منابع و پی نوشتهای متوسط
رعایت ادبیات دانشنامه ای متوسط
مقاله مورد سنجش قرار گرفته است

القاب امام موسی کاظم (علیه السلام)

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو

القاب امام موسی کاظم (علیه السلام) که دلیل مظاهر شخصیت و جهات عظمت او است، به شرح زیر می باشد:

  • صابر: از آن جهت است که امام کاظم علیه السلام بر گرفتاریها و سختیهایی که از طرف حاکمان ظالم عباسی می دید صبر می کرد. براستی که اینان انواع غمها بر دل آن بزرگوار وارد کردند، و هر نوع بدی و ناروائی را بر آن حضرت روا داشتند.
  • زاهر: از آنرو که تجلی اخلاق والا و شخصیت نورانی اش، تجسم خلق و خوی جد بزرگوارش پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) بود.
  • عبد صالح: به خاطر عبادت و کوشش در اطاعت پروردگار به این لقب مشهور شد. تا آن جا که در طول زمان و گذشت نسلها، در عبادت خدا ضرب المثل گشت، و با این لقب در نزد راویان حدیث معروف شد، و کسی که از او حدیث نقل می کرد، می گفت: عبد صالح چنین فرمود.
  • سیّد: زیرا که آن بزرگوار از سادات و بزرگان مسلمین و یکی از پیشوایان آنها است و شاعر معروف ابوالفتح، با همین لقب او را در شعر خود ستوده است: أنا للسید الشریف غلام حیثما کنت فلیبلغ سلامی * واذا کنت للشریف غلاما فأنا الحرّ و الزمان غلامی
  • وفیّ: از آن رو که وی باوفاترین انسان زمان خود بود. او به حق، نسبت به برادران و شیعیانش وفادار و نیکوکار بود و حتی نسبت به دشمنان و کینه توزان به نیکی رفتار می کرد.
  • امین: کلمه امانت - به تمام معنی - در شخصیت بزرگ امام کاظم علیه السلام تجسم یافته بود. براستی که او امین بر تمام شؤون و احکام دینی بود و همچنین نسبت به امور مسلمانان رعایت امانت می فرمود و همچون جدش پیامبر اسلام -که پیش از او به امین ملقبشده بود به این لقب شهرت یافت و بدین وسیله مورد اطمینان همه ی مردم قرار گرفت.
  • کاظم: این لقب را از آن جهت گرفته است که نسبت به هر نوع سرکوبی و ستمی که از ستمگران می دید، خشم خود را فرو می خورد؛ به حدی که با زهر جفا در سیاهچاله ی زندان به شهادت رسید و هرگز از غمها و گرفتاری هایش به کسی چیزی نگفت، بلکه در مقابل آن همه شداید به شکر و ثنای خدا می پرداخت. ابن اثیر می گوید: او به خاطر شکیبائی و نرمش اخلاقی و نیکی در برابر بدی،به این لقب، مشهور شد.
  • نفس زکیه: به دلیل صفای ذاتش که هرگز به گناهان زندگی و پلیدیهای مادی آلوده نشد و به حد والایی رسیده و بی نظیر گردید.
  • باب الحوائج: امام هفتم بیش از هر لقبی، به این لقب یاد می شود و از همه القاب آن بزرگوار معروف تر است. در میان عام و خاص مشهور است که هیچ گرفتار و یا اندوه رسیده ای رو به آن حضرت نیاورد، مگر این که خداوند گرفتاریها و غم های او را برطرف ساخت. ابوعلی خلال دانشمند بزرگ و رهبر فکری حنبلی ها است که می گوید: هیچ گرفتاری برای من پیش نیامد که من به قبر موسی بن جعفر علیه السلام متوسل شدم، مگر این که آنچه می خواستم خداوند برایم فراهم ساخت. گرفتاری های روزگار و مصائب دوران بر شانه گروهی از شعرا و ادبا سنگینی کرده و متوسل به آن بزرگوار و پناهندهی ضریح مقدس او شده اند و او را در رفع اندوه و برطرف ساختن رنج گرفتاری و بلای خویش، به پیشگاه خدا وسیله قرار داده اند و خداوند گرفتاری آنها را برطرف ساخته است.

منابع

  • تحلیلی از زندگانی امام کاظم علیه‌السلام، باقر شریف قرشی، ترجمه محمدرضا عطایی.