هر که دارد هوس کرب و بلا بسم الله
اين شعر كه در چاووش خواني هاى كاروان هاى مسافر كربلا خوانده مى‌شد، برگرفته از كلام امام حسين علیه السلام هنگام خروج از مكه و حركت به سوى مسلخ عشق، كوفه و كربلاست: «الا... و من كان باذلا فينا مهجته موطنا على لقاءالله نفسه فليرحل معنا فانى راحل مصبحا انشاءالله».[۱]
كه دعوتى بود به آن كه هر كس آماده فدا كردن خون و جان و مهياى ديدار خداست، سحرگاهان همراه امام حركت كند. دعوت به خط شهادت و ايثار، در مرام حسينيان و عاشورائيان نهفته است و كربلا و زيارت مرقد سیدالشهدا علیه السلام، رمز اين دل سپردن به كعبه عشق و مناى شهادت است.
هر كه دارد هوس كرب و بلا، بسم الله هر كه دارد سر همراهى ما، بسم الله
پانویس
- ↑ كشف الغمه، ج 2، ص 241، حياة الامام الحسين علیه السلام، ج 3، ص 48.
منابع
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
