در قرن ۱۱ قمری و از شاگردان [[مقدس اردبیلی]] و [[ملا عبدالله یزدی]] بود. وی آثار ارزشمندی در زمینه [[فقه]] و [[علم رجال|رجال]] و [[حدیث]]، از جمله «[[معالم الدین و ملاذ المجتهدین (کتاب)|معالم الدین و ملاذ المجتهدین]]» تألیف نمود و از این رو به «صاحب معالم» معروف است. از جمله [[فتوا|فتاوای]] او، وجوب [[نماز جمعه]] در زمان [[غیبت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه)|غیبت]] می‌باشد. | ||
| + | {{شناسنامه عالم | ||
| + | ||نام کامل = '''حسن بن زین‌الدین عاملی''' | ||
| + | ||تصویر= | ||
| + | ||زادروز = ۹۵۹ قمری | ||
| + | |زادگاه = جبل عامل، [[لبنان]] | ||
| + | |وفات = ۱۰۱۱ قمری | ||
| + | |مدفن = جبع، لبنان | ||
| + | |اساتید = [[سید علی صائغ]]، [[مقدس اردبیلی]]، [[ملا عبدالله یزدی]]،... | ||
| + | |شاگردان = شیخ محمد حر عاملی مشغری، علی بن محمد مکی عاملی، سید نورالدین علی موسوی،... | ||
| + | |آثار = [[معالم الدین و ملاذ المجتهدین (کتاب)|معالم الدین و ملاذ المجتهدین]]، [[منتقی الجمان فی الاحادیث الصحاح والحسان (کتاب)|منتقی الجمان فی الاحادیث الصحاح والحسان]]، [[التحریر الطاووسی در رجال|التحریر الطاووسی]]،... | ||
| + | }} | ||
| + | ==ولادت و خاندان== | ||
| − | + | ابومنصور حسن بن زین الدین، فرزند [[شهید ثانی]] در سال (۹۵۹ هـ.ق) در روستای جبع از توابع جبل عامل [[لبنان]] به دنیا آمد. پدرش می پنداشت این فرزند زنده نمی ماند؛ زیرا پیش از این چند فرزند خود را از دست داده بود.<ref> روضات الجنات، میر محمدباقر خوانساری، ج ۳، ص ۷۸ و ۷۹، ترجمه شیخ محمدباقر ساعدی، اسلامیه تهران.</ref> | |
| − | + | [[میرزا عبدالله افندی|میرزا عبدالله افندی اصفهانی]] در مورد تولد ایشان می نویسد: «... صاحب معالم به خط خود می نویسد: پدرم پس از تواریخ منوط به برادرانم چنین نوشته: برادر او ابومنصور حسن ملقب به جمال الدین در آغاز شب جمعه، هفدهم ماه مبارک [[ماه رمضان|رمضان]] سال ۹۵۹ هجری در حالی متولد شد که خورشید در سوم درجه میزان و برج طالع آن عقرب بوده است».<ref> ریاض العلما و حیاض الفضلاء، میرزا عبدالله افندی، ج ۱، ص ۲۶۹، ترجمه شیخ محمدباقر ساعدی.</ref> | |
| − | حسن | + | شهید ثانی به شاگردش [[سید علی صائغ]] علاقه زیادی داشته و پیوسته آرزومند بوده است که خداوند به او فرزندی کرامت فرماید تا تحت نظر او تربیت شود. آرزوی شهید برآورده شد و شیخ حسن تحت تربیت ایشان قرار گرفت.<ref> همان، پاورقی، ص ۲۶۵.</ref> |
| − | + | نسب پدر صاحب معالم (شیخ زین الدین) معروف به شهید ثانی و اجداد بزرگوارش که همگی از دانشوران بوده اند تا «شرف النحاریری» بدین شرح است: «علی بن احمد بن محمد بن علی بن جمال الدین بن تقی الدین بن صالح بن شرف النحاریری الجباعی الشامی».<ref> مقدمه معالم، ص ۵، شرح و تعلیق از عبدالحسین محمدعلی بقال، انتشارات کتابخانه آیه الله مرعشی نجفی.</ref> | |
| − | + | صاحب معالم دو فرزند داشت که هر دو از معظم له اجازه [[اجتهاد]] داشتند. آن دو بزرگوار یکی ابوجعفر محمد، پدر شیخ علی و دیگری شیخ زین الدین اند که هر دو از دانشمندان معروف این سلسله اند. | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
==استادان== | ==استادان== | ||
| − | شیخ حسن به مدت چهار سال و به قولی هفت سال تحت تربیت عالمانه پدر بزرگوارش قرار گرفت. پس از شهادت | + | شیخ حسن به مدت چهار سال و به قولی هفت سال تحت تربیت عالمانه پدر بزرگوارش [[شهید ثانی]] قرار گرفت. پس از شهادت پدر، چند سالی نیز در زادگاه خود بسر برد و از محضر عالمان فرهیخته آن دیار استفاده کرد. |
| − | استادان او در لبنان عبارتند از: | + | برخی استادان او در [[لبنان]] و سپس [[نجف]] عبارتند از: |
| − | + | *[[سید علی صائغ]] | |
| − | + | *سید نورالدین علی موسوی | |
| − | + | *شیخ احمد بن سلیمان نباطی عاملی | |
| − | + | *شیخ حسین بن عبدالصمد حارثی همدانی | |
| − | + | *[[ملا عبدالله یزدی]] | |
| − | + | *[[مقدس اردبیلی]] | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
==شاگردان== | ==شاگردان== | ||
| − | شیخ بعد از رسیدن به کمالات علمی وقتی به زادگاه خویش برگشت شاگردان زیادی تربیت نمود که بسیاری از | + | شیخ حسن عاملی بعد از رسیدن به کمالات علمی وقتی به زادگاه خویش برگشت شاگردان زیادی تربیت نمود که بسیاری از آنها عالمان بزرگی بودند، از جمله: |
| − | + | *نجیب الدین علی بن محمد بن مکی عاملی جبیلی | |
| − | + | *سید نورالدین علی موسوی، معروف به نورالدین صغیر | |
| − | + | *شیخ محمد، پسرش | |
| − | + | *شیخ علی، پسر دیگرش | |
| − | + | *سید نجم الدین بن محمد حسینی عاملی سکیکی | |
| − | + | *سید علی حسینی عاملی | |
| − | + | *شیخ عبدالسلام حر عاملی مشغری | |
| − | + | *شیخ محمد حر عاملی مشغری | |
| − | + | *سید محمد حسینی عاملی | |
| − | + | *علی بن محمد حر عاملی مشغری.<ref> مقدمه معالم، ص ۵۴-۵۹.</ref> | |
| − | == | + | ==آثار و تألیفات== |
| − | + | صاحب معالم دارای آثار زیادی در زمینه های [[فقه]] و [[علم رجال|رجال]] و [[حدیث]] بوده که به برخی از آنها اشاره می شود: | |
| − | |||
| − | + | '''<I>۱. منتقی الجمان فی احادیث الصحاح والحسان؛</I>''' | |
| − | + | وی در «[[منتقی الجمان فی الاحادیث الصحاح والحسان (کتاب)|منتقی الجمان]]» از میان انواع [[حدیث]]، به [[حدیث صحیح]] و [[حدیث حسن|حسن]] اکتفا نموده و این کتاب را به سبک «الدرر المرجان» [[علامه حلی]] تألیف کرده است. ایشان در این کتاب، مخصوصاً درباره اخبار، روش دشواری را انتخاب کرده که با توجه بدان، حداکثر اخبار [[امامیه]] از اعتبار می افتند. از بین ابواب فقهیه این کتاب که دو جلد، به غیر از عباداتش تدوین نشده است.<ref> ترجمه روضات الجنات، ج ۳، ص ۷۶.</ref> | |
| − | + | '''<I>۲. التحریر الطاووسی؛</I>''' | |
| − | + | صاحب معالم «[[التحریر الطاووسی در رجال|التحریر الطاووسی]]» در [[علم رجال|رجال]] را از کتاب «[[حل الاشکال فی معرفة الرجال (کتاب)|حل الاشکال فی معرفه الرجال]]» نوشته [[سید احمد بن طاووس|سید احمد بن طاووس حلی]] استخراج کرده است. سید احمد بن طاووس در «حل الاشکال» خود، آن چه در کتابهای پنج گانه رجالی ([[رجال نجاشی (کتاب)|رجال نجاشی]]، [[فهرست شیخ طوسی (کتاب)|فهرست الطوسی]] و [[رجال شیخ طوسی (کتاب)|رجال]] او، الضعفاء [[ابن غضائری]]، [[رجال کشی (کتاب)|اختیار]] از کتاب [[ابوعمرو کشی|کشی]]) بود در این کتاب جمع کرد. صاحب معالم وقتی به این کتاب دست یافت و آن را مشرف به تلف شدن دید تصمیم به ترمیم و بازنویسی آن گرفت و مطالب و حواشی که حاوی فوائد زیادی بود بر آن اضافه کرد. نسخه ای از این کتاب به خط شاگردش، شیخ موسی بن علی الجبعی در کتابخانه [[آستان قدس رضوی]] موجود است.<ref> مقدمه معالم، ص ۶۳ ـ ۶۸.</ref> | |
| − | |||
| − | |||
| − | + | '''<I>۳. جواب المسائل المدنیات؛</I>''' | |
| − | + | این کتاب پاسخ سه سوال سید محمد بن جوبیر از صاحب معالم است. در سوال اول آمده: آیا [[خمس]] در زمان [[غیبت امام زمان (عج)|غیبت]]، [[حلال]] است؟ آیا پرداخت آن [[واجب]] نیست و مطالبی که مربوط به این مسئله است. در سوال دوم آمده: آیه [[غیبت (گناه)|غیبت کردن]] از مخالفان جایز است و مطالب مربوط به مسئله غیبت. سوال سوم در اصل کتاب نیامده است.<ref> مقدمه معالم، ص ۶۳ ـ ۶۸.</ref> | |
| − | + | '''<I>۴. مناسک حج؛</I>''' | |
| − | + | ظاهراً صاحب معالم این کتاب را در راه [[مکه]] نوشته است و آن را با آداب سفر شروع کرده و سپس آداب [[مدینه]] منوره را آورده است. این کار وی خلاف عادت متعارف بوده؛ چون عالمان دیگر، اعمال مدینه را در آخر ذکر می کرده اند و او در این باره معذور بوده چون مدینه را قبل از مکه مکرمه [[زیارت]] کرده بود. روش او این طور بوده که اول حکم را متذکر شده، سپس دلیل آن را از اخبار صحیحه یا حسنه می آوردند. همان طوری که [[سید محسن امین]] گفته ـ نسخه ای از این کتاب پیش من است ـ به این کتاب در جبل عامل می توان دست یافت. ظاهراً این کتاب دچار آتش سوزی شده و صفحاتی از اول و آخر آن سوخته است. | |
| − | '''<I> | + | '''<I>۵. حاشیه بر مختلف؛</I>''' |
| − | + | حاشیه مبسوطی است بر کتاب «[[مختلف الشیعه (کتاب)|مختلف الشیعه]]» [[علامه حلی]] که در یک جلد قرار گرفته است. نسخه ای از آن به خط مؤلف در نزد صاحب «تکمله أمل الآمل» [[سید حسن صدر]] موجود است. | |
| − | '''<I> | + | '''<I>۶. مشکات القول السدید در اجتهاد و تقلید؛</I>''' |
| − | + | این کتاب در معنی [[اجتهاد]] و [[تقلید]] است. | |
| − | + | '''<I>۷. دیوان اشعار؛</I>''' | |
| − | + | این [[دیوان (شعر)|دیوان]] را شاگردش شیخ نجیب الدین علی بن محمد بن مکی عاملی جمع آوری کرده است. | |
| − | + | '''<I>۸. معالم الدین و ملاذ المجتهدین؛</I>''' | |
| − | + | کتاب «[[معالم الدین و ملاذ المجتهدین (کتاب)|معالم الدین و ملاذ المجتهدین]]» از مشهورترین تصانیف شیخ حسن است که بدین وسیله «صاحب معالم» شناخته شد و در تاریخ ماندگار گشت. معالم از یک مقدمه و دو قسمت مهم [[اصول فقه|اصول]] و [[فقه]] تشکیل شده بود که به مرور زمان قسمت فقه آن جدا شده و قسمت اصولش مورد توجه دانشوران در تدریس قرار گرفته است. مقدمه این کتاب دارای یک خطبه بسیار ارزشمند است و شامل دو مقصد و یک خاتمه نیز هست. مقصد اول در فضل علم و عالمان و آنچه که بر آنها واجب است نوشته شده، به ضمیمه سی و نه [[حدیث]] و نصوص [[قرآن|قرآنی]]. مقصد دوم درباره نه مطلب اصولی است که نویسنده آرای خاص خودش را ضمیمه آنها کرده به اضافه مجموعه ای از آرای باارزش دانشوران دیگر. و اما خاتمه کتاب در مورد [[تعادل و تراجیح]] است. | |
| − | + | حاشیه ها و شروح زیادی بر معالم نوشته شده است که برخی از آنها عربی و برخی فارسی، برخی مبسوط و برخی مختصر، برخی مستقل و برخی هامش، برخی لفظی و برخی استدلالی، برخی خطی است و تعدادی هم چاپ شده است. از مهمترین این حاشیه ها می توان به حاشیه [[سلطان العـلماء|سلطان العلما]]، [[ملا صالح مازندرانی]]، [[شیخ محمدتقی اصفهانی]]، [[آیت‌الله محمد طه نجف|شیخ محمدطه نجف]]، [[سید محمد مهدی بحرالعلوم|سید بحرالعلوم]] و... اشاره کرد.<ref> مقدمه معالم، ص ۶۱ و ۶۲.</ref> | |
| − | + | ==ویژگی‌های صاحب معالم== | |
| − | صاحب معالم | + | *بی اعتنایی به [[دنیا]]: نقل شده است که صاحب معالم آذوقه بیش از یک هفته خود را جمع نمی کرد، تا بدین وسیله با بینوایان همدردی کرده و خود را شبیه ثروت اندوزان نکرده باشد. |
| + | *عشق به [[امام زمان عجل الله فرجه الشریف|حضرت ولی عصر]] عجل الله تعالی فرجه الشریف: سالی که صاحب معالم به [[مکه]] مکرمه مشرف شد به همراهان خود گفت: امیدوارم امسال به [[زیارت]] حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه نائل شوم، زیرا آن حضرت هر سال به مکه مشرف می شود. در [[عرفات]] از یارانش خواست که او را در خیمه تنها بگذارند تا به [[دعا]] و امور مربوط به آن روز بپردازد. او در حالی که به راز و نیاز با خدای خود مشغول بود مرد ناشناسی وارد خیمه شد و سلام کرد و نشست. صاحب معالم از دیدار آن بزرگوار چنان مبهوت شد که نتوانست سخنی بگوید. حضرت سخنانی بر او فرموده بود که او فراموش کرده بود. وقتی حضرت از خیمه خارج شد او با تنی لرزان و شگفت زده بیرون آمد و برای دوستانش تعریف کرد: «... وی به گمانم همان آیت حق و همان نهایت آرزوی من بود. از خیمه به دنبال او خارج شدم ولی متأسفانه کسی را ندیدم».<ref> ترجمه روضات الجنات، ج ۳، ص ۷۳ و ۷۴.</ref> | ||
| + | *شیخ حسن علاوه بر مراتب علمی و اخلاقی، صاحب برخی ویژگی های هنری نیز بود. [[میرزا عبدالله افندی|میرزا عبدالله افندی اصفهانی]] می نویسد: خط او در کمال خوبی و ارزندگی بوده است.<ref> ترجمه ریاض العلما، ج ۱، ص ۲۶۹.</ref> وی [[شعر]] را در کمال زیبایی و سلاست می گفت. اشعار زیر نمونه ای از سروده های اوست: | ||
| + | {{بیت|عجبت لیمت العلم یترک ضایعا|و یجهل ما بین البریه قدره}} | ||
| + | {{بیت|و قد وجبت احکامه مثل میتهم|وجوبا کفائیا محقق امره}} | ||
| + | {{بیت|فذا میت حتم علی الناس ستره|و ذا میت فرض علی الناس نشره}} | ||
| − | + | ترجمه: تعجب من از این است که چرا دانش مانند مرده ای در میان مردم نابود گردیده و کسی پی به ارزش آن نمی برد. با آن که توجه به چنین میتی مانند مرده های دیگران واجب کفایی است و همچنان که بر مردم لازم است مرده ای را که می بینند بزودی دفنش کنند؛ علم هم که حکم مرده را پیدا کرده بر مردم لازم است نشرش دهند. | |
| − | + | ==از نگاه عالمان== | |
| − | '''<I> | + | *'''<I>صاحب [[امل الآمل فی علماء جبل عامل (کتاب)|أمل الآمل]]:</I>''' معظم له عالمی فاضل و عاملی کامل و متبحری محقق و ثقه ای [[فقیه]] و موجهی نبیه و محدثی جامع فنون و ادیبی شاعر و پارسایی عابد و جلیل القدر و کثیر المحاسن و یکتای دهر و از دیگران به [[فقه]] و [[حدیث]] و [[علم رجال|رجال]] داناتر بوده است.<ref> ترجمه ریاض العلما، ج ۱، ص ۲۵۵ ـ ۲۶۵.</ref> |
| + | *'''<I>[[سید علی خان مدنی|سید علی خان کبیر]]:</I>''' صاحب معالم یکی از اجلای [[مشایخ]] است که ریاست ملت و مذهب [[شیعه]] را به عهده داشته و او را روشن کننده راه و بیان کننده واجبات و سنن و دریای دانشی بوده که به دیگران به فیض می رسانده و جامع فضایل بی پایان بوده که کم و کاست نداشته است. او محققی است که قلم، تاب نوشتن مراتب او را ندارد و مدققی است که آوازه دقت او همه جا را فراگرفته است. او به همه فنون متفنن بوده و پدران و فرزندان به وجود او می بالیده اند. در استوار ساختن قواعد [[شریعت]] جایگزین پدرش بشمار می آمده و با آثار خویش سینه ها را از علوم گشادگی داده، حله هایی از نور دانش برای نشر آن بدست با برکت خود بافته و نقاب از چهره آن برداشته و گوش های تیز شنو را به گوهر های غلطان کمالات خود، شنوایی و زینت بخشیده و طالبان علم را از جوایز گرانبهای دانش خود بهره ور فرموده است. در فن ادب بوستانی سبز و خرم بوده و زمام سجع و قافیه را با کمال شهامت در اختیار گرفته و گوهرهای غلطان کلمات را به رشته نظم درآورده و نیک را از بد و زیبا را از نازیبا جدا ساخته است.<ref> همان.</ref> | ||
| − | + | ==وفات== | |
| − | + | صاحب معالم پس از سالها تلاش و کوشش خستگی ناپذیر در راه [[اسلام]]، سرانجام در اول [[ماه محرم|محرم]] سال ۱۰۱۱ هـ.ق در ۵۲ سالگی در زادگاه خود به رحمت ایزدی پیوست و در زادگاهش شهر جبع مدفون شد. | |
| − | + | ==پانویس== | |
| + | <references /> | ||
| − | + | ==منابع== | |
| − | + | * [[گلشن ابرار (کتاب)|گلشن ابرار]]، جلد ۵، زندگی نامه "صاحب معالم" از مجید محبوبی. | |
| − | + | ==پيوندها== | |
| − | ''' | + | *'''[http://lib.ahlolbait.ir/parvan/resource.do?action=resource&id=64362&scope=95YYli2geUGO0resWKkWKtNqBU3hT89K&flowLastAction=view&from=search&query=%D8%AD%D8%B3%D9%86%20%D8%A8%D9%86%20%D8%B2%D9%8A%D9%86%20%D8%A7%D9%84%D8%AF%D9%8A%D9%86&field=&collectionPID=0&lang=&count=20&execute=true زندگینامه صاحب معالم]''' |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
{{سنجش کیفی | {{سنجش کیفی | ||
|سنجش=شده | |سنجش=شده | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۸:۰۸
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
محتوای فعلی بخشی از یک کتاب متناسب با عنوان است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
شیخ حسن بن زین‌الدین عاملی (۱۰۱۱-۹۵۹ ق) فرزند شهید ثانی، از علمای بزرگ شیعه لبنان در قرن ۱۱ قمری و از شاگردان مقدس اردبیلی و ملا عبدالله یزدی بود. وی آثار ارزشمندی در زمینه فقه و رجال و حدیث، از جمله «معالم الدین و ملاذ المجتهدین» تألیف نمود و از این رو به «صاحب معالم» معروف است. از جمله فتاوای او، وجوب نماز جمعه در زمان غیبت می‌باشد.
| نام کامل | حسن بن زین‌الدین عاملی |
| زادروز | ۹۵۹ قمری |
| زادگاه | جبل عامل، لبنان |
| وفات | ۱۰۱۱ قمری |
| مدفن | جبع، لبنان |
|
| |
| اساتید | |
| شاگردان |
شیخ محمد حر عاملی مشغری، علی بن محمد مکی عاملی، سید نورالدین علی موسوی،... |
| آثار |
معالم الدین و ملاذ المجتهدین، منتقی الجمان فی الاحادیث الصحاح والحسان، التحریر الطاووسی،... |
محتویات
ولادت و خاندان
ابومنصور حسن بن زین الدین، فرزند شهید ثانی در سال (۹۵۹ هـ.ق) در روستای جبع از توابع جبل عامل لبنان به دنیا آمد. پدرش می پنداشت این فرزند زنده نمی ماند؛ زیرا پیش از این چند فرزند خود را از دست داده بود.[۱]
میرزا عبدالله افندی اصفهانی در مورد تولد ایشان می نویسد: «... صاحب معالم به خط خود می نویسد: پدرم پس از تواریخ منوط به برادرانم چنین نوشته: برادر او ابومنصور حسن ملقب به جمال الدین در آغاز شب جمعه، هفدهم ماه مبارک رمضان سال ۹۵۹ هجری در حالی متولد شد که خورشید در سوم درجه میزان و برج طالع آن عقرب بوده است».[۲]
شهید ثانی به شاگردش سید علی صائغ علاقه زیادی داشته و پیوسته آرزومند بوده است که خداوند به او فرزندی کرامت فرماید تا تحت نظر او تربیت شود. آرزوی شهید برآورده شد و شیخ حسن تحت تربیت ایشان قرار گرفت.[۳]
نسب پدر صاحب معالم (شیخ زین الدین) معروف به شهید ثانی و اجداد بزرگوارش که همگی از دانشوران بوده اند تا «شرف النحاریری» بدین شرح است: «علی بن احمد بن محمد بن علی بن جمال الدین بن تقی الدین بن صالح بن شرف النحاریری الجباعی الشامی».[۴]
صاحب معالم دو فرزند داشت که هر دو از معظم له اجازه اجتهاد داشتند. آن دو بزرگوار یکی ابوجعفر محمد، پدر شیخ علی و دیگری شیخ زین الدین اند که هر دو از دانشمندان معروف این سلسله اند.
استادان
شیخ حسن به مدت چهار سال و به قولی هفت سال تحت تربیت عالمانه پدر بزرگوارش شهید ثانی قرار گرفت. پس از شهادت پدر، چند سالی نیز در زادگاه خود بسر برد و از محضر عالمان فرهیخته آن دیار استفاده کرد.
برخی استادان او در لبنان و سپس نجف عبارتند از:
- سید علی صائغ
- سید نورالدین علی موسوی
- شیخ احمد بن سلیمان نباطی عاملی
- شیخ حسین بن عبدالصمد حارثی همدانی
- ملا عبدالله یزدی
- مقدس اردبیلی
شاگردان
شیخ حسن عاملی بعد از رسیدن به کمالات علمی وقتی به زادگاه خویش برگشت شاگردان زیادی تربیت نمود که بسیاری از آنها عالمان بزرگی بودند، از جمله:
- نجیب الدین علی بن محمد بن مکی عاملی جبیلی
- سید نورالدین علی موسوی، معروف به نورالدین صغیر
- شیخ محمد، پسرش
- شیخ علی، پسر دیگرش
- سید نجم الدین بن محمد حسینی عاملی سکیکی
- سید علی حسینی عاملی
- شیخ عبدالسلام حر عاملی مشغری
- شیخ محمد حر عاملی مشغری
- سید محمد حسینی عاملی
- علی بن محمد حر عاملی مشغری.[۵]
آثار و تألیفات
صاحب معالم دارای آثار زیادی در زمینه های فقه و رجال و حدیث بوده که به برخی از آنها اشاره می شود:
۱. منتقی الجمان فی احادیث الصحاح والحسان؛
وی در «منتقی الجمان» از میان انواع حدیث، به حدیث صحیح و حسن اکتفا نموده و این کتاب را به سبک «الدرر المرجان» علامه حلی تألیف کرده است. ایشان در این کتاب، مخصوصاً درباره اخبار، روش دشواری را انتخاب کرده که با توجه بدان، حداکثر اخبار امامیه از اعتبار می افتند. از بین ابواب فقهیه این کتاب که دو جلد، به غیر از عباداتش تدوین نشده است.[۶]
۲. التحریر الطاووسی؛
صاحب معالم «التحریر الطاووسی» در رجال را از کتاب «حل الاشکال فی معرفه الرجال» نوشته سید احمد بن طاووس حلی استخراج کرده است. سید احمد بن طاووس در «حل الاشکال» خود، آن چه در کتابهای پنج گانه رجالی (رجال نجاشی، فهرست الطوسی و رجال او، الضعفاء ابن غضائری، اختیار از کتاب کشی) بود در این کتاب جمع کرد. صاحب معالم وقتی به این کتاب دست یافت و آن را مشرف به تلف شدن دید تصمیم به ترمیم و بازنویسی آن گرفت و مطالب و حواشی که حاوی فوائد زیادی بود بر آن اضافه کرد. نسخه ای از این کتاب به خط شاگردش، شیخ موسی بن علی الجبعی در کتابخانه آستان قدس رضوی موجود است.[۷]
۳. جواب المسائل المدنیات؛
این کتاب پاسخ سه سوال سید محمد بن جوبیر از صاحب معالم است. در سوال اول آمده: آیا خمس در زمان غیبت، حلال است؟ آیا پرداخت آن واجب نیست و مطالبی که مربوط به این مسئله است. در سوال دوم آمده: آیه غیبت کردن از مخالفان جایز است و مطالب مربوط به مسئله غیبت. سوال سوم در اصل کتاب نیامده است.[۸]
۴. مناسک حج؛
ظاهراً صاحب معالم این کتاب را در راه مکه نوشته است و آن را با آداب سفر شروع کرده و سپس آداب مدینه منوره را آورده است. این کار وی خلاف عادت متعارف بوده؛ چون عالمان دیگر، اعمال مدینه را در آخر ذکر می کرده اند و او در این باره معذور بوده چون مدینه را قبل از مکه مکرمه زیارت کرده بود. روش او این طور بوده که اول حکم را متذکر شده، سپس دلیل آن را از اخبار صحیحه یا حسنه می آوردند. همان طوری که سید محسن امین گفته ـ نسخه ای از این کتاب پیش من است ـ به این کتاب در جبل عامل می توان دست یافت. ظاهراً این کتاب دچار آتش سوزی شده و صفحاتی از اول و آخر آن سوخته است.
۵. حاشیه بر مختلف؛
حاشیه مبسوطی است بر کتاب «مختلف الشیعه» علامه حلی که در یک جلد قرار گرفته است. نسخه ای از آن به خط مؤلف در نزد صاحب «تکمله أمل الآمل» سید حسن صدر موجود است.
۶. مشکات القول السدید در اجتهاد و تقلید؛
این کتاب در معنی اجتهاد و تقلید است.
۷. دیوان اشعار؛
این دیوان را شاگردش شیخ نجیب الدین علی بن محمد بن مکی عاملی جمع آوری کرده است.
۸. معالم الدین و ملاذ المجتهدین؛
کتاب «معالم الدین و ملاذ المجتهدین» از مشهورترین تصانیف شیخ حسن است که بدین وسیله «صاحب معالم» شناخته شد و در تاریخ ماندگار گشت. معالم از یک مقدمه و دو قسمت مهم اصول و فقه تشکیل شده بود که به مرور زمان قسمت فقه آن جدا شده و قسمت اصولش مورد توجه دانشوران در تدریس قرار گرفته است. مقدمه این کتاب دارای یک خطبه بسیار ارزشمند است و شامل دو مقصد و یک خاتمه نیز هست. مقصد اول در فضل علم و عالمان و آنچه که بر آنها واجب است نوشته شده، به ضمیمه سی و نه حدیث و نصوص قرآنی. مقصد دوم درباره نه مطلب اصولی است که نویسنده آرای خاص خودش را ضمیمه آنها کرده به اضافه مجموعه ای از آرای باارزش دانشوران دیگر. و اما خاتمه کتاب در مورد تعادل و تراجیح است.
حاشیه ها و شروح زیادی بر معالم نوشته شده است که برخی از آنها عربی و برخی فارسی، برخی مبسوط و برخی مختصر، برخی مستقل و برخی هامش، برخی لفظی و برخی استدلالی، برخی خطی است و تعدادی هم چاپ شده است. از مهمترین این حاشیه ها می توان به حاشیه سلطان العلما، ملا صالح مازندرانی، شیخ محمدتقی اصفهانی، شیخ محمدطه نجف، سید بحرالعلوم و... اشاره کرد.[۹]
ویژگی‌های صاحب معالم
- بی اعتنایی به دنیا: نقل شده است که صاحب معالم آذوقه بیش از یک هفته خود را جمع نمی کرد، تا بدین وسیله با بینوایان همدردی کرده و خود را شبیه ثروت اندوزان نکرده باشد.
- عشق به حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف: سالی که صاحب معالم به مکه مکرمه مشرف شد به همراهان خود گفت: امیدوارم امسال به زیارت حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه نائل شوم، زیرا آن حضرت هر سال به مکه مشرف می شود. در عرفات از یارانش خواست که او را در خیمه تنها بگذارند تا به دعا و امور مربوط به آن روز بپردازد. او در حالی که به راز و نیاز با خدای خود مشغول بود مرد ناشناسی وارد خیمه شد و سلام کرد و نشست. صاحب معالم از دیدار آن بزرگوار چنان مبهوت شد که نتوانست سخنی بگوید. حضرت سخنانی بر او فرموده بود که او فراموش کرده بود. وقتی حضرت از خیمه خارج شد او با تنی لرزان و شگفت زده بیرون آمد و برای دوستانش تعریف کرد: «... وی به گمانم همان آیت حق و همان نهایت آرزوی من بود. از خیمه به دنبال او خارج شدم ولی متأسفانه کسی را ندیدم».[۱۰]
- شیخ حسن علاوه بر مراتب علمی و اخلاقی، صاحب برخی ویژگی های هنری نیز بود. میرزا عبدالله افندی اصفهانی می نویسد: خط او در کمال خوبی و ارزندگی بوده است.[۱۱] وی شعر را در کمال زیبایی و سلاست می گفت. اشعار زیر نمونه ای از سروده های اوست:
عجبت لیمت العلم یترک ضایعا و یجهل ما بین البریه قدره
و قد وجبت احکامه مثل میتهم وجوبا کفائیا محقق امره
فذا میت حتم علی الناس ستره و ذا میت فرض علی الناس نشره
ترجمه: تعجب من از این است که چرا دانش مانند مرده ای در میان مردم نابود گردیده و کسی پی به ارزش آن نمی برد. با آن که توجه به چنین میتی مانند مرده های دیگران واجب کفایی است و همچنان که بر مردم لازم است مرده ای را که می بینند بزودی دفنش کنند؛ علم هم که حکم مرده را پیدا کرده بر مردم لازم است نشرش دهند.
از نگاه عالمان
- صاحب أمل الآمل: معظم له عالمی فاضل و عاملی کامل و متبحری محقق و ثقه ای فقیه و موجهی نبیه و محدثی جامع فنون و ادیبی شاعر و پارسایی عابد و جلیل القدر و کثیر المحاسن و یکتای دهر و از دیگران به فقه و حدیث و رجال داناتر بوده است.[۱۲]
- سید علی خان کبیر: صاحب معالم یکی از اجلای مشایخ است که ریاست ملت و مذهب شیعه را به عهده داشته و او را روشن کننده راه و بیان کننده واجبات و سنن و دریای دانشی بوده که به دیگران به فیض می رسانده و جامع فضایل بی پایان بوده که کم و کاست نداشته است. او محققی است که قلم، تاب نوشتن مراتب او را ندارد و مدققی است که آوازه دقت او همه جا را فراگرفته است. او به همه فنون متفنن بوده و پدران و فرزندان به وجود او می بالیده اند. در استوار ساختن قواعد شریعت جایگزین پدرش بشمار می آمده و با آثار خویش سینه ها را از علوم گشادگی داده، حله هایی از نور دانش برای نشر آن بدست با برکت خود بافته و نقاب از چهره آن برداشته و گوش های تیز شنو را به گوهر های غلطان کمالات خود، شنوایی و زینت بخشیده و طالبان علم را از جوایز گرانبهای دانش خود بهره ور فرموده است. در فن ادب بوستانی سبز و خرم بوده و زمام سجع و قافیه را با کمال شهامت در اختیار گرفته و گوهرهای غلطان کلمات را به رشته نظم درآورده و نیک را از بد و زیبا را از نازیبا جدا ساخته است.[۱۳]
وفات
صاحب معالم پس از سالها تلاش و کوشش خستگی ناپذیر در راه اسلام، سرانجام در اول محرم سال ۱۰۱۱ هـ.ق در ۵۲ سالگی در زادگاه خود به رحمت ایزدی پیوست و در زادگاهش شهر جبع مدفون شد.
پانویس
- ↑ روضات الجنات، میر محمدباقر خوانساری، ج ۳، ص ۷۸ و ۷۹، ترجمه شیخ محمدباقر ساعدی، اسلامیه تهران.
- ↑ ریاض العلما و حیاض الفضلاء، میرزا عبدالله افندی، ج ۱، ص ۲۶۹، ترجمه شیخ محمدباقر ساعدی.
- ↑ همان، پاورقی، ص ۲۶۵.
- ↑ مقدمه معالم، ص ۵، شرح و تعلیق از عبدالحسین محمدعلی بقال، انتشارات کتابخانه آیه الله مرعشی نجفی.
- ↑ مقدمه معالم، ص ۵۴-۵۹.
- ↑ ترجمه روضات الجنات، ج ۳، ص ۷۶.
- ↑ مقدمه معالم، ص ۶۳ ـ ۶۸.
- ↑ مقدمه معالم، ص ۶۳ ـ ۶۸.
- ↑ مقدمه معالم، ص ۶۱ و ۶۲.
- ↑ ترجمه روضات الجنات، ج ۳، ص ۷۳ و ۷۴.
- ↑ ترجمه ریاض العلما، ج ۱، ص ۲۶۹.
- ↑ ترجمه ریاض العلما، ج ۱، ص ۲۵۵ ـ ۲۶۵.
- ↑ همان.
منابع
- گلشن ابرار، جلد ۵، زندگی نامه "صاحب معالم" از مجید محبوبی.
پيوندها
